მანქანიდან ნაცნობი სილუეტი გადმოვიდა მაგრამ უცნობი...შორიდან ვერ გავარჩიე ვინ იყო. სადაც გაბი ესვენა იმ ოთახში დავჯექით და "უცნობ-ნაცნობიც" შემოვიდა ზუსტად წინ მედგა და მაინც ვერ ვიცანი არადა რა ნაცნობი სახე აქვს...მმ მიდი ნია იფიქრე !! სად შეიძლება გენახა ეს სიმპატიურება..ჩემთან ქეთი მოვიდა.
-ნია ეს დემეა გახსოვს? დემეტრე არაბული გაბის ძმაკაცი-ქეთი ცდილობდა რამე გაეხსენებინა.
-მაინც არ მახსოვს-თავი ჩავღუნე.
-კარგი რა ბავშობაში წყალი რო შეასხი კოჯორში რომ ვიყავით არ გასხოვს აუზში რო გაყვინთავა-რაოოოო ესს ისს დამპალიაა?? არააა....ყველაფერი მაშინ დაიწყო მე რომ დემეტრე არაბული გავიცანი..
პირველი შეხვედრა #1
იმ წელიწადს დიდი ხვეწნის შემდეგ მაკომ გამიშვა თავისიანებთან..მაშინ 15 წლის ვიქნებოდი..პიველად რომ არაბული გავიცანი..ქეთი მაშინ 16 წლის იყო გაბო ბაკურიანში ყოფილა მეგობრებთან ერთად...მე და ქეთო მტელი ღამე სახლს ვიმხობდით..ქეთის პრობლემატური მშობლები არ ყავს პირიქით ეკა დეიდა ძალიან საყვარელი ქალიაა სულ გვიღიმოდა ეგ რა არის ერთხელ ჩვენტან ერთადაც კი გაათენა ღამეე სიცილში..მეორე დილას რომ გავღვიძე გაბო კოჯორში რომ ჩამოვიდა მეგობრებტან ერთად..კოჯორში ჩემთვის ყველაფერი უცხო იყო პირველად ვიყავი ამერიკიდან ასე შორს.. რამდენიმე მეგობარი ყავდა ჩამოყვანილი.. გიო გაბედავა.. მიშკა მაღლაკელიძე და დემეტრე არაბული. ქეთი ჩემს ოთახში წივილ-კივილით შემოვარდა..
-ნიააააააა ნიაააა ნიაააა!!! გაბოო ჩაამოვიდააააა-თავზე დამახტა ეს ქაჯი.
-ვაიმეე გოგო მეტკინა ყველაფერი,მართლა ჩამოვიდა?? ეე რამაგარიაა-ჩავიცვი და დაბლა ჩავედი..
-ეე ნიააა რავა ხარ ტო როდის ჩამოხვედი?-მომესალმა ტავისებურად და ტავში წამითაქა.
-კარგად შენ კი ერთი კვირით გამომიშვა მაკომ-გავუცინე.
-ვა ძაან მაგარია გაიცანი ესენი ჩემი მეგობრები არიან გიო მიშკა დემე-მორცხვად მივესალმე ბიჭებს.
-აუუ გართ გამოდით რაა-ეზოდან დაგვიძახა ქეთიმ. საქანელაზე ვისხედით და "ამის პატრონმა რა ქნას" ვტამშობდით. მე ვიხუჭებოდი..
-ამის პატრინმა რა ქნას?-თვალები გავახილე.
-რა ქნასს დაა ნამცხვარი გამომიცხოს!
-ააჰაჰაჰაჰა დემეე შენნ ცხოვბა იცი??-სიცილით გაიფხრიწა მიშკა.
-ეე შენ ხარ? ვაიმე არ მომკლა ოღონდ,კარგი გამიკეთე-თავი ამყად ავწიე და მზეს მივეფიცხე.
-კაი რა არ ვიცი ნამცხვრის გამოცხობა-დაიწუწუნა დემეტრემ.
-არ მინტერესებს! ნამცვარი უნდა გამოაცხო ვსიო!-საბოლოო წერტილი დავსვი და დემეტრეც აღრენილი გავიდა სამზარეულოში. ამაზე კიდევ უფრო ბევრი ვიცინეთ. ნამცხვარი მართლა გამომიცხო ძალიან გემრიელი იყო..მერე იყო დახუჭობანას თამაში,ბრისლი მიაუ. საუკეთესო დღეები გაავატარე. დემეტრე? მმ დემეტრე ძალიან კარგი ბიჭი იყო ძალიან მაგრარი ურთიერთობა გვქონდა,რაღაც ამოუხსნელი და მეგობრული..
იმ დღეს ჩემი წამოსვლის წინდა დღე იყო. ბავშვებმა განაცხადეს დღეს ვიმხობთ ყველაფერსო. გარეთ ვიჯექით და გიომ ქეთის წყალი შეასხა მერე ქეთიმაც და ასე ავტყით და ვიწუწავეთ. მე წყლის დიდი შიში მაქვს ზღვაში კამერით შევდივარ ან ვაკოს შევყავარ. ბავშობიდან მეშინია წყლის არ ვიცი რატო. ვერ გაიგებდი ვინ ვის ასხავდა წყალს. მეც დრო ვიხელთე და ყველაზე დიდი მილი ავიღე და პირდაპირ დემეტრე არაბულს შევასხი. დემე წაბარბაცდა იმხელა ნაპორით მქონდა წყალი მოშვებული. ვიგუდებოდი სიცილით თან დანარჩენებს ვწუწავდი. ამ სიცილ-სიცილში. უკნიდან მომეპაარა ვიღაც და აუზში ჩამაგდო. ცურვაც არ ვიცოდი. უცებ რაღაცნაირაად დამბურძგლა წინ თეთრი ფონი დავინახე ყურები დამიგუბდა. მხოლოდ ქეთის კივილის ხმა გავიგე.
-ნიაა! დემეე ცურვა არ ვიცის!!-დემეტრემ ეს რო გაგიონა არ დაიჯერა მაგრამ რო აგარ ვფართყალებდი მასაც შეეშინდა და ამომიყვანა. შეზლონგზე დამაწვინეს სულ სველი და ცივი ვიყავი. თვალები გავახილე თუ არა ხუთი დაღვრემილლი სახე დავინახე. ცოტა თავი წამოვწიე.
-ნი კარგად ხარ?-მკითხა ქეთიმ,ლაპარაკი არ შემეძლო და უბრალოდ თავი დავუქნიე.
-აუ მართლა არ ვიცოდი ბოდიში რა.
-კაი არაუშავს რა იცოდი შენ-ვთქვი და გავსწორდი. ცოტა რო უკეთ გავხდი დალევა დავიწყეთ. აივანზე ვისხედით და ტეკილას ვსვავდით.
-ერთი ორი სამი...-ყველამ ერთდროულად გადავკარიტ და ლიმონი მივაყოლეთ.
-ძაან ბევრს ვსვავთ!-განვაცხადე მე და ალუჩა ჩავკბიჩე.
-შენ ეხლა ხედავ ასე თორე სიეტლში 4ბოთლს ტეკიას ვსვავდით ერთ დალევაზე-თქვა დემემ.
-ან უფო მეტს-დაამატა მიშკამ.
-აჰაჰა კაი რა რა ოტხი ბოთლი-გავიციმე მე. გვიან დავიშალეთ მეორე დღეს კი ჩემი რეისი იყო. წასვლის წინ ყველას დავემშვიდობე დემესაც და დავუბრუნდი ამერიკას..
მეორე შეხვედრა #2
იმ წელიწადსაც მე ჩამოვდიოდი ოღონდ თბილიში ვიყავი ახალი წლისთვის ჩამოვედი ზუსტად არც მახსოვს რა პერიოდი იყო. მგონი შობა,ეხლაც ბევრი დავლიეთ უკვე აღარ მიკვირდა ბიჭების. არაბული მათთან არ იყო თქვეს რომ შეყვარებულტან ერთად ისვენებდა გუდაურში. გულში რარაც ჩამწყდა მაგრამ მალევე დამავიწყდა. მეროე დღეს კარზე გაბმული ზარი იყო გიო გაივდა გასაღებთ ზღრუბლიდან დემე და ვირაც აწოწილი გოგო დავინახე. მაკარონივით ფეხები რონდა ავადმყოფურად გამხდარი იყო. სახეზე იმდენი ტონალური ესვა ნახევარი გადამყვა.
-სად ხარ დაკარგული-უსაყვედურა ძმაკაცსს მიშკამ.
-რავი ბიჭო თიკას გუდაურში უნდოდა წასვლა და მოვხიეთ.
- აბა ვსვავთ დღეეს?-ვიკიტე მე და ტეკილას ბოოტლი გადმოვდგი.
-ვაა ნია შენ აღარ ხუმრობ ხო იცი-მითხრა დემემ და გამიცინა.
-დაასხით რაა-დაიწუწუნა გიომ. დრესაც ბევრი დავლიეთ. მერე შევამჩნიე რომ დემეს თიკა მიშკას აბავდა. ცოტა დამცხა და აივანზე გავედი. უკან კი ვინ თუ არა დემეტრე გამომყვა.
-როდის მიფრინავ?-მკიტხა და ღრმა ნაფაზი დაარტყა.
-ზეგ -ვთქვი და ტავი გავატრიალე.
-დარჩი რა კიდე!
-ვერ დავრჩები ბილეთი მაქვს აღებული!-გამეცინა.
-როდი ჩამოხვალ?-აივნის მინიდან მიშკას და თიკას გავხედე.
-ისე შენ ჩემტან ლაპარაკს ჯობია თიკას მიხედო-ხელით ვანიშნე და სახლში შესვლა დავაპირე ხელით დამიჭირა მომატრიალა და ჩამეხუტა.
-გაზრდილხარ ნია!
-აბა სულ ისეთი ხო არ ვიქნებოდი?-წავისისინე მე.
-ნეტა რამე გეშველოს-გაიცინა.
-ჩემთვისაც მოიცლის ღმერთი-გავიცინეთ და სახლში შევედით..ზეგ მართლა წამოვედი აქაც მაკოს წვეულება გაუმართია არაფრის ტავი არ მქონდა ეგრევე ჩემს ოთახში ავედი.


რო გავიგე ეს სიმპათიური ვინ იყო თვალები შუბლზე ამივიდა. არ მჯეროდა რო ეს დემეტრე იყო როგრი შეცვლილია და სხვანაირი.
-ქეთ ცოლი მოიყვანა?-ვკიტე როდესაც ვირაც გოგო შევნიშნე მის გვერდით.
-არა გოგო რა ცოლი.
ის დღეც ძალიან რული იყო. ყველაზე მეტად საბაზე ვბრაზდებოდი არც კი დაურეკია არც მოუწერია. ფეისბუქზეც არაფერი. ძალიან გავბრაზდი.
არ მიყვარდა სოფლის სახლი მეშინოდა. ღამის სამზე ტელეფონის ზარი მაღვიძებს ნომერს ვუყურებ და ვერ ვარჩევ ვისია. ეგრევე ვუპასუხე.
-ნიაა რა შვები-ყურში ჩამკიოდამთვრალი სანდრო ახმეტელი.
-სანდო რა გაკივლებსს-შევუწუწუნე.
-დაიცაა საბას უნდა ლაპრაკი-ხმაური იყო ალბათ კუბში აირან საბას რომ ველაპრაკე სიწყნარე იყო.
-რა შვები ნია
-მეძინა და გამაღვიძე !-გაბრაზება არ დავმალე.
-რა გჭირს ტო?
-რატო არ დამირეკე?ან მომწერე-გაბრაზებულმა ჩავყავი თავი საბანში.
-არ მეცალა ნია კაირა..როდის ჩამოდიხარ?
-არ ვიცი კარგი უნდა გავთიშო-არაფრის თქმა არ ვაცადე ისე გავუთიშე და ძილი შევიბრუნე...

ჰეიიიიი ძააალიან დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვისს მიხარია რომ კიულობთ ველი შეფასებას და კრიტიკასს მიხარია რომ კიტხულობთ აბა შემიფასეთ <33