26 სექტემბრამდე სანდრო და ნიცა ბედნიერები იყვნენ ერთმანეთი ძლაიან უყვარდათ.... მაგრამ შემდეგ .... ჩვენ დაგვაშორეს... ჩემმა დაქალებმა მითხრეს რომ დაშორების დღესვე ლიის შეურიგდა. ამან ლამის მომკლა. დღემდე არ ვიცი ეს სიმართლეა თუ არა. ერთი წელი გავიდა. ჩვენ ჩვენი ცხოვრებით ვცხოვრობთ. ამ დროის მანძილზე არ გვქონია კარგი ურთიერთობა მაგრამ ამ ბოლოს გამოსწორდა კველაფერი და საერთო მეგობრების გარემოცვაშI აღარ ვკამათობთ. ისე არ ვლააპარაკობთ. მაშინ ბევრი რამ გავაკეთე მის დასავიწყებლად. არც კი ვიცი როგორ გადავიტანე. ეს საშIნელი გრძნობა იყო თითქოს სხეულშI ყველაფერი ამოგაცალეს და ცარიელი ხარ. არაფერი გახარებსს არაფერი აბრაზებს. დადიხარ და გარშემო ვერაფერს ხედავ. ყველაფერი ერთნაირი გეჩვენება. ალბათ ფიქრობთ ამ 14 წლის ლაწირაკმა რაუნდაიცოდესო თქვენ ნებაა რას დაიჯერებთ მაგრმა მე მიყვარდა. მართლა ტკივილამდემიყვარდა. მაგრმა მე ის ვერ შევინარჩუნე. შემეშინდა. დავნებდი. ბევრი რამ გადავიტანე ამ სიყვარულისგამო მაგრაამ დღეს რომ ვინმემ მითხას დროს უკან დავაბრუნებთო არაფერს არ შევცვლიდი. თავიდან შევიყვარებდი და თავიდან დავკარგავდი. ის რომ არა არ ვიქნებოდი ახლა ის ვინც ვარ. მან მასწავლა ჩემი თავის გამოვლენა. ძლეიან მორცხვი ვიყავი და ჩემს თავში ჩაკეტილი. არ მყავდა ბევრი მეგობრები მაგრამ მას შემდეგ რაც მას შვეხვდი ყველაფერი შეიცვალა. გადავიყვარე. მანაც გადამიყვარა მაგრამ მთელიცხოვრება მემახსოვრება ეს ისტორია. მას ყველაზე კარგად ესმოდა ჩემი. ახლა მყავს მეგობრები რომლებსაც მართლა ესმით ჩემი ერთს ფერიას ვეძახი ფერიასავით ლამაზი ნაზი და კეთილია მერე ბაბია ისინი უბრალოდ მისმენენ. ფერია ყველა საკითხში საუკეთესდ მიგებს ასევეა ნუკიც რომელსაც სინამდვილეშI ნინი ქვია მაგრამ სანდროზე (ეს არ არის მისი ნადმვილი საელი) ბაბიზე კარგად არავის ესმის. მას თითქმის ცემანირი ისტორიააქვს და მასთან ლაპარაკისას თითქოს ვიცლები. მაგრამა რის მომენტები როცა ვგრძნობ რომ სანდროს თან ლააპრაკი ყველაზ ემეტად დამეხმარება იმ მომენტში ის ყევაზ ეკარგად გამიგებდა ვიცი შეიცვალა მაგრამ ისიც ხომ ვიცი რომ ჩემთან ლაპარკაისას ის ისევ ისაა ვისაც მე ვიცნობდი. მინდა ერთი რამ გთხოვოთ. ნუ დაკარგავთ იმას ვინც გიყვართ. იყავით ბედნიერები. ნუ შეგეშინდებათ იმის თუ რას გეტვიან მOშბლები. თქვენ ყოველთვის მათ შვილად დარჩებით. გაგიბრაზდებიან მაგრამ ბოლოს გაუვლით. შეყვარებულის გამო არ დაგკარგავენ და საბოლდ გაგიგებენ. მე კი ეს ვერმოვახერხე და დავკარგეე. ალბათ ასეც იყო საჭირო. დღეს ორივეს გვყავს შეყვარებულები. ცვენი ცხოვრებით ვცხოვრობთ და ვფიქრობ ბედნიერები ვართ ორივე იმით რაც გვაქვს მაგრამ როდესაც ვხედავ ამშინვე ის მომენტი მახსენდება წვიმაში ქოლგის ქვეშ რომ ვიდექით და ვიცინოდით. მე ხომ ისმაშინ შემიყვარდა. არამგონია ოდესმემან ესმოთხრობა ნახოს. მაგრამ მე ამისწერით ჩემი ტკივილის ნაწილი თითქოს მოვიხსენი მხრებიდან. არა მე ის მართლა აღარ მიყვარს მაგრამ განა შეიძლება დაივიწყო ტკივილი რომელიც პირველი სიყავრულის შემდეგ რჩება?! გავა დრო. გაავიზრდები მეყოლება ოჯახი და როდესაც ჩემი შვილი მეტყვის რომ შეყვარებულია დავსვავ და მოვუყვები ამ ისტორიას. ისტორიას როცა პატარა მორცხვმა გოგომ იპოვა ქალაქის ერთ ერთი ყველაზე პოპულარული და სიმპატიური ბიჭი რომელიც მისი აზრით ნამდვილად იყო მისი სამყაროდან იყო მაგრამა რა ამ სამყაროსთვის შექმნილი. სიყვარული გაქრა. დარჩა მხოლოდ მოგონებები. თკბილი მოგონებები რმელიც დიდ ტკივილს ინახავს.

*****************************
ადმინისტრაცია სვთხოვ! ვიცი ეს პოსტი შეიძლება მოთხროად არ აღიქვათ და არ ისურვოთ მისი დადება მაგრამ ძალიან გთხოვთ. ძალიან გთხოვთ არ წაშალოთ და დადეთ. ეს ერთადერთი თხოვნა მაქვს თქვენთან და გთქოვთ უარს ნუ მეტყვით.დიდი სიყვარულით პატარა მოხეტიალე სული ანა