გაოგნებული ვიდექი და ვუსმენდი სანდროს,არც ვამტყუნებდი,თუმცა მაინც გული მეტკინა ასე რომ მოგვიხსენიებდა,ხმა არავის ამოუღია,ყველა იდგა და უსმენდა,ალბათ ყველა მიხვდა,რომ მართალი იყო სანდრო და რამის თქმაც აზრიც კი არ ქონდა
-დაწყნარდი ძმაო-როგორც იქნა ნიკომ ამოიღო ხმა
-შენს დას რომ ვინმემ რამე უმიზეზოდ დააბრალოს დამიჯერე არც შენ გაჩუმდები
-მართალი ხარ,გავარკვიეთ ყველაფერი და ქალბატონი ლეაც მზადაა ნინიკოს ბოდიში მოუხადოს-ნიკო ცდილობდა სიმშვიდე შეენარჩუნებინა.
-რაო? ბოდიშიო? არასოდეს მოვუხდი მოახლეს ბოდიშს!-წამოენთო ლედა
ვხედავი როგორ დაებერა სანდროს ყველა ძარღვი,როგორ უჭირდა თავის შეკავება,საოცრად ამაყი იყო.ღრმად სუნთქავდა,მერე კი სწრაფად გავარდა სახლიდან,ინსტიქტურად უკან ავედევნე
-სანდრო,სანდრო მოიცა-რამდენჯერმე დავუძახე,გაჩერდა და შემოტრიალდა
-რა გინა ელენე-თავზე ხელი გადაისვა,თვალები სულ ჩაწითლებოდა
-დედაჩემის მაგივრად გიხდი ბოდიშს სანდრო
-არაა საჭირო,ვიცი რომ შენ მას არ გავხარ,მათში შენ არ მიგულისხმიხარ,შენ სულ სხვა ხარ-მომიახლოვდა და ჩემი სახე ხელებში მოიქცია
-სანდრო,მე..-ხმა ამიკანკალდა,ვეღარც გულისცემას ვარეგულირებდი
-არაფრის თქმა არაა საჭირო,შენ ჩემთვის ისეთივე მიუწვდომელი ხარ,როგორც უბრალო გლეხისთვის მეფის ასული
-რასამბობ,ეგ აღარ გაიმეორო-გული ამოვარდნას მქონდა,როცა მის სიახლოვეს ვგრძნობდი
-რეალობაა ელენე,დაინახე დედაშენი როგორი სახით მიყურებდა?-ხელი გამიშვა და გამწარებულს გაეცინა
-ის უბრალოდ ძალიან ემოციურია,ყურადღებას ნუ მიაქცევ
-არ მინდა ჩემს გამო ოჯახთან უსიამოვნება გქონდეს,საოცარი ხარ,შენზე ოცნებასაც კი ვერ გავბედავ,ახლა შედი სახლში ძალიან ცივა და არ მინდა ავად გახდე-მომეხვია,თავზე მაკოცა და წავიდა
მე რას ვგრძობდი ამ დროს? საოცრება იყო,მსგავსი არასოდეს არაფერი განმიცდია,ბედნიერებისგან ლამის მოვკვდი მისი სუნი,რომ ვიგრძენი.ერთიანად ვკანკალებდი,თუმცა ეს სიცივის კი არა განცდილი ემოციის ბრალი იყო.ალბათ ნიკოს რომ არ შევეყვანე შინ,კიდევ დიდხანს ვიდგებოდი გარეთ.
-როგორ გაბედე და იმ უტიფარს როგორ გაეკიდე?!-შესვლისთანავე სილა ისე მაგრად გამაწყნა დედაჩემმა,რომ წავიქეცი-რომ არა ნიკო,ალბათ კიდევ დამარტყამდა
-აღარ გაბედო და ელენეს აღარ დაარტყა-დაუღრიალა ნიკომ,წამომაყენა და ატირებული ოთახში ამიყვანა
იმიტომ,კი არ ვტიროდი,რომ მეტკინა,იმიტომ უფრო,რომ ასეთმა მონსტრმა გამაჩინა და მას დედაჩემი ერქვა.მთელი რამე ჩემთან იყო ნიკო და ცდილობდა გავემხიერულებინე,ბოლოს მაინც მოახერხა,დამპირდა ხვალ დილით ნინოსთან წაგიყვან და ლედას მაგივრადაც მე მოვუხდი ბოდიშსო.
დილით ადრე ავდექი და უნივერსიტეტში წავედი,გოგონებიც იქ დამხვდნენ
-თვალზე რა მოგივიდა?-მაშინვე შეამჩნია ნუკამ ჩემი ოდნავ დალურჯებული თვალი
-ძან მეტყობა?-ხელი მივიდე და შეწუხებული სახე მივიღე
-არცისე,თუმცა ხომ იცი მე ვერაფერს გამომაპარებ,რა მოხდა აღარ იტყვი?
-წუხელ სააბაზანოს კარებს შევასკდი-უნიჭოდ ვიცრუე,არ მინდოდა ლედა მის თვალში დამემეცირებინა,მიხედავად იმისა,რომ ნუკასგან დასამალი არასოდეს არაფერი მქონია
-ხო აბა რა,ეგრევე დაგიჯერე
-მართლა გოგო-გამეცინა
-აღარ მეტყვი რა მოხდა?
ნუკას ყველაფერი მოვუყევი,არც გაკვირვებია ლედას მსგავსი ქცევა. მთელი დღე უხასიათოდ ვიყავი,აც სანდრო ჩანდა,დაპირებისამებრ ნიკომ გამომიარა და ნინოსთან წავედით.კარებში ჩვენ რომ დაგვინახა გაუკვირდა
-როგორ ხარ ნინო?-გაღიმებულმა გადავკოცნე
-ნახე როგორ დაიბნა,არ შემოგვიშვებ?-გაეცინა ნიკოსაც
-შემოდით-გახარებული შეგვიძღვა
-ნინო ბოდიში გვინდა მოგიხადოთ მთელი ოჯახის სახელით,ვიცით რომ შენ არაფეშუაში არ ხარ-დივანზე ჩამოჯდა ნიკო
-არაუშავს ბატონო ნიკო,ყავას დალევთ თუ ჩაის?
-კარგი რა ნინო,რა ბატონო ნიკო,ნიკო დამიძახე რა საჭიროა ეს ოფიციალურობა,არ შეწუხდე არაფერი გვინდა,ვიცი რომ რომც გთხოვო სახლში აღარ დაბრუნები,ამიტომაც მინდა ჩვენთან ოფისსში შემოგთავაზო სამსახური
მეც ძალიან მომეწონა ეს აზრი,ნინიც დათანხმა და ასე მშვიდობიანა მოვაგვარეთ ეს საკითხი.
-საუკეთესო მყავხარ-ცავეხუტე და გავუღიმე ჩემს ნიკოს.
გოგონებს დაურეკეო და სადმე წავიდეთო,იმათაც მეტი რა უნდოდატ.ნიკოს ძმაკაცის კლუბში წავედით,ლუკა და გიორგიც წამოვიდნენ.
-იმენა ჯიგარია შენი ძმა-აშკარა იყო გიორგი მაგრად ერთობოდა
-გიო უკვე დათვერი ხო?დასცინა ლიზამ,ჩვენც ავყევით
ისე დავთვერი ფეხზე ვეღარ ვიდექი.ძალიან ბევრი ვიცეკვე,ნიკო არასოდეს არაფერში მზღუდავდა.ამდენი ცხოვრებაში არ დამილევია,ლუკას გვერდით მდგარს თვალი,რომ მოვკარი პულსი ამიჩქარდა,აშკარად ჩემი სანდრო იყო. ჩვენს მაგიდასთან დავბრუნდი,ვეცადე არაფერი შემემჩნია,თუმცა მაინც მემჩნეოდა სიმთვრალე.
-სანდრო,როგორ ხარ?-იმხელაზე გავიწელე ლუკას გაეცინა
-ეს მთვრალია?-ლუკას გახედა და გაეცინა
-სულ რამდენიმე ჭიქა-დავიმანჭე და გადავიხარხარე,იმ წუთში ისეთი აჟიტირებული ვიყავი სულ ფეხებზე მეკ*და ყველაფერი
-გეტყობა ელენე-ისევ იღიმოდა
-მეღადავები?-გავთამამდი
-არა რასამბობ,მოდი აჯექი თორე ფეხზე ვეღარ გავხარ-ისევ სიცილით მითხრა
ისე წავბარბაცდი ის მკლავებში აღმოვჩნდი,გამეცინა,მასაც გაეცინა და სკამზე დამსვა.ამასობაში გოგონები,გიო და ნიკოც მოვიდნენ.სანდრო ჩემს გვერდით იჯდა,ხმას არ ვიღებდი ვტკბებოდი მისი სიახლოვით.
ალკოჰოლა და სიგარეტის სუნმა თავისი ქნა და გულის რევის შეგრძნებამ წაომახტუნა,ძლივს მივაღწიე საპირფარეშომდე,ნიკო და ნუკა უკან გამომყვნენ,ნუკა შემომყვა
-ასე ერთბაშად რამ დგაალევინა გოგო ამდენი-სიცილით მბანდა პირს,მეც მეცინებოდა
დილით თავი მისკდებოდა,თვალბი რომ გავახილე და ლედა რომ დავინახო,ხომ საერთოდ გამიფუჭდა გუნება.