საღამომდე ისევ ჩემს ოთახში ვიყავი აღარ ვხატავდი, ვფიქრობდი. ფიქრი ჩემმა ტელეფონის ზარმა დამირღვია. ის იყო. იმ წამს საათს დავხედე. 6 იყო.
-გისმენ ჯოშ...
-ჩემი ნომერი გიწერია? ასეც ვიცოდი.
-არრ... მოკლედ, რა გინდა?
-6-ია ბაბი.
-ააა, ხომ ბებია არ მიშვებს.
-კარბი ბარბი. მაშინ სხვა დროს გნახავ,
-კარგი-ტელეფონი გავთიშე.
-ასე უცებ დანებდა? სულელლი, რომ ეთხოვა წავიდოდი.-ისევ მასზე ვფიქრობდი, უიმეე...
-ბაბბიი-მომესმა ბებიას ხმა ცოტახანში.
-ხო ბე-ჩავძახე ოთახიდან.
-ჩამოდი დამეხმარე რა.
-კარგი ბე-კიბეზე უცებ ჩავირბინე. ქვემოთ კი კარში მდგარი ჯოში და მომღიმარი ბებია დავინახე. გამეცინა.
-ბე, არ გაგიშვებდი, მაგრამ საბუთი აქვს.-გამიღიიმა ბებიამ.
-5წუთში ჩამოვალ. ამას გაზღვევინებ ჯოშ-თან კიბეზე ავრბოდი. ჩემი ძმა ოთახში დამხვდა.
-ბარბ, მიყვები? ხანუმა ვარ რა?! ჰაჰაჰა
-ხო მივყვები. სულელლო მოდი ჩაგეხუტო.
-გავალ ჩაიცვი. ლამაზი ხარ, მაგრამ უფრო რო გალამაზდე.
-გადი აქედან აფერისტო.
კარადა უაზროდ გამოვაღე. რა ჩავიცვა? მე რა ვიცოდი, რომ ბებია-ბაბუასთან ჩამოსულს პაემნებზე სირბილი მომიწევდა. ჩემ კარაგდაში მხოლოდ ჯინსი და შორტები ეყარა. ჩვენ ხომ მხოლოდ უნდა გვესეირნა? ამიტომ ჩემი საყვარელი ჯინსი ჩავიცვი და სპორტული მაისური. ჩანთა არც წამიღია. ტელეფონი ხელშიც მშვენივრად მოვათავსე. კიბეზე მშვიდად ჩავირბინე და ბებოს და რიკს ვუთხარი, რომ მალე დავბრუნდებოდი.
-კარგი ბებო კარგი-კარამდე მიგვაცილა ბებიამ.
-იცი რა ლამაზი ხარ?-მითხრა ჯოშმა გარეთ.
-გმადლობთ-თითქოს დავიმორცხვე.
-აი, შენს თმაზე კი ვგიჟდები-კვლავ შეეხო მას. არ ვიცი რატომ მაგრამ დამაჟრიალა მისი თითები, შემთხვევით ჩემს ყელს რომ შეეხო.
-სად მივდივართ?-შევცვალე თემა.
-ნახავ.
-რა ამომწურავი პასუხია.
-ვიცი. ისე სიურპრიზი არ გამომივა ბარბი.
გავჩუმდი და ვფიქრობდი რა უნდა მაჩუქოს ისეთი მე რომ მომეწონოს. განსხვავებული გემოვნება მაქვს.
-რაზე ფიქრობ?
-იმაზე რა სისულელე უნდა გააკეთო ახლა.
-ანუ ჩემზე ეს უკვე კარგია.
-ანუ სიურპრიზზე და არა შენზე.
-უხეშო.
-თუ ასეთი უხეში ვარ აქ რატომ წამომიყვანე? თუ გინდა წავალ
-თუ გინდა წადი.
-მე შენ გკითხე.
-არ მინდა წახვიდე.
-მაშინ მიეჩვი ჩეს უხეშობას.
-კარგი.
მგონი ცოტა ზედმეტი მომივიდა. ოხ,ბაბი რა დებილი ხარ-ვფიქრობდი და გგავიღიმე.
-გიხდება ღიმილი.
-გმადლობთ.
-მოვედით.
-ესაა შენი სიუპრიზი?--ირგვლივ მხოლოდ მწვანე ბალახი იყო.
-არა, სიუპრიზი დაბლაა. აი, იმ მთის ბოლოში.-ხელით მანიშნა. უხმოდ გავყევი. მდინარეს, რომ მივუახლოვდით და იქ ხიდი დავინახე უკან დავიხიე. იმ წამს შემამჩნია.
-გეშინია?
-ძალიან!(არადა როგორ არ მინდოდა მშიშარა ვგონებოდი)
-მენდე შეგიძლია?
-ვის შენ?
-ჰო. მხოლოდ ერთხელ. უბრალოდ თვალები დახუჭე.
-მერე?
-თვალები დახუჭე.
-კარგი.
წელზე თბილი ხელი ვიგრძენი. ისევ დამაჟრიალა. არ გამიჩნდა სურვილი ისერიკები ამეტეხა. მალევე დამსვა. ყურთან მოიწია ისე, რომ მისი სუნთქვა მესმოდა და მითხრა
-ნუღა გეშინია. თვალები გაახილე.-სულელივით ვაცეცებდი თვალებს.
-მორჩა?
-ჰო. მეგონა იკივლებდი.
-მეც.
-აი, ჩემი სიურპრიზი.
ახლაღა შევამჩნიე ლამაზი მდინარე. მზის ჩასვლის ულამაზესი ხედი და ჩიტების ხმა.
-ულამაზესია. გმადლობ. არ მეგონა რომ...
-არ გეგონა რომ ჩემი სიურპრიზი ერთდროულდ გაგახარებდა და გაგაკვირვებდა?
-ჰო. ნეტა რამე წამომეღო დავხატავდი.
-რამე ამის მსგავსი?-ხელით მანიშნა ხის სახატავ მოწყობილობაზე.
-რაა... ეს...-ენა დამება.
-რიკმა მითხრა. დახატე. ხელს არ შეგიშლი.
-გმადლობ ჯოშ-იმწამს ხატვა დავიწყე. ჯოში ჩუმად იჯდა.
-რომელი საათია?-ვიკითხე ხატვა, რომ დავასრულე.
-9-მოკლედ მიპასუხა.
-ვოვ, რამდენი დრო გასულა? მაპატიე.
-არა რას ამმბობ? ეს ყველაზე მაგარი საღამო იყო ჩემს ცხოვრებაში.
-ასევე. წავიდეთ კარგი?
-ისევ უნდა მენდო, რომ გადაგიყვანო.
-მეთითონ შევძლებ. (არადა როგორ მინდოდა კვლავ შემხებოდა)
-როგორც გინდა.
ხიდზე მშვიდად გადმოვედით. სახლშიც უხმოდ მმიმყვანა. მანქანის კარი გამიღო, რომ გადმოვედი დავემშვიდობე და სახლის კარს მივუახლოვდი.
-ჯოშ-უკან მოვიხედე.
-რა არის?-გაჩერდა მანქანის კართან.
-დამელოდე.-რომ მივედი ნახატი მივაწოდე.
-გაჩუქებ გინდა?
-ძალიან!
-შენი იყოს.
-მადლობ ბარბი-მაკოცა. 2წამი გავშეში და მერე...
-ნახვამდის.