ქეთა ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი გოგო იყო, თუმცა მასთან მეგობრული ურთიერთობის დამყარბას ვერავინ ახერხებდა. შეეძლო საათობით უცნაური სიმბოლოები დაეხათა და არავისთვის ყურადება არ მიექცია,შავი თმა და ნაცრისფერი თვალები მას კიდევ უფრო განსხვავებულს ხდიდა სხვებთან შედარებით, ასეთი დამოკიდებულება მისიდან გამომდინარეობდა,მასზე იყო დამოკიდებული როგორები იქნებოდნენ მისი კლასელები ქეთასთან მიმართებაში იმის მიუხედავად რომ იგი ხმას თითქმის, არ იღებდა მაინც მასწავლებლები ყველაზე ჭკვიან ბავშვად თვლიდნენ. ქეთას შესაფერისი არავინ გვეგულებოდა, როცა ხასიათზე იქნებოდა იგი თავის დღიურში "რაღაცეებს"-ს წერდა ხოლო გაკვეთილების დამთავრების შემდეგ ამ ფურცელს მაგიდაზე ტოვებდა,ვერვიტყვი რომ ეს იყო დამცინავი წერილები, რომელიც არავის ეკუთვნოდა ეს იყო მთელი მისი შეხედულებები ყველაფრისადმი. ეს იყო ისეთი რაღაც რაც ერთდროულად აგატირებდა, გაგაცინებდა და აგაღელვებდა სერიოზლად გადაფიქრებდა ცხოვრებაზე და ბოლოს მიგახვედრებდა რო ერთი საათი იყო კითხულობდი წერილს. არვიცი ამას რატო აკეთებდა, მაგრამ როცა ამას აკეთებდა ვხვდებოდი, რომ წინ რაღაც ცუდი თუ კარგი აუცილებლად მელოდა. გასაკვირი კი ის იყო რომ მის ამ წერილებს(რომელსაც თვეში ერთხელ წერდა) მხოლოდ მე ვკითხულობდი. ასევე ისიც, რომ მას არ აინტერესებდა ვინ წაიკითხავდა წერილებს,არამედ იმას აკვირდებოდა მეორე დღეს ჩემში თუ შეიცვლეობდა რამე. ერთი სიტყვით მისი დახასიათება შეუძლებელი იყო,ვერასოდეს ვერ ვხვდებოდი რას გააკეთებდა ის კონკრეტულ მომენტში ან რას იფიქრებდა. როგორც ქეთას კლასელი და როგორც მომავალი "გამომძიებელი", ეს ჩემთვის კარგი პრაქტიკა იქნებოდა. გამეგო თუ რა ამოძრავებდა მას და რის მიღწევას ცდილობდა ან თუნდაც მასთან დავახლოვებულიყავი და ის მაინც გამეგო რას აკეთებდა სახლში მისვლის შემდეგ..
როგორი იყო?
