წვეულებაზე მაინც წავედი, მაგრამ იმაზე ფიქრი, რომ გოგა ეხლა სადღაც გაბრაზებული რამე სისულელეს აკეთებს არ მასვენებდა. ელენე ცეკვავდა, არაფერი, მომიყოლია ვიფიქრე არ იყო საჭირო სცოდნოდა. უეცრად დემეტრე მომიახლოვდა :
-რა იყო კატო რა მოწყენილი ხარ? –გაღიმებულმა მკითხა დემეტრემ
-არა, არაფერი ვერთობი –აცაბაცა ვუპასუხე, დემეტრე მიხვდა, რომ ვატყუებდი.
-კაი რა ხო იცი ვერ მომატყუებ გამოტყდი, რახდება? –დემე
-აუ დემეტრე მართლა არაფერი –მე
-კატო დემეტრეს მხოლოდ მაშინ მეძახი როცა გაბრაზებული ხარ ანდაც მაშინ, როდესაც რაღაცა ხდება და მატყუებ! რა მოხდა კატო? –დემეტრე, არვიცი რატომ მაგრამ დემეტრეს ყველაფერი მოვუყევი, დამაწყნარა და მითხრა რომ არ უნდა მენერვიულა, ამ ლაპარაკში უეცრად შემოსასვლელში გადახოტრილი თავი შევამჩნიე, ადგილზე გავშეშდი და ვერაფერს ვამბობდი, მომიახლოვდა და მითხრა
-გარეთ გამოდი –გამიკვირდა ასეთი წყნარი, რომ იყო მაგრამ ამაოდ.
გარეთ გავედით და მიღრიალა :
-რა გითხარი არ წახვალთქო?! –გოგა
-ნუ მიყვირიხარ! მინდოდა და წავედი! –შიშით წარმოვთქვი მაგრამ არ ვიმჩნევდი
-გოგო ჩემი სიტყვა შენთვის არაფერს ნიშნავს?! –ისევ იყვირა, კიდევ ბევრი ვუყვირეთ ერთმანეთს და ბოლოს პირველი ტაქსი გავაჩერე და წავედი. ბოლოს ხმამაღლა მიჯახუნებული კარის ხმა გავიგონე. სახლში ანერვიულებული მივედი. დავჯექი თუ არა დივანზე ტელეფონის ხმა გაისმა, გოგა მეგონა, მაგრამ უცნობი ნომერი იყო ვუპასუხე :
-ალო –მე
-ალო, კატო ხარ? –უცხო ბოხი ხმა მომესმა
-კი –ცოტა შეშინებულმა ვუპასუხე
-გოგა საავადმყოფოშია, მისამართს მესიჯით მოგწერ! –უცნობი
პასუხის გაცემა ვერ მოვასწარი, გაოგნებული ვიჯექი და ალბათ მხოლოდ ხუტი წუტის მერე მივხვდი, რომ საუბარი გოგაზე იყო მესიჯი წავიკითხე, მანქანის გასაღები ავიღე და დაბლა ჩავედი, მანქანში ჩავჯექი, დავქოქე და წავედი. არც კი მიფიქრია რომ ნასვამი საჭესთან დავჯექი, მაშინ მხოლოდ გოგაზე ვფიქრობდი და თხვდებოდი, რომ ჩემი ბრალი იყო...
საავადმყოპოში, რომ მივედი, შესასვლელთან ტყავის კურტკაში კაპიშონიანი ბიჭი დამხვდა, მივუახლოვდი და მითხრა:
-რეანიმაციაშია! –სიგარეტი გადააგდო და კარი გამიღო
-... ... –ვერაფერი ვუთხარი, ცრემლი მომადგა, ხელით მოვიწმინდე აცრემლიანებული თვალი და უცნობს გავყევი. სკამზე ჩამოვჯექით და :
-ირაკლი ყიფიანი, გოგას ბიძაშვილი! –უცნობი
-კატო... –ჩახლეჩილი ხმით ვუთხარი და სალფეტკის ძებნა დავიწყე.
-კაი დაწყნარდი, ექიმმა თქვა იცოცხლებსო. –ირონიულად მითხრა და სალფეტკი გამომიწოდა
-მადლობა, ჩემსგამო მოხდა ყველაფერი! –გამწარებულმა ვუთხარი
-კაი დაწყნარდი, გადარჩება რაც მთავარია და დანარჩენს გაარკვევთ! მოდი შენ ეხლა წადი სახლში გამოიძინე, და ხვალ დილით მოდი კაი? –ირაკლი
-არა დავრჩები, გთხოვ! –შევეხვეწე
-კარგი, კარგი! მაშინ მე ცოტახნით გავალ! –მითხრა და წავიდა.
ნახევარსაათში დაბრუნდა და ხელში პარკები ეჭირა, მოვიდა დაჯდა და პარკიდან რაღაცეების ამოღება დაიწყო. კოკაკოლა გამომიწოდა და თქვა :
-გამომართვი, ბურგერსაც მოგცემ! –ირაკლი
-არა, არ მინდა –მე
-გამომართვი თორე სახლში გაგიშვებ! –ღიმილით მითხრა
-მართლა არ მინდა, რო მომინდება მეთვითონ გეტყვი მართლა. –მეც გამეღიმა
-რაღაც ხასიათზე მოხვედი, რახდება ექიმი ხო მარ მოსულა? –ირაკლი
-კი, მოსული იყო, პალატაში გადაყავთ სერიოზული არაფერი ყოპილა. –მე
-ხომ გითხარი არ ინერვიულოთქო. –მომეხვია და წარმოუდგენელი სითბო ვიგრძენი
-მადლობა! –მე
-არაფრის! –ირაკლი
დილამდე იქ ვიყავით, არცერთს ჩაგვძინებია, ვიჯექით და გოგას ბავშვობაზე ვლაპარაკობდით, დილით ექიმი მოვიდა და გვითხრა :
-პაციენტ ყიფიანს გაეღვიძა, მაგრამ მხოლოდ Eერთი ადამინი შეგვიძლია პალატაში შევუშვათ. –ექიმი
-მიდი შედი. –ირაკლი. ირაკლის გავხედე და პალატისკენ წამოვედი, სიფრთხილით გავაღე კარი, შევედი და გოგამ შემომხედა, ჩემს ლოყებზე ცივი ცრემლები მცვიოდა და მითხრა :
-რა გატირებს პატარა? –ძლივს ძლიობით იღიმოდა მაგრამ ეს ღიმილი გელწრფელი ღიმილი იყო.
-გტკივა? –მივხვდი რომ დებილური კითხვა დავსვი და გამეღიმა
-არა პატარა არ მტკივა, მითუმეტეს როცა ჩემს გვერდითხარ.
-ირაკლი გავიცანი –მე
-რაო მერე დაგაწყნარა? –გოგა
-კი ,მაგრამ.....
-მოდი დაჯექი! –გოგა, მივედი და მივუჯექი ხელი ჩამკიდა და მითხრა :
-მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ ! –თქვა და ხელზე მაკოცა
-მ ე ც ! – მივუახლოვდი და ჩავეხუტე.
ერთი კვირა გავიდა და ირაკლი და გოგა ჩემთან ამოვიდნენ. ელენემ დამირეკა და მითხრა, რომ გოგას მონახულება უნდოდა, ვუთხარი რომ გოგა ჩემთან იყო და ელენეც გზაში იყო. ბიჭებს პიცა გამოვუცხვე, მაგიდასთან იჯდნენ და მიირთმევდნენ მე სამზარეულოში ვიყავი, ამასობაში კარზე კაკუნი გავიგონე, მივხვდი რომ ელენე იყო და პირდაპირ გავუღე კარი. ელენემ გადამკოცნა და ზალაში შევიდა. ირაკლი სკამიდან უცბათ წამოხტა გამიკვირდა რა მოუვიდა ამ ბიჭსტქო მაგრამ დიდი ყურადღება არ მიმიქცევია, ელენე და ირაკლი ერთმანეთს გავაცანი. საღამოს ფილმს ვუყურეთ და ელენს დაურეკეს, აბაზანისკენ გავიდა. შემოვიდა და თქვა :
-კატო, უნდა წავიდე –მოწყენილმა თქვა
-აუ კარგი რა, არ წახვიდე –მე
-უნდა წავიდე, რავქნა –ელეენ
-კარგი გაგაცილებთ! –მე
-კატო მე გავაცილებ, გოგა დაღლილია და შენ დარჩი მასთან კაი? –ირაკლი
-კარგი ირაკლი როგორც გინდა, -მე
ირაკლი და ელენე ერთად წავიდნენ, მე და გოგა სახლში დავრჩით და გოგამ ესეთი რაღაც მითხრა :
-მომეჩვენა, ტო? –გოგა
-რა, ტო? –სიცილით ვკითხე გოგას და გვერდით მივუჯექი
-ირაკლის ვიღაცა მოეწონა –გაიღიმა და ლოყაზე მაკოცა
-ესიგი ორივეს ერთი დაიგივე გვეჩვენება –გავხედე და ჩავეხუტე
ის ღამე ერთად ვიჯექით და ვუყურებდით ფილმებს. დილით ირაკლიმ მოაკითხა, გოგას და საქმეზე წავიდნენ, გავიდნენ თუ არა 15 წუთის შემდეგ ელენემ შემოაღო კარი და გაოცებულმა დაიწყო :
-გოგო, გოგო გუშინ ირაკლიმ სახლამდე მიმაცილა, გზაში ბევრი ვილაპარაკეთ, და მემგონი...
-რა მემგონი დაამთავრე ელენ! –სიცილით ვუთხარი ელებნეს
-მომეწონა ! –გაიღიმა შეყვარებულმა ელენემ