ფილმის ყურებისას, ყველას გვქონია შემთხვევა რაღაც გარკვეული ნაწილი თავიდან გვეყურებია, ანუ გადაგვეხვია და უფრო დიდი გულისყურით გვესმინა და შეგვეხედა მისთვის, რადგან თითოეულ პერსონაჯში ჩვენ საკუთარ თავს აღმოვაჩენთ... აი თუნდაც "ბედის ვარდკვლავის ბრალია"... ჰეიზელი, რომელსაც სიმსივნე ჰქონდა, განა არ შეიძლება მის ადგილას ნებისმიერი ჩვრნგანი აღმოჩნდეს???. დღეს კარგად ვართ, მაგრამ არ ვიიცით ხვალ რა მოგველუი, შეიძლება ხვალ ჰეიზელის ბედი გვეწვიოს, ამით არ ვაირებ იმის თქმას, რომ ჰეიზელი უბედური იყო, პირიქით ბედნიერი იყო, რადგან ჰყავდა მშობლები და ავგუსტ უოტერი, მაგრამ არ ვაპირებ ახლა მათზე საუბარს, რადგან ყველამ კარგად ვიცით, თუ რა დიდი და ძლიერი სიყვარული აკავშირებდათ მათ ერთმანეთთან, რომელიც სიკვდილმაც კი ვერ დააშორა... არ ვაპირებ მათზე საუბარს, და არც ამ ფილმის შედარება მომიყვანია უაზრო ნიმუშად, ამით მინდა ვთქვა, რომ ჩვენი, ადამიანების ცხოვრებაც ერთი დიდი ფილმია, სადაც პერდონაჟები თვითონვე ვართ, ჩვენივე სახელებით და გვარებით.. რა განსხვავებაა გამოგონილ ფილმსა და რეალურ ფილნს შორის? ადვილი კითხვა, მაგრამ მით უფრო რთული და დამაფიქრებელი არა პასუხი არამედ პასუხები აქვს, ჩემი აზრით განსხვავება დიდიაქ, რატომ?.. ირეალურ ფილმში შეგიძლია დააპაუზო მომენტი და უცქირო დაუღალავად, შეგიძლია გადაახვიო უკან, წარსულში და თავიდან გაიცნო იგი, ეს ხომ ჩვენც შეგვიძლია, შეგვიძლია ფიქრებით დავბრუნდეთ წარსულში, მაგრამ უძლურნი ვარრთ მიმავლის მიმართ, არ შეგვიძლია ერთი ხელიდ მოსმით ვნახოთ რა გველოდება წინ და არ შეგვიძლია შევცვალოთ ის... სწორედ ამ ფიქრებში იყო დავითი წასული, სანამ გიორგი ესაუბრებოდა. ნუთუ არარსებობდა ისეთი დანადგარი, რომლებიც დაავადების გაცვლაში დაეხმარებოდა. სიამოვნებით აჩუქებდა დარჩენილ სიცოცხლეს შვილს, თვითონ კი დღესვე განუტევებდა სულს, მაგრამ არ შეიძლებოდა, უბრალოდ ეს მის უფლებებს აღემატებოდა.. უცებ გინებაში თინიდთან დაკავშირებული ყველა სასიამოვნო და ბედნიერებით გაჟღენთილი ფაქტები ამოუტივტივდა.. გაახსენდა თინის დაბადება.. დიახ!.. სწორედ მიხვდით, დავითმა საკითარი თვალით ნახა პატარა არსების შობა. აბა როგორ, დავითს ართადერთი შვილი ამ ქვეყნად ევლინებოდა და ამ მნიშვნელოვან მომენტს არ დასწრებოდა?.. როდესაც პატარა წითელი თოჯინა დაინახა, დაიფიცა, რომ არცერთ მნიშვნელოვან ფაქტს არ გამოტოვრბდა თინის ცხოვრებასი. გაახსენდა თინის პირველი აცრა, დავითსაც ისევე ეტკინა, როგორც თინის.. თინის პირველი სიტყვები, ყველა რომ თავის სახელს დასზინებდა, მაგრამ თინიმ მაინც ჯიუტად "მამა"-ს დაძახება რომ ამჯობინა, შემიძლია დავიფიცო, რომ დავითი ასეთი ბედნიერი დიდი ხანი არ ყოფილა.. თინის პირველ ნაბიჯებზე ხომ აღარაფერს ვამბობ, სამსახურიდან მოსულს, კარრბთან რომ მობაჯბაჯდა "მამა" "მამა"-ს ძახილით.. ესს და კიდევ უამრავი მოგონებები, რომლებიც თინისთან აკავშირებს, მაგრამ რა ქნას რითი უშველოს საკუთარ გოგოს?.. სული ეწვოდა რომ თინისგან მხოლოდ მოგონებები დარჩებოდა, გული ეკუმშვებოდა მოსალოდნელ აბებზე , თინის გარეშე ცხოვრებაზე და უამრავ რამეზე.. ფიქრებიდან გიორგის ხმამ გამოიყვანა.
-მხოლოდ ესაა რისი თქმაც შემიძლია დავით, უნდა ვილოცოთ, რომ სიმსივნე არ აღმოჩნდეს.
-კარვი გიორგი, ძალიან გთხოვ პასუხები რომ იქნება მინდა პირველი მე ვნახო, ოჯახს ამის შესახებ ნურაფერს ეტყვი კარვი?
-კარგი გიორგი, მაგრამ იცოდე ექიმი ვარ და არ მაქვს უფლება თინის რაიმე დავუმალო
-ვიცი, ვიცი, გიორგი და ამიტომ გთხოვ, ცოტახნით მოვიცადოთ.
-დავით, შენი საქმის შენ იცი, მაგრამ მე გაგაფრთხილე, თუ შრნ არ ეტყვი, ამას მე გავაკეთებ, მას შემდეგ რაც ანალიზების პასუხი გახდება ცნობილი..
-კარგი გიორგი, კარგად იყავი, კიდევ შემოვივლი...
ექიმი მხოლოდ თავის დაკვრით დაემშვიდობა. დავითი ფეხზე წამოდგა ის იყო კარი უნდა გაეღო, რომ წინ სახეალეწილი სანდრო შეეჩეხა..
-ყველაფერი გაიგონე??-თითქოს ყველა ტკივილი ამ სიტყვებს ამიაყოლა დავითმაო ისე წარმოთქვა...
-ჰოო დავით. მხოლოდ ექვსი თვე, და მერე ?? მერე რაიქნება ?? არ მინდა წუთები და წამრბი მის გარეშე...
-არც მე სანდრო... ახლა კი წავიდეთ გველოდებიან...-მხარზე გამამხნევბლად დაკრა დავითმა ვაჟს და საავადმყოფოს გრძელ დერეფანში გაუჩინარდა...
......
სახლში გადაღლილი დავბრუნდი, ვერ ვხვდებოდი რა საჭირო იყო ამხელა აურზაურისს ატეხა, მითუმეტეს რომ საავადმყოფო მისი მეგობრებით გაივსო, საჭმელზე უარი განვაცხადე და ჩემს ოთახში შევიყუჟე, განვაცხადე დამასვენეთთქო და მაშინვე გადადგა უკან ნაბიჯი თეკლამ, რაზეც ყველას გაგვეცინა, ითახში ავეფი თუარა, მაშინვე საწოლზე გავიშოტე და ვარსკვლავის ფორმა მივიღე. ვფიქრობდი ყველაფერზე, ჩემზე, ამიკოზრ, სანდროზე, დედაზე, მამზე, ვხვდებოდი თუ როგორ ვანერვიულე ისინი და გული მტკიოდა, განა ვერ ვხვდებოდი რა მჭიტდა? ბოლოს და ბოლოს სულელი ხომ არვარ, დეიდაჩემი დიანაც ხომ ასე გარდაიცვალა? მინდიდა ეს არავის გაეგო, რადგან დაზუსტებით არც მე ვიცი, ამუტომ დაველოდები ანალიზებს, მაგრამ დიდადა არცამაქვს იმედი, რომ რაიმე კარგი იქნება... ძილის წინ სოციალური ქსეელი შევამოწმე, განსაკუთრდბული და საინტერესო არაფერი, რა გასაკვირია, შუა სამუDაო კვირაა და ვის ცალია ახლა ასეთი გართობებისთვის, ჩემსავე ფიქრებზზე გამეცინა და თავი გავაქნია უაზრო აზრების გასაფანტად... გამოსვლას ვაპირებდი მაგრან ამჯერად ისევ იმ ვიღაც ანდრიამ მომწერა
-არ გძინავს?
-როგორც ხედავ, არა..
-რატომ მერე?
-რომ ვიცოდე აუცილებლად დავიძინებდი...
-ენამოსწრებულო..
-ჩემი სტილია. არ იღელვოო...
-უსე როგორ ხარ?
-რავი მთლად კარგად ვერავარ,, გულწფრლად გავუმხილე ჩემს შესახებ.
-რატომ, რა ხდება ხომ კარგად ხა??-
-მეჩვრნაბა თუუუ... ჩრმზე ანერვიულდი?
-არაა არ გეჩვება.. ექიმთან იყავი? რა დაგემართა??
-ისეთი არაფერი, გული წამივიდა, ეხლა ზუსტად საავადმყიფოში ვიყავი..
-რაო მერე ექიმმა??
-რავი ისეთი არაერი, ჯერ ანალიზები ამიღო და პასუხი ორ კვრაში იქნებაო..
-ჰო და დაველოფოთ ორ კვკრას...
-დაველოფოთ....
აღარაფერი მიმიწერია, მაგრამ გამიკვირდა რატომ ანერვიულდა ასე ჩემზე, იქნებ შევეცოდე... არა თინი თავი მრგვალუ გაქ და ეს წვეტიანი აზრები საიდან გაწუხებს რაა უუფფ... ვეღარ მოვითმინე და ამჯერად მე მივწერე
-როგორ მიპოვე?
-რავიცი, სახელი დაგვრი ჩავწერე და ამომიგდო..
-ჰოო?? გვარი რომ არ მიწერია?-ირონიით ვუპასუხე, რადგან ვხვდებუ რომ უკვე მატყუებდა..
-აა უი ხო მაშინ მარტო სახელიი.-ჰმ.. რაიყო ეხლა ეს ჩემს ნევებზე თამაშობს თუუ რავა ამიიდ საქმე??
-ვაა დავიჯერებდი, მაგრამ დიდიხანია ზღაპრების აღარ მჯერა..
-ოჰოო მარტლა?? რა დამტხვევა მეეც..
-აშკარად საოცარი დათხვევაა... მართლამითხარი როგორმიმძებნე??-ისევ ცნობისმოყვრეობამ იჩინა თავი და კინაღამ კომპიუტერში გადავძვერი..
-კარგი, აბა დამაკვირდი..-რას ნიშავს მისი ეს წერილიი.. ააა უიი ჰოო მე ხომ მის ფოტებიც კი არ მინახავს, მისი პროფილი გავხსენი და გავშრი, შანსი არაა ეე.. ეს ვერ ვიცანი? ანდრიააა ვერ ვიცანიი?? სასტაულია პირტაპირ სასტაულიი...
-თავად ანდრია გულბანი??
-როგორც იქნამიცანი პატარა...
-და შენი აზრით დამაიწყდებოდი იდიოტო??-გაბრაზრბა ვერ დავმალე..
-არამგონია... როგორ შეიძლება ჩემნირი მიმზიდველი ადამიანის დავიწყენა??
-როგო შეიძლება საკუთარი უფროსისშვილი დაივიწყო, რიმელმაც ყავა მინიმუმ 5ჯერმაინც გადამასხა, დამესვარა საბუთები, მე ხომ დავიწვი და დავიწვი და აის გამი კიდევ მემომიწია ბოდიშების ხდა..-უკვე ჩხუბზე გადავდიოდი ისე გავცოფდი.. ბედავა და კიდე რამეს მეუბნებოდა.-გავგრძელო კიდ??
-ყველაზრ მთაარი დაგაიწყდა პატარა, პირველი კოცბა მოგპარე..
-მაგის შეხსენბა არიყო საჭირო ისედაც...
-ისედაც რა??-თითქო ვერ მიხვდა წინადადების შინაარს..
-თითქოს ვერ მიხვდი...-ცალყბადდ ჩაიცინე. თითქოს ამ ერთქვარ ჯესტსდაინახადა..
-როგოფ ვეფა, მაგრა მე შენგან მინდა გვიგო..
-არა.
-კი
-არა
-კი
-კარჰი ჰო შენ გაიმარჯვე.. ისედაც სულ მახსოვს,.
-აი ასე პატარ, ეს უკვე მომწონს, ჯიუტი ხარ, მარამ არაშავ მოგარჯულებ...
-ეგრე რატო საუბრობ?
-ეგრე როგორ?
-აი ეგრედ..
-რავი აბა ისე...
-ჰოო...-მეი ვერაფერი მოვიფიქრე მისაწერად...
-მიდი იცი რა? ხვალ სადმე კაფეში დავსხდედ, არანაირი სამსახური და ეცთი რაღაცეები, მინდაშრნთან კაგი ურთიერთობაჩაომიყალიბდეს, მეგობრები ვიყოთ, ნუ ჯერ ჯერობით მერდ ვნახოთ რაიქნება, ნუ მეც კი ვიც რაიქნებ, მარამ მაუნც გეუბნბიი..
-დარაიქნება?-თითქოს მისი სიტყვებიდან მხოლოდეს გავიგე..
-მაგის დროც მოვა პატაარა. შემხვდები?
-პაემან მინიშნვ?
-შეიძლეა ასეც ითქვას..
-და შეწინაღმდეგება აზრი არაქვს??-დაეჭვებით ვკუთხე..
-არანაირი!.. მტკიცე ჩანდაეს ერთი სიტყვ..
-კარგი, მაშინთანხმა ვარ..
ძალინ კარგი. მაშინ ხვლ მოგწე კაფისმისამრთს...
-კარგი, ახლა წავა და დავიძნბ, თორემ ხვალ დავრჩები უნივერსიტეტში წაუსვლრლი, მერე მამაშენტანც დამაგვიადება, და ნაგ პაეანზე ხხო ზაბარ არააქ..
-ოღონდ ეგ არ და სხვა რაცგინდა იყოს...
-მსახიობოო..
-შენც შეამჩნიე ჰო? ვცდილო
-გამმოგდის დაწაე.
-კარგი ტკბილი ძილიი.
-შენც ასევ..
-ჭკვიაად...-საპასუხოდ მოლოდგავუგიმე.. ლეპტოპი გამოვრთე, დიდხანს ფიქრობდ მომხდარზე. მაგრა ახსნა ვერ მოვუძებნე თუ რაომ დავტანხმდ შეხვდრაზე.. ფიქრებში ანდრიას გავყცინე ტკბილ ძლი ვუსუვედა სასიამოვნოდ დატვირთულმა მლეე ჩავთვლიმე.. ძილბურანში, გაკრით, მარა მანც მესმოდა ხმაური,, შემდეგ ნატლად გავიგონე კარისშეომტვრევის ხმა. დაფეთებულმაგავხილ თვალები და....