გიო და ისკაცი სადღაც გავიდნენ
*****აგრძელებს გიო *****
-ამხელა კაცი ხარ, ჭკუა სულ დაკარგე?! თუ ნაშებში გინდა წადიი ფული გაკლია თუ რაა?!
-რატო უნდა ვიხადო ნაშებში დოლარები, როცა შემიძლია უფასოდ ვისიამოვნო!
-წესიერად ილაპარაკე! ნუცას არ მიეკარები!
-არა, არა... რაღაც გეშლება! ის ჩემი რჩეულია.. ჩემს გარდა მას ვერავინ მოარჯულებს
-ფუ ჩემი ბედის დედა მოვ**ან!
-რა? რატო?
-მაგრად მიტყდება შენნაირი ნაბო*ვრის შვილიროვარ!
-მოკლედ ნუცა ჩემი გოგო გახდება, შენ შეგიძია რომელიმე სხვა აირჩიო...
-ნუცას არ შეეხო. გთხოვ!
-ეე, ვინმემ მოგცა საერთოდ რამის თქმის უფლება?! დაგავიწყდა ვინარის აქ უფროსი?! ხოიცი რო წამებში შემიძლია ჩახმახისთვის თითის გამოკვრა?!
-ნუცა გაუშვი, და მერე რაცგინდა ის ქენი!
-აჰაჰაჰაჰა... კარგად გამაცინე. შენ მართლა დებილი ხარ თუ თავს იდებილებ?! გინდა აქ სირენებით მოგვაკითხონ?!
-მაშინ გთხოვ, გთხოვ როგორც შვილი მამას, რომ ნუცას თითი არ დააკაროთ. არაფერი მითხოვია შენთვის და მხოლოდ ეს თოხვნა შემისრულე
-როცა ვამბობ არას ესეიგი ეს ასეა საჭირო!
-ზურა დაგბრიდავ!
-ფეხებს ვერმომჭამ ძირში! მაგრამ იცი ვფიქრობ არის რაღაც შანსი რო ნუცას არაფერი დავუშავო..
-რაა?
-კარგად იცი რაც ;) იფიქრე ამაზე, მანამ სანამ მე ნუცას მოვეფერები და დავაგემოვნებ მის ლამაზ ტუჩებს
ამის გაგონებისას ოთახიდან გასულ ზურას დავედევნე და მაგრად შეკრული მუშტი, რაც ძალა და ღონე მქონდა მოვუქნიე... დარტყმისას შებორძიკდა. თავიდან ვერმიხვდა რამოხდა, მერე ჩემზე გამწარებული ნუცასთან შევარდა. საწოლიდან თმებით გადმოათრია დაიარაღი ნიკაპის ქვეშ მიაბჯინა
-დასანანია, რომ ასეთ სილამაზეს უნდა გამოვემშვიდობოთ შენი დაუფიქრებელი საქციელის გამო!
-იარაღი დაუშვი! მე დაგარტყი და მე მაგებინე პასუხი
-რაათქმაუნდა პასუხს აგებ! ნუცა, შენკი ისე ვერ გაგიშვებ ამ ქვეყნიდან რომ ერთხელ მაინც არ შეგიგრძნო
აცრემლებული გოგო კარისკენ წაიყვანა
-სად მიგყავს?!
-გემო უნდა გავუსინჯო
-არა გთხოოვ... რა დაგიშავეთ
ჩახლეჩილი ხმით ევედრებოდა დაუნდობელ ზურას.
-თანახმა ვარ!
ვიღრიალე ბოლო ხმაზე. ზურა შეჩერდა და გამომხედა
-ვერ გავიგე?
-წავალ იმ საქმეზე, თუ ნუცას არაფერს დაუშავებ!
-ოო, ეს უკვე მომწონს... ნუცას იარაღად ვიყენებ. ძალიანაც კარგი
-ხელი გაუშვი!
ნუცა უხეშად შემოაგდო ოთახში მეკი წამოდგომაში მივეხმარე. საწოლამდე მივიყვანე და თბილად დავაწვინე. ცრემლიანი თვალებით მომჩერებოდა და ხელს არმიშვებდა. შველას ითხოვდა, მხოლოდ მე მენდობოდა მაგრამ ეტყობოდა, რომ ჯერ ისევ გაურკვევლობაში იყო...
-გიო, გტხოვ არ დამტოვო...
-არ დაგტოვებ, ნუ გეშინია
ვუთხარი და ცრემლები შევუმშრალე
-გემუდარები არ წახვიდე. მეშინია მათი
-ნუ გეშინია.. არაფერს დაგიშავებენ... უბრალოდ ჩემი გასვლისთანავე კარი ჩაკეტე
-არ წახვიდე...
-მალე დავბრუნდები.. ზურასთან რაღაცას მოვილაპარაკებ და მოვალ
-კარგი...
მისი დალურჯებული ხელები მომაშორა და საბნის ქვეშ ჩაყო, მეკი დავიხარე და შუბლზე ნაზად ვაკოცე.
ზურასთან შევედი და კარი მაგრად მოვიჯახუნე.
-ნორმალურად თორემ მაგ კარის საფასურსაც შენ გადაგახდევინებ!
-როდის და რამდენი?!
-პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ? კარგია
-ხო!
-სულ რაღაც 4-5 ადამიანის მოკვლა მოგიწევს, მეტი არა.
-5 ადამიანი ცოტაა?!
-ნუ თუ არ გაწყობს მაშინ ნუცა მოკვდება.
-სად უნდა წავიდე?
-უნდა წახვიდე კოჯორში. მათაც შუა ტყეშ აქვთ ბაზა. 2 სართულიანი სახლია. კარებთან 2 დაცვა დგას. შიგნითიმ ალექსანდრეს კარებთანაც 2 დაცვა დგას, ოთახშ კი ალბათ მარტო იქნება, თუარადა ნაშა ეყოლება.. ნუ ეგ არაფერი, თუ რამე ეგეც მიაყოლე. ალექსანდრეს ყოველთვის ყელზე უკეთია სარდაფის გასაღები. მოაძრობ და საწოლის გვერდით ხალიჩას რო გადაწევ მანდ დაინახავ პატარა კარს, გასაღებით გააღებ და ქვემოთ ჩახვალ... ზუსტად 25 კილო კოკაინი და ჩემოდანი დევს, რომელშიც 3 მილიონი დევს. ჯობია ჯერ გეგმა შეიმუშაო როგორ შეიპარო სახლშ და მერე წახვიდე.. მაგრამ ეს ყველაფერი 2 თვეში უნდა მოხდეს. ეს შენი იარაღი და და ესეც აიღე რომ გასროლის ხმა არ გაიგონ.
-გასაგებია. და შემიძლია ნუცა ჩემს სახლში წავიყვანო?
-რამდენი ვილაპარაკე და კიდე ნუცაო
-ამ მომენტსი მხოლოდ ის მაღელვებს!
-მეკი მხოლოდ ჩემი მილიონიანი შემოსავალი მაღელვებს, ამიტომ თუ არ გამოგივა შენც გამოესალმე სიცოცხლეს და ნუცაც!
-კიტხვაზე გამეცი პასუხი!
-სადუნდა წაიყვანო? თბილისში?!
-არა! ჩვენს სააგარაკო სახლში, რომელიც უკვე ჩემია.
-წაიყვანე... მე აღარაფერშ მჭირდება ჯერჯერობით.
*****ვაგრძელებ მე (ნუცა) *****
-ვფიქრობდი ამ ყველაფერზე და მაინც ვერ ვხვდებოდი რა საერთო ქონდა გიოს ამ ყველაფერთან... იმასაც ვერმივხვდი მისი უნდა მეშინოდეს თუ არა.
კარის ხმა გავიგე და საბანში ჩავძვერი
-ნუ გეშინია, მევარ
თქვა გიომ და ლოგინზე მომიჯდა
-წავედით
თვალები გამინათდა, თავში მილიონი აზრი ერთად დატრიალდა.... ასეთი დიდი სიხარული არასდროს განმიცდია
ძლივს წარმოვთქვი რამოდენიმე ასო
-სს...აად?
-ჩემს სახლში
-თბილისში? მადლობა გიო მადლობა!
გახარებული გიოს მოვეხვიეე, მიუხედავად იმისა, რომ ყველაფერი მტკიოდა
-ამმ.. ნუცა, თბილისში არა
-აააბა?
-ჩემს აგარაკზე... მოდი ჯერ იქ წავიდეთ და მერე მოგიყვები ყველაფერს
-აბა ყველაფერს მოვაგვარებო...
-მოვაგვარებ! აუცილებლად მოვაგვარებ, უბრალოდ ასეთ მდგომარეობაშ ვერსად გაგიშვებ... სახლში წავიდეთ და ყველაფერს აგიხსნი
გული საშინლად დამწყდა, მაგრამ იმ მომენტში უკეთესი გამოსავალი არც არსებობდა.