თავი პირველი (
საერთოდ , გოგოებთან ვერ ვურთიერთობ.უბრალოდ არ კიარა ვერ, არ შემიძლია მე მათ ვერანაირად ვუგებ. მეთვითონ გოგო ვარ და ამას თამამად ვიტყვი რომ ძმაკაცები მყავს დაქალების მაგივრად. არ ვიცი ალბათ ბიჭად უნდა დავბადებულიყავი.ბევრ გოგოს უცდია ჩემთან ,,დადაქალება'' თუმცა არაფერი გამოსდით არც მე და არც მათ. მე მარიამი მქვია , ხოლო ჩჶმს საუკეთესო ძმაკაცს დემეტრე. არ ვიცი ალბათ იმიტომ ვუგებთ ერთმანეთს რომ ის ,,ჩემნაირია'' . ხოლო ორივე 16 წლისები ვართ . მე მარიამ ჯაჭვლიანი ხოლო დემეტრე გვარად დარბინიანია. ვსწავლობთ ერტ კლაში....
როგორც ყოველთვის მასწავლებელს ვეკამათებოდი ,როცა დემეტრე მოვიდა და მხარზე მუჯლუგუნი გამცხო იმის ნიშნად რომ გავჩერებულიყავი. მე თავი ამაყად დავიჭირე და საკლასო ოთახი დემეტრესთან ერთად დავტოვე.
დემე_ რაიყო?, ისევ იმაზე იკამათეთ?
მე_ ჰო...
ყველაფრის მოყოლას და ბოღმისგან დაცლას ვაპირებდი როცა ჩვენს გვერძე ერთმა გოგომ ჩაიარა.
დემე_ მგონი ახალია ხო?? მაცდურად გაიხედა დემემ იმ გოგოსკენ..
მე_არა რაა, ოღონდ ის არა და თუ გინდა სკოლის ყველაზე იდიოტი გოგო დაკერე. არა ოღონდ ეგ არა.
დემე_ რატომ რამე იცი?
მე_ ჰოო, ა..არ ეტყობა თუ რა?
დემე_ კარგი კარგი, წამოდი რამე ვიყიდოთ..
ცოტა წავიხემსეთ და ცოტა დაგვიანებით დავბრუნდით კლაში.
მასწავლებელი_ ,,არები'' გიწერიათ , შეგიძლიათ დაბრძამდეთ.
ბავშვებს სიცილი აუტყდათ .ამ დროს დემემ ჩუმათ მითხრა.
დემე_ ყურადღება არ მიაქციო
მე_ არც ვაპირებ. კლასელებს ერთი ნაგლური მზერა ვესროლე და ჩვენ ჩვენ მერხებთან დავსხედით.
გაკვეთილი მალე გაიპარა.. ზარის დარეკვა და ჩვენი წამოხტომა ერთი იყო,
მე_ ვაი,ვაი როგორ მეცოდება , რა ძალიან დებილია
დემე_გეთანხმები
ჩვენ სკოლის წინ სკამებზე დავჯექით და არ ვიცით რაღაც უაზრო თემებზე ვიცინდით..
შესვლის ზარი დაირეკა..კლაში შევედით , ინგლისური გვქონდა. ისევ ისე უაზროდ გავიდა დრო..
სკოლა დამთავრდა.. მე და დემე იქვე სკოლის წინ ვიდექით.
მე_ ამომიარე და გავაკეთოთ პრეზენტაცია
დემე_ კარგი დროებით
დემეს ჩავეხუტე და სახლის გზას გავუყევი. 14 ნომერს ველოდებოდი,ისიც მალე მოვიდა..ავტობუსში ჩავედი და ერთი მოხუცი ქალის გვერდით დავჯექი, რომელსაც სასიამოვნო სახე ქონდა. სახლში მალე მივედი , შევედი სახლში , ჩანთა იქვე მივაგდე მოვწესრიგდი და ვჭამე.. გავიდა 2საათი, შეიძლება ითქვას 3 იც , დემეს ველოდებოდი, გავიდა კიდევ 2 საათი ,მაგრამ დემე არ მოვიდა.ვურეკავდი ,მაგრამ არ მპასუხობდა, არც მწერდა .ნეტა რამე მოხდა?! ცოტათი ვნერვიულობდი ,მაგრამ თავს იმით ვიმშვიდებდი რომ ალბათ არ სცალია თქო.
ღამე გვიან დავწექი .
დილით ადრე წამოვხტი თუმცა სკოლაში მაინც დაგვიანებით მომიწია წასვლა..
თმის დავარცხნაც ვერ მოვასწარი და თმააბურძგნული წავედი სკოლაში.
რომმ მივედი დემეტრე კლაში არ დამხვდა , ახლა უფრო ავნერვიულდი და დემეტრესთან დავრეკე. ახლა უკვე ტელეფონი გაუთიშია, გავბრაზდი დემეტრეზე უამრავი შეტყობინება დავუტოვე.
უამრავჯერ მივაკითხე სახლში თუმცა ვერსად ვნახე.წავიდა ,არ ვიცი სად, მაგრამ ფაქტი იყო რომ წავიდა.. ნეტა სად? რატომ?რისთვის? ცრემლები მომადგა თვალებზე.
მშობლებმა მისი გაუჩინარების ამბავი მითხრეს, ამ დროს უკვე ვეღარ შევიკავე თავი და ავტირდი.. სახლში თვალცრემლიანი დავბრუნდი..არავის უკითხავს ჩემი ასე ყოფნის მიზეზი ან ვის უნდა ეკითხა?
მშობლები მე არ მყავს და არც დაქალები დაა...
ერთი დემეტრე მყავს , რომელიც ძმასავით მიყვარს და მამიდა ,რომელიც ქალაქ გარეთაა წასული 1 კვირით.. არავისი მცხვენოდა ამიტომ სახლის კარი შევაღე და საწოლზე მოწყვეტით დავეცი.
ვტიროდი..
p.s ღირს გაგრძელება ბავვებო??