ყველა ქალს ჰყავს კაცის იდეალი, რომელზეც ოცნებობს,რომელიც არ დაიძინებს ადრე რომ ნახოს როგორ დაიძინებ იგი,რომელიც ხელით ატარებს და ყველას ეტყვის "ეს ისაა!".რომელიც ყველაფერს გააეთებს რომ მის საყვარელ ქალს გაეღიმოს და იყოს ბედნიერი.რაღა გავაგრძელო და მე მყავს ჩემი კუმირი და მამაკაცის იდეალი!ერეკლეს თითოეული სიტყვა თუ ჟესტი ძალიან მეამაყება.ამაყი ვარ მე მისი ცოლი მქვია მასკიდევ ჩემი ქმარი."მხოლოდ ჩემი!"
არ მწყენია და არც ისტერიკები გიმართავს რადგან ვიცოდი მისი ეს ნაბიჯი ჩვენს გრძნობებს და ოჯახს ახალ ეტაპზე გადაიყვანდა.ერთად გადავლახავდით ყველაფერს და ბედნიერებასაც შევიგრძნობდით.
-მიხარია რომ საბოლოოდ გამომჯამრთელდები მე შენთან ვიქნები იცოდე.მეამაყები ერეკლე!-მაინც ვერ შევიკავე ცრემლები როცა წარმოვიდგინე როგორ მომენატრებოდა.
-ძალიან არ მინდა შენი დატოვება მესიკვდილება უშენოდ გატარებული ყოველი წამი,თუმცა ის მანუგეშებს რომ სახლში ცოლი სულმოუთქმელად დამელოდება ამიტომაც მე ვალდევული ვარ შენ გაგაბედნიერო შენი გაბრწყინებული თვალები კი მეც გამაბედნიერებს-მშვიდად მესაუბრებოდა ერეკლე და სახეს მიკოცნიდა.
-ძალიან მომენატრები-ამოვიჩურჩულე და ძლიერად ჩავეხუტე და ყელში ვაკოცე.
-ჩემი პატარა ცოლი-ცრემლიანი თვალები დამიკოცნა ერეკელემ.
-როდის უნდა წახვიდე?-ვკითხე განაბულმა.
-ზეგ-
-ხოდა ზეგამდე სულ ჩემიხარ!-ვუთხარი მაკაცრად და მის კალთაში კომფორტულად მოვთავსდი.
-სულ შენი?-
-დიახ მარტო ჩემი ხარ ზეგაც და მაგის შემდეგ!-ამომხდა და როცა გავიაზრე ჩემი სიტყვები ენაზე ვიკბინე.
-ანუ მთელი ცხოვრება შენი ვარ?-
-დიახ-თვალები გავუსწორე მის შავ თვალებს.ჩემი სახე ხელებში მოიწცია და ნაზად შემეხო ბაგეზე."სულ ახერხებს რომ გამაგიჟოს!" გავიფიქრე როცა დააშორა მიდი ტუჩები ჩემსას და ჭინკებათამაშებული თვალებით შემომხედა.
-ხანდახან როგორი საზიზღარი ხარ ხოლმე!-ვუჩურჩულე გამწყრალმა და ამჯერად მე დავეპოტინე მის ტუჩებს რაზეც მას ჩაეცინა.


***
ერეკლეს გაცილება იმაზე მტკივნეული აღმოჩნდა ჩემთვის ვიდრე წარმომდეგინა.მთელი ორი დღე ჩემთან გაატარა ერთმანეთზე მიხუტულები ვისხედით სიტყვის უთქმელად და ერთმანეთის სიახლოვით ვტკბებოდით.არცკივიცოდი რამდენი ხანი უნდა გაგრძელებულიყო მკურნალობის კურსი ასე მერჩივნა ვიდრე დათწმული დრო მცოდნოდა.სახლში შემოსულ ყველა მანქნაზე ფეთიანივით წამოვხტებოდი ფეხზე ფანჯარას მივვარდებოდი ეგებ დაბრუნდა მეთქი თუმცა ჯერ არ ჩანდა.არც სატელეფონი კავშირი გვქონდა ვიცი მისი ხმა რომ გამეგო ატირებული სულ ფეხით გავივლიდი მასთან მისასვლელ გზას და არაფირისდიდებით მოვშორდებოდი.ჩემსთავს უკვე დიდი ხნის წინ გამოვიტყდი რომ ერეკლე იყო ჩემი ოცნების კაცი რომლიც ფიქრებში მყავდა დახატული.

***
ყავას ვსვამდი როცა კარზე ზარი დაფიქსირდა.სახლში მარტო ვიყავი პარსაკევი იყო დამხმარე ქალს გამოსასვლელი დღე ჰქონდა.დედამთილ-მამამთილი ბიზნესპარტნიორთა შეზვადრეზე გავაცილე ერეკელს ძმა და ცოლი და შვილი წყნეთში ავიდა.
-ქეთი შენ ხარ?-კარი გავუღე აღტკინებულ ქეთის რომელიც ქარიშხალივით შემოვარდა სახლში და სავარძელში ჩაეშვა.
-დამისხი დამალეცინეთ!-ამოთქვა აჟიტირებულმა.
-კარგად ხარ?-ვკითხე წარბაწეულმა და წინ ავესვეტე.
-მე შველა ქალო!-სავარძლიდან წამოხტა და მასთან ერთად დამატრიალა.
-ამოღერღე შექალო გამისკდა გული!-გავუწყერი და სავარძელში მოხერხებულად მოვკალათდი.
-აკომ სიყვარული ამიხსნა!-თქვა ბედნიერმა და მდივანზე მიესვენა.
-არარსებობს-ახლა მე ავყვირდი და ფეხზე წამოვფრინდი.-როგორც იქნა გითხრა!-
-მოიცაშენ რა იცოდი და არაფერი მითხარი?-თვალები დაქაჩა ქეთიმ.
-მე რატომ უნდა მეთქვა?-გავიკვირვე მე.
-შენ იცოდი როგორ ვიტანჯებოდი და არაფერი გააკეთე-თეატრალურად გადმოაგდო ორი კურცხლი ცრემლი ქეთომ.
-ოჰ დამეტანჯა გოგო -ჩავიცინე მე.-სიყვარული აკოს უნდა აეხსნა და არა მე.თან ხომ შემეძლო აკოზე მეთქვა.რომ შენც გიყვარდა?-
-მართალი ხარ!იცი რაბედნიერი ვარ?აი უზომოდ-
-მეც ბედნიერი ვარ როცა ასეთს გხესავ ქეთუსი-
-კარგი წავედიმე საღამოს უნდა შევხვდე ჩემს მიჯნურს და უნდა მოვზადო.-მითხრა ქეთიმ.
ძალიან მოსაწყენია სახლში მარტო ყოფნა და თან უზარმაზარ სახლში.უკვე ტკივილამდე დაბგაფრენამდე მენატრებოდა ერეკლე უკვე ორი თვე იყო რაც უმისოდ ვიყავი.ყველა ფიქრი და სადარდებელი ერთიანად შემომაწვა და დამაფიქრა.ჩემი ნიკუშაც მენატრებოდა არშემეძლო ცოცხალი ძმა მკვდრებში ჩამეთვალა არშემეძლო ჩემს ძმისშვილს არ მოვფერებოდი.არ შემეძლო არ მეპარიებინა მისი ბავშვური საქციელის დიდი შეცდომა,უბრალოდ არ შემეძლო.ჩემი გადაწყვეტილებით კმაყოფილმა ჩავიცვი მანქანს გასაღები ავიღე და ჯერ ბაბუასთან ავედი აგარაკზე.ის ისევ ძალიან თბილად დამხვდა როგორც ყოველთვის,მეც გემრიალად ჩავუკოცნე დაკოჟრილი ლოყები.
-ბაბუ არ გენატრება?-მივანიშნე ბაბუას ბუხრის თავზე დაკიდებულ ბებოს პორტრეტზე.წყალ ჩამდგარი თვალებით გადმომხედა ბაბუამ გულზე ხელი მიიდო "ის აქარის" მითხრა და ხელზე მომიჭირა.
-გენატრება არაა?-მკითხა ცოტა ხნის დუმილის შემდეგ.
-ისე რომ მგონი ვგიჟდები ბა,ყოველ წუთს ველოდები და ეს ლოდინი მომიღებს ბოლოს-ამოვიოხრე და თვალი სივრცეს გავუშტერე.
-ისიც არანაკლებ განიცდიდეს იქნება მარი,მასაც შლის ჭკუიდან მონატრება აიჯერე.-
-მასთან მინდა ერთი წუთი თუნდაც მის სურნელს მაინც შევიგრძნობდი და ცოტახანი მეყოფოდა საარსებოდ-ამოვისრუტუნე და ბაბაუას გულზე მივეხუტე."ბებოს ჰგავხარ" მიჩურჩულა და თავზე მაკოცა.
გადავწყვიტე ეს საღამო ბაბუასთან დავრჩენილიყავი და ოჯახური ვახშამი მომეწყო.ძალიან გამიჭირდა ამის გაკეთება თუმცა მაინც დავურეკე ნიკას და აგარაკზე დავპატიჟე.ადრეთუგვიან ყველა ვუშვებთ შეცდომას,პატიება უნდა შეგვეძლოს უნდა მივუტევოთ ერთმანეთს დაშვებული შეცდომა და გამოვასწოროთ.ფაციფუცით ველოდ ი ნიკას მოსვლას "ბოლომდე არ მიპატიებია" გავიძახდი გულში თუმცა როცა დავინახე საერთოდ ყველაფერი დამავიწყდა და გიჟივით შევახტი და მანაც გულში ჩამიკრა.
-მომენატე შე მატყურა!-