იმ დღეს ანას ბევრი ეხვეწა, რომ გაემხილა მისთვის თუ სად დარბოდა ხოლმე ანა, თავიდან თავი შეიკავა და არ უმხელდა, რადგანაც არ უნდოდა ასე თითქმის უცხოსთან, ადამიანთან, რომლის სახელის და გვარის მეტი თითქმის არაფერი იცოდა უცებ ურთიერთობა გაება, მაგრამ ამდენი ხვეწნა მუდარის შემდეგ იფიქრა, რომ ძალიან გოიმურ საქციელათ ეთველბოდა თავის გაგიჯება და მისამართი უკარნახა.
ზუსტად 7 წუთში, ანას გვერდით ნიკას შავ ჯიპმა მოძრაობა რომ შეანელა და მორბენალს ნელი მოძრაობით მიყვებოდა გვერდიგვერდ, გაგიკვირდებათ ალბათ ასე მალე იქ როგორ გაჩნა, მაგარამ თუ გავითვალიწინებთ იმას, რომ დილიდანვე ის უკვე გამზადებული იყო და გეგმავდა ამ მომენტს და როდესაც ანას დაურეკა ადრიანად სიმანვილეში მხოლოდ იმისთვის, რომ გაეგო სად იყო, არ უნდა გაგვიკვირდეს, მისამართის გაგებისთანავეანამ ელვის სისწრაფით გამოვარდა მანქანით, რომელშიც უვკე იჯდა და ანას ადგილმდებარეობის გარკვევას ცდილობდა. მთელი გზა მოჰქროდა, უნოდა ანაზე მისი სისწრაფით შთაბეჭდილება მოეხდინა.
ანამ მის გვერდით ნელა მოძრავი და მისი მიმყოლი მანქანა რასაკვირველია შემამჩნია, მაგრამ არ შეიმჩნია. რამოდენიმეჯერ ინტერესეის გამო გვერდით თავი მიატრიალა და გაიხედა კიდეც ინტერესის გამო, აინტერესებდა ვინ მიყვებოდა, მაგრამ შავ ჩაბურულ შუშებს მიღა ვევის და ვერაფერს ხედავდა. წარმოდგენაც კი არ ექნებოდა რო საჭესთან ნიკა შეიძლებოდა მჭდარიყო, რადგანაც აზრადაც კი არ მოუვიდოდა ის ფაქტი, რომ ის იქ ასე მალე გაჩნდებოდა. რამოენიმე წუთს გრძელდბოდა ასე, შემდეგ კი მანქნის შუშ ჩამოიწია და ანას გვერდიდან ხმა მოესმა.
-არ დაიღალე? დაჯექი ცოტა დაისვენე.
-მოიცა, ფეისბუქზე ტელეფონის ნომრის გარდა საცხოვრებელი მისამართც ხომ არ მქონდა მითითებული?
-კარგი იქნებოდა, მაგრამ სამწუხაროდ არა. და რატომ მეკითხები?
-მეგონა სახლთან მითვალთვალებდი და რომ გამოვედი გამომყევი, ასე მალე აქ როგორ გაჩნდი. - გაეცინა ანას. ნიკას კი ეს არ გამოპრვია და მისი სიცილის შემხედვარეს ტანში ჯრუანტელმა დაუარა სიამოვნებისგან.
-არ დაჯდები? - დაბალი ხმით უთხრა ნიკამ, უარის თქმის გაგონების შიშით.
-ჯდომას სირბილი მირჩევნია. - უთხრა ანამ ისე, რომ სირბილი არ შუწყვეტვს. მთელი გზა ასე ანა დარბოდა, ნიკა ისევ ნელი სვლით მიყვებოდა გვერდით მანქანით და ასე საუბრებოდნენ ერთმანეთს.
ცოტახანში სიჩუმე ჩამოვარდა, არც ანა ამბობდა არმეს და არც ნიკა, არ უნდოდა ნიკას მათი საუბარი ბანალური და უაზრო გამხდარიყო, ამიტომ უაზრო თემებს არ ჭრიდა სასაუბრო პლანზე და არც იმას დაუშვებდა, რომ ბანალურ და მოსაწყენ სიჩუმეს დაესადგურებინა, მეტი ორიგინალურობა უნდოდა ნიკამ უაცრად მანქანაში სიმღერა ჩართო, I Follow, ბოლო ხმაზე აუწია და ანას გვერდით დევნა ასე განაგრძო, ანას ამ სიმღეის გაგონებზე ტანში დააჟრიალა და სიამოვნების ჟრუანტელმა დაუარა. გაჩერდა და წამით სახეში შეხედა ნუიკას, თვალი თვალში გაუყარა და ასე ჩუმად იდგა. ნიკა დაიბნა. არაფერი უკითხავს. გაუკვირდა მისი ასეთი საქიელი. ცოტახანი მისგან ელოდა რამის თქმას, მაგრამ მსგავსი რომ არაფერი მოხვდა და მის წინ მდგომი და მის სახეზე მიშტერებული ანა დაინახა პირველმა ისევ მან დაიწყო საუბარი და ჰკითხა:
-მოხვდა რამე? - დაძაბული დაელოდა ნიკა მის პასუხს.
-ეს ჩემი საყვარელი სიმღერაა.
ამის გაგონება ახლა ყველაზე მეტად ესიამოვნ ნიკას და შვებით ამოისუნთქა, ალბათ ახლა ამაზე კარგს ვერაფერს გაიგებდა და ალბათ ასსე არაფრის მოსმენა არ გახარებია. გაიღიმა და ხმა არ ამოუღია, ისევ ანამ გააგრძელა.
-მართალია წლების წინ იყო ჰიტი, მაგრამ ჩემთვის უკვდავი ჰიტია და რატომღაც მგონია რომ მუდამ ასე იქნება ჩემს ხოვრებაში. ჩემს ხასიატზე პირდაპირ ახდენს ზეგავლენას.
-დაჯდები? - ჩუმად შეაპარა ნაზი ხმით ნიკამ.
-კი.
ნიკა სიხარულისგან გაბრწყინდა. არ მოელოდებოდა მის ასე მალე დათანხმებას, ვერ წარმოედგინა თუ ეს სიმღერა მასზე მართლაც ასე მოქმედებდა. სწრაფად გადმოხტა მანქანიდან და მის გვერდით, მარჯვენა მხარეს მანქნის კარი გაუღო. ანაც ჩაჯდა და ნიკაც იმავე გზას გაუყვა. ცოტახანი ორივე უმად იჯდა. არცერთი ხმას არ იღებდა. ბოლოს სიჩუმე ანამ დაარღვია და უთხრა:
-ცოტახანი, აი აქ გააჩერე - იქვე შენობასთან გაიშვირა ხელი ანამ. - მოვწერიგდები და მალევე გამოვალ.
-კარგი. - მაშინვე მორჩილებით დათანხმდა ნიკა და ცოტახანში მანქანდან გადასულ ანას თვალი ღიმილიანი და ბედნიერი სახით გააყოლა.
15წუთში შენობიდან გამოსული ანა ისევ დაინახა, მაგრამ ამჯერა არა შავი სპორტული ტანზე მომდგარი მაისურით და შარვლით და არა სპორული ფეხსაცმელით, არამედ, ულამაზესი გრძელი, უმაზეს სხეულზე მომდგრი თეთრი კაბით და მისივე მაისურით, გარედან კი მხრებზე მოგდებული შავი მოსაცმელი ეხვია. გრძელი თმა კი აკეცილის მაგვრად ახლა უკვე გაშლილი და ხვეული ჰქონდა, წვრილ წვრილ ხვეულებათ, ნიკას უზოოდ ეღიმებოდა და უყურებდა მისკენ მომავალს ბედნიერი სახით.
-თმა რა სველი გაქვს? - შეშფოთებულმა ჰკითხა ნიკამ, როდესაც მანქანაში ჩაჯდა და გაუაზრებლად ხელით შეეხო თმაზე.
-არ მინდოდა ძალიან დამეგვიანებინდა და დიდხანს მელოდინებინა შენთვის, ამიტომ სწრაფადვე გამოვედი და აღარ გავიშრე. - თქვა და ღვედი გადაიჭირა.

მთელი გზა ჩუმად ისხნენ და წყნარი მუსიკის მოსმენით ტკბებოდნენ, ბოლოს ნიკამ დაარღვია სიჩუმე, მანქნა გააჩერა და ორი წუთით დამელოდეო სთხოვა. ანას ხმა არ გაუცია, მხოლოდ შეხედა და როდესაც ნიკა მანქანიდან გადავიდა, ისევე გააყოლა თვალი, როგორც ნიკა უყურებდა მას ცოტახნისწინათ. უყურებდა როგორ აირბინა კბის რამოენიმე საფეხური და შევიდა მაღაზიაში, უყურებდა და ტკებოდა. საშინლად სიმაპტიური იყო აშკრად ეს ბიჭი და თანაც როგორი მოვლილი. მოსწონდა მისი შავი ჯინსის შარვალი, მისი ლურჯი ჯინსის ქურთუკი, მისი ოდნავ გრძელი, მაღლა აჩეჩილი თმა, მისი კუნთებიც მოსწონდა, აღნაგობა, სიმაღლე, სიგამხდრე, მისი ულამაზი ტუჩები, ცხვირი, საშინლად მოსწონდა! მან ხომ პირველად ნახა ის ნორმალურად. არც კი ახსოვს მაშინ იმ ფაქტის დროს მეტროში როგორი იყო. არც კი დაამახსოვრდა წესივრად. თუ ჩავთვლით იმას, რომ ყურადღება არ მიუქცევია და მითუმეეტს, რომ ძალიან გაბრაზებული იყო მაშინ. ახლა პირველად ნახა წესივრად და აშკარად მოეწონა. ამის გახსენებაზე უცებ მიხვდა და დაფიქრდა, რომ ახლა თითქმის უცხო ადამიანის მანქანაში იჯდა, რომელიც მხოლოდ მეტროში ჰყავდა ნანახი და ისიც რამოდენიმე წუთით და თავი დაიდანაშაულა, რას ვაკეთებო. ამ ფიქრებში გართულმა ვერც კი დაინახა, როდის მოვიდა ნიკა მანქანამდე და მხოლოდ კარის გამოღების ხმამ გამაოფხიზლა. დაბნეული იყო და ეს აშკარად სახეზც ეტყობოდა, მაგრამ ნიკას ამისთვის ყურადღება არ მიუქცევია. ხელში პარკი რომ ეჭირა იქიდან ულამაზეი შავი ქუდი ამოიღო, რომელიც გარსემო ულამაზესი ბრწყინავი თეთრი თვლებით იყო გაწყობილი სიგნეზე და ანას თავის ხელით დააფარა, შემდეგ კი უჩუმრის პირად მანქნაში ჩაჯდა, ცარიელი პარკი უკანა სავარძელზე მოისროლა ცალი ხხელით, ღვედი გადაიჭირა და მანქანა დაძრა. წყნარი მუსიკა ისევ ჩაირთო და ანამაც წყნარი ხმით უთხრა:
-მადლობ. არ იყო საჭირო. არ უნდა შევწუხებულიყავი.
-დავიწყოთ იქიდან, რომ არ შევწუხებულვარ, პირიქით, გავბედნიერდი შენთვის რომ რაღაცის გაკეთება შევძელი, ძალიან გახარებული ვარ ახლა, რომ მომეცა საშუალება შენთვის რამე გამეკეთებინა და მით უფრო მეზრუნა შენზე. ისიც მაბედნიერებს რომ ძალიან გიხდება და ისიც რომ სამახსოვროდ დაგრჩება ჩემგან, როგროც ჩემი პირველი საჩუქარი - ანას ეს ბოლო სამი სიტყვა განსაკუთრებით მოხვდა ყურში და თავისთვის გაიფიქრა, ანუ პირველუ და არა უკანასკნელი? მეორეც იქნება? ნიკა კი განაგრძობდა - და დავამთავროთ იმით, რომ შენ ჩემს დროზე და ნერვებზე ისრუნე და ამიტომ ხარ ახლა ასეთ მდგომარეობაში, მეკიდევ უფლებას არ მივცემ ჩემს თავს რომ ავად გახდე და გციოდეს, მით უფრო ჩემი მიზეზით და შენ თუ ჩემს დროზე იზრუნვე და ამავდროულად ნერვემზეც, რომ არ გელოდინებინე მეც მაქვს უფლება შენს ჯანმრთველობაზე ვიზრუნო.
-მადლობ. - მეტს ვერაფერს ეტყოდა ანა.
-რა დავლიოთ და მივირთვათ?
-მე ჩისქეიქი და ყავა მიყვარს.
-და სად გიყვარს?
-პეკინზე.