ირგვლივ ყველაფერი ყვავილებში იყო, თითქოს მესიზმრებოდა, კიმაგრამ საიდან? როგორ? გაოგნებული და ბედნიერი დავდიოთი აქეთ-იქეთ და ჩემთვის ვიცინოდი, რამოდენიმე წუთი ესე გავიდა შემდეგ კი დავსერიოზულდი და თავი ხელში ავიყვანე სკამზე ჩამოვჯექი და თაკოს დავურეკე
-ალოო თაა როგორ ხარ? დღეს ვეღარ შეგეხმიანე ძალიან მეწყინა რესტორნის ამბავი (მე)
-კარგად გოგო შენ? ოოოფ ეგ არაფერიაა მაინც მომწყინდა მთავარია შენ რასიზამ ეხლა(თაკო)
-გოგო შენ რა არაფერი იცი? თუმცა საიდან უნდა იცოდე... ნუ მოკლედ: ის ტიპი რომ მოგიყევი მისტერ ჯელტმენზე იმას მიყიდეთ (მე)
-ჰააა?? რააა??? აუუ რა მაგრები ვარ აჰაჰაჰააა (თაკო) თაკო ბოლო ხმაზე ახარხარდა
-კაი გოგო მაცადე მოყოლა (მე)
-ხო კაი მიდი (თაკო) დასერიოზულდა და სმენა განაგრძო, მე ყველაფერი მოვუყევი დილის შეხვედრიდან ბოლომდე...
-ანუ შეიძლება ყვავილები დემემ მოგიტანა?(თაკო)
-არვიცი მაგრამ ჩემი გასაღები საიდან ? სახლში როგორ შემოვიდა(მე)
-აუ არვიცი რა გითხრა, ეხლა რას აპირებ?(თაკო) ამ დროს კარზე კაკუნის ხმა დაიწყო გაუჩერებლად
-თააკ დაიცა კართან ვიღაცაა, გაკოცე სიხარულო შეგეხმიანები(მე) ტელეფონი გავუთიშე და კართან მივედი
-ვინ არის?(მე)
-მე () ამ ხმაზე ტანში ჟრუანტელმა დამიარა და იმ წუთასვე გავაღე კარი
-აქ რას აკეთებ?(მე)
-იმედია მოგეწონა ყვავილები (ვატო) ხელები გულთან ერთმანეთში გადახლართა და გამომცდელი თვალები მომაპყრო
-არ მეტყვი რა გინდა ჩემგან? ან ჩემს სახლში საიდან ან როგორ შემოხვედი?! თუ ეხლაც ისე აპირებ როგორც მაშინ, ისე იდიოტივით რომ დამტოვე გზაზე, ან მაშინ პირველად არც დამემშვიდობე ისე მოწყდი ადგილს, ეხლა რა გინდა მიპასუხე...(მე) გაცოფებულივით ვისროდი კითხვებს და ფეხს ვუბაკუნებდი
-პირველ რიგში პანჯრიდან შემოვედი, რადგან ძალიან მიდოდა ეს გამეკეთებინა და გამომივიდა კიდეც, რაც შეეხება იმას თუ რა მინდა, აი ეგ მართლა არ ვიცი, მაგრამ ის ვიცი რომ შენ თითქოს სხვანაირი ხარ(დემე) ცოტა ხანი თვალებში მიყურა შემდეგ ჩაეღიმა და ჩაიცინა, რამოდენიმე წამში კი შეტრიალდა და სვლა დაიწყო
-აი ამას გეუბნებოდი, ისევ ისე მიდიხარ, ჯერ მოხვალ რაგაც სისულელეებს მეტყვი, ადამიანი რომელსაც სულ არ ვიცნობ, ღმერთო ჩემო... და ესე მოჩვენებასავით მიდიხარ თითქოს არც ყოფილხარ!(მე) უკან მივაძახე და კარი მივუჯახუნე, გაბრაზებული მაგრამ გულის თრთოლვით მივაბიჯებდი საძინებლისკენ ამაყად და თავაწეული...

***
დემეს ვიკას სიტყვები ძალიან ესიამოვნა მაგრამ ამჯობინა ესე წასულიყო, მანქანაში ჩაჯდა და წამში მოწყდა ადგილს, მალევე მიადგა თავისი თქმის ‘’დაწყევლილ ადგილს’’ რომელშიც ასეთუისე ძალით ცხოვრობდა, კარში ამჯერად არავინ შემოფეთებია წიწკინით, მანქანიდან გადმოვიდა და სახლში შევიდა. -ღმერთო ოღონდ ეხლა არა რა... (დემე) თავისთვის ჩურჩულებდა რომ ლანა არ დაენახა ამ საღამოს მაინც. როგორც ჩანს ბედმა გაუღიმა
-აუ რა აიტანდა ეხლა იმას, ღმერთო რა ჯიგარი ხარ რომ არ ჩამიმწარე დღევანდელი დღე...მაგრამ იმედია ხვალაც ესე მაგრად დამიდგები გვერდით (დემე) დემეს თავის ლაპარაკზე თვითონვე გაეცინა შემდეგ კი აბაზანას მიაშურა......

***
დილით ამინდი ოდნავ ჩაწყნარებულიყო...
-რა კარგია დღეს არ ვმუშაობ,ბედნიერებაა ძილი, მაგრამ როცა მინდა წვიმა მაშინ არაა რა (მე) დილით გამომეღვიძა ჩემთვის წავიბურტყუნე და ძილი გავაგრძელე. დაახლოებით 2 საათზე კარზე გაბმულმა კაკუნმა ძლივს გამომარკვია სიზმრებიდან რეალობაში, წამოვბარბაცდი და ხალათიც კიარ ჩამიცვამს საცვლის და ნაიკის ანაბარას გავედი მისაღებში
-მმმ (მე) ეს ამ დროს ნიშნავდა ‘’რომელი ხარს?’’
-მე (დემე) მისი ხმის გაგონებაზე კი მართლა გამოვფხიზლდი ისე რომ ვეღარ ვჩერდებოდი,ვცქმუტავდი მაგრამ რატომ ეგ უკვე აღარ ვიცოდი
-ვინ შენ ?(მე) აქ უკვე ქალური ‘’პონტი’’ გავუშვი
-მე! (დემე)
-ააა საბა შენ ხარ? რა იყო? (მე) ვიფიქრე ცოტას გავიხუმრებდი თუმცა კარის მეორე მხრიდანაც იგრძნობოდა მისი გაცეცხლება.
-საბა ვინ არის ვიკა? (დემე) ძალით დაწყნარებული ტონი იგრძნობოდა მის საუბარში
-მეგობარია (მე) შევეცადე სიტუაციის განეიტრალებას, საბა კი მართლა ჩემი მეგობარია, ერთად ვსწავლობდით, ეხლა ეგ სხვა უნივერსიტეტშია მე სხვაში, თუმცა მას პატარაობიდანვე ვუყვარდი
-კარგი, ეხლა გამიღე კარი(დემე)
-არა(მე) ეხლა ჯიბრიანობა ვცადე
-რატო?(დემე)
-იმიტომ რომ შიშველი ვარ (მე) კიდევ კარგი არ მიყურებდა ჩუმათ როგორ ვხითხითებდი, ეხლა გადავწყვიტე ჭკუიდან გადამეყვანა თუმცა ეს არასოდეს მიცდია და არ ვიცი რადმენად მოვახერხებ
-არაუშავს, თუ გინდა მე ჩაგაცვამ(დემე) თითქოს უინტერესოდ მითხრა რაც საშინლად არ მომეწონა
-არა ჩაცმას არ ვაპირებ და შესაბამისაც კარსაც ვერ გაგიღებ(მე)
-მშიშარა ხარ(დემე) მივხვდი ჩემი აგდება უნდოდა მაგრამ ვერ ვიტან როდესაც მშიშარას მიწოდებენ
-არ ვარ მშიშარა იდიოტო (მე)
-მაშინ გამიღე კარი, მაგრამ არა არა შენ ხომ მშიშარა ხარ, ჩემი გეშინია, თუმცა ისიც გავითვალისწინოთ რომ მე შინი უფროსი ვარ და უნდა გეშინოდეს კიდეც, ხოდა ძალიან კარგი.(დემე)
ამაზე სულ გადავირიე ესეთი რაღაცეები რომ მითხრა და ეგრევე გავაღე კარი, არც დავფიქრებულვარ და თვალებში ჩავასტერდით ერთმანეთს, ვერ ვიტყვი რომ იმ კაცების სიას მიეკუთვნება ქალებზე დახამებულები რომ არიან, ის თვალებში მიყურებდა და მიღიმოდა
-იცი...შემცივდა(მე) პატარა ბავშვივით ამოვიწიწკიკნე
-მე... ვიკა... უბრალოდ.... მეე... (დემე) სიტყვას სიტყვაზე ვეღარ აბამდა, მე სულ ვკანკალებდი, არა სიცივისგან არამედ ნერვიულობისგან და მისი ჩახუტების სურვილისგან, არ ვიცი ეს გრძნობა როდის მოვიდა მაგრამ ფაქტია რომ მოვიდა და წასვლას არც აპირებს და არც მინდა რომ გავუშვა,სასწაულად მსიამოვნებს ამ ადამიანის გვერდით ყოფნა. მისმა ამ დაბნეულობამ კი ეს ნაბიჯი უფრო გაბედულად გადამადგმევინა, ერთი ნაბიჟი გადავადგი და ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს შეეხნენ, მთელი ძალით ჩავეხუტე, თითქოს სითბოს ვიღებდი, ადამიანს რომელსაც ეხლა ვკოცნიდი და ვეხუტებოდი თითქმის, არა არა თითქმის კიარა საერთოდ არ ვიცნობ, მაგრამ თან ისეთი შეგრძნება მაქვს რომ მთელი ცხოვრებაა ვიცნობ. ერთმანეთის ტუჩებს მოვწყდით და რამოდენიმე წამი თვალებში ვუმზერდით ერთმანეთს, შემდეგ მივხვდი რომ საჭირო იყო რამე მეთქვა თორემ მთელი ღამე ესე გავაგრძელებდით და შესაბამისად ესე დაგვათენდებოდა.
-მე ვფიქრობ... (მე) წინადადების დასრულება არ მაცადა ისე ჩამერთო ლაპარაკში
-ვიკა... შენ არიცი რა ტკბილი ხარ!(დემე) მის ამ ფრაზაზე ლამის მისსავე ხელებში ჩავუსვენდი მაგრამ თავი ხელში ავიყვანე და მისი ნათქვამი ისე გავატარე თითქოს ხმაც არ ამოუღიაო...
-მე ვფიქრობ რომ ესე არ შეიძლება (მე)
-ვიკა... არვიცი რა გითხრა,მაგრამ ის ვიცი რომ ეხლა ისევ თუ არ გაკოცებ შევიშლები და დამიჯერე შეშლილის მორჯულება უფრო გაგიჭირდება (დემე) ჩაიღიმა და ჩემსკენ წამოიწია როცა უკან დავიხიე
-გეყოფა! მე შენი სათამაშო არ ვარ, როვა გინდა დამტოვო და როცა გინდა მაკოცო. წადი აქედან გთხოვ და აღარ მოხვიდე(მე) მაინც ,უდარის თვალებით შევხედე იმის მიუხედავად რომ გული სხვას ამბობდა, მაინც ვუთხარი რომ წასულიყო, შუბლი ნერვიულად მოისრისა და შეტრიალდა, გული გამალებით მიცემდა, არვიცოდი მე მივსულიყავი მასთან, ის შეჩერდებოდა და აღარ წავიდოდა თუ უბრალოდ სახლში შევსულიყავი კარი მიმეკეტა და დამევიწყებინა ყველაფერი.
-ამის დედაც! იცი რა? არ წავალ ვიკა!(დემე) მოულოდნელად შემოტრიალდა და ჩემსკენ წამოვიდა, ჩვენის ახეები რამოდენიმე სანტიმეტრით თუ იქნებოდა დაშორებული, ესე ვთქვათ ცდუნებას ვერ გავუძელი ან ვერ შევეწინააღმდეგე და ჩავეხუტე, ვიგრძენი როგორ იმატა მისი გულის ცემამ, სულ თრთოდა ჩემსავით, ხმაურიანად და ღრმად სუნთქავდა
-ცუდად ხომარ ხარ?(მე) შეშინებულმა ჩავჩურჩულე ყურში
-არა უბრალოდ აჯობებდა გცმოდა რადგან ეხლახანს შევამჩნიე.. მაპატიე არ გეგონოს რამე ისეთი უბრალოდ რომ შემოვბრუნდი...(დემე) დაბნეული,განერვიულებული და დაძაბული მიხსნიდა რომ სულ ეხლახანს შეამჩნია მის წინ საცვლით რომ ვიდექი
-დემე დამშვიდდი, ხომ ხედავ არ ვარ მშიშარა(მე) ირონიულად გავუღიმე და ზედ აკრული ძლივს მოვშორდი
-ვიკა მე წავალ... ესე აჯობებს(დემე)
-და წეღან მე მეუბნებოდი მშიშარაო არა?(მე) დამცინავად გავხედე და სახლში შესვლა დავაპირე როდესაც ჰაერში ამაფრიალა და ხელში ატაცებული შემიყვანა სახლში.


იმედია მოგეწონებაათ იაქტიურეთ რა