Ghosts House 2
–გისმენთ?–მისმენ? გაგაღვიძე? თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს ჩაიცვი და სასწრაფოდ წამოდი ძაან მაგარი ტიპები უნდა გაგაცნო. –რა რადროს ბიჭების გაცნობაა ახლა ხომ... – საათს შევხედე – ღამის 3 საათია. –ეს ადგილი ჩამორჩენილი ნუ გგონი, ამ დროს იწყება ცხოვრება აქ. –კაი კაი ჩავიცმევ და მოვდივარ – ტელეფონი გავუთიშე – ფუ შენი, რა ადგება ეხა. დიდი ყოყმანის შემდეგ წამოვიწიე და საბოლოოდ ავდექი. ტანსაცმლის ძებნა დავიწყე კარადაში ჩუმად ჩავიპარე ქვევით, ბებიას რომ არ გაეგო. გარეთ ციოდა. წვეულებაზე ბევრი ხალხი იყოთქი ვერ ვიტყვი, მაგრამ ამ ადგილისთვის ასეა. სახლში უნდა შევსულიყავი, მაგრამ ვიღაცა დამეტაკა და მერე სხვას შევეჯახე. იმ ტიპმა დამიჭირა და ხელს არ მიშვებდა. –ეი ხელი გამიშვი რა დღეში ხა –კაი რა იყო ცუნცულ ასეთი ცუდი ვარ – ავხედე და... ნამდვილად არ იყო ცუდი ბიჭი, პირიქით უსიმპათიურესი, მაღალი შავგვრემანი ბიჭი იყო. მისი ღიმილის დავიწყება შეუძლებელი იყო. –არა ცუდი არ ხარ ინგლისის პრინც... –ვიცი, რომ მას ვგავარ –ხოო? კაია, რომ იცი რასაც გავხარ –რასაც თუ ვისაც –ინგლისის პრინცის ცხენებს გავხარ – პირდაპირ კარისკენ წავედი. –ფრანგულო პუდელო –უკაცრავად? – მივბრუნდი –რაც გაიგე –აქ მოდი ახლავე განახებ ვინაა პუდელი შე მახინჯო– გავიეწიე მისკენ –ეი ლიზა უკვე მოხვედი?! – გარეთ მონიკა გამოვიდა – სახლში შემოდი – ამ დრო ვიღაც ქერათმიანი გოგო მომვარდა –ეი შე ვინ ჯანდაბა ხარ? ჩემ შეყვარებულს თავი დაანებე თორემ რაც მოგივა შენს თავს დააბრალე –შენ ვინღა ჩემი ფეხები ხარ –შენნაირ აქ არაფერი ესაქმება პირდაპირ თმაში ვწვდი და ჩხუბი დავიწყეთ. ყველა ჩვენ გვიყურებდა, მერე კლერი და ვიღაც ბიჭები გვაშველებდნენ. –აქ რა ჯანდაბა ხდება – კლერი –ამ გამოთაყავანებულს კითხე – თითი იმ ქერა გოგოსკენ გავიშვირე. –შე დებილოო –სემ გეყს, ჩემ მეგობარს ასე ნუ ელაპარაკები, თორემ აქედან გაგაგდებ –მე გამაგდებ? თვითონ აბამდა ჩემ შეყვარებულს, –შე დებილო – კიდევ გავიწიე, მაგრამ არ გამიშვეს –სემ აქედან წადი – უთხრა კლერმა –ჰარი წავედით –სემ სადაცგინდა იქ წადი მე ბიჭებთან ერთად მოვედი აქ – სემი მაშინვე გაცეცხლებული გავარდა. მე სახლში შევედი. კლერმა თავისი ბიჭი გამაცნო. –ლიზა ეს ნაილია, ნაილ ეს ლიზაა ჩემი ბავშვობის მეგობარი. –სასიამოვნოა – ხელი არ ჩამიმირთმევია, ლუდი ავიღე და მდივანზე დავჯექი. –ის ბოი ბენდში მღერის –ვა კაია. და შენი ბიჭებიც აქ არიან? – ვკითხე ნაილს –რათქმაუნდა, ისინი ლიამი და ლუი არიან, რომ ჭიდაობენ – თითი გაიშვირა მათკენ – ეს ზეინია, აი იქ კიდე ჰარი –არარსებობს –რამე მოხდა? –არაა, მე უნდა დაგტოვო კლერი, რომ მოვა უთხარი მალე მოვა მის ძველ სახლში წავიდათქო. იქიდან გამოვედი და ძველ სახლში წავედი. ბნელოდა, ტელეფონი ამოვიღე და გზას დავანათე. ამ სახლში ცხოვრება არ მინდოდა, შეიძლება არ დამიჯეროთ, მაგრამ აქ მოჩვენებები არიან. ამან შემაშინა ზუსტად 2 წლის წინ და კრუნჩხვებში ჩავვარდი. მე ის მართთლა დავინახე, გრძელ თეთრ კაბაში ჩაცმული, შავი გრძელი თმა ჩამოშლოდა უკან. ჩემი მოკვლა სცადა, მაგრამ არ გამოუვიდა. ახლა ალბათ შურის საძიებლად დამიწყებს ძებნას, მაგრამ სანამ თვითონ მიპოვის მე უნდა ვიპოვო და იქ დავაბრუნო საიდანაც მოვიდა. ბებიას როგორც ჩანს დიდი ხნის მიტოვოებული ქონდა სახლი, აქ იმდენი მტვერი იყო. ფანჯრებიც აღარ ქონდა სახლს. მეორე სართულზე ჩემს ოთახში ავედი და ფანჯრიდან გავიხედე. ფეხი რაღაცას დავაბიჯე და წავიქეცი, ტელეფონი დამივარდა და ძებნა დავიწყე. –აუუ ესღა მაკლდა რაა. სად ჯანდაბაში წადი. – ტელეფონის ძებნაში ვიყავი გართული, რომ პირველი სართულიდან ხმაური შემომესმა – რომელი ხართ ქვევით? – ფეხზე ავდექი და კიბეებისკენ წავედი – აააააააააა –ააააააააააა –შენ? –შენ? –გული გამისკდა –მეც –აქ რა გინდა? –კლერმა გამომიშვა მეგობრის მოსაძებნად –ჩემ მოსაძებნად? –რომ მცოდნოდა კლერის მეგობარი შენ იყავი არ წამოვიდოდი –კაი ერთი. სად მიდიხარ? –ბევრი დრო არ მაქვს, არ მოდიხარ? –მოიცა ტელეფონი დავკარგე, დამელოდე და გამოვალ. –ისე შენი სახელიც კი არ ვიცი –ლიზა მქვია ჰარი –ე საიდან ჩემი სახელი? –მედიუმი ვარ –არ გამაცინო –გაიცინე მერე, აქ იმიტო ვარ რო ამ სახლში მოჩვენებები დაძრწიან და... –და? ლიზა? აე აქ ხარ? – ჰერი ოთახში შემოვიდა. მიმოიხედა, ვერავინ დაინახა. –ვეე... –ააააააა.... –ჰაჰა ვაიმეე –ეგ სასაცილო არაა, გული კინაღამ გამისკდა –ვიცი –კაი წამო –ხო ტელეფონს ავიღებ ვიპოვე უკვე – ტელეფონი წიგნების თაროზე მედო, ავიღე და უცებ თარომ ძიგ–ძიგი დაიწყო და წიგნები ძირს იყრებოდა. –მეტი ვერაფერი მოიფიქრე? –ეს მე არ ვარ – უკან დავიხიე და ჰარი გავხედე. –რა ჯანდაბაა –აქ მართლაც ცხოვრობენ მოჩვენებები – წიგნები ჩვენკენ მოფრინავდნენ და კედელს ენარცხებოდნენ. –წამოდი დროზე – ხელი დამავლო ჰარიმ და იქიდან გამოვიქეცით. თავქუდმოგლეჯილები მოვრბოდით. კარებს ვეცი. –ჯანდაბა ჩაიკეტა –რაა გამოიწი მე ვცდი – ჰარი მივიდა და ეჯაჯგურებოდა, მერე ფეხი დაარტყა –რას აკეთებ ეს ბებიაჩემის სახლია –თუ გინდა, რო გადავრჩეთ მოკეტე და მომეხმარე –კაი კაი – ხმაური იმატებდა. ნელ–ნელა შოკში ვარდებოდი, იმ ოთახიდან ეხა საშინელი ხმა გამოდიოდა. ბაბუაჩემის თოფი ჩამოვიღე და ფანჯარას გავუქანე – დროზე ჰარი – ჰარიმ ხელი მომკიდა გადახტომაში უნდა დამხმარებოდა. ხელი წელზე შემომხვია, დრო აღარ იცდიდა და ისიც ჩემთან ერთად გადმოხტა. საშინელება იყო. ტალახში ჩავარდით ორივე და თავიდან ფეხებამდე ამოვისვარე. –ფუუ ეს რაარის –სამაგიეროდ ის მოჩვენება გაჩერდა –ეს სასაცილო არაა –არის არის –ადგომაში არ დამეხმარები? –აბა კი, როგორ არა –იდიოტო –მადლობ – სულელივით გაიღრიჯა და მეც გავუღიმე დამცინავად. |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
