თავი პირველი

ისევ ისეთი ჩვეულებრივი დღე ანიტას ცხოვრებაში.
- ანიტა ჩემო ლამაზო. ადექი სკოლაში დაგაგვანდება.- ისევ დედის ტკბილი ხმა. ადგა და ჩაიცვა ისევ დიდი ტანსაცმელი. არ უნდა ამხელა ტანსაცმელს რომ იცმევს მაგრამ ამით ცდლობს რომ მისი ნაკლი დამალოს. სახე ულამაზესი აქვს მაგრამ ტანი? ტანი ფუმფულა აქ. ყოველთვის ცილობდა რომ გამხდარიყო მაგრამ არ გამოუვიდა რადგან ვერ ძლებს შოკოლადების გარეშე და ძალაუნებურად არრვევს დიეტას. სახე როგორც გითხართ ულამაზესი და უნაკლო აქ... წვრილი თვალების ჭრილი, ულამაზესი თაფლისფე თვალები, გრძელი წამწამები, კურნოსაპატარა ცხვირი, ვნებიანი სქელი ტუჩები და ხუჭუჭა თმა რომელიც სულ კოსად აქვს აწეული. მოკლედ ულამაზესია მაგრამ ამ სილამაზეს სიმსუქნის გამო არავინ აქცევს ყურადღებას. ის არამარტო ლამაზია გარეგნულად არამედ იმდენად დიდი და სათნო გული აქვს რომ ადგილი ყველასთვისაა მის დიიიდ გულში. იმათთვისაც კი ვინც ყოველდღე დასცინის და შეურაწყოფას აყენებს. ყველაზე დიდ ადგილს კი ალექსანდრე აბაშიძე იკავებს მის გულში. ბავშვობიდან ყველაზე დიდი ადგილი მას უჩირავს. მაგრამ რატომ თვითონაც არ იცის... ის ხომ სულ ამცირებდა... ყველაზე მეტად ის ამცირებდა.

- დედი ჭამე და ისე წადი რაა.-თხოვა დედამ და ხელიდა შოკოლადი გამოართვა.
-აუ არ მინდა და მომეცი ეგ და გზაში შევჭამ.- უთხრა ნიტამ.- სადაა დაჩი? არ მოდის სკოლაში?- პატარა ძმა მოიკითხა. 2 ძმა ყავს თოთხმეტი და 2 წლისები თვითონ თვრამეტისაა.
- არა დედი სიცხე აქ და არ გამოვუშვებ დღეს.-უთხრა ლალიმ და პატარა გუკას პირი მოწმინდა.
- კაი... მოდი დაიკოს პატარა ბაჯბაჯავვვ...- პატარას სიმაღლეზე დადგა და ხელები გაუშალა... პატარაც ბაჯბაჯით გაემართა დიდი დაიკოსკენ და პატალა ხელები მჭიდროდ მოხვია. ნიტამ გემრიელად ჩაკოცნა პატარადა ადგა.- კაი დე ეხლა უნდა წავიდე. საღამოს მოვალ ხო იცი მასწავლებ;ებთან მივდივარ.- გააფრთხილა დედა, შოკოლადს ხელი დაავლო და კარები გაიკეტა. გზაში მიდიოდა და ფიქრობდა. ქუჩის კუითხეში როგორც ყოველთვის ბიჭები იდგნენ და სიგარეტს აბოლებდნენ. ალექსანდრეც იდგა თავის ახალ გოგოსთან ერთად და იცინოდა მისი მომხიბლავი ღიმილით. გაჩერდა ჩაისუნთქ-ამოისუნთქა და გზა გააგრძელა. როგორც კი მათ მიუახლოვდა ალექსანდრემ მისკენ მიიხედა ირონიული ღიმილით და თქვა.
- მეც არ ვთქვი რატომ ზანზარებს მიწათქო? - თქვა და ყველამ გაიცინა. მან არაფერი არ თქვა თვი ჩახარარომ მისი ცრემლიანი თვალები არავის დაეახა და გზა გააგრძელა. კიდევ თქვეს ბიჭებმა მასზე სხვა უარესი სიტყვები და ხარხარებდნენ მაგრამ აღარაფერი ესმოდა. მხოლოდ მისი გულის ცემა. ისე სწრაფად ძგერდა მისი გული რომ უკვე თავბრუ ეხვეოდა. ხელი საფეთქელთან მიიტანა და მაგრად მოუჭირა მაგრამ ამან თავის ტკივილს ვერ უშველა და უგონოდ დაეცა.


გამარჯობა ყველასსს.... ეს ჩემი ახალი ისტორიააა... იმედია მოგეწონებათ... ვისაც მოგეწონებათ ან არ მოგეწონებათ დააკომეთ გთხოვთ .... ლოვე იუ ოლლლ