- და რისი გამბედაობა გაქვს?.- ცრემლები მოვიწმინდა და სერიოზულად ვკითხე
-იმის რომ ჩემი გახდე
-თუ ძალას იხმარებ მხოლოდ მაგ შემთხვევაში ისე არ დაგნებდები
-ვითომ?
-შენ მონიკას კარგად არ იცნობ, როგორი ლმობიერიც შემიძლია ვიყო იმაზე ორჯერ ბოროტი შემიძლია გავხდე
-და შენ მაგით რისი თქმა გინდა?.- წელში გასწორდა და მოჭუტული თვალებით გამომხედა
-იმის რო რაც ჩემზე წარმოდგენები გაქვს იმის მეოთხედიც არაა სიმართლე, მე სიმდიდრის გარეშეც ბედნიერი ვიქნება, თუ მეყოლებიან გვერდში ის ადამიანები ვინც მჭირდებიან და სიმდიდრე მათ გარეშე არ მჭირდება, იმიტომ რომ ყვველაფერს მათი დახმარებით მივაღწიე, ახლა კი წამიყვანე სახლში!- თავი სემოვაბრუნე და პირდაპირ თვალებში შევხედე, მის თვალებში კი მარტო მწუხარება იხატებოდა, იმიტომ რომ მიხვდა რაც ილაპარაკა არ იყო საჭირო და უადგილოც კი.
-ბოდიში
-არაუშავს, ვინმესთვი ხომ უნდა ამეხსნა, რომ მხიარული და თავქარიანი გოგო არ ვარ, ისეთი არ ვარ როგორიც ვჩანვარ. ცხოვრებაში იმაზე მეტი სიმწარე ვნახე ვიდრე გგონია.
- ვიცი რომ არავის აქვს მშვენიერი ცხოვრება, მართლა ბოდიში არ მეგონა ასე თუ გეტკინებოდა გული
-წამიყვან სახლში?
-კარგი.- ფეხზე წამოდგა და მეც წამომაყენა, ასეთი საყვარელი არასდროს ყოფილა, სემთხვევით ხელი დამწვარ ადგილას მომიხვდა და სიმწრისგან ამოიგმინა
-უი, რატო არ გადაიხვიე
-არ მქონდა დრო, შემომივარდით სახლში
-ბინტი გაქვს?
-არ ვიცი
-კარგი წამო ჩემთან.- წინ გავედი, კარი გამოვაღე და ვიღაც ქალს შევეჩახე, უცნაური მზერით მიყურებდა, კაბაზე, ოჰ მონიკა კიდე შარში ხარ მეთქი გავიფიქრე და გზა დავუთმე
-ვაა დედი.- თორნიკე მივიდა და თმაზე დაუსვა ხელი
-ეს კალი ვინაა?.- იმტერესით იკითხა და მე გამომხედა, აშკარად არ იყო ქართველი რუსული აქცენტი ჰქონდა
-ა დედა გაიცანი ეს მონიკა, წვიმასი დასვლენდა და სენი კაბა ვათხოვე იმედია არ გეწყინება
-მონიკა ეს დედაჩემია, ივანა
-სასიამოვნოა.- მორიდებულათ გავუღიმე და ხელი გავუწოდე, მანაც გამომიწოდა და ჩამომართვა
-კაბას მალე დაგიბრუნებთ.- ერთი პერიოდი ვიფიქრე კიდეც რა კარგად მაქვს კაბა მეთქი, მაგრამ ახლა არ მიკვირდა ჩემზე ოდნავ დაბალი მაგრამ გამხდარი ქალი იყო, ქერა ჭაღარაშერეული თმა ჰქონდა და ცისფერი გამჭირვალე თვალები.
-ნუ იჩქარებ, თორნიკე სადმე მიდიხარ?
-კი სახლამდე მივაცილებ და მალემოვალ
-კარგი.- გამიღიმა და სამზარეულოსკენ წავიდა
-ძალიან ლამაზი ქალია დედაშენი, გავხარ
-მადლობა.- კარი მოიხურა და კიბით დაიწყო ჩსვლა, ჯანსაღად თან გამომძხა, რას ვიზავდი მე გოგმანით ჩავუყევი კიბეს, თან ხელები გადაჯვარედინებული მქონდა და მკერდთან მიკრული, როგორც იქნა ჩავედით ბოლომდე და სადარბაზოდან თავი ნელა გავყავი ისევ არ წვიმდეს-მეთქი
-გამოდი არ დასველდები.- ღიმილით მითხრა და ხელით გამწია
-დედის გარდა ვინ გყავს?
-მამა და პატარა და 17 წლისა
-და სად იყო?
-მეგობრებთან, გაგაცნობ მერე.
-ფეხით ვაპირებთ წასვლას, ჰო შენს სახლამდე დიდ მანძილი არა.- დიდი მისთვის თორე ახლა მე მკითხოს დღეს იმდენი ვიარე მომტყდა ფეხები, ცოტახანში მხარზე ჩამოვეკიდე და ისე მივყვებოდი გზას, 30 წუთში სახლის კართან ვიდექი და თორნიკეს შევყურებდი
-წამოდი ხელს შეგიხვევ, თამროს ექნება რამე მალამო
-არ ვინდა გამივლის.- სიცილით მითხრა
-რა გაცინებს?
-ის რო ჩემზე ზრუნდავ
-ოო წამოდი რა.- ჩემს ოთახში ავიყვანე და მე უკან დავბრუნდი, თამრო მოვნახე და ყველაფერი რაც საჭირო იყო გამოვართვი, ხელი კარგად შევუხვიე და მის წინ დავჯექი, საწოლის თავზე მიყუდებული იჯდა და ხელს დასცქეროდა
-რა საჭირო იყო ახლა ეს
-იყო.
-პრინციპში კი იყო.- და კაბის ამოღებულ გულ-მკერდს დააცქერდა, უფრო ჩაწეულა და მე კიდე სულ არ ვაქცევდი ყურადღებას
-იდიოტო რატო არ მითხარი?.- გაწითლებული წამოვხტი და კარადასთან მივედი
-რა აზრი აქვს ჩასმას უკვე ღამდება
-მერე რა?!
-არაფერი, უბრალოდ მე მეგონა
-რა გეგონა?.- შორტიკი ამოვიცვი და გავხედე
-ჩემთან მოხვიდოდი და მოგეფერებოდი.- ფეხზე ადგა და ჩემკენ მოვიდა, ზემოდან დამაჩერდა, მერე მაკოცა, ტუჩებიდან ყელს ჩუყვა და მალევე მომშორდა.
-დარჩები დღეს?- ვნება მორეულმა ავხედე და ხელები კისერზე შემოვხვიე, როგორ მინდოდა დარჩენილიყო, ის კი პასუხს აგვიანებდა, წელავდა ფიქრობდა, თან მიღიმედო და ჩემ განწირულ სახეზე კითხულობდა რა მინდაოდა რომ ეთქვა
-კი დავრჩები.- თვალები უცბად გამიბრწყინდა და თავი მკერდზე მივადე
-თორნიკე
-რა არის?.- ცოტახანი გავჩუმდი ვფიქრობდი მეთქვა თუ არა, რასაც ვფიქრობდი, ბოლოს ჯანდაბას მოხდეს რაც მოსახდენია მეთქი, ერთხელ კიდე დავფიქრდი, ღმრად ჩავისუნთქე და თითქმის ჩუღულით ვთქვი:...

-აქაც ინტრიგა :დ იმედია კარგი თავები გამომდის ^_^