თავი 2
როგორც კი თვალები გაახილა მიხვდა რომ თავის ოთახში არ იყო. თეთრ კედლებს თვალი მოავლო და შეშინებული წამოხტა ლოგინიდან. როგროც კი დივანზე ჩაძნებული დედა დაინახა ამოისუნთქა მერე ისევ მოავლო თვალი ოთახს და მიხვდა რომ ეს საავადმყოფოს ერთ-ერთი ოთახი იყო. ლოგინზე გადაწვა ისევ და დაიწყო ფიქრი თუ რა უნდოდა საავადმყოფოში. ბოლოს გაახსენდა რო მ გული გაეპარა და ობოლი ცრემლი ჩამოუგორდა მარჯვენა თვალიდან. ბევრი იტირა როგორც თითქმის ყოველ ღამე, შემდეგ კი ჩაეძნა. დილით როგორც კი გაიღვიძა დედას დაუწყო ძებნა მაგრამ ოთახში ვერ ნახა. კარი გაიღო და სიმპატიური ახალგაზრდა თეთრხალათიანი მამაკაცი შემოვიდა რომელსაც ხელში ქაღალდები ეჭირა.
- გამარჯობა ანიტა. მე დადუ ვარ პრაქტიკანტი და შენი ექიმი- გაუღიმა მან. ანიტა გაკვირვებული უყურებდა დადუს.- ხო ახლა რამოდენიმე კითხვას დაგისმევ. გახსოვს რა მოგივიდა? ან რატომ დაკარგე გონება?
- კი მახსოვს. ქუჩაში მივდიოდი და უცებ გავითიშე.
- კარგი ორი ვარიანტაი. პირველი გადაღლიბის მეორე ნერვული სტრესის. რამდენი წლის ხარ?
- 17-ის. სკოლას ვამთავრებ წელს და სულ მასწაქვლებლებთნ დავდივარ ალბათ გადავიღალე.- თქვა ანიტამ.
- ხო ალბათ.- ფურცლებში თავჩარგულმა უპასუხა დადუმ.-მოკლედ დღეს გაგწერთ.- უთხრა და გავიდა. ორი წუთი არ იყო გასული კარი თვალებ დასიებულმა ლალიმ. როგორც კი დედა დაინახა და კარგად შეათვალიერა და გაბრაძებულა კოპები შეკრა.
- ეს რა არის? იტირე? კარგი რა დედა რის გამო იტირე? უბრალოდ გული გამეპარა მეტი ხო არაფერი არა?
- როგრო არ მენერვიულა? მამაშენმა რო გაიგო კინაღამ იქიდან ჩამოვიდა ფეხით. ელხ ადავურეკავ და დავაპალარაკებ შენ თვს თორე მე არ მიჯერებს. გახსენი ეგ ბლი კაი აღარ ვიტირებ.

სკოლაშ ყოველ დღეს დადიოდა. არც ერთ დღეს არ აცდენდა. მასწავლებლეთნაც ასევე. ერთ დღსაც კლაშშ ახალი ბავშვი გადავიდა. ალინა ტალაშვილი. ულამაზესი გოგო იყო რუსი შესახედავობის. დაუმეგობრდა. მას აქამდე მეგობარი არ ყავდა. ეს კი რაღაც განსხვავებული გრძნობა იყო.