არაოსდეს მყვარებია ისე რომ სიცოცხლე მეგრძნო,თვითონ სიყვარულზე ვიყავი შეყვარებული,წიგნებში გადმოცემული სიყვარულის ისტორიები ყოველთვის მაფორიაქებდა და მზაფრავდა რომ მეც ასე ძლიერად შემყვარებოდა ვინმე,თუმცა ჯერ ჰორიზონტზე არავინ ჩანდა.
დილით გადავწყვიტე ობოლ ბავშვთა სახლში წავსულიყავი,ლუკას დავურეკე და დახმარება ვთხოვე,ანაც სიამოვნებით დაგეხმარებიო,სურვილი გიომ და გოგონებმაც გამოთქვეს,უამრავი რა ვიყიდეთ და წავედით,მათი გახარებული და ბენიერი თვალები არ ამომივა არასოდეს გონებიდან.საოცარი პოზიტივით ავივსე.
-საშინლად კეთილი ხარ-ჩამჩურჩულა ლუკამ და გაიღიმა
მეც გავუღიმე და არაფერი ვუპასუხე.მამა ყოველთვის მასწავლიდა,რომ ისეთს უნდ ადაეხმარო ვისაც შენი დახმარება მართლა ძალიან სჭირდებაო,მათი დახმარებით მხოლოდ სიამოვნებას ვღებულობდი. დიდხანს გავჩერდით იქ,ბოლოს დავემშვიდობეთ და წამოსვლისას დავპირდით,რომ ისევ მივიდოდით.
ყველა კარგ ხასიათზე ვიყავით,ძლივს ჩავეტიეთ ლუკას მანქანაში.

-ყველას ჩემთან გეპატიჟებით-სიცილით გადმოგვხედა ლუკამ
ჩვენც დავთანხმით,ჭიშკართან სანდრო დაგხვდა,ლუკამ შემოდიო ხელით ანიშნა.

-არ მცალია,პოსტს ვერ დავტოვებ-სიცილით უპასუხა

-კაი რა სანდრექს თუ ძმა ხარ-ისევ ანიშნა რომ წამოსულიყო.
ისიც წამოვიდა.ლუკას დედას ძალიან გაუხარდა ჩვენი ვიზიტი,მალე სუფრაც გაგვიშალეს. არუყვარდათ გრძელ-გრძელი სადღეგრძელოები,ვისკის წრუპვა ერჩივნათ და საუბარი. გაილექსნენ იმდენი ილაპარაკეს მგონი ენებიც ასტკივდათ ბოლოს,სანდრო ხანდახან თუ გაიღიმებდა,ვცდილობდი მისი თავბრუდამხვევი ღიილი თავიდან ამეცილებინა,თუმცა ნუკას რას გამოაპარებ

-გოგო,ხანდახან აინც ოაცილე თვალი,თორემ დაიწვები-ჩამჩურჩულა
-ვაიმე ნუკა! რა სისულელეა-ავიწურემგონი სახეზეც შემეტყო

საოცარი იყო სანდრო ჯაჭვლიანი,მააკაცური,აი ზუსტად ქართველი მამაკაცი,როგორც მამაჩემი იტყოდა ხოლმე, მწვანე ნუშისებრი თვალები,ქერა თმა და თავბრუდამხვევი ღიმილი. გვიანი იყო დაახლოებით 12 საათი
-მე უნდა გავიდე,ნინო უნდა წამოვიყვანო-წამოდგა სანდრო

-მეც წასასვლელი ვარ,გვიანია უკვე-მეც ავედევნე

-თუ გინდა სანდრო მიგიყვანს,მაინც შეს სახლში მიდის-სიცილით ითხრა ლუკამ და სანდროს გადახედა

-რა პრობლემაა-მხრები აიჩეჩა და ეც უკან ავედევნე ბატივით.მანქანაში უხმოდ ჩავჯექი,გული საგულეს არ მქონდა,ეს ბიჭი საშინლად მაფორიაქებდა

-ნინო ბევრს ლაპარაკობს შენზე-გადმომხედა ღიმილით

-მართლა?-სხარტად ვუპასუხე დაბნეულმა

-ხო,ელენე ასეთია ელენე ისეთია,მოკლედ ძალიან უყვარხარ

-მეც ძალიან მიყვარს ნინო,არაჩვეულებრივი გოგოა

-შენც არაჩვეულებრივი გოგო ხარ-რაო? მომესმა თუ? ახლა უფრო დამზაფრა

-არა, ჩვეულებრივი ვარ-დავიმორცხვე

-განსხვავდები ყველა შენი ასაკის გოგოსგან,ახლოს არ გიცნობ,თუცა ნინიკო სულ შენს ქებაშია-ისევ გაეცინა

-კომპლიმენტად მივიღო?-ნეტა რამ გამათამამა

-როგორც გინდა-სულ იღიმოდა ვაჟბატონი

კიდევ დიდხანს ვისაუბრეთ,ამასობაში სახლამდეც მოვედით,ნინო გარეთ იდგა და ელოდებოდა ძმას,დავემშვიდობე,მადლობა გადავუხადე და სახლში შევედი.ნიკო და ლედა ჩხუბობდნენ
-რა ხდება?-გამიკვირდა მათი კამათი

-ნუ ერევი,ადი შენს ოთახში-მიბრძანა ლედამ

თავი გავაქნიე და ოთახში ავედი,აზრი არ ჰქონდა მასთან კამათს,ისეთი გადაღლილი ვიყავი უცებ მიმეძინა ცხელი შხაპის შემდეგ. დილით ხალათის ამარა გავტანტალდი სამზარეულოში ნინიკო ფუსფუსებდა.

-ნინო ყავა მოიდუღე რა-მაგიდასთან დავჯექი

-ომლეტი მოვამზადე,არ შეჭამ?

-მაგვანდება ნინიკო,უნივერსიტეტში ვარ წასასვლელი,მხოლოდ ყავა მინდა

გამიღიმა და ცხელი ყავა დამიდგა წინ,ისე მესიამოვნა სუნი კინაღამ დავნი.

-ნინო სანდრო რას საქმიანობს? ნუ თუ მუშაობას არ ჩავთვლით-ვცადე რო არ შეემჩნია დიდი ინტერესი

-სწავლობს,თქვენს უნივერსიტეტში სხვათაშორის

-მართლა? ძალიან კარგია

-და სრული დაფინანსებით

-რადენი წლისაა? ყოჩაღ სანდროს!

-23,ბოლო კურსზეა

ძალიან გაიხარა,რომ განათლებას იღებდა და მომავლის აწყობას ცდილობდა.
მოვემზადე და უნივერსიტეტში წავედი,გოგონებმა ჩემი ახალი მანქანა რომ დაინახეს გადაირივნენ.ჩვენც გვინდა ესეთი ძმებიო. დღემ სასიამოვნოდ ჩაიარა.