როგორც იქნა მიაღწია იმ სხეულისკენ რომელიც წეღან დალანდა და რომელიც სიბნელეში ზურგით იდგა
-რამე მოხდა სანდრო? (თიკა) მხარზე ხელი უნდა დაედო როდესაც მთლად ვერ მიამსგავსა ეს სხეული თავისი ბიჭის სხეულს.
-მოხდა თიკუნა
უცებ ადგილზე გაქვავდა,ეს იმის ხმა არიყო ვისიც ეგონა, და ვის ხმსაც ელოდა, კიმაგრამ რა უნდოდა ლადოს ? რატომ მიწერა გარეთ გამოდიო? ლადოს რომელიც ბათუმში ლამის თვალებით ჭამდა, ეს არ გამოპარვია მაგრამ ყურადღებაც არ მიუქცევია, მაგრამ ეხლა? რა ხდებოდა მის თავს?
-ლადო?? აქ რას აკეთებ? (თიკა) გაკვირვებულმა და შეშინებულმა უთხრა და უკან დაიწია
-რაიყო სანდროს ელოდი? რა მნიშვნელობა აქვს ამაღამ ის დაგაკმაყოფილებს თუ მე, დიდი მნიშვნელობა აქვს? (ლადო) ლადო მისკენ შეტრიალდა
-ლადო კარგად ხარ? რას ამბობ გაგიჟდი? შენ ..შენ მთვრალი ხარ(თიკა)
მას ისე ეშინოდა როგორც არასდროს. არ მოელოდა ამ ყველაფერს ლადოსგან, რომელიც ფეხზე ძლივს იდგა ისეთი გათიშული იყო ალკოჰოლისგან
-აქ მოდი პატარა ბ... მეც შემიძლია ის რაც სანდროს... ვიცი რომ შენც გინდა კარგად გიხ..რო(ლადო) გაავაბული წვდა თიკას რომელიც შეტრიალდა და გაქცევას აპირებდა პირზე ხელი ააფარა და მინდორზე დააგდო, გოგონა კი მუშტებს ურტყამდა მთელი ძალით გულ-მკერდზე, ბოლოს სახეზე ტკივილი იგრძნო და აეწვა და ცრემლიანი თვალებით შეხედა ლადოს რომელიც თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა გოგონას ურჩობის გამო, მაგრამ უხეშობას ცოტა მოუკლო როდესაც თიკამ თვალებშ ჩახედა და ცრემლები ღაპაღუპით ჩამოცვივდა სახეზე
-მაპატიე, არ მინდოდა მაგრამ მაიძულე, დაწყნარდი და აღარ მოგხვდება (ლადო) მკერდი მოუშიშვლა და გაშმაგებით დაუწყო ამბორი, შემდეგ საცვალი გახადა და თიკას სხეულს დაეუფლა
გოგონას საშინლად დაუარა ტანში ტკივილმა შემდეგ კი გონება დაკარგა და მხოლოდ მაშინ მოსულიერდა როდესაც ლადო დაჩოქილი იჯდა მის წინ, სისხლიანი კაბა ეკავა და თავში იშენდა ხელებს.
თიკამ თვალები გაახილა და ეს ყველაფერი რომ დაინახა და მიხვდა რაც მოხდა, თავისი თავი თავიდან ბოლომდე ზიზღს იწვევდა, ლადოზე ხომ ლაპარაკი ზედმეტია, არაფრისმთქმელი და უემოციო სახე ქონდა, სახე მთლიანად წაშლოდა და მხოლოდ ცრემლების ნაკადი მოდიოდა ღაწვებზე შეუჩერებლად.
-თიკა... (ლადო) ლადო შეშლილი სახით წაიწია გოგონასკენ რომელიც რამოდენიმე წუთის წინ გააუბედურა, გაანადგურა... ლადოსაც ჩაუდგა თვალებში ცრემლი როცა გააანალიზა რა ჩაიდინა
-მეზიზღები! ეს რა გამიკეთე (თიკა) ბუტბუტებდა გოგო და ცას უყურებდა უემოციო სახით
ლადო ამ სიტყვებმა სულ შეშალა, ქალი რომელზეც ოცნებობდა დანახვის წამიდან და უყვარდა სიგიჟემდე ამ სიტყვებს ეუბნებოდა, ნარკოტიკებიდან ოდნავ გამოფხიზლებულ ლადოს
-თიკა.. მე არ ვიცი ეს როგორ... (ლადო) ეტყობოდა რომ მთელ სიცოცხლეს დათმობდა ოღონდ ამის გამოსწორება შეძლებოდა
-არ გამეკარო! არც მომიახლოვდე! მეზიზღები, ეს რა ჩაიდინე (თიკა) გოგონა უსულგულოდ წამოდგა, თავისი კაბა გამოგლიჯა ხელიდან ლადოს რომელსიც ხელებს უჭერდა და ხან მის კაბას დახედავდა და ხან თიკას... -არაკაცო! (თიკა) სახეში შეაფურთხა და სახლისკენ წაიზლაზნა, ლადო მუხლებზე ჩაკეცილი იჯდა და თვალცრემლიანი უყურებდა გაუბედურებულ გოგოს რომელიც მიდიოდა სახლში და რომელიც ლადოს მიმართ სიძულვილით იყო სავსე~
-ეს რა გააკეთე შე არაკაცო..(ლადო) თავის თავს ელაპარაკებოდა და თავში ირტყამდა ხელებს -ხომ ვამბობდი როდესმე დამღუპავს ეს ნარკოტიკითქო, ეხლა კი საბოლოოდ დავკარგე, შემიძულა... (ლადო) ცალკე მიწას ურტყამდა ხელებს და ღრიალებდა.
თიკა განადგურებული შევიდა სახლში, შემდეგ სააბაზანოში შევიდა და ცხელ წყალში ჩაწვა, იმ აზრმაც კი გაუელვა თავში რომ თავი მოეკლა მაგრამ ნებისყოფა არ შესწევდა ეს გაეკეთებინა, 1 საათი იწვა ცხელ წყალში, შემდეგ სხეული ისე გაიხეხა ლამის ტყავი გაიძრო, თითქოს ამით რამეს ეშველებოდა, ტირილის თავიც აღც ქონდა.
***
-თავს რომ რამე დაუშავოს? თუმცა ჩემზე მეტს რას დაუშავებს, ნარკოტიკმა და ეჭვიანობამ როგორ დამაბრმავა, ჩემი პატარა გოგო, იქნებ მიპასუხოს, ან მივიდე..თუმცა არ მინდა კიდევ დამინახოს და გაახსენდეს ის ტკივილი ახლიდან, რაც მე გამოვატარე. (ლადო) გაავებული ეცა ტელეფონს და თიკასთან დარეკა
***
სააბაზანოდან გამოვიდა როდესაც ტელეფონის ხმა გაისმა, ტელეფონს დახედა და უცნობი ნომერი რომ დაინახა ხმა გამოურთო, თვითონ კი საწოლში ჩაწვა და მალევე ჩაეძინა.
ლადო მიხვდა რომ აზრი არ ქონდა ეხლა რეკვას ან ნახვას, ამით უფრო მეტად დატანჯავდა თიკას, წამოხტა და ეზოდან გავარდა...
თიკას მშობლები ნათესავთან ყოფილიყვნენ და სახლში შუადღისას მოვიდნენ.
-ნატო ბავშვი ჩამოსულა, ჩანთა აქ დევს მისი.(კახა)
-არაუშავს პატარა ხომარაა მარტოს რომ შეშინებოდა, თან დაგვირეკავდა რო რამე ყოფილიყო, ეტყობა ძინავს ჯერ კიდევ...(ნატო)
-ხო მაგრამ აქამდე ძილი არიცის თიკამ, წავალ ვნახავ მამას გოგოს (კახა)
კახა ზემოთ ავიდა და თიკას ოთახის კარი შეაღო.
-თიკა მამა გაიღვიძე რაამბავია ამდენი ძილი (კახა) თიკას მიუახლოვდა და გოგონას ფერწასულს ეძინა და წარბიც არ შეურხევია მხოლოდ იმის შემდეგ შეიშმუშნა და გაახილა თვალები როცა კახამ შეანჯღრია
-თიკაა(კახა)
-ხო მამა (თიკა) ჩამწყდარი ხმით უპასუხა
-ცუდად ხარ შვილო? (კახა)
-არა მამა კარგად ვარ (თიკა)
კახამ შვილს შუბლზე მიადო ხელი და ცეცხლი ეკიდა, იწვოდა თითქოს
-ნატოოო!!!(კახა) დაიღრიალა ბოლო ხმაზე კაცმა და ლამის სახლი შეაზანზარა
-რაიყო კაცოო რაგაღრიალებს.. თიკა რატო არ დაგვირეკე, როგორი დრო გაატარე?? (ნატო) ქალმა კითხვები მიაყარა და უცებ ღიმილი სახეზე შეაშრა როცა ფერწასული თიკა დაინახა
-სიცხე აქვს გავარვალებულია, საავადმყოფოში წავიყვანოთ (კახა)
-არ მინდა უბრალოდ წამალს დავლევ ეტყობა გავცივდი (თიკა) როგორც ჩანს ნერვიულობის ნიადაგზე ტემპერატურამ აუწია, თიკამ ყველაფრის დამალვა გადაწყვიტა და ამ ტკივილის გულით ტარება...
-დაიცადე სიცხის დამწევს მოვიტან..(ნატო) ოთხიდან გავარდა და მალევე ხელში წამლებით და წყლის ჭიქით შემოვარდა
-აი დალიე (ნატო)
თიკამ წამლები დალია და მალევე მიეძინა...
სანდრო რეკავდა მაგრამ თიკას არ შეეძლო მასთან ლაპარაკი, შემდეგ მამამის თხოვა რომ რამე მოემიზეზებინა
-გისმენთ (კახა)
-უკაცრავად ბატონო კახა თქვენ ბრძანდებით? (სანდრო)
-დიახ შვილო, რაშია საქმე? (კახა)
-მე... თიკა სადარის დღეს მთელი დღეა ვურეკავ (სანდრო)
-სანდრო მისმინე შვილო, თიკა შეუძლოდ გახდა, ეხლა ვერ დაგელაპარაკება, რომ გამოჯამრთელდება თვითონ გადმოგირეკავს და ჩემი თხოვნა იქნება სანამ ეს არ მოხდება შენ აღარ დარეკო კარგი? (კახა)
-კარგით მაგრამ მე... (სანდრო)
ანერვიულება ეტყობოდა ბიჭს ხმაზე
-მგონი მოვრჩით საუბარს, კარგად იყავი (კახა) ტელეფონი გათიშა და იქვე ტუმბოზე დადო.
ესე გაგრძელდა 2კვირა,კახა ელაპარაკებოდა სანდროს რომელიც რეკავდა, ბოლოს ეჩხუბა კიდეც და აუკრძალა დარეკვა. საჭმელსაც თითქმის არ ჭამდა, ბოლოს კახამ და ნატომ გადაწყვიტეს მაინც წაეყვანათ საავადმყოფოში იმის და მიუხედავად რომ თიკას არ უნდოდა.
საავადმყოფოში წავიდნენ, თიკას ანალიზები გაუკეთეს და დერეფანშ გაუშვეს
-თუ შეგიძლიათ 15 წუთი დაიცადეთ. (ექიმი)
-დიახ რათქმაუნდა...(ნატო)
ექიმი მალევე გამოვიდა და კაბინეტში შეიყვანა სამივე
-გილოცავთ, მაგრამ გოგონი თქვენ ალბათ ძალიან რთული მშობიარობა გექნებათ ესე თუ გააგრძელებთ, სტრესი ამ დროს არ შეიძლება, ნერვიულ ნიადაგზე მოგცათ სიცხემ, ეს ნაყოფს დააზიანებს, რომელიც სულ 2 კვირისაა დაახლოებით... (ექიმი) ექიმი ისე მშვიდად და ღიმილიანად ლაპარაკობდა... კახა და ნატო კი გაოგნებული უსმენდნენ, შემდეგ კახას გაეცინა უნებურად და ექიმს გაუშტერა თვალი
-ეს რაღაც შეცდომაა, ან იქნებ პირველი აპრილია? უკაცრავად ნორმალურად აგვიხსენით ყველაფერი, ეხლა ხუმრობისთვის არ მცალია. (კახა) თითქოს შიშის ნაპერწკალმა გაუელვა თვალებში კახას, იმ შიშის ნაპერწკალმა რომელიც სიმართლეს მოასწავებდა
-არა ბატონო როგორ გეკადრებათ, სახუმაროდ არც ჩვენ გვცალია ჩვენ აქ ვმუშაობთ.(ექიმი)
-გასაგებია, ველაფერი გასაგებია, უკაცრავად ექიმო. (ნატო) ნატო აელვებული ადგა თიკას მაჯაში წვდა და დარეთ გაათრია
-არაფერი გაქვს სათქმელი? სულ არაფერი ? (ნატო) თვალებში უყურებდა გოგოს და ანჯღრევდა
-ნატო სახლშ წავიდეთ და თიკა აგვიხსნის რა ხდება ჩვენს თავს (კახა)
-ღმერთო ჩემო, კახა როგორ შეგიძლია ესე მშვიდად იყო... (ნატო)
-ხმას ნუ უწევ, სახლში წავედით (კახა)
ხმა აღარ ამოუღიათ არცერთს, მანქანაში ჩასხდნენ და გაემართნენ სახლისკენ, სამივეს შეშლილი სახე ქონდა, თიკას კი განადგურებული, უსიცოცხლო, თითქოს მისთვის აზრი აღარ ქონდა არაფერს. სახლის წინ გაჩერდა მანქანა, მანქანიდან გადმოვიდნენ და სახლში შევიდნენ. კახა მისაღებში დივანზე დაჯდა, ხოლო ნატა აქეთ-იქით დადიოდა და ქშინავდა
-თიკა, მამა, აგვიხსენი აბა შვილო, რა ხდება? (კახა) მშვიდად და ძალდატანებული ღიმილით დაუსვა კითხვა შვილს
-რა თიკა რა მამა რა შვილო კახაა შენს სულ გადაირიეეე, თმებით არის სათრეევიი, მე შვილი აღარ მყავს მორჩა!!! (ნატო) გაყვიროდა ქალი და თვალებს აბრიალებდა
-გეყოფააა!! შენ რა დედა ხარ? იქნებ როგორ უჭირს ეხლა მას? იქნებ როგორ ტკივა! ან საერთოდაც იქნებ რა მოხდა! ესეთ სიტყვებს რომ ეუბნები, ამ გასაჭირში, გგონია გაივიწყებს? (კახა) ნატომ უღრიალა და თიკას მიუტრიალდა
-შვილო აღარ იტყვი რა მოხდა? ვინ არის მაგ ბავშვის მამა? ან შენი ნებით გააკეთე ეს ყველაფერი? (კახა) თიკა კედელთან იყო აწურული და ცრემლები მოდიოდა და მოდიოდა ნაკადით
-ეგ ცრემლები ვერ გიშველის!!! ეხლავე თქვი ვისთან იწექი თორე სახალხოდ გითრევ თმებით(ნატო)
-ნატოოო!!! (კახა) იღრიალა ბოლო ხმაზე კახამ-დაგვტოვე !!! (კახა) ნატო გამწარებული გავარდა მისაღებიდან კუხნაში და ეხლა იქ განაგრძო გიზივით სიარული
-თიკა, ხოიცი მე ყველაფერს გაგიგებ, იმასაც გაგიგებ თუ შენი ნებით მოხდა ეს ყველაფერი, თუ ძალდატანებით მოხდა იმ არაკაცს ვასწავლი ჭკუას, მაგრამ უნდა ვიცოდე, სიჩუმე არაფერში დაგვეხმარება, მაგ ბავშვს მამა ხომუნდა ? როგორც შენ... შენც ხომ გინდა მამა? წარმოიდგინე მე რომ არ გყავდე.. და ეხლა ეგ პატარა უსუსური და უდანაშაულო არსება წარმოიდგინე უმამოდ... მიამბე შვილო რა მოხდა, მე ხალხი რასიტყვის არ მაინტერესებს, მე მინდა ცხოვრებაში არ დაიჩაგროთ შენ და შენი შვილი, რომელიც ეხლა შენშია.(კახა) თიკასთან მივიდა ხელი მოკიდა და დივანზე გვერდით დაისვა
-მამა, ის არასოდეს იქნება ისეთი მამა როგორიც შენ ხარ... ის... ის... (თიკა) გოგონას ტირილი აუვარდა და მამას გადაეხვია
-ჩემი პატარა გოგო (კახა) კახა მიხვდა რაშც იყო საქმე, თვალებზე ცრემლი მოადგა და აკანკალებული ხელი გადაუსვა შვილს თავზე
-ვინ არის? (კახა)
-მამა არ გინ... (თიკა) ასლუკუნებული უყურებდა მამამის
-თიკა, ნუ გეშინია, პატარა თინეიჯერი ბიჭი არ ვარ რომ მივუვარდე და ცემა დავუწყო, ეს საკმაოდ სერიოზული საკითხია, რომელიც საბოლოოდ უნდა გადაწყდეს, დაველაპარაკები, ჯერ მხოლოდ იმას ვეტყვი რომ ფეხმძიმედ ხარ, ვნახოთ რა ვაჟკაცია და რასიტყვის, რას მოიმოქმედებს, თუარადა ვალდებულია და შემდეგ მე ვიცი...იცოდე მამას არ დაუმალო არაფერი და ყველაფერს მოვაგვარებ ხოიცი (კახა)
-მამა მე არ მინდა გათხოვება (თიკა) თვალცრემლიანმა ამოხედა გოგონამ მამამისს
-შვილო, მეტ გამოსავალს ხედავ? თუ ხედავ მითხარი, შენ ეხლა პატარა ხარ და ვერ ხვდები ამ ცხოვრებისას ვერაფერს, მაგრამ ეხლა თუარ გაყვები იმ უნამუსოს მერე ინანებ იცოდე, მე და ეს ალქაჟი კი სულ შენს გვერდით ვიქნებით მაგრამ მაინც გეტკინება გული.(კახა)
-ლადო... ლადო აბრამიშვილი...ჩემი კლასელია... (თიკა) სლუკუნით და ზიზღით ამოილაპარაკა მისი სახელი და გვარი და ტირილს უმატა
-კარგი გასაგებია, პატარა ღლაპი... (კახა)
-ჩემზე 2 წლით უფროსია...როგორც მე ადრე შემიყვანეთ სკოლაში ისე ეგ გვიან შეიყვანეს... (თიკა)
-კარგი, შენ დამშვიდდი ყველაფერი კარგად იქნება, დედაშენს ნუ მიაქცევ ყურადღებას ხოიცი რა ფსიხია, წადი შენს ოთახში ადი და დაისვენე. (კახა)
თიკა ოთახში ავიდა და საწოლზე მოიკუნტა...
-იცოდე ბავშვი ისედაც სტრესშია, უფრო არ დაუმატო... (კახა)
-რაო რა გითხრა? (ნატო)
-რათქმაუნდა მისი ნებით არ იქნებოდა ეს ყველაფერი ნუთუ შენ არიცნობ შენს შვილს ქალბატონო ნატალია, მაოცებ, მაკვირვებ!!! (კახა) მანქანის გასაღები აიღო მაგიდიდან და სახლიდან გავიდა
მოგეხსენებათ ქალაქი პატარაა ყველა ყველას იცნობს, ამიტომ არ გაჭირვებია ისედაც საკმაოდ ცნობილი ხანხის პოვნა, ლადოს მამა ცნობილი ბიზნესმენი ნიკოლოზ აბრამიშვილი გახლდათ.
მათ დიდ სახლთან გააჩერა მანქანა და დაცვას გადასცა გადაუდებელი საქმის შესახებ ნიკოლოზის ვაჟისთვის გაეგებინებინათ რომ გარეთ ელოდებოდა, ნიკოლოზი სახლში იყო, ეს აქეთ იყო გაუბედურებული და მთელი ეს ორი კვირა იმაზე ფიქრით ტანჯული თუ რა გაუკეთა საყვარელ ქალს.
-ბატონო ლადო გარეთ გელოდებიან (დაცვა)
-შემოვიდეს სახლშ უთხარი (ლადო)
-ვუთხარი მაგრამ არ შემოდის, სასწრაფო საქმე მაქვს გამოვიდესო (დაცვა)
ლადო საწოლიდან წამოდგა და გარეთ გავიდა
-გამარჯობა (ლადო)
-ლადო ხარ ხომ ? (კახა)
-დიახ, ვიცნობთ ერთმანეთს? (ლადო)
-არა მაგრამ მოგვიწევს გავიცნოთ. თუ შეიძლება მანქანაშ დაბრძანდით (კახა)
მანქანაში ჩასხდნენ და სიჩუმე ლადომ დაარღვია
-გისმენთ (ლადო)
-კახა, კახა მქვია (კახა)
-კარგით გისმენთ ბატონო კახა (ლადო)
-ესე უნდა იყო? გოგოს მონახულებასაც კიარ აპირებ? (კახა) კახამ ბიჭს გახედა რომელსაც ათასმა ფერმა გადაუარა სახეზე
-უკაცრავად...(ლადო)
-არა არ გინდა, მე თიკას მამა ვარ, ყველაფერი ვიცი, არ არის საჭირო თავის მართლება, არც იმას არ აქვს აზრი ეხლა რომ ძვალრბილი გაგიერთიანო, უბრალოდ მოვედი და გისმენ (კახა) კახამ ისეთი პასუხი მიიღო ნაღდად არ ელოდა და გაუკვირდა კიდეც
-მე..მე მინდოდა.. მოვსულიყავი, მეც მაქვს თქვენთან საქმე, მე მინდოდა თქვენი შვილის ხელი მეთხოვა, უბრალოდ ამას ესე არ ვაპირებდი, მოვლენები იმ ღამემ დააჩქარა როდესაც ის ნაგავი გავიკეთე, ვკვდებოდი ეჭვიანობით როდესაც მას სანდრო ეხებოდა, ჩვენი თანაკლასელი, მე მიყვარს თქვენი შვილი, ბატონო კახა სიგიჟემდე მიყვარს, მე იმ საღამოს ჩემს თავს აღარ ვეკუთვნოდი მაგრამ შემიძლია რომ პირობა დაგიდოთ, რომ აღარ გავეკარები მსგავსს არაფერს, მან შემიძულა მაგრამ მომეცით იმის უფლება და შანსი რომ გამოვასწორო ჩემი უპატიებელი დანაშაული, ვიცი რომ ეხლა ძალიან ტკივა გული მაგრამ მე... მე ყველაფერს გამოვასწორებ.. (ლადო) ბოლო სიტყვები საოცრად ნაღვლიანმა ჩაილაპარაკა და თავი ხელებში ჩარგო.
-მიხარია ეს რომ მესმის და ცოტა არიყოს გაკვირვებულიც ვარ, მაგრამ ყველაზე მნიშვნელოვანი არ მითქვამს შენთვის (კახა) ბიჭმა უფრო ანერვიულებულმა გახედა კაცს და დაელოდა წინადადების დასრულებას
-ჩემი შვილი გააუბედურე მართალია მაგრამ ბაბუა რომ გავხდები ეგ მახარებს (კახა) კახამ ბიჭს მხარზე ხელი დაკრა და გახედა
-ასევე შენ, ვაჯბატონო, მამა გახდები და დროა გონს მოეგო (კახა)
-მე დღესვე დაველაპარაკები ჩემებს (ლადო)
-კარგს იზამ, შეგიძლიათ მობრძანდეთ ხვალ ჩვენთან და შემდეგ ყველამ ერთად დავილაპარაკოთ (კახა)
-კარგით, მადლობთ ყველაფრისთვის, მადლობთ გვერდში დგომისთვის (ლადო)
-შენ კიარა მე ჩემს უდანაშაული გოგოს და შვილიშვილს ვუდგევარ გვერდით, თორემ შენ... ოხ რამ გადაგრიათ ეს ახალგაზრდობა, მეც კი ვიკეთებდი წამალს მაგრამ ცოლი სიყვარულით და ძალის დატანების გარეშე მყავს მოყვანილი... კარგი კარგი ეხლა წავალ სულ დაილია ის გოგო მივალ მოვახსენებ ყველაფერს, ცოდოა, ძალიან განიცდის (კახა)
-თქვენ არიცით როგორ ვწუხვარ და როგორ მიყვარს თქვენი შვილი(ლადო)
-ხვალამდე ყმაწვილო (კახა) კახამ მანქანა დაქოქა, ლადოც გადავიდა მანქანიდან და სახლში შევიდა. საღამოს როდესაც ყველა მაგიდას მიუსხდნენ ლადომ გამოაცხადა
-საქმე მაქვს! (ლადო)
-რა ოფიციალური ხარ ძმაო ? (ანი/და) სიცილით გაკრა გვერდი ძმას.
-ცოლი მომყავს(ლადო)
-რაა?? (ეკა/დედა)
-რა ცოლი ბიჭო გააფრინე? (ანი)
-უნდა მოიყვანოს აბა რა უნდა ქნას, რას დაპანიკიორდით (ნიკოლოზი/მამა)
-სერიოზულად ვამბობ? (ლადო)
-ვინ მოგყავს შვილო?? რასამბობ? რადროს შენი ცოლია (ეკა)
-20წლისგახდება მალე, რას ნიშნავს რა დროს...ვაჟკაც აბა ვინარის ის გოგო ? (ნიკოლოზი)
-ის ფეხმძიმეთაა, ჩემგან! მაგრამ მხოლოდ ამიტომ არ მინდა მისი ცოლად მოყვანა, მიყვარს კიდეც, 2 კვირის არის. (ლადო)
-რა.. რააა??? (ეკა)
-რა ვერ გაიგე ქალო უკვე უმუშავია ბიჭს (ნიკოლოზი)
-შენს სულ ხუმრობის ხასიათზე როგორ უნდა იყო? თნ ამ საკითხზე!! ვინ უნდა შემოუშვა ოჯახში?? რამდენი წლისაა??? (ეკა)
-17ის (ლადო)
-ჯერ 17წლისაა და უკვე... ვაიმე ღმერთო ჩემო, დაგვექცა ოჯახი... აი ბატონო ნიკოლოზ შენი სანაქებო ვაჟიშვილი!!! იქნებ შენი არცაა ის ბავშვი და ფულის გამო გვეტენებიან... ან იქნებ... (ეკა)
-დედა გეყოფა!! არავინ არავის არ ეტენება, ის ჩემს შვილს ატარებს მუცლით და თან მე ის მიყვარს, რას ნიშნავს გვეტენება (ეკა)
-აუ რამაგარია ბოზ* რძალიი (ანი) ირონიულად გაიცინა და ტაში შემოკრა
-მეორედ ეგ აღარ გაიმეორო თორემ ენას ამოგაცლი (ლადო)
-მაგას იმ გოგოს გამო მეუბნები ? შენს საკუთარ დას? (ანი)
-თქვენთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს, მე ცოლი მომყავს და ჩემს სახლში გადავდივარ დღეიდან მარტო! მამა შეგიძლია იქ მნახო ხოლმე (ლადო)
-დაიცადე ლადო ესე არ გამოვა, მივიდეთ დაველაპარაკოთ, რადგან შენც გინდა... (ნიკოლოზი)
-ის წინააღმდეგია! (ლადო)
-გასაგებია უკვე! ვერ გამიზრდიხარ კარგად მაგრამ საქმეს აღარ ეშველება... (ნიკოლოზი)მიხვდა რაშიც იყო საქმე
-ხვალ გველოდებიან(ლადო) ლადო ადგა და თავის ოთახში ავიდა
-ღმერთო ვის უშვებ ჩემს ოჯახში...ვის... (ეკა)
-კაი ახლა გეყოფა, არ იცნობ შენს შვილს? მიყვარსო და ხოიცი თუ სიპატიოსნის განსახიერება არაა მიყვარსო არ იტყოდა, დაწყნარდი ეხლა და ხვალისთვის მოემზადე(ნიკოლოზი)
***
ლადო საწოლზე გადაემხო და თავის თავს დაუწყო ლაპარაკი
-ჩემი გოგო იქნებიი, სულ ჩემი, მარტო ჩემი, ჩემო პატარა, ყველაფერს გამოვასწორებ, სულ ყველაფერს... (ბუტბუტებდა და იღიმოდა)
***
ნიკოლოზი სახლში შევიდა და ნატა ეგრევე ეძგერა ავჩალკა ძაღლივით
-რა ხდება? ნახე ის არაკაცი? (ნატო)
-ვნახე, ვილაპარაკეთ, კარგი ბიჭი ჩანს, თან ისიც აპირებდა ჩემთან ლაპარაკს და თიკას ხელის თხოვნას, უბრალოდ მე დავასწარი... ფეხი დაუცდა ადამიანს ზედ გადავლას ისედაც არ ვაპირებდი (კახა)
-კიმაგრამ შენს შვილს თუ გადაუარა ზედ... (ნატო)
-მაგ საქმეს ისედაც აღარ ეშველებოდა სხვაგვარად, კიდევკარგი ბავშვმა თავს რამე არ აუტეხა, დახედე რომ არ ვიყავი? (კახა)
-კი, ძინავს(ნატო)
-მოკლედ ხვალ მოვლენ და დავილაპარაკებთ, წავედი ეხლა მე დავისვენებ თორე გასკდა თავი ამდენი ნერვიულობით. (კახა)
იმ საღამოს თიკას როდესაც გაეღვიძა ყველაფერი მოუყვა კახამ რაც კი ილაპარაკეს, მართალია თიკას ეზიზღება ლადო, მთელი არსებით სძულს მაგრამ სხვა გზა არ აქვს, ბედს უნდა დამორჩილდეს.
ღამე გვიან თიკას ტელეფონი აწრიალდა თიკას თვალები არც გაუხელია ტუმბოზე მოზუზუნე ტელეფონი ხელის ცეცებით აიღო და უპასუხა
-გისმენთ. (თიკა)
-......
-ალიოოო (თიკა)
-არ გამითიშო გთხოვ(ლადო)
-გრცხვენოდეს! და ილოცე შენი ცოდვებისთვის, მიუტევებელი ცოდვებისთვის(თიკა) თიკა თითქოს შხამს ანთხევდა ისე ელაპარაკებოდა ლადოს
-მე ყველაფერს გამოვასწორებ, გპირდები თიკა (ლადო)
ეს თქვა თუარა თიკამ ტელეფონი გათიშა, თავზე ბალიში დაიფარა და ტირილი დაიწყო, არადა რა ბედნიერი იყო სანდროსთან, უბედნიერესი... ამ დროს კიდევ გაისმა ტელეფონის ხმა არც ამჯერად დაუხედავს ტელეფონისთვის ისე უპასუხა
-იმედია შეწყვეტ... (თიკა)
-თიკა როგორც იქნა (სანდრო)
-... (თიკა)
-სხვას ელოდი? (სანდრო)
-სანდრო.. (თიკა) ტკივილიანი ხმა ამოუშვა თიკამ და თვალებიდან ცრემლები წვეთ-წვეთად წყდებოდა...
-კარგად ხარ? შენ რა ტირი? (სანდრო) ცოტა ხანი ხმა რომ არ ამოუღია თიკას ისევ განაგრძო
-თიკა რატომ არ მელაპარაკებოდი? რამე დავაშავე? რამე ცუდად გავაკეთე ჩემო პრინცესა?(სანდრო)
ეს სიტყვები ისე ტკენდა გულს თიკას, ისე უნდოდა მასთან, ისეე... მაგრამ მუცელში ხომ პატარა უდანაშაულო არსებას ამას ვერ გაუკეთებდა.
-სანდრო, მოგატყუე, მაშინ ზღვაზე რაც გითხარი (თიკა) ხმა დაიმშვიდა და მშვიდად უპასუხა,მაგრამ გულში საოცარი, გაუსაძლისი ტკივილი ქონდა რომელსაც სანდროს ხმის გაგონებისას ვეღარ უძლებდა...
-რა მომატყუე თიკა? დამცინი? ჩვენ.. ჩვენ ისეთი ბედნიერები ვიყავით... გახსოვს? როგორი ბედნიერი დაგტოვე იმ საღამოს... რა შეიცვალა მითხარი, რამე ცუდად გავაკეთე?? მითხარი ჩემო პატარა (სანდრო) ბიჭს ლამის გული ამოვარდნოდა და ალბათ იმ ამოვარდნილ გულს მისი ხელით აქცევდა ნაფლეთებად ისე ტკიოდა.
- მე..მე... (თიკა) გოგონა სლუკუნებდა არ შეეძლო ეთქვა რომ არ უყვარდა მაგრამ ვერც იმის თქმა შეეძლო რომ სიგიჯემდე და იმის იქეთ უყვარდა და მის გარეშე ცხოვრებას აზრი არ ქონდა.
(მე ეხლავე მოვალ შენთან პატარავ, ისევ შემოვიპარები აივნიდან და ისევ გაკოცებ მაგ ტკბილ ტუჩებში ჩემო ულამაზესო, რაღაცაზე ნაწყენი ხარ ალბათ, ეხლავე მოვალ და ამიხსენი, ხოიცი შენს გამო ყველაფერს გავაკეთებ და რამე თუ გაწყენინე მოვალ და ისე მითხარი (სანდრო)
-არა სანდრო..(თიკა) უნდა ეთქვა არ მოხვიდეო მაგრამ აზრი არ ქონდა სანდროს უკვე ტელეფონიც გათიშული ქონდა და წამოსუილიც იყო. თიკა ადგა და ხალათი მოიცვა, აივანზე გავიდა და იქ დაელოდა ძალიან მალე კი თავისი სიყვარული დაინახა, რომელიც აქოშინებული მირბოდა მისი სახლისკენ, ცოტა ხანი დაბლიდან შეაგებეს თავიანთი თვალები ერთმანეთს, მერე კი თვალის დახამხამებაში აძვრა სანდრო და საყვარელ ქალს მოეხვია, თიკას გულმა ვეღარ გაუძლო ამდენს და ისიც ჩაეკონა გულზე
-ჩემო მონატრებულო, არ ვიცი ამდენს ხანს როგორ გავძელი რომ შენი სურნელი არ შემეგრძნო (სანდრო) ყელში ჩარგო თავი და თიკას სურნელს უშვებდა ფილტვებში
-ორსულად ვარ! (თიკა) სანდრომ გაიღიმა და თიკას შეხედა
-თიკა ნუ მაგიჯებ თორე იცოდე ეხლავე ვიზრუნებ მაგაზე (სანდრო) თითქოს გაეხუმრა მაგრამ ღიმილი სახეზე შეეყინა როდესაც მხოლოდ მაგ სიტყვების შემდეგ შეამჩნია თუ როგორ უსიცოცხლო სახე ქონდა თიკას, როგორ აღარ უელავდნენ თვალები სიხარულისგან და როგორ ჩანდა მის თვალებში უბედურება
-თიკა, რას მეუბნები (სანდრო)
-სანდრო, შენ უნდა წახვიდე და დამივიწყე გთხოვ, მე მე... სხვა მიყვარს (თიკა) ამ სიტყვების წარმოთქმა ისე გაუჭირდა რომ ერჩივნა მიწა გასკდომოდა და ცოცხლად დაემარხა
-ეს არ მოხდება თიკა, ეს შეუძლებელია, გიყვარვარ პატარავ და რას მეუბნები შენ ფეხმძმედ როგორ შეიძლება იყო, ჩვენ ერთად არ.. (სანდრო) გაგიჟებული უხსნიდა მის წინ გაფითრებულ გოგოს რომელიც ცრემლებს ძლივს იკავებდა და ტუჩებს იკვნეტდა
-მე სხვისგან ველოდები ამ არსებას რომელიც ეხლა ჩემშია, სანდრო წადი აქედან და დაივიწყე რომ მიცნობ, ეს ორივესთვის კარგი იქნება, თუ მართლა გიყვარვარ გთხოვ შემისრულე ეს თხოვნა (თიკა) გოგონა ფეხის წვერებზე აიწია და მათი ტუჩები ერთმანეთს შეერწყნენ... ბოლოს დაასრულეს ერთმანეთით ალბათ ბოლოჯერ ტკბობა და ბოლო ჩხუტებაც აჩუქეს ერთმანეთს,მათ ისე უცემდათ გულები, გეგონებოდათ საცაა გაგლიჯავენ გულის ფიცრებს და გასკდებიანო... ის ისეთი გულით თხოვდა რომ წასულიყო მისგან, იცოდა სანდრომ რომ ეს ყველაფერი მის ბედნიერებასთან არ იყო დაკავშირებული მაგრამ იმასაც ხვდებოდა რომ თუ დარჩებოდა და მისთვის ბრძოლას განაგრძობდა, შეიძლება უფრო უბედურიც გაეხადა თავისი საყვარელი ქალი, ერთმანეთს ძნელად მოწყდნენ და სანდრო დაეშვა გულ მოკლული ეზოში, იმ წამიდან მისთვის თითქოს ცხოვრება გაუფერულდა, თიკას გარეშე არ ქონდა მის სიცოცხლეს აზრი, რომ იცოდა რომ საბოლოოდ აღარ იყო მისი და რომ სხვის ბავშვს ატატებდა მუცლით, ეს გულს უკლავდა, მთელს სხეულს ალს უკიდებდა, თვალებ ჩასისხლიანებული ჩაჯდა მანქანაში და წივილით მოწყდა იქაურობას. თიკა კი იდგა თვალცრემლიანი აივანთან და ეთხოვებოდა თავის საოცნებო ცხოვრებას რომელშიც სანდროს ისუურვებდა ყველაზე მეტად. გული უკვდებოდა და უფრო და უფრო სძულდა ლადო, ლადო რომელმაც დაუმსხვრია ბედნიერება, საწოლში შეწვა და ტელეფონი აიღო, ის სურათებს ათვალიერებდა, სანდროსთან ერთად გადაღებულ სურათებს, იმ დროინდელ სურათებს როდესაც უბედნიერესი იყო. ათვალიერებდა და ნელ-ნელა შლიდა, მხოლოდ ერთადერთი სურათი შემოინახა, რომელშიც ის და სანდრო იყვნენ გადაღებულები ზღვაზე და ერთმანეთს კოცნიდნენ. მთლად ვერ გაწირა მოგონებები, თუმცა ვეღარც იმ დროის დაბრუნებას ვეღარ შეძლებდა ვერასდროს.
-რატომ დამსაჯა ღმერთმა ესე... (ფიქრობდა თავისთვის და ცრემლების ნაკადი არ უწყდებოდა) ესე დაათენდა თავზე და დილის სიომ სანდროს სურნელი რომელიც ჯერ კიდევ იყო შემორჩენილი ოთახში, წუხანდელისგან, მოგონებასავით გაფანტა...


აჰა თქვენ დიდი თავი აბა რასიტყვით? როგორ შეაფასებთ ამ თავს?
ვეცადე კარგი გამოსულიყო...
ხო და კიდევ უდიიდეეესიიი მადლობააა ყველა იმ ადამიანს ვინ მიზიარებს თავის აზრს, არ ეზარებათ რომ დააკომენტარონ და გამახარონ სამაგიეროდ მეც გაგახარებთ ხოლმე ჩემო კარგებოო დიდი თავებით და საინტერესო სიახლეებით აბა ველოდები სულმოუთქმელად თქვენს აზრს რომელიც ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია