საავადმყოფოში აღარ მივსულვარ.გოგასგან მესმოდა სანდროს ამბები.ვიცოდი,რომ კარგად იყო უკვე და მალე გამოწერდნენ კიდეც.ვკვდებოდი,სიგიჟემდე მინდოდა მისი ნახვა,მაგრამ უნდა მიმხვდარიყო,რომ არასწორად მოიქცა.არ უნდა მოვეტყუებინე.შეიძლება გავგიჟებულიყავი,მაგრამ მაინც არ უნდა მოვეტყუებინე.მთელი ორი კვირა და სამი დღე არ მენახა.მოსიარულე ჩონჩხი გავხდი.დედა დამდევდა საჭმლით ხელში,მაგრამ ვერ ვჭამდი ვერაფერს.სულ აღარ მინდოდა არაფერი.ვერც ღამით ვიძინებდი.ფაქტობრივად,ექსტრემალურ პირობებში მიწევდა ცხოვრება.ამას თუ ცხოვრება ერქვა...მთელ იმ პერიოდს.
ერთ საღამოს,სააბაზანოდან ახალ გამოსულს,ყვირილი მომესმა.ფანჯარასთან მისულს ბინასთან ცეცხლი დანთებული დამხვდა.არც გული იყო შემოხაზული,არც მიყვარხარ ეწერა....უზარმაზარ ტერიოტორიაზე იყო გადაჭიმული სიტყვები „მაპატიე“,სულიერი კი არავინ ჩანდა.სველი თმიდან წყლის წვეთებთან ერთად სახეზე ცრემლებიც ჩამომდიოდა.ტელეფონზე მომივიდა მესიჯი დაბლა ჩამოდიო.სანდრო იყო.დიდხანს ფიქრი არ დამჭირვებია ჩავიცვი და სველი თმით ჩავედი.მანქანასთან აბუზული,მოხრილი,საოცრად გამხდარი და დაჩიავებული სანდრო დამხვდა.თავიდან სხვა მეგონა,ვერც ვიცანი.ის ბუმბერაზი,ძალ-ღონით სავსე სანდრო არ იყო.
ნელი,მორიდებული ნაბიჯებით მომიახლოვდა და მომხვია ხელები.როგორი უძლური ვიყავი მის წინაშე.როგორი გაბრაზებულიც არ უნდა ვყოფილიყავი არ შემეძლო მას შევწინააღმდეგებოდი. ხელებიც თავისთავად,წელზე შემომეხვია,ჩემდაუნებურად.სახვევები ვიგრძენი.ბოლომდე არ მორჩენოდა ჭრილობები.მასზე მიწებებული ვიდექი და სუნთქვითაც კი არ მინდოდა გამეფუჭებინა ეს წუთები.როგორ მომნატრებოდა მისი ჩახუტება,სუნი,სითბო.ისევ ამეტირა მე სულელს.თავი ამაწევინა და ცრემლები მომწმინდა.მასაც აცრემლებული ჰქონდა თვალები.ხელი მომკიდა და მანქანაში ჩამსვა.არ ვიცოდი სად მივდიოდით,არც მიკითხავს.ერთმანეთს ხმას არ ვცემდით. რამის თქმა რომ მეცადა ვიცოდი,ერთი სიტყვა და ისტერიულ ტირილს დავიწყებდი.(როდის მერე გავხვდი ასეთი გულჩვილი.)
ბეთანიაში ავედით,აწ უკვე, ნაცნობ სახლში.
მაგიდის ერთ მხარეს ის ჩამოჯდა,მეორე მხარეს მე,ისე რომ ერთმანეთის პირისპირ ვიჯექით.
-ვიცი რომ თავი მოგაბეზრე.ვიცი,რომ ჩემი ქცევებით დაგღალე უკვე და ვეღარ მიძლებ...ხოდა,ჩემი მზრუნველობისგან გათავისუფლებ.-წყნარად ლაპარაკობდა.არც მიყურებდა ისე.ხელები ერთმანეთზე ჰქონდა გადაჯვარედინებული და უკანკალებდა...
-მათავისუფლებ?-ხმა გამებზარა-ეგ რას ნიშნავს.
-თეკლე ძალიან გთხოვ...ისედაც მიჭირს ამის თქმა.მორჩა ყველაფერი...
-რატომ არ მიყურებ!შემომხედე!სანდრო შემომხედე და ისე მითხარი,რომ აღარ გინდა ჩემთან ყოფნა.-გიჟივით მივვარდი და თავი ავაწევინე.მინდოდა თვალებში შემეხედა-მე არაფერს მეკითხები?ამდენად გკიდივარ,რომ აღარც მეკითხები არაფერს?
-არ შენც იცი,მაგრამ არ შემიძლია ის გავხდე ვინც შენ გინდა.ასეთი ვარ მე ნარკომანი,მკვლელი.-ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და შეშლილი სახით მიყურებდა-არ ვარ შენი შესაფერისი.
-ვინაა ჩემი შესაფერი,მაგას მე ვწყვეტ და არა შენ.მე არ მჭირდება შენი შეცვლა,იმიტომ რომ ასეთი მიყვარხარ.აი,ასეთი...ცოტათი დაბნეული,ზოგჯერ მხიარული,ზოგჯერ მოწყენილი, მზრუნველი, ზოგჯერ უხეშიც,მაგრამ თან ნაზიც.ასეთი სანდრო მჭირდება მე.
-მერე წამალი...?
-მოუგვარებელი პრობლემა არ არსებობსო,ნიცშემ ხომ თქვა თავის დროზე?!ხოდა,მაგასაც მოვაგვარებთ.უნდა სცადო მაინც...
-არ ვიცი,არ ვიცი.
-მე ვიცი.შენ არ თქვი არ გაგიშვებო?ახლა რა შეიცვალა.ასე მარტივად გინდა გამიშვა?
-არ მინდა ჩემს გამო დაიტანჯო.ჩემი ცხოვრება არც ისე მარტივია....
-ვიცი,ვიცი...ყველაფერი ვიცი.და მე მაინც მინდა შენს გვერდით ყოფნა.
-მისმინე...
-ჩუუუუ...ყველაფერი გადაწყვეტილია.-ცხოვრებაში პორველად,მე გამოვიჩინე ინიციატივა მეკოცნა ვინმესთვის.
ყოველ ჯერზე,როცა მას ვკოცნიდი ისეთი განცდა მქონდა,თითქოს პირველი იყო.მაშინაც ასე მოხდა,მაგრამ აშკარად სხვა მხარეს მიდიოდა გზა.მაისურის ქვეშ შევუცურე ხელები,ისევ სახვევებს შევეხე.გავხადე მაისური და ზურგიდან შევხედე.ზოგიერთი ჭრილობა შეხორცებულიყო,მაგრამ ნაწიბურები მაინც ემჩნეოდა.ფრთხილად შევეხე.გააჟრჟოლა.ნაჭრილობევზე ვაკოცე.ერთზე,მეორეზე.მეგონა ამით მოვურჩენდი.
-გაჩერდი...-მითხრა,მაგრამ მე ისევ ვაგრძელებდი ფერებას.სულ არ მაინტერესებდა რა მოხდებოდა.-თეკლე შორს ტოპავ უკვე!
რომ მიხვდა გამჩერებელი არ ვიყავი,ისიც ამყვა.(უფრო სწორედ ვერ ვჩერდებოდი).კედელზე მიმახეთქა.ერთი ხელი კისერზე ქონდა შემოჭდობილი,მეორე წელზე და უფრო და უფრო მიკრავდა.მაისური გავიძრე და მოვისროლე ჯანდაბაში.მერე შორტიც მივაყოლე.
-მოიცა...-განზე გადგა და შემათვალიერა ნახევრად შიშველი.-რა გოგო მყავს...მაგრამ მკერდი უფრო დიდი წარმომედგინა.
-უნამუსო...დამცინი კიდეც?!-ფეხებით წელზე შემოვახტი და საწოლისკენ წავედით.
ფრთხილად დამაწვინა და შარვლის გახდას შეუდგა.
-დარწმუნებული ხარ,რომ ნამდვილად გინდა?
-აჰაამ.-თითქმის ამოვიხვნეშე.
-არ მინდა მერე ინანო.დრო კიდევ გაქვს...
-შენთან გატარებულ არც ერთ წამს არ ვინანებ არასდროს.არც ამას...
ბიუსჰალტერს დასწვდა და ხელის ერთი მოძრაობით ძირს მოისროლა.მერე ტრუსს დაეჯაჯგურა.
-ჯერ შენ გაიხადე.
-ნუ ბავშვობ...
-მრცხვენია და ასე ნუ მიყურებ.
-კარგი.-ტრუსიც გაიხადა.არ ვუყურებდი.-თეეეკლე მოეშვი ცოტა.წარმოიდგინე,რომ ტანსაცმელი არ არსებობს და ყოველ დღე ასეთს მიყურებ.შენი რექაცია ნორმალურია,მაგრამ სახეზე ხელებს ნუ იფარებ.შემომხედე,ყველაფერი არც ისე საშინელია....-იცინოდა,ცდილობდა ცოტა დაძაბულობა მოეხსნა ჩემთვის,მაგრამ არანაკლებ ნერვიულობდა ისიც.
ჰო,ყველაფერი არც ისე საშინელი იყო.
პორნო ფილმებით მაინცდამაინც განებივრებული არ ვყოფილვარ,მაგრამ გარკვეული წარმოდგენა მქონდა რა როგორ ხდება.მის ტრუსს ჩემიც მიჰყვა.
ორივე სრულიად შიშველი ვიყავით.აგზნებულები.არც ერთს არ შგვეძლო ემოციების მოთოკვა.ხელები წინ და უკან დასრიალებდნენ უმისამართოდ.დროდადრო უკანალზე ვგრძნობდი მცირე ჩქმეტებს, თუმცა ნამდვილად ვერ ვიტყვი,რომ მაწუხებდა.
ფეხებს შორის უცხო სხეული ვიგრძენი.შევხტი.
-ძალიან თუ დაიძაბები გეტკინება.
-არაყი მომეცი.-ერთიანად მივიყუდე და რამის ცეცხლი ამოვუშვი პირიდან.ცოტა თავბრუსხვევა ვიგრძენი.თითქოს ახლა უფრო თავისუფლად ვგრძნობდი თავს.
პირველი ნამდვილად მტკივნეული იყო.ვცდილობდი ნაკლები მეფიქრა და სიამოვნება მაქსიმალურად მიმეღო.(სანდრომ დამარიგა ასე).თავიდან ვერ ვახერხებდი ამას,მაგრამ მერე სულ არ მანაღვლებდა,ეს ჩემთვის პირველი იყო თუ უკანასკნელი.არაყმაც თავისი ქნა...
მერე იყო ცოტა სისხლი,ტკივილი,სიამოვნებანარევი ტკივილი და ბოლოს,უსაზღვრო სიამოვნება.სადღაც წავიკითხე,ორგაზმს ცამდე ავყავართო.არ ვიცი,ეს იყო თუ არა ორგაზმი,მაგრამ დანამდვილებით შემიძლია გითხრათ,რომ სულ ცოტა დამაკლდა გაგიჟებამდე. გავგიჟდებოდი კიდეც ჩემს ბიჭს რომ არ გამოეჩინა მზრუნველობა.
ჰოოო, მას უკვე „ჩემი ბიჭი“ ერქვა...და მეც „მისი გოგო“.
კიდევ ბევრი რამ მოხდა და ძალიან ბევრი რამ ვიგრძენი,რაზეც მანამდე წარმოდგენა არ მქონდა.ყოველთვის ზიზღით განვიხილავდი ხოლმე ამ თემას გვანცასთან ერთად,მაგრამ ეს სულაც არაა საზიზღრობა.ყოველ შემთხვევაში თუ საყვარელ ადამიანთან გაქვს,საკუთარი სურვილით.
იმ ღამით მკვდარივით ჩამეძინა(თუმცა მკვდრებს არ სძინავთ...).
დილით გაღვიძებულს სანდრო მეთამაშებოდა თმაზე.სასიამოვნოა დილით მოფერება რომ გაღვიძებს და არა ხვრინვის ხმა.დაღლილი, ძალაგამოცლილი ვიყავი მისვენებული სანდროს მკერდზე.შუადღისკენ ვინებეთ ადგომა,ისიც მხოლოდ იმიტომ რომ გვშიოდა.სამზარეულოში სანდრო ტრიალებდა.ჩემდა გასაკვირად,არაჩვეულებრივად გამოსდიოდა ყველაფერი.მე გაღიმებული ვუყურებდი მის ფუსფუსს და ვაგემოვნებდი გემრიელად შემწვარ სოსისებს.

____________

ისადა,რაქვია...გითხარით სრულად დავდებთქო,მაგრამ იმედებს გიცრუვებთ.სწავდა,სწავლა და სწავლა.რას ვიზავთ ვერ ვასწრებ ვერანაირად მეგობრებო... მომიტევეთ

პ.ს.ამდენი ისტორია იდება აქ,შეძლებისდაგვარად ვკითხულობ.ყველგან არის ვნება,კოცნა,სექსი და ა.შ.ასე რომ ჩემი თხოვნა იქნება საზიზღრობად და ამორალობად ნუ შერაცხვთ ჩემს მიერ დაწერილ მონაკვეთებს,სადაც სიყვარულია.არ ვაჭარბებ...მთლად მოთხრილ ზღაპრებს არ ვწერ,ნახევარზე მეტი რეალურია.და დიახ,ზუსტადაც რომ მე გადამხდა.ოღონდ ცოოოტათი შეცვლილი.გავილექსე რაღაც. არრივედერჩი მეგობრებო:)


By TeBe