კარბზე ზარის რეკვა არ წყდება, აბრახუნებენ, თავქუდმოგკეჯილი გავრბივარ და თან ვეცემი. მოკლედ ეს სიჩქარე არ მიყვარს რა. თან უკმაყოფილოდ ვბუზღუნებ. ძლივს მივაღწიე კარებთან. არ გამიხედია გლაზოკში(ქართულად არ მახსოვს როგორ არის)ისე გავაღე კარები
- დამეხმარეთ
და ხელებში ჩამივარდა ორ მეტრიანი საშინლად მძიმე ახალგაზრდა. წარმოიდგინეთ ხელში ჩავარდნილი ბიჭი და მე-ერთი სუსტი გოგო, რომელსაც საკუთავი თავი ძლივს უკავია. რაღაც მომენტში ვერც კი მივხვდი რა მოხდა.
სახლში შევედი და ძლივ-ძლივობით დავაწვინე ამხელა ახამახი დივანზე. სახე სულ გაფითრებოდა და თეთრ მაიკაზე დიდი წითელი ლაქა ჰქონდა. მაშნვე მივხვდი რაც შეიძლება მომხდარიყო და მაიკა გავუხიე და რას ვხედავ. სისხლი გაუჩერებლად მოსდის და არ ჩერდება. რაც კი ბამბა მქონდა ყველა სისხლის შესაჩერებლად ავიღე.
მეც სისხლიანი ვარ,მაგრამ ამას ვინ ჩივის სისხლდენა შევუჩერე. კიდევ კაი პირველადი დახმარების რაღაც გამეგება, მაგრამ ამხელა ჭრილობა როგორ გავუკერო ეგ უფრო მაფიქრებს.ინფექცია რომ შეეჭრას, სასწრაფოშიც ვერ დავრეკავ. ეხლა უცნობის ტელეფონის ძებნა დავიწყე იქნებ ვინმე მის ნათესავს ან ახლობელს დავურეკო. ვიპოვნე კიდეც, კიდევ კარგი ბლოკი არ ედო. მაშინვე ამოვარდა 6 გამოტოვებული ზარი ვინმე ლაშასგან. მეც მას დავურეკე
- ჯანდაბა სად ხარ ამდენ ხანს? რო გირეკავ რატო არ აიღე??
- უკაცრავად, არც კი ვიცი როგორ გითხრათ
ცოტა ხანს დუმილი
-რამე მოხდა?
დავაიგნორე მისი კითხვა
- ერთი კითხვა მაქვს თქვენთან და ერთი თხოვნა თუ შეიძლება
-გისმენ( საშინლად ბოხი გა გაბრაზებული ხმით მიპასუხა)
- თუ ოდესმე ჭრილობა გაგიკერიათ? ვიცი უცნაურად ჟღერს მაგრამ..
- კი (მცირე ყოყმანის შემდეგ მითხრა, ალბათ ფიქრობს ეს ვინ გიჯს ველაპარაკებიო)
-კარგით მაშინ ჩემი თხოვნაა მასწავლოთ როგორ უნდა გავკერო ადამიანი. იცით თქვენი მეგობარი ცუდადაა და ...
- როგორ??? (ყურმილიდან ხმები მესმის რა ხდება ბიჭო, რა მოუვიდა, მაცადეთ რა)
-კარგით იცოდეთ ყველაფერი ზედმიწევნით გააკეთე რასაც გეტყვი
და დაიწყო ჩემი და იმ დაჭრილის ტანჯვა.
ტანჯულის მეგობარს მისმართი ვუკარნახე რომ წაეყვანათ. ამ ყველაფერს რომ მოვრჩი ტანჯულის გვერძე სკამში ჩავესვენე. როცა კარზე ზარი დაირეკა. სულ ზლაზვნით წამოვდექი და კარები გავაღე. ახლა მივხვდი თუ რა შარი ავიცილე მშობლები წასულები რომ იყვნენ.
შემოლაგდნენ სტუმრები ყველა ერთი მეორეზე სიმპათიური და აყლაყუდა :D მაგრამ მაგის თავი სად მქონდა. ისე დავიღალე ამ 30 წუთში, თითქოს მთელი დღე მძიმე ტვირთი მეზიდოს.
ნამდვილად მათაც გაუკვირდაც ჩემი დანახვა, უფრო ის რომ ასეთი პატარა სულ რაღაც 18 წლის გოგო დახვდათ. ისინი კი სულ მცირე 27 წლისები იქნებოდნენ.
-მისამართი ხო არ შეგვეშალა? იკითხა ერთმა დამცინავად
- თუ თქვენი მეგობრის აქედან საღსალამათის წაყვანა გინდათ გირჩევნია ირონიას მოუკლო. შეუბღვირე მეც არანაკლებ
ერთი კი ჩაიცინა, მაგრამ აღარაფერი უთქვამს.
სახლში შევიპატიჟე და ახალა გამახსენდა რომ სულ სისხლით ვიყავი მოსვრილი.
- როგორ არის გიგა? იკითხა იმან ვისაც ტელეფონზე ველაპარაკე, ხმაზე ვიცანი
- მგონი კი, არ ვიცი. ცოტახნისწინ სულ წუხდა და ეხლა აღარაფერს ამბობს. იცით რა ვიფიქრე. ამ ღამეს აქ ხო არ დარჩენილიყო. ბოლოს და ბოლოს ასე დაინტანჯა და ამ ღამეს გამოიძინებდა, ძალას მოიკრებდა და ხვალე წაიყვანდით.
ბიჭებმა ერთმანეთს ეჭვის თვალით დაგახედეს, აშკარად არც კის თქმა უნდოდათ და არც არასი.
- რა გქვია პატარა ქალბატონო? მკითხა ლაშამ, ტელეფონის ბიჭმა, როგროც გავიგე მისი სახელი მათი ლაპარაკიდან გამომდინარე.
- მარი, ვუთხარი ნაწყენი ხმით. რომელი პატარა ქალბატონი ვარ
-მარი აი რაშია საქმე, აქ მარტო ვერ დავტოვებთ და თან შენც მართალი ხარ, გზაში შეიძლება ნაკერები გაეხსანს
აღარც დავაცადე თქმა - მაშინ ერთი თქვენგანი დარჩით, ყველას ვერ დაგიტოვებთ. ამდენი ადგილიც არ მაქვს. თქვენ გადაწყვიტეთ. ახალი კი უკაცრავად მაგრამ უნდა გამოვიცვალო, სულ სისხლიანი ვარ.
გამოვიცვალე, დასაძინებლადაც გავემზადე, ჩემი საყვარელი დათვის პიჟამო ჩავიცვი, მერე რა რომ უკვე სტუდენტი ვარ, მაინც მიყვარს ცხოველები. ოთახიდან გამოვედი დ უკვე ყველა წასული დამხვდა გარდა ლაშასი.
ერთი კი შემომხედა და ჩაიცინა. მე ვითომ არც დამინახია მისი ღიმილი და ისე გავუშალე საწოლი, რომ აღარ დავლაპარაკებივართ ერთმანეთშ. ის უკნიდან თვალყურსმადევნებდა, მის მზერას აშკარად ვგრძნობდი, მეკიდე არ ვიმჩნევდი ანდა რა უნდა მეთქვა, ნუ მიყურებ თქო.


იმედია ეს ისტორია მოგეწონებათ. თქვენს კომენტარებს სულ მოუთმენლად ველი. მაინტერესებს თქვენი აზრი, მარის ცხოვრება დაჭრილს დაუკავშირდება თუ ლაშას.