გაბრაზებული გამოვარდი სახლიდან და კარები მაგრად გამოვაჯახუნე ძალიან დამღალა ჩემი მამინაცვლის გაუთავებელმა ლექციებმა რომ მე მხოლოდ ზარალი ვარ ოჯახის რომ არაფრის მაქნისი ვარ.. ღმერთო როგორ დამღალა ყოველ დღე იმის მოსმენამ რომ სამადლოდ ვცხოვრობთ მე და დედა მათან და ყოველ წამს შეუძლია გარეთ გამოგვაგდოს .. ლამის სიბრაზისგან გავსკდე როდესაც დედას ნამტირალებ თვალებს წავაწყდები ხოლმე და მის დალირჯებულ მკლავებს ძარღვებში სისხლი მიდუღს როცა ვიაზრებ რომ ეს ღორი უმოწყალოდ ურტყამს დედას .. თავიდან გაპროტესტება ვცადე მაგრამ როცა ერთიორი მეც მომხვდა იძულებული გავხდი ჩუმად ვყოფილიყავი .. უკვე ხუთი წელია ამას ვითმენ და რაც უფრო ვიზრდები მით უფრო მიჭირს ამ ყველაფრის ატანა .. თავს გაქცევით ვშველი ხოლმე გამოვიკეტავვ საძულველი სახლის კარს და უაზროდ დავეხეტები ქუჩებში.. როგორ ოჯახზე ვოცნებობდი? აი ისეთზე სადაც ნია ხომასური ბედნიერი იქნებოდა სადაც მშობლები ჩემით იამაყებდნენნ... ახლაც ამ ფიქრებში ვიყავი გართული და ქარში ვფანტავდი ობოლ ცრემლებს ვერც კი გავიაზრე ქუჩაში როგორ აღმოვჩნდი გონს ძლიერი დამუხრუჭების ხმამ მომიყვანაა გაშეშებული ვიდექი უზარმაზარი ძვირადღირებული ჯიპის წინ და ხელფეხი მიკანკალებდა .. არა შიშისგან არამედ სულიერი სიცარიელისგანნ ..გონს ვერ მოვდიოდი სად ვიყავი რა ხდებოდა მხოლოდ მაშინ შევკრთი ჯიპიდან ვიღაც რომ გადმოვიდა და ბოლო ხმაზე მიღრიალა
-გოგო შენ სულ გადაირიეე რომ დადიხარ წინ არ იხედებიიიი???!!!_მიღრიალა უცნობმა და მკლავში მწვდა ჩემზე ალბათ ორითავით მაღალი მაინც იყოო საშინლად დაკუნთილი ისეთი მოტკეცილი პერანგი ეცვაა რომ იფიქრებდი სადაცაა ღილები სათითაოდ აწყდებაო ღვინისფერი ბაგეები სიბრაზისგან უთრთოდა და წარბები კუშტად შეეკრა წარბებს ქვემოდან ორი შავი ელვარე სფერო განრისხებული მიმზერდა და პატრონის სიმკაცრეზე მატყობინებდა
-მითხარი_კვლავ შემანჯღრია მან_რომ მოდიოდი სად იყურებოდი?!რომ დაგჯახებოდი მერე?!_მეუბნებოდა და ხელებს ძლიერად მიჭერდა
-გამიშვი მტკივა_მისი მოცილება ვცადე
-მე აქ ლამის გავგიჟდე რომ კინაღამ ადამიანი მოვკალი და ამან ხელი მტკივაო ეს გოგო გადამრევს_ამოიფრუტუნა მან
-ტარება უკეთესად რომ იცოდე ისიც გეცოდინებოდა რომ წითელზე არ უნდა გაგევლო და არც არავის დაჯახების საშიშროება არ იქნებოდა_გავღიზიანდი მეც
-აჰაა ესეგი ჩემი ბრალია??!!!შენ იცი მე ვინ ვარ? მე როცა მინდა და სადაც მინდა იქ გავივლი გასაგებია
-აი კიდევ ერთი მამიკოს ფულით გათამამებული ბიჭი_ჩავიცინე მე_საერთოდ არ მაინტერესებს ვინ ხარ უბრალოდ შემდეგში როცა საჭესთან დაჯდომას გადაწყვეტ თვალები სახლში არ დატოვო წამოიღე დაგჭირდება_თვალი ჩავუკარი და წამოსასვლელად მოვემზადე მკლავში რომ წამავლო ხელი და გამაჩერა ავხედე და სახეზე ირონიული გამომეტყველება ჰქონდა
-ერთი ამ ლაწიირაკს დამიხედეთ რამხელა ენა ჰქონია... დედამ არ გასწავლა ვის როგორ უნდა ელაპარაკოო?!
-დედამ ის მასწავლა რომ შენნაირ იდიოტებს საერთოდ არ უნდა ველაპარაკო ახლა რომ გაიგებს ალბათ როგორ გამიბრაზდებააა_ირონიულოდ შევიცხადე მე და ფორმალურად ლოყაზე ვიტკიცე ხელი
-საერთოდ უცნობებს განსაკუთრებით უფროსებს თქვენობით ელაპარაკებიან მაგრამ როგორც ვხედავ შენ ზრდილობის ნატამალიც არ გაგაჩნია და შესაბამისად არც ეს მოგეათხოვება_სუსხიანი იყო მისი ხმა და ამ სიტყვებმა თითქოს და გული დამწყვიტა_მაგრამ ამს გამოსწორება ჯერ კიდევ შეიძლება .. ბერდია ხვიბლიანი ეს სახელი და გვარი კარგად დაიმახსოვრე .. კიდევ შევხვდებით ლაწირაკოოო
ეს თქვა თუ არა სიტყვის თქმაც კი არ მაცადა მანქანაში ჩაჯდა და ადგილს მოწყდა მე კი ასე გაშტერებული და დამცირებული ვიდექი მანამ სანამ სიცივემ ხელფეხი არ ამიწვა და არ შემახსენა რომ გაჭირვების ჟამს დაქალის სახლის კარი ყოველთვის ღიაა .. იმ გაჩერებას მივაშურე სადაც წამის წინ ავტობუსი გაჩერდა და შიგნით შევხტი თავისუფალი ადგილი მოვძებნე და მოვკალათდი...
დანიშნულების ადგილამდე სულ რაღაც ოთხი გაჩერებაღა რჩებოდა როცა თავში ერთი აზრი მომივიდა.. ტელეფონი მოვიმარჯვე და გუგლის საძიებო გრაფაში ბერდია ხვიბლიანი ჩავწერე სიმართლე ითქვას შედეგს არც ველოდი მაგრამ თვალები გამიფართოვდა როცა ფოტოზე ის არსება რომელიც რამდენიმე ხნის წინ სიბრაზისგან ლამის გასკდა იღიმოდა ფოტოს დიდი ასოებით ჰქონდა დართული სტატიის სათაური
ინტერვიუ წარმატებულ გამომძიებელ
ბერდია ხვიბლიანთან