შენობიდან გამოსულს, ნერვიულობა შემიმსუბუქდა. აფორიაქებულმა კვლავ სიმშვიდე ვიგრძენი. ჩემს თავს ვარწმუნებდი რომ ნერვიულობა არ გამომადგებოდა,რადგან წინ დიდი, სერიოზული საქმეები მელოდა. ძალიან წვიმდა, წვიმა კი ჩემთვის, ყოველთვის აღვიძებდა მოგონებებს. ვერ გეტყვით რომ წასული გრძნობებიდან, ჩემში რამე დარჩა,თუმცა მაინც ხშირად ვიხსენებ. იმ ადამიანს ვინც პირველ გრძნობას მაზიარა. შემდეგ კი უბრალოდ ვიღაც 'ჩაზმანულში' გადამცვალა.
მოგონებები ხშირად მიახლდება, თუმცა ჩემში სიძულვილი და იმედგაცრუება უფრო მეტია, და ამის ფონზე სიყვარული სულაც აღარ ჩანს.
მოვაბიჯებდი ჩაფიქრებული, სულ სხვა სამყაროში ვიყავი, გარშემომყოფებს კი სულაც ვერ ვამჩნევდი.
მალე მეტროში ჩავედი და სულ მალე კვლავ სახლში აღმოვჩნდი. ფეხსაცმელი კართან გავიხადე, სასიამოვნო სურნელმა გული გამითბო, სამზარეულოში დედა ტრიალებდა. ბოლო 7წლის მანძილზე ასეთი მომენტი არ მქონია, და მეც დავეწაფე ამ მომენტის ცქერას.
დედა 8დან 12მდე გასულია, მამაც ანალოგიურად( ლოთობით.
ვერ ვიტყვი რომ მშობლებს არ ვუყვარვარ, თუმცა ისინი...
მათ უბრალოდ ვკიდივარ.
არ ინტერესდებიან ჩემი ცხოვრებით, პრობლემებით. მხოლოდ საკვებით უზრუნველყოფა მშობლობა არარის. ლუკა კი ნამდვილად ჩემი შვილი უფროა. სამზარეულოს მოვავლე თვალი, სახეზე გაკვირვება აშკარად დამეტყო.
- მარია, ადრე გამომიშვეს, სად იყავი?
-დაქალთან.
-კარგია, უნდა იარო დაქალებში.
მითხრა ისე რომ მგონი არც კი გაიაზრა.
მალე მეცადინეობასაც მოვრჩი და შემოსული შეტყობინება გავხსენი.
-გამარჯობა მარია, გუკა ვარ. ხვალ თუ გცალია, საღამოს 8ზე, სკვერში დაგელოდები, საქმე მაქვს. ველი პასუხს.
სიმართლეს გეტყვით სულაც არ გამკვირვებია მისი სმსი,რადგან აშკარა იყო მისი სიმპატიები. ნომერი ? ნინა რასმიკეთებდა, რათქმაუნდა მან მისცა. თითქოს არ იცის რომ არ მომწონს მსგავსი ტიპები. უბრალოდ პასუხი არ მიმიწერია, უხასიათოდ დავაგდე ტელეფონი.
ძლივს გათენდა, რაც იმას ნიშნავდა რომ, სკოლის მერე პირველი სამუშაო დღე მეწყებოდა. ისე ჩავიცვი როგორც მოადგილეს შეეფერება.
მართალია ნინას ოდნავ მაღალი ფეხსაცმელი, ცოტას მიჭერდა, მაგრამ დიდი პრობლემა არც მას შეუქმნია.
სკოლის შემდეგ რათქმაუნდა კვლავ აღმოვჩნდი 23 კაბინეტთან, რაც თავისთავად ერეკლეს კილვას ნიშნავდა.
კარზე კვლავ დავაკაკუნე, კვლავ გაისმა მისი ცივი 'მოდი'.
კვლავ შევაღე კარი, და ვთქვი ორი სიტყვა რომელიც, ჩემდა უნებურად აღმომხდა:
-როგორ ხარ ?
-ნიჩეო, დაჯე.
უკვე ჩემს მაგიდაზე მიმითითა. მეც დავჯექი, ამოვალაგე რაღაც უმნიშვნელო ნივთები და ერეკლეს გავხედე, რომელიც ტელეფონს დაშტერებოდა.
უცებ ვიღაცასთან დარეკა, და ყვირილი მორთო.
ახლა მეგონა რომ მისი ყვირილი დედამიწას ესმოდა, სულ შემაკანკალა.
- იცი რასგეტყვი თაკოო ? დაახვიე ჩემი ცხოვრებიდან ვისთანაც შენ გაგიხარდეს.!!!!!!
გაბრაზებამ თითქოს გადაუარა, ხან რას დააშტერდებოდა, ხან რას.
მალე უბრალოდ დალაპარაკება გადავწყვიტე:
-რა მოხდა ?> იქნებ დაგეხმაროთ.
- კი, კიი მოვიფიქრე, დამეხმარები, იასნია. ჰაჰჰ აჰ მაგრად მოუვა.
ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა და კიდევ უფრო გაოცებულმა შევხედე ასევე გაოცებით ვიკითხე:
- როგორ დაგეხმაროთ ?
- პირველ რიგში 'თ' მოაშორე და კაროჩე ბევრს არც მივედები, უარიც არ მიიღება. უბრალოდ ამ მომენტში შენ გაიჩითე და კაციც ვერაფერს დაგიწუნებს გარეგნულად, ცოტა ხელს შეგავლებ და დავგაზოთ ფართიზე. :დ
- რაა ? ვიკითხე კვლავ გაოცებით.
- აუუ, ერთი გოგოა იტოკში რაა, ვირაც ტიპი ითრია და უნდა ვაეჭვიანო. იქ იქნება.წადი ეხლა შენ დაისვენე კაროჩე და ხვალ დილით 9ზე გამოგივლი, მისამართი მაქვს საბუთებში. მაღაზიებში გავიდეთ და საღამოს ჩევუტაროთ.
უნებლიედ აღმომხდა სიტყვა : 'კარგი'.
მართლა ვერ ვხვდებოდი ასე გაუაზრებლად რატომ დავთანხმდი, ახლა სახლში ვარ და ვფიქრობ რახდება ჩემს თავს...
-----------------------

გთხოვთ დაწეროთ თქვენი აზრი <3