თვალები მძიმედ გავახილე. ბუნდოვნად ვხედავდი. თეთრ კედლებს და... და... მოიცა ვინ იჯდა ტახტზე პალატაში?-უცებ გონება გამინათდა. ეს ჩემი მხსნელი იყო, ეძინა. ადგომა დავაპიე, მაგრამ როგორც ძაღლი ისე ვიყავი დაბმული რაღაც მილებით. თითქოს იგრძნო, რომ გამეღვიძა, უცნობმაც თვალი გაახილა. თუმცა რაღა უცნობი იყო? მან ჩემი სიცოცხლე იხსნა.
-როგორ ხარ?-მკითხა აფორიაქებულმა.
-გმადლობ. კარგად. მგონი გაგაღვიძე.
-არა რას ამბობ? კონაღამ გული გამისკდა წყალში,რომ ჩავარდი. ისე მე მაიკლი ვარ.
-მე ბაბი-სასიამოვნოა.
-ბაბი, შენი ტელეფონი წყალმა იმსხვერპლა და ამიტომ შენი ოჯახის წევრებს ვერაფერი შევატყობინე. მითხარ მათი ნომერი. ალბათ ღელავენ შენ ხომ ღამე აქ გაათიე?
-ვაიმე, ჩეემები-აღმომხდა შეცბუნებულს.
-აარა,აარა შენი ნერვიულობა არ შეიძლება-ხელები გაასავსავა მაიკლმა.
-კარგი. ნომერი ჩემი შარვლის ჯიბეში იქნება.
-აღარაა. დაასველდა!-სახე დამანჭა მაიკლმა.
-უფს.-ნომერი ვუკარნახე და მაიკლმა დარეკა.
-გამარჯობა,ქალბატონო მე ბაბის...-უცებ მაიკლი გაჩუმდა და მივხვდი ბებიამ გააწყვეტინა. მაიკლმა საუბარი განაგრძო:
-ნუ ღელავთ,კარგადაა. უბრალოდ... მოკლედ მგონი ჯობია მოხვიდეთ და თავად ნახოთ-მისამართი უთხრა მაიკლმა.-დიახ უკვე უკეთაა... დიახ დიახ სანერვიულო არაფერია. დიახ,პალატა ნომერი5.
-გმადლობ-გავუღიმე.
-არაფერს რას ამბობ? მე გავალ. აქვე ვიქნები. დაისვენე სანამ შენები მოვლენ.
-კარგი.
***
-ჩემი გოგო-ქვითინებდა ბებია და მისმა ხმამ გამაღვიძა. ხელზე ხელი მოვუსვი:
-ბე, ნუ ღელავ კარგად ვარ.
-იმ ბიჭმა მომიყვა ბებო, გამისკდა გული. მთელი ღამე გავათიეთ მე და რიკმა.
-მორჩა კარგად ვარ. სადაა რიკი?
-გარეთ.
-რატომ არ შემოვიდა?
-მარტო არაა.
-აბა?
-ჯოშიც აქაა. არ ვიცი რა მოხდა თქვენს შორის, თუმცა მთელი ღამე გიჟივით გეძებდა.
-არ მაინტერესებს!-ვეცადე მტკიცედ მეთქვა.-რიკს დაუძახე დედამ დამირეკა და მოკითხვა დამაბარა. უი,ხო დედას ნურაფერს ეტყვით ტყუილად ინერვიულებს.
-ჰო-მითხრა და კარი გაიხურა.
-მეძებდა?-თავს უფლება მივეცი მეფიქრა,რადგან მარტო დავრჩი.-რატომ მეძებდა? წავიდეს თავის სარასთან. სულელი. ჰგონია გულს მაატკენს? არც იოცნებოს. მე მაგის გამო არ ვიდარდო.
კარი ფრთხილად გაიღო და რიკი შემოვიდა.
-ჩემო გოგო, როგორ ხარ?
-კარგად უკვე. დედამ მოგიკითხა.
-შენ ჯოშმა.
-რიკ,შენ რაღაცეები არ იცი და უბრალოდ გთხოვ ეგ ადამიანი აღარ მიხსენო.
-ვიცი!-მითხრა მშვიდად.
-ჰაჰ.მერე?
-რა მერე ჯოშს უყვარხარ ბაბი?
-ჰო, როგორ არა და სარას იმიტომ კოცნიდა.
-სარამ აკოცა.
-არც ეს ჩანდა წინააღმდეგი.
-რა ექნა?
-რა ექნა?-აშკარად დამეტყო გაბრაზება.
-კარგი ბოდიში. უბრალოდ... აუ, ბარბი დამიჯერე რა იმ ბიჭს უყვარხარ.
-დამიმტკიცოს.
-ეს ნიშნავს,რომ უფლებას მისცემ რამე აგიხსნას/
-ჰო.
-კარგი მაშინ შემოვუშვებ.
***
ჯოშმა პალატის კარი ფრთხილად შემოაღო.
-როგორ ხარ ჩემო პრინცესა? შემაშინე!
-საქმეზე გადადი!-ვუპასუხე ცივად.
-ჰო, კარგი. ბაბ, ჩემთვის საარა არავინაა. აღარავინაა. გვერძეც ზუსტად იმიტომ გავიყვანე ამეხნა,რომ ჩემთვის მხოლოდ შენა არსებობ და მერე...
-და მერე აკოცე...
-ჰო. კიარადა და არა. მე არ მიკოცნია. მან მაკოცა.
-და თან იცინოდით ჯოშ, მე დამცინოდით-ცრემლები ვეღარ შევიკავე.
-არა ნუ ტირიხარ. გთხოვ-წამოდგა,რომ ცრემლები მოეწმინდა.
-არ შემეხო-ხელით ვანიშნნე სკამზე დამჯდარიყო.
-ბოდიში. ბარბი გეფიცები შენთვის არ დამიცინია. სარას ვუთხარი,რომ მართლა მიყვარდი. გაეცინა. შენ არ იცი სიყვარული რა არისო, მე კი ვუმტკიცებდი მართლა მიყვარსთქო.მერე მას გაეცინა. ბარბი დამიჯერე.
-მე შენთვის ბაბი ვარ. აქედან დავიწყოთ და კიდევ მაგ თემაზე ჩემთან ერთად, რომ გელაპარაკათ არ შეიძლებოდა?
-ბარბი... უკაცრავად ბაბი სულ არ მინდოდა შენ რამე გაგეგო.
-რატომ? რა იყო მანდ დასამალი? მესმის, რომ ადრეე ერთად იყავით და ახლა თავს არ განებებს. ეს ახლა, ასეთ გამწარებულზე თუ მესმის მაშინ ვერ გავიგებდი?
-ანუ გესმის. მაპატიებ ბარბი?
-ბარბიზე ყურადღება აღარ გავამახვილე. უბრალოდ ოდნავ გამეღიმა. არ ვიცი უნდა დავფიქრდე.
-კარგი გავალ და დაისვენე.
-კარგი.
კართან ჯოში გაჩერდა რაღაცის თქმა უნდოდა, თუმცა გაჩუმება ამჯობინა.