-------------ბიჭებთან------------
-კი მაგრამ ეს როგორ გააკეთეს?-ბღოდა დამიანე ბექა კიდევ ხმას ვე რიღებდა-ეს როგორ გააკეთეს?~
-არ ვიცი დამიანე მე შენზე მეტად ვარ შოკირებული და ვერაფერი გავიგე ასე უცებ აღმოვაჩინე რომ შვილები მყოლია თან ამდენი დეტალი
-ბავშვები უნდა დავუბრუნოთ
-ეგ თავისთვად მაგრამ,მანამდე ეს საქმე უნდა გავარკვიოთ დედაჩემია ამ ყველაფრის თავიდათავი ისევ აურია ლიზას ტვინი,ყველაფერი ლილის ბრალია და ამისთვის პასუხი მოეთოვება,გესმის შვილები მყოლია და არ მითხრა,წარმომიდგენია ცვენოდ რა გამოარეს და რა გადაიტანეს ჩვენ კიდე რა გავაკეთეთ?
-ყველაზ არაკაცული საქციელი ჩავიდინეთ არანაირი გამართლება არ აქვს ჩვენს საქციელს,ბავშვი უნდა დავუბრუნოთ,ჩემი ლუკა ,აი რატო არ იკარებდა ორსულობისას დედამისის გარდა სხვას
ლიზამ და ლილიმ ამ ამბის შესახებ სრულებით არაფერი იცოდნენ და როცა ბიჭები მივიდნენ სახლში ჩვეულებრივ შეეგებნენ,თუმცა მათი სახეების დანახვისას მიხვდნენ რომ ყველაფერი იმაზე უდად ვიდრე ეგონათ
-ლუკა ვისი შვილია-პირდაპირ დაუსვა კითხვა დამიანემ ლიზას,ამ უკანასკნელს კი სახეზე ფერი დაეკარგა-გეკითხები გოგო და მიპასუხე ვისი შვილია ლუკამეთქი
-ჩვენი ჩემო საყვარელო ვისი უნდა იყოს?-აღელვებულმა ძლივს დაუბრუნა პასუხი
-აჰა ესეიგი ჩვენია,კარგი მაშინ გამეცი პასუხი რატომ გიჩივლათ ნინამ?რატომ ამბოს რომ ლუკა მიას შვილია რომელიც მკვდარი გონია?
-რას ამბობ შვილო იტყუება
-კარგით მაშნ დნმ ს ჩავიტარებთ მე და ლუჯა==კა და გავარკვევთ-თქვა ბექამ,ლილიმ კი მიხვდა დამალვას არი არ ქონდა და თავისი მმზაკვრული საქციელების შესახებ მართალია შელამაზებულად თი=უმცა მაინც მოუყვა ბიჭებს,თუმცა მათ ლილის და ლიზას საუბარისთვის ყურაგღება უკვე არ მიუქცევიათ,ისიც კი უკვირდათ რომ ცოცხლები დატოეს და პასუხი არ მოთხოვეს თავიანთი საქციელების გამო,თუმცა ბექამ იცოდა მამამისი ამ ამბავს რომ გაიგებდა ლილის მიატვებდა და მას ბოლომდე დაუჭერდა მხარს.ბარგი ჩაალაგეს და დამიანე ძველ ბინაშ გავავიდნენ სადაც ადრე ცხხოვრობდა,თან ლუკას ტანსაცმელიც წაღეს,ლუკას გზად გაუარეს ბაღში და ბინისკენ აიღეს გეზი,იცოდნენ რომ ლუკასთვის ასახსნელად ძნელლი იქნებოდა თუმცა აუცილებლად ისევე როგორც ანაბელს სიმართლეს ეტყოდნენ ისინი მშობლების გვერდით უნდა გაზრდილიყვნენ მიუხედავად იმისა ისინი ერთად კვლავ იქნებოდნენ ტარა,ამ სიტუაციასთან შეგუება ყველზე მეტად დამი შვილი სულაც არ ყოფილა,მაშნ როცა მისი გულისათის შენი ცხოვრების სიყვარული დაკარგე თუმცა ლუკას გულისათის უღირდა.
დამიანეს გაუჭირდა ძნელა ამდენი ხანი ბავშვს შენს შვილად რომ ზრდი და ერთ დღესაც აღმოაჩენ რომ შენი შვილია არაა.
-----------მია----------
-ყველაფერი აირია ისევ იგივე,უამრავი აზრი მერევა თავში,ამდენი ხანია ჩემს შვილს ვერ ვეკარები ჩემი დანაშაულის გრძნობის გამო,იმიტომ რომ ჩემი ერთი შვილის სიკვდილი ჩემი ბრალი მეგონა და როცა ანაბელი მასზე მკითხავდდა რრა მეპასუხა ა არ ვიცოდი,ამაზე ფიქრმა ისე შემიყოლია გარესამყაროს ვეღრ ვგრძნობდი,5 წლამდე დავკარგე ჩემი შვილი უკვე დიდი გოგოქა მე კიდე მასტნ ყოფნის საუკეთესო წლები დავკარგე,ვერ ვნახე მისი პიველი ნაბიჯი,ვერც ლაპარაკი და არც მისი პირველი 'დედა' მეკუთვნოდა მე,ამაზე ფიქრით წლებია ტვინი გამოვიჭედე და ახლა გავიგე შვილი მყოლია ძნელი.დამიანე მიყვებოდა ყველაფერს და ვერ ვიჯერებდი,არ მჯეროდა როგორ შეეძლო ამ ყვლაფრისს გაკეთება ლილის,როგორ გაიმეტა საკუთრი შვილი ამხელა სატანჯველისთვის,მასთან ერთად კი ამდენი ადამიანის ცხოვრება გააუბედურა და მიწასთან გაასწორა და ამ ყველაფრის აღდგენა თუარა ნორმალური ცხოვრების გაგარელებას როგორ შევძლებდით,არ ვიცი გადავიტანე ამ ერთ დღეში ამდენი,ყველაე მეტად იმის მეშინია ანაბელსდა ლუკას ეს როგორ ვუთხრა.ლუკა?მე მას არც კი ვიცნობ ერთი სული მაქვს მას როდის გავიცნობ და გულში ჩვიკრავსულმოუთმენლად ველი,პალატის კარები გაიღო და იქედან ბექა და პატარა იჭი შემოვიდნენ,ბექას პატარა ასლი იყო მივხვდი ლუკა იყო და გულში უდიდესი სიყვარული ჩამეღვარა ისეთი ანბელი პირველად რომ ვნახე,და გულისტკივილი გამიასმაგდა,ახლა დავფიქრდი თუ რაოდენ სულელურად მოვიქეცი.ლუკა გულის ჩავიკარი თან სახეს ვუკოცნიდი და თან ვტიროდი,ბავშვს ვერაფერი გაეგო,ენლი იქნებოდა მათთვის ამ ამბის გაგება,ლუკას მოსიყარულების შემდეგ შევეცადე დავყნარებულიყავი,დამიანემ ანაბელი მალევე შემოიყვანა
-ლუკაააა-მომესმა ანაბელის სიხარული წამოძახილი,ბავშვი კალთიდან გადამიხტა და ანაბელს ჩაეხუტა,ამ მომენტში კი მართლა მიჭირს ავღწერო ჩემი ემოცია
-ნაბელ ლუკას საიდან იცნობ?-კითხა აქამდე კედელთან მიყუდებულმა ბექამ
-ჩემ ბაგში სწავლობს-მე მომიბრუნდა-დახსოვს რო დითხარი ახალი ბიჩი დადმოვიდათქო?ისაა ლუკა
-ანაბელ,ლუკა იცი რაღაც უნდა გითხრათ
-მე ვიცი-თქვა ანაბელმა და ლუკას კიდევ უფრო მიეკრო
-კი მაგრამ რა იცი ჩემო ლამაზო
-ის რომ შენ დედაჩემი ხარ,ბექა მამა,ლუტა ტიდე ცელი ძმააა
-კი მაგრამ.....
-ნინი დეიდამ მითხრა სიმარტლე,პატალა რო ვიყავი
-ლუკა მათ განაბული უსმენდა და ვერ გაეგო რა ხდენოდა უცებ ანაბელს ხელი უშვა და პპალატიდან გაიქცა.ბექა უკან გაყვა და მია დააშვიდა შეჩვევა უნდაო,მის სულაც არ უნერვიულია იცის რომ ლუკა მას და ანაბელს მიიღებს.ცოტა ხანშ დამიანეც წავიდა მე და ანაბელი კი პალატაშ ვიყავით,მართალია თვს სუსტად ვგრძნბდი,რაც ამდენი მეიკამენტის რალია,ნინამ შემოაღო კარი მანამდე კი ანაბელი ჩმიხტა კალთიდან და მას დეიდათი მიმართ რაც ნინას გაუკვირდა ემრე კი ანამ ყველაფერი უთხრა და ისიც დასძინა რომ ძალიან ეწყინა ლუკას რეაქცია თუმცა მასაც ჩემსავით სჯეროდა რომ,ის მიგვიღებდა.
ნელნელა სიტუაცია დალაგდა ლუკამც როგორც დედა ისე მიმიღო,ჩემსა და ბექას შორის ურთიერთობა შედარებით დათბა შემდეგ კი ყველაფრის მიუხედავად შევრიგდით და ცალკე გადავედით ბავშვებთნ ერთად,დამიანე კი უკან დაბრუნდა,ნინა კი ცხოვრებას ისევ ისე აგრძელებს ახლა ჩვენს გარეშე.
1წლის შემდეგ -ნინა
-მია დროზე რა თორე დავაგვიანებთ
-ხო კაი ლუკას ჩავაცმევ მალე და მოვალ-ლუკას ჩააცვა და წავედით ეკლესიაში სადაც ბექა და ბელა იყვნენ თავის ნათლიებთან ერთდ
-აბა ჩვენც მოვედით დავიწყოთ
-ვერ დავიწყებთ-ბექა
-რატო?
-ერთს ვუცდი-ბექა
-კაი-და კარში დამიანე დავინახე უკვე მთელი წელია არ მინახია და მომენატრა უკვე მაგრამ არ ვიმჩნევ
-კარგი ხო მოვიდა დავიწყოთ
-კაი ხო დავიწყოთ
-ვიცი რო გაგიხარდა ჩემი ნახვა-დამიანი
-ვაღიარებ
-რაღცას გეტყვი ა შემისრულებ?
-გააჩნია რა მთხოვ
-დამეთანხმე ჯერ
-კაი რა გინდა მთხოვე
-ჯვარი დავიწეროთ
-რააააა?-უცებ დავიყვირე და ყველამ ჩვენ შემოგვხედა ცოტა ხანს ასე ჩუმად ვიდექით
-ასე უნდა იდგეთ კის აღარ ეუბნები?=მია
=შენც იცოდი ხო?
-აბა ისე როგორ რაც ჩემმა ქმარმა იცის ის მეც ვიცი ისე როგორ?
-არა
-რააა?კაი რა-მია
-არა არ მინდა დაფიქრება ახლავვე მოგყვები
-აუ რა მაგარია
-ძაან

ცოტა ბანალურია და არაა დაწყობილი სათქმელი რისი თქმაც მინდდა იმიტო რო მუზა წერისას გაფრინდა რა ვქნა დავიწყე სხვა ჩანაფიქრი მქონდა ადავწრე სხვა გამომივიდა
პირვე რიგშ ბოდიშ მინდა მოგიხადოთ რომ ამ თვის დადება დავიგვიანე თუმცა ისეთ გადარბენებზე ვიტ=ყავი დაწერა ვერ მოვასწარი,მთლად უპასუხისმგებლოდაც ვერ მოვიქეცი და როცა ცოტა დრო გამომიჩნდა დავწერე.