გამიხარდა დედამ რომ მითხრა დასასვენებლად ბებია-ბაბუასთან წახვალო. ეს უაზრო დღეები იმედი მქონდა, შეიცვლებოდა. ერთადერთი რაც ჩემ ბედნიერებას ხელს უშლიდა იყო-რიკი. ჩემი სულელი, პატარა ძმა. ვიცოდი ნერვებს მომიშლიდა, თუმცა აღარ შევეწინააღმდეგე დედაას და ისიც წავიყვანე. ჩასვლის დღიდანვე მიხვდი, რომ ბებია ერთი ჩვეულებრივი მოსიყვარულე ქალი იყო. მე ხომ ის 7წლის მერე არ მინახავს. ახლა კი უკვე 18ის ვხდები. ხო, აი ბაბუა კი... ის აშკარად განსხვავებული კაცი იყო. ბევრი ლაპარაკი არ უყვარდა და არც დიდად სითბოთი გამოირჩეოდა. ჩასვლის დღიდანვე ჩემი ძმა ოჯახის თილისმა გახდა. ყველა მას ეფერებოდა, კოცნიდა, ანებივრებდა.. მოკლედ ყურადღების ცენტრში რიკი მოექცა და ეს ამბავი მე უზომოდ მახარებდა.
ჩემს ოთახს მხოლოდ ერთი ფანჯარა ქონდა და ისიც მდინარეს გადაჰყურებდა. ხედი ჩემი ხატვის ნიჭს ერწყმოდა.
ახლაც ჩემს ოთახში ვზივარ. ვუსმენ MP3-ს და მშვიდ გარემოში ვფიქრობ.
-ბარბი, ჩამოდი სადილი მზადაა-მეძახის ქვემოთა სართულიდან ბებია.
-ჰო, ბე ახლავე!-MP3-ს ვდებ და დაბლა ჩავრბივარ. ჩემი ძმა ისევ ფეხებში მედება..
-ეე ბაბი, დღეს პრინცი მოგივა...
-ოჰ,რიკ შემეშვი რა. სისულელეებს ნუ ამბობ.
-გეფიცები ბაბ, ბებია ეუბნებოდა დღეს ვიღაცას ტელეფონზე არ დაგავიწყდეს ჯოში წამოიყვანეო.
-უიმე რიკ! გიჟი ხარ. მომშორდი-ხელი ვკარი ოდნავ,რომ მაგიდასთან დავმჯდარიყავი.
სადილი მშვიდად მივირთვით. მაგიდის ალაგება რომ დავიწყე ბებიაჩემმა იმხელაზე იყვირა "შეეშვიო" ჭურჭელი კინაღამ ხელიდან გამივარდა.
-ოთახში ავალ მაშინ.
-კარგი შვილო. საღამოს სტუმრები გვეყოლება.
ყურადღება არც კი მიმიქცევია ამ სიტყვებისთვის. ისევ ჩემს ოთახში ავედი და ხატვა დავიწყე.
-ბარბი,შემოვალ რა?-კარზე დააკკაკუნა რიკმა. მისმა ამ საქციელმა გამაკვირვა.
-შემოდი რიკ. რა მოხდა?
კარი ფრთხილად შემოაღო. ჩემი ძმა ასე მშვიდად რომ დავინახე იმ წამს ვკითხე:
-რა გააფუჭე?
-არაფერი,
-აბა რა მოხდა?
-ბაბი ის მოვიდა.
-ვინ ის?
-სტუმარი.
-მერე?
-იცი რა კარგია? ზუსტად შენნაირია. აი იმდენად კარგია მეც კი მომეწონა შენთვის.
-წწადი რა. რა ვქნა მერე მე?
-გაიცანი.
-არ მინდა! გადი რა.
-კარგი.-ცოტახანში ჩემი ტელეფონი მოვიძიე და ვეღარ ვიპოვე.
-ოოხ რიკ...-დაბლა ჩავედი და ბოლო ხმაზე ვკიოდი. ჯერ მისაღებში შევედი. იქ უცხო ბიჭი დამხვდა და ძალაუნებურად გავუღიმე.
-გამარჯობა-აუფ ამაზე ამბობდა ჩემი ძმა ძალიან კარგიაო? რას გავს?-ძლივს შევიკავე თავი, რომ არ გამეცინა.
-გაიცანი, კიმ ეს ბაბია ჩემი შვილიშვილი-გააცნო ჩემი თავი ბებიამ უცნობს მე კვლავ გავუღიმე და ოთახი დავტოვე.
-მოიცა, რიკმა იმას ჯოში ქვიაო და აბა ეს ვინაა? კკაი რა დროს ეგაა.
-რიიკ, სადაც გიპოვი იქ მოგკლავ-ვიკივლე კიდევ ერთხელ.
-წოწ რა მკაცრი და ჰყოლია რიკს-მომესმა ხმა და ავტორი კი ვერსად დავინახე. ცოტა არ იყოს გამიკვირდა და ცცოტახანში ამ ხმის ავტორსაც დავეჯახე და ჰოი საოცრებავ!!!
-ვოვ ამაზე ამბობდა? ყოჩაღ რიკ. მაგრამ ესეც ერთი ჩვეულებრივი თავში ავარდნილი ტიპი იქნება. ჯობია დისტანცია დავიცვა.-გავიფიქრე.
-მე ბაბი თუმცა ყველა ბარბის მეძახის.
-შეგეფერება-ჩემს თმას შეეხო.
-მადლობა(ოჰ დაიწყო უკვე დებილი)
-მგონი შენს ძმას ეძებ ხო?
-კი-არ მსურდა მასთან საუბრის გაგრძელება, ვერიდებოდი არ მომწონებოდა.
-მეც.
-რა შენც? ჩემს ძმას ეძებ?(ფუფ რატომ ვაძლევ საუბრის გაგრძელების უფლებას)
-არა ჩემს ძმას კიმს.
-იქეთ ოთახშია.(აჰა ანუ კიმი ამის ძმაა. გასაგებია)
-მადლობ ბარბი.
-არაფრის (იდიოტი. საკუთარ თავში როგორაა დაჯერებული)
მას მოვშორდი და ისევ დავიძახე:
-რიკ! ოხ რიკ!
-ჰაუ-გამოძვრა ოთახიდან. მოგეწონა? აღიარე!
-არ მომეწონა. მაგრამ კარგი ტიპია. ჩემი ტელეფონი შენ გაქვს?
-ნწ-თავმომწონედ ჩაიცინა რიკმა.
-არაა! შანსი არაა! რიკ, ჩემი ტელეფონი ვის აქვს?
-კი. კი. კოშს. ამიტომ კიდევ მოგიწევს ნახო. უფს ხო კიდევ მას მე არ ვუნახივარ მხოლოდ შენ გნახა და მმის ჯიბეშიც შენი ტელეფონი დევს.
-ხო, მაგრამ... მე არ ჩამიდევს ტელეფონი მის ჯიბეში.
-ეს მას აუხსენი.-ენა გამომიყო რიკმა.
-არა მოგკლავ! აუცილებლად მოგკლავ. ამას გაზღვევინებ ლაწირაკო.
აუფ რა ვქნა? ფუ რიკ, როგორ მეზიზღები-ვფიქრობდი ჩემთვის. ნუ მგონი უფრო ვბუტბუტებდი.
-რატომ ბრაზობ ბარბი?-ეს ჯოშის ხმა იყო.
-ისა... ჯოშ... ჩემმა ძმამ იმაიმუნა და.. შენს ჯიბეში ჩემი ტელეფონი დევს.-ძლივს ამოვილუღლუღე.
-აა...შენმა ძმამ არა?-მეუბნება და ჯიბიდან ტელეფონს იღებს.
-ოჰ, შენთან ახსნას არ ვაპირებ.
-არა არა.. ასე მარტივად ვერ... ტელეფონს საღამოს სეირნობაზე ვცვლი...
-არანაირად. დამიბრუნე ჩემი ტელეფონი ქურდო.
-მე არ მომიპარავს. ის ჩემს ჯიბეში აღმოჩნდა და მანამდე არ დაგიბრუნებ სანამ საღამოს ასეირნებაზე არ დამთანხმდები.
-კარგი წამოვალ. ვსიო დამიბრუნე.
-არ მჯერა. დამიმტკიცე.
-რა ვქნა ხელწერილი დაგიწერო?-ცხვირი ავიბზუე.
-მმმ, მშვენიერი იდეაა.
-რა?-თვალები გამიფართოვდა.
-ხელწერილი დამიწერეთქო. ასე დაიწყე, მე ბაბი თანახმა ვარ დღეს საღამოს 6საათზე ვისეირნო გარკვეული დროით, ბ.ჯოშთან ერთად.
-რო არ დავწერო?
-ტელეფონს ვერ მიიღებ.
-ვწერ ხო ვწერ-აი, მივაწოდე ნაწერი.
-კარგია. აჰა, ტელეფონი. საღამომდე ბარბი-თვალი ჩამიკრა.

----------
აქამდე ვდებდი ამ ისტორია აქ ოღონდ სხვა ნიკით და ახლა თავიდან დავიწყებ და იმედია მოგეწონებათ <3 <33 თუ მოგეწონებათ თავებს გავადიდებ გპირდებით <3