ბარბარე
ავიხედე და რას ვხედავ დემეტრე მადგას თავზე დიდი ვარდების თაიგულით და დიდი დათუნიათი თაიგულში ჩვიდმეტი წითელი ვარდია და ერთი თეთრი ხოლო დათუნიიას დიდი გული უჭირავს და გულს აწერია "you and me?y[i][/i]eah that's all i ever wanted!" თავიდან აზზრე ვერ მოვდიოდი შემდეგ დენდარტყმულივით წამოვხტი ფეხზე და მაგრად მოვეხვიე
-ჩამოხვედი-ვუთხარი მე
-როგორ გეგონა შენს დაბადების დღეს გამოვტოვებდი?თან ჩემი გოგო უკვე სრულწლოვანი გახდა-თქვა და მაგრად მომხვია ხელი შემდეგ საჩუქრები გადმომცა ხელი გადამხვია და შიგნით შევედით გოგოებს გაუხარდათ დემეტრეს დანახვა ბიჭებს კი არც გაკვირვებიათ უცებ მივხვდი რომ მათაც იცოდნენ
-ვაიმე თქვენ იცოდით და არ მითხარით ხო?-ვკითხე წარბაწეულმა
-კარგი რა ბარბარე რომ გვეთქვა მერე რაღა სიურპრიზი გამოვიდოდა-თქვა გიგამ და მარიამს მოხვია ხელი
-ნუ მოკლედ რა კარგი ხო მიპატიებია-ვთქვი სიცილით შემდეგ ისევ გაგრძელდა დაბადების დღე ოღონდ მე ასმაგად გამხიარულებული ვიყავი ძალიან გვიან დავამთავრეთ და ტაქსს გამოვუახეთ რადგან მანქანასთან ვერავინ დაჯდებოდა ყველა მთვრალი იყო ბავშვები რამდენიმე ტაქსში გადანაწილდნენ მე კი დემეს ვუჩურჩულე
-აუ დემე წამო რა ჩვენ ფეხით წავიდეთ თან დავილაპარაკებთ ცოტას ამათ გარეშე ვუყხარი და გავხედე მანაც თავი დამიქნია და დაჩის გახედა რომელიც უკვე ტაქსში იჯდა
-დაჩი მე და ბარბი გამოვისეირნებთ ხო?ფეხით გვირჩევნია-დაჩიმ თავი დაუქნია და უთხრა
-იცოდე ძალიან არ დააგვიანოთ და ჭკვიანად!-ნუ მოკლედ ეს ჭკვიანდ რო არ დააყოლოს არ შეუძლია დემეს გაეცინა მაგრამ მე ავწითლდი კიდევ კარგი ღამე იყო და არ დამეტყო კარგად ბავშვები წავიდნენ და ჩვენც გზას გავუყევით თავიდან ჩუმად მივდიოდით შემდეგ ისევ მე დავიწყე
-როდის გიწევს წასვლა?-ვკითხე მე
-კიდევ ერთი კვირა დავრჩები-თქვა და გაიღიმა მე ამის გაგონებაზე ხტუნვა დავიწყე შემდეგ მაგრად მოვეხვიე და ვაკოცე
-ჩემი ბიჭი მთელი კვირა ჩემთან იქნებააა-ვყვიროდი გახარებული
-კარგი გოგო თორემ გაიღვიძა მთელმა თბილისმა მითხრა სიცილით და მეც უცებ დავწყნარსი მან კი ხელი გადამხვია და გზას გავუდექით
-საერთოდ აღარ მივალ უნიში ეს ერთი კვირა ვითომ სიცხე მააქ-ვთქვი ეშმაკურად.უი სულ დამავიწყდა რომ მეთქვა არქიტექტურაზე ვსწავლობ პირველ კურსზე ვარ.
-ხო და მთელი დღეები ერთად ვიყოთ-მჯთხრა ღიმილით დემემაც-უი მარიამ საჩუქრის მოცემა დამავიწყდა თქვა და ხელი ჯიბისაკენ წაიღო
-კიდე საჩუქარი?-ვთქვი გაკვირვებულმა
-ხო აბა გეგონა ისე დაგტოვებდი?მითხრა სიცილით და ჯიბიდან რაღაც კოლოფი ამოიღო
-კარგი რა დემე ყვავილები და დათუჩა ვინ მაჩუქა აბა?-ვკითხე მე
-ოო ეგ რა საჩუქრები იყო-თქვა და კოლოფი გახსნა შიგნით ულამაზესი კულონი იყო გულის ფორმის წითელი თვლებით შუაში კიგასაღების ჩასადები იყო აღფრთოვანებული ვუყურებდი კულონს მართლა ძალიან ლამაზი იყო შემდეგ რაღაც გასაღები ამოიღო თვითონ დაიმაგრა ყელზე მომიბრუნდა გასაღები გულში შეარჭო გადაატრიალა და გახსნა შიგნით გულის ერთ მხარეს ჩემი და დემეს სურათი იყო მეორე მხარე კი ცარიელი იყო გასაღები მაის ქვეშ დამალა და ახსნა დაიწყო
-ეს გასაღები მე დამრჩება რათა სულ გახსოვდეს რომ შენი გულის კარებს ჩემს გარდა სხვა ვერავინ გააღებს ხოლო ეს მხარე იმიტომ არის ცარიელი რომ როდესაც ცოლად მოგიყვან ჩვენი შვილის სურათი ჩავდოდი ჩვენი სურათის გვერდით და რომ წამოიზრდება მას ვაჩუქოთ-თქვა და გამიღიმა ამ სიტყვების მოსმენისას თვალებიდან ცრემლები გადმომცვიდვდა მაგრად მოვეხვიე და ვიყვირე
-დემეტრე ვიბლიანი უზომოდ მიყვარხაარ!-ვუთხარი და ვაკოცე
-ბარბარე ყიფშიძე მეც უზომოდ მიყვარხაარ!-მითხრა ხელში ამიყვანა და დამატრიალა შემდეგ დამსვა ხელი გადამხვია და ისე გავუყევით გზას.მალევე მივედით სახლში დამავიდობებისას ერთხელაც ვაკოცე და სახლში შევედი და საძინებელში ავედი იმის მიუხედავად რომ მალე გათენდებოდა გოგოებს დავურეკე არ შემეძლო ვინმესთვის არ მომეყოლა მათ ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი და მათ რეაქციას დავწლოდე
-ვაიმე საყვარელიიიი-დაიწყო მარიამმა
-აუ რა საყვარელიააა-გააგრძელა ლიზამ
-ხოო მეც მაგას ვიძახი თან მთელი კვირით რჩება აქ და ისეთი ფმგახარებული ვარ რო რავი-ჩვენზე ბევრი ვისაუბრეთ შემდეგ ლიზას მივადექი
-ხო ლიზა და შენსკენ რა ხდება რაო იმან?-ვუთხარი და ჩავიცინე
-ხოო მართლა რაო რა გითხრა-ამყვა მარიამიც
-ოო არაფერი არ უთქვამს მაგას საერთოდ არ მოვწონვარ მგონი რაა-თქვა მოწყენილმა
-ოხ კაი რა ლიზა ერთი ბატბარე იძახდა გიგას არ მოვწონვარო და კი არიან ეხლა ერთად და უყვართ ერთმანეთი-ვთქვი მე და უცბად გამახსენდა სვანეთსი გატარებული დრო და ჩამეღიმა
-ოო რავიცი მე ამას ვერაფერს ვატყობ და-თქვა მოწყენით
-ხო აბა რა შენ დაბრმავდი მგონი-ვუთხარი მე
-ნუ კაი ხო აღარ გვინდა მაგაზე წავედი ეხლა თორე მეძინება და მე შენგან განსხვავებით უნდა წავიდე უნიში-მითხრა მობეზრებულმა ჩვენც ცოტა ხანს ვიჭორავეთ და ყველანი დასაძინებლად წავედით
შემდეგი კვირა უბრალოდ იდეალური იყო მთელი დღეები ერთად დავდიოდით და ვერთობოდით ქუჩაში იმდენს ვიცინოდით და ვერთობოდით რომ ყველა ჩვენ შემოგვცქეროდა მალევე გავიდა ეს ერთი კვირა და დადგა დამშვიდობების დრო დემეტრეს ვაცილებდი და ძალიან მოწყენილი ვიყავი
-მოუთმენლად დაველოდები ახალ წელს-ვთქვ მოწყენილმა
-კაი რა ბარბი ნუ ხარ ეგეთი მოწყენილი თორე სუ მივატოვებ უნივერსიტეტს დაწამოვალ იქიდან-მითხრა და მაკოცა-იცოდე ჭკვიანად-დაამატა ბიჭების ჩვეული ფრაზა
იცოდე შენც ჭკვიანად იყავი თორემ მაგ გასაღების ტარების უფლება ისევე ადვილად წაგერთმევა როგორც მოგეცა ვუთხარი მაგრად მოვეხვიე და გავუშვი
რაც დემე წავიდა ძალიან მოვიწყინე მაგრამ როგორც ყოველთვის სწავლას იგივე მონდომებით ვაგრძელებდი დრო ახალ წლამდე ძალიან გაიწელა ახალ წლამდე ერთი კვირა იყო დარჩენილი სახლში ვიყავი ძალიან ცუდ ხასიათზე გული ცუდს მიგრძნობდა რატომღაც და დემეტრეს ვურეკავდი მინდოდა გამერკვია როგორ იყო ის კი არ მპასუხობდა ძალიან ავნერვიულდი იმიტომ რომ როდესაც არ უნდა დამერეკა თუნდაც დილის ექვს საათზე არასდროს არ ყოფილა ასეთი შემთხვევა რომ არ ეპასუხა ჩემი ზარისთვის კიდევ რამდენჯერმე ვცადე დარეკვა მაგრამ არ მიპასუხა ბოლოს გიგას დავირეკე რამოდენიმეჯერ არ მიპასუხა მაგარამ რომ არ მოვეშვი მაინც უპასუხა
-გიგა როგორ ხართ?რამე ხომ არ მოხდა?დემე როგორ არის?-მივაყარე კითხვები
-ბარბარე დემეტრე...მმ-ორჭოფობდა ეთქვა თუ არა ჩემთვის-დემეტრე ავარიაში მოყვა ახლა სავაადმყოფოში ბათუმში ექიმი ჯერ კიდე შესულია და არ გამოსულა-მითხრა დანანებით ხმაზეც ეტყობოდა რომ არც ის იყო კარგად.მე?მე რა დამემართა ამ სიტყვების გაგებისას?ადგილზე მოვკვდი გავშეშდი ხმას ვეღარ ვიღებდი გიგა კი უშედეგოდ ყვიროდა ჩემს სახელს ტელეფონში ამ დროს ჩემს ოთახში დაჩი შემოვიდა და ასეთ მდგომარეობაში რომ დამინახა მომვარდა და ნჯღრევა დამიწყო მე კი უცებ წამოვხტი კურტკა შემოვიცვი და დაჩის გავხედე
-გასაღები აიღე ბათუმში მივდივართ-დაჩი გაგიჟებული მიყურებდა
-რა ბათუმში ბარბარე ხომ არ გაგიჟდი რა გვინდა ბათუმში?-მკითხა ჯერ კიდევ გაკვირვებულმა
-ახლავე იცოდე შენ თუ არ წამიყვან ჩემით წავალ და მერე ვერავინ ვერ გამაჩერებს ხომ იცი?-ვუთხარი მე ისიც მიხვდა რომ რაღაც ვერ იყო კარგად ჟაკეტს დაავლო ხელი გასაღები აიღო და გარეთ გავიდა მეც უკან გავყევი უცებ ჩავჯექით მანქანაში და გზას გავუყევით
-ბარბარე ან ახლავე მეტყვი რა მოხდა ან კიდევ უკან ვბრუნდებით-მითხრა მკაცრად როდესაც გზას გავუდექით
-დემეტრე...ის...ის ავარიაში მოყვა-ვთქვი და დავინახე როგორ გაფითრდა დაჩი და გაზის პედალს მიაჭირა დრო საშინლად გაიწელა ძალიან დავიღალე ერთი სული მქონდა როდის ჩავიფ
დოდი და აი ძლივს შევედით ბათუმში ეგრევე გიგას მივწერე მისამართი მითხარი თქო და მანაც არ დააყოვნა ხუთ წუთში სავაადმყოფოს კიბეებზე ავრბოდი უკან კი დაჩი მომსდწვდა მალევე შევნიშნე გიგა და თემო ერყობოდათ როგორ ცუდად იყვნენ თემო სკამზე იჯდა და თავი ხელებში ჩაერგო გიგა კი კედელზე აკრული ძირს იჯდა და კედელს თავს ურტყავდა როდესაც მივედი ორივემ მე გამომხედა მათ სახეებზე უსაზღვრო ნაღველთან ერთად ცრემლებიც ბლომად იყო მივედი და ორივეს გადავეხვიე ახლა უფრო ამივარდა ტირილი ბიჭები ცდილობდნენ დავეწყნარებინე თუმცა თითონაც ჩემნაირად იყვნენ
-ის რომ მოკვდეს ვერ გადავიტან მეც მოვკვდები-ვთქვი სლუკუნით
-კარგი რა ბარბარე ხომ იცი კარგად იქნება აი ნახავ აგერ ექიმიც მოდის და გვეტყვის-თქვა თემომ და ექიმს გახედა რომელიც ჩვენსკენ მოემართებოდა
-ექიმო როგორაა?კარგადაა?იცოცხლებს?-მივაყარეთ კითხვებიი სკი მოგვიახლოვდა და დაიწყო
-ძალიან მძიმე ოპერაცია გადაიტანა ახლა წესით მკვდარი უნდა იყოს მაგრამ გადარჩა მებრძოლი სხეული აქვს მაგრამ ჯერ კომაშია და გაიღვიძებს თუ არა ეს მასზეა დამოკიდებული დაასრულა და უკან შებრუნდა ამ დროს იმედი ჩამესახა იმედი იმისა რომ ჩემი მწვანეთვალება ბიჭი იცოცხლებდა და არ მიმაროვებდა.
ერთი კვირა მთელი დღე და ღამე თავზე ვედექი არ ვლაპარაკობდი უბრალოდ ვუყურებდი და ვიმედოვნებდი რომ მალე გაიღვიძებდა ბიჭები კი მთხოვდნენ დაისვენ წადი ჩვენ ვიქნებითო მაგრამ მე მაინც ვერაფრით მითანხმებდნენ ასე გაიწელა მთელი კვირა.
ახალი წლის ღამე იყო 1 იანვრის დადგომას რამდენიმე წუთიღა აკლდა რომ მომინდა ძალიან მომინდა მასთან მელაპარაკა თუნდაც მას არ ეპასუხა და დავიწყე კიდეც
-მომენატრე დემეტრე ძალიან მომენატრე უშენოდ აღარ შემიძლია ძალიან მჭირდები იცოდე შენ რომ მიმატოვო მოვკვდები შენ რომ მოკვდე მეც უკან გამოგყვები აი გახსოვს ეს გული?-ვკითხე და კულონი მაღლა ამოვწიე თითქოს დაინახავდა
-ჩემს დაბადების დღეზე მაჩუქე და მითხარი რომ ჩემი გულის კარებს მხოლოდ შენ გააღებდი და ასეც იქნება შენ თუ წახვალ გასაღებსაც უკან გაგატან და ჩემი გულიც სამუდამოდ ჩაკეტილი დარჩება გტხოვ გაახილე თვალი ჩვენ ხომ დიდი და ბედნიერი ცხოვრება გველის წინ-ვლაპარაკობდი და კიდევ ვაპირებდი გაგრძელებას რომ გარედან მომესმა
-3...2...1 გილოცაავთ-გაისმა ყვირილი მეც მივუბრუნდი დემეს და ვუთხარი
-აი დადგა ახალი წელიც გილოცავ საყვარელო-ვუთხარი რომ მოვეხვიე და უცბად ხელის მოხვევა ვიგრძენი რასაც ჩემი საყვარელი ხმა მოჰყვა
-მეც...
დემეტრე
დავიხედე და ძირს იჯდა ჩემი ბარბი და ქვითინენდა რომ დამინახა მომეხვია მეც კოვეხვიე დათუნია და ყვავილები გადავეცი და შიგნით შევედით საღამომ კარგად ჩაიარა ბავშვები ტაქსით წავიდნენ ჩვენ კი ფეხით გასეირნება ვამჯობინეთ რომ გაიგო რომ მთელი კვირა თბილისში ვიქნებოდი ძალიან გაუხარდა არადა არ ვაპირებდი დარჩენას უნივერსიტეტი მქონდა მაგრამ მისთვის გავაცდინე ისიც შემპირდა რომ გააცდენდა და მთელი კვირა ჩემთან ერთად იქნებოდა ბოლოს საჩუქარი რომ ვანახე და დანიშნულება ავუხსენი ცრემლები წამოუვიდა და მაგრად მომეხვია წამოსვლისას კი დამარიგა თუ ჭკვიანად არ იქნები მაგ გასაღების ტარების უფლებას დაკარგავო მეც ძალიან მესიამოვნა მისი ეს ნათქვამი მართლაც რაც ბათუმში ვარ ერთხელ არ გამიხედია სხვისკენ და მართლაც მისი ერთგული ვარ უბრალოდ გული აღარ მიიწევს სხვისკენ როცა შენ შენი ერთადერთი გყავს.
ახალ წლამდე ერთი კვირით ადრე მოვრჩი საქმეებს და თბილისის გზას დავადექი მინდოდა გამეხარებინა ჩემი გოგონა მაგრამ გზა სველი იყო და მეც სისწრაფეში მოვსრიალდი და ხეს შევასკდი მას მერე პირველი რაც გავიგონე ბარბარეს ხმა იყო გულზე მიყვებოდა ამბობდა რომ ის თუ წავიდოდა მისი გული სამუდამოდ ჩაიკეტებოდა შემდეგ გადამეხვია და ახალი წელი მომილოცა მეც ძალა მოვიკრიბე ხელი გადავხვიე და ვუთხარი
-მეც...