შეიძლება დავჯდე?
ყურსასმენები მოვიხსენი და ჩემ წინ მდგომი ბიჭი შევათვალიერე.,:ყავისფერი თვალები,სახეზე ჭორფლები,გრძელი თითები...
––რათქმაუნდა.(ვუთხარი და გავუღიმე)
––ხატავ?
––კი.
––მე დამხატავ?
––შეიძლება.
––ანუ?
__შენი თვალები მომწონს(ვუთხარი დაუფიქრებლად,ანდაც რა დაფიქრება უნდოდა შესანიშნავი თვალები ქონდა)
__რატომ ის ხომ უბრალოდ ყავისფერია.?
––ჩემი თვალების ფერია.გავუღიმე და წასასვლელად მოვემზადე.
––დაიცა შენი სახელი მაინც მითხარი.
არაფერი მითქვამს უბრალოდ გავუღიმე და წამოვედი,ვიცოდი რომ ვნახავდი ოდესმე მაინც ვნახავდი ისევ მის ყავისფერ თვალებს რომლებიც ჩემსას ასე ძალიან გავდა...
ეხლა კი ჩემ თავზე გადავიდეთ.
__მე ალექსანდრა ვარ,16 წლის,ჩვეულებრივი გოგო,დღეს დილით დავბრუნდი იტალიიდან,ორი წელია იქ ვარ და ვარ გავჩერდი,დედა და და მივატოვე და მარტო გადავწყვიტე ცხოვრება,ბინა უკვე მაქვს თბილისში ასერომ არ უნდა გამიჭირდეს,საბუთები სკოლაში უკვე გადმოვიტანე ხვალ პირველი დღე მექნება,ახალი სკოლაახალი კლასელები,ღმერთო ჩემო... ხალხთან ურთიერთობა არასოდეს გამომდიოდა,ამიტომ მეგობრები არ მყავს,ხვალიდან ახალ ცხოვრებას ვიწყებ იმედია ყველაფერი კარგად იქნება,დიდი ხნის ფიქრის შემდეგ ჩამეძინაა...