მანქანიდან გადმოვედი. ბიჭებიც გადმოვიდნენ. ოთხივე შენობის წინ გავჩერდით. სამ სართულიანი იყო. კედლები არ ქონდა. უბრალოდ იატაკი და ბოძები. იქაურობა შიშს მოჰგვრიდა ყველას. წინ მე გავიჭერი, ვითომ რამის თავი მქონოდა, მაგრამ შიში დავძლიე. უკან ბიჭები გამომყვნენ. შენობაში შევედი. ყვეაფერი ნაცრისფერი და ბნელი იყო. გარეთ ცის მუქი ლურჯი ფერი ოდნავ ცვლიდა ფერს. წინ თამამად ვაბიჯებდი ფეხს. უეცრად შორ წერტილში გამოჩნდა ყვითელი შუქი. თითქოს გამიხარდა მაგრამ რა იყო სასიხარულო როცა იმ ადგილას შენი მტრები იყვნენ რომლებიც შენს წლიური შემსავლის რაოდნობის თანხას თავიდან ითხოვდნენ და გატყუებდნენ. იარაღს ხელით შევეხე, მოვსინჯე კიდევ მქონდა თუ არა და უეცრად სამი მამაკაცის სილუეტი შევამჩნიე. წარბები შევკარი. თანდათან მათი სახის ნაკვთები იწმნდებოდა და ბოლოს სვლა, მათგან ხუთი მეტრის მოშორებით შევწყვიტე. ნიკა გვერდზე ამომიდგა. მე ხელები გადავაჯვარედინე და ფეხი განზე გავწიე. სულ რაღაც 20 წლის ბიჭები იყვნენ. მე კიდევ მეგონა ვინმე დიდი ასაკის ადამიანებს ვნახავდი. მაგრამ ეს "პატარა" ბიჭებიც ხო "აფეთქებულები" არიან.
-რას ითხოვ! -ნიკამ სიჩუმე თავისი გაბრაზებული ხმით დაარღვია.
-კარგად იცი რასაც ვითხოვ! -უპასუხა შუაში მდგომმა რომელიც სჩანდა რომ უფროსი იყო და ბრძანებებს იძლეოდა. შავგვრემანი, მწვანე თვალება და დაკუნთული სხეული. დანარჩენი ორი კი ქერები იყვნენ და როგორც სჩანს ისინიც ნავარჯიშები.
-მე უკვე გადაგიხადე ფული! -ნიკა უფრო ღიზიანდებოდა.
-საბუთი მანახე! -თქვა შავგვრემანმა.
-გიჩივლებ! -ნიკა წინ წაიწია მაგრამ ხელით გავაჩერე. შავგვრემანმა შემომხედა შემდეგ კი მზერა ისევ ნიკაზე გადაიტანა.
-როგორ მიჩივლებ როცა საბუთი არ გაქ! როგორ დაამტკიცებ! რა გგონია პოლიცია დაგიჯერებს?! პირიქით მე გიჩივლებ თუ არ გადამიხდი ფულს!
აი ამ მომენტში კი ავჭერი და მივვარდი. თვალებში ზიზღით ავხედე.
-შენი სახელი?! -ვკითხე და ცინიკურად გავუღიმე.
-ვატო. -აუღელვებელი ხმით მითხრა.
-ხო და ვატო, ეხლა კარგად მისმინე! ბოლოს მაინც ვიპოვი საბუთს და შენს და შენს ძმაკაცებს ციხეში ამოგალპობთ. და ნუ გგონია რომ ეს არასდროს მოხდება. გავაკეთებ! გპრდები! -თვალები არ მომიშორებია მისთვის. ის კი მიყურებდა. შემდეგ დამცინავად ჩაიცინა, ბიჭიბისკენ მიბრუნდა და ზურგით დამიდგა.
-გავიქცით ბიჭებო, ციხეში გვალპობს. -ხლები მაღლა გააქნია და დაიჯღანა. მერე სახე დაასერიოზულა და ისევ თვალი თვალში გამიყარა. -იოცნებე მაგაზე პატარა გოგო!
ამ სიტყვებმა უკვე სერიოზულად გამაღიზიანა. ამის პატარა გოგო ვარ?! ეს იდიოტი როგორ მეზიზღება. გაგების თანავე მძულს. არ ვაცოცხლებ.
-მიფრთხილდი! -უბრალოდ ეს სიტყვა ვთქვი და იქაურობას მოვშორდი. ბიჭებიც მაშინვე გამომყვნენ. გაცეცხლებული ვიყავი. გავიგონე როგორ შეიგინა და როგორ მოისროლა იქვე მდგარი სკამი. ნუთუ მართლა შეეშინდა ჩემი სიტყვების?! მანქაში გიჟვით ჩავჯექი. ბიჭებიც ჩასხდნენ და წავედით.
-აუ რატო არ თქვეს სიმართლე ტოო?! -თქვა საბამ და გამომხედა.
-საბა რა კითხვას სვამ?! რა გგონია გეტყოდნენ რო ვიცი რო გადაიხადე და ბოდიშიო?! ნარკობანერები არიან ხვდბი?! ფული აკლდებათ და კიდე გვთხოვენ. და შენ გგონია რომ საბუთი ასე ურალოდ დაიკარგა?! ფეხი აიდგა და წავდა?! არა საბა, არა! საბუთის დაკარგვაც სპეციალურად გააჩალიჩეს რომ პოლიციას არ ვუჩივლოთ! გაამოძრავე ტვინი!
-კარგი ხო ნუ ნერვიულობ. -მამშვიდებდა საბა.
-მაპატიე რა... -ცუდად გამომივიდა საბასთან.
-არაუშავს სოფი, არაფერია.
-ვინ გითხრა რომ მაგსაქმეში არიან? -ცოტახნის დუმილის შემდეგ ნიკამ კითხვა დამისვა.
-მე ესე გავიგე! აბა რას წარმოადგენენ?
-არ ვიცი რას წარმოაგენენ მაგრამ ეგენი რომ არ არიან ზუსტად ვიცი.
ამ დიალოგის შემდეგ ხმა არავის ამოუღია ისე ჩავედთ. ბიჭები სახლებში მივიყანე. შემდეგ მარის დავურეკე რომ დღეს ჩემთან დარჩენილიყო. არ მინდოდა მარტო. მარიც მალე მოვიდა. მოვუყევი ყველაფერი და შემდეგ დავიძინეთ.

დილით რაღაცის ფხაკუნმა გამაღვიძა. თვალები რომ გავახილე არაფერი იყო. წამოვიზლაზნე და იქვე მიგდებული ხალათი მოვცვი. სამზარეულოში რომ გავედი მარი ბლინებს აკეებდა. ისეთი კარგი სუნი იდგა რომ უმადოსაც მადას მოუყვანდა. მე მაიდასთან დავჯექი და იქვე დადგმულ ყავას დავწვდი. მარიაც დაამთავრა ბლინების კეთება და წინ დამიჯდა.
-მომიყევი რა მოხდა.
მარის ყველაფერი მოვუყევი. პირი ჰქონდა დაღებული და მისმედა. ყველაფერი რომ დავფქვი გაშტერებული იყო სანამ ხელები წინ არ ავუფათურე.
-აუ რა მგარი ხარ გოგო. -ტაში შემოკრა სიხარულით.
-ხო აი უკვე ხმას ვერ ამოიღებენ რაა.
-ოო ნუ იძახი ეგრე. აი დამიჯერე ყველაფერი მოგვარდება.

გავიდა თვეები. ახალწლებმა, ცივმა ამინდებმა და თბილად ჩაცმის დრომ ჩაიარა. დადგა სანატრელი გაზაფხული. იმ ბიჭებისგან არაფერი გვსმენია. ვერთობოდით, ვილხენდით. მამამ და ეკამ ხელი მოაწერეს მაგრამ გრანდიოზული ქორწილი გაზაფხულში უნდოდათ და თან ჯვარსაც დაიწერენ. მარის უკვე აბიტურიენტობა აღიზიანებდა. ერთი სული ქონდა ეროვნული გამოცდები მოსულიყო და ნიკა სადაც დადის, იმ უნივერსიტეტში გადასულიყო. როდის იყო ბედნიერება ასე დიდ ხანს გრძელდებოდა. ან როდის გივიწყებდნენ პრობლემები ამდენ ხანს.

ერთი ლამაზი გაზაფხულის დღეა. დღეს ძალიან გახარებული ვარ რაგან დამსახურებული ნიშნები მივიღე. სიხარულით გამობივარ უნივერსიტეიდან მაგრამ დღე რომ არ ჩაგიშხამდეს ისე როგორ შეიძლება.


-----------
ესეც მესამე თავი ძვირფასებო <3 თანდათან გავზრდი თავებს<333 მობიურით ვწერ და მაპატიეთ. <333