მეთორმეტე თავი

მარიამის გათხოვების შემდეგ სამეგობროს შეკრება აღარ გვქონდა. რამდენიმეჯერ დამირეკა - იქნებ გამოიაროო! - მაგრამ ლევანზე იმდენად ვიყავი გაღიზიანებული, მისვლისგან თავი შევიკავე. ვიცოდი ჩემს უარყოფით ემოციებს ვერ დავმალავდი, მარიამს კი მამიდაშვილის ლანძღვა არ მოეწონებოდა. მისი დაბადების დღე ახლოვდებოდა და წასვლა გადავწყვიტე. ბოლოსდაბოლოს ლევანის გამო მეგობარს ხომ არ დავკარგავდი?
- დიდს არაფერს გვეგმავ. ჩვენ ვიქნებით ოჯახის წევრები, გაგისწორდება, გამოიარე!
მარიამის მეუღლე ავლაბარში კერძო ბინაში ცხოვრობდა. სარდაფში ბუხარი გიზგიზებდა, ახალ სიძეს ბაბუა მხატვარი ყოლია. ეტყობა ქეიფი უყვარდა. დიდი დარბაზი ხის ჩუქურთმებით იყო გაწყობილი. დიდი ხის მაგიდა და რამდენიმე ხის მორისგან გაკეთებული სკამი. ბუხართან დაყრილი პუფები... ისეთი მყურდო გარემო სუფევდა, რომ წასვლა აღარ მოგინდებოდა.
მართლაც მხოლოდ ოჯახის წევრები შეიკრიბნენ, სასიამოვნო საღამო იყო. თორნიკე, ნინო, თორნიკეს აწ უკვე უფიციალური შეყვარებული, რომლის შეფასებაშიც არ შევმცდარვარ: ძალიან თბილი და უშუალო გოგონა გამოდგა. სუფრასთან ჯდომა მოგვბეზრდა და ნელ-ნელა ყველამ ბუხართან გადავინაცვლეთ. გარედან ავტომობილის სიგნალის ხმა ისმოდა. გვიანი სტუმარი ლევანი გამოდგა. არ მესიამოვნა მისი გამოჩენა, თუმცა მე ვინ მეკითხებოდა?!
- როგორ მიდის თქვენი ურთიერთობა? - მეკითხებოდა ნინო. ჩვენ პუფებზე ვიჯექით. მამაკაცები სუფრას მიუბრუნდნენ. მარიამი დიასახლისობდა.
- თითქოს დავზავდით. სრული იდილიისთვის, ისიც კმარა ჩემი უფროსი რომ გახდა! - ირონიულად ავღნიშნავ.
- ეგ ამბავი მეც გავიგე, ჭკუაზე არ იყო ისე უხაროდა...
- რა თქმა უნდა გაუხარდებოდა. ეს მისთვის სერიოზული ტრამპლინია... - დავეთანხმე მეც.
- შენ რას ფირობ მაგის შესახებ? წესით უფრო უნდა დაახლოვდეთ! -საუბარში ერთვება მარიამიც.
- არ გეწყინოს, მაგრამ შენ რასაც ფიქრობ წარმოუდგენელია. ერთმანეთისგან ცა და დედამიწასავით განვსხვავდებით!
- ვითომ?! რამე გაწყენინა?! - უკვირს მარიამს.
- არა, ხომ არის ისე როცა თავიდანვე იცი, რომ ამ საქმიდან არაფერი გამოვა. ამ შემთხვევაშიც ზუსტად ასეა. არც კი უნდა სცადო. იქამდეც თუ მივედით, რომ ყველაფერზე არ ვკამათობთ ეგეც საქმეა.
- დაქორწინება გადაწყვიტეთ? - ლევანის სიტყვებს მოვკარით ყური. რომელიც თორნიკეს მოძღვრავდა - ვერ ვიგებ რატომ ჩქარობ, თუ არ იქორწინეთ ისე არ გაძლევს?! - იმდენად უტიფარი იყო, ხვდებოდა მისი საუბარი რომ გვესმოდა და ხმასაც კი არ დაუწია.
- ეგ რა შუაშია?! -აღშფოთდა თორნიკე - მიყვარს და ოჯახის შექმნა მინდა.
ლევანმა ხმამაღლა გაიცინა: - დღეს გიყვარს, მოგწონს, მასზე გიჟდები, ეგ ეიფორია რამდენიმე დღეში გადაგივლის. შეიძლება ითქვას პირველივე ღამეს.
- პატარა ბავშვი არ ვარ სიყვარული და ვნება ვერ გავარჩიო! - გაბრაზდა თორნიკე.
- მაინც ვერ ვხვდები სიყვარულს მაინცდამაინც ოჯახთან რატომ აიგივებთ? - არ ნებდებოდა ლევანი.
- აბა, შენ რასთან აიგივებ, კარიერასთან?
- თუნდაც...
- უსმენ რას ამბობს? - გაოგნებული ეკითხებოდა ნინო მარიამს - თუ სწორად მიგიხვდით საყვარელი ქალი გასართობად კარგია, ხოლო თუ პასუხისმგებლობაზე დადგა საქმე, მაშინ სარგებელიც უნდა მიიღო?!
- ვერ ვიგებ, იმისთვს რომ ორმა ადამინმა ერთმანეთთან ყოფნით ისიამოვნონ. ქორწინების მოწმობა რატომ ჭირდებათ?
- ქორწინების მოწმობა უპასუხისმგებლო ადამიანებს ვერ დააკავებს, თუ ვერ ხვდები სხვაობას სიყვარულს, ოჯახსა და გართობას შორის, სალაპარაკოც აღარაფერი გქონიათ! - ჩავერთე მეც კამათში.
- შენიც ვერ გავიგე. - მომიბრუნდა ლევანი - თუ ქორწინებას ამხელა მნიშვნელობას ანიჭებდი, გიორგისთან რატომ ცხოვრობდი ქორწინების გარეშე? - მისი სიტყვები გულზე მომხვდა, მეტკინა, მეწყინა, მაგრამ არ შევიმჩნიე.
- აქ პასუხისმგებლობაზე ვსაუბრობთ და არა ფარატინა ქაღალდზე. - გაცხარდა მარიამიც, როცა მიხვდა, რომ ლევანის ნათქვამმა სიტყვებმა გული მატკინა - იმისთვის რომ ადამიანზე ან მის ცხოვრებაზე იმსჯელო ცოტა უფრო ღრმად უნდა იცნობდე მას. მხოლოდ ბუტაფორიულად და ზედაპირულად არ უნდა შეხედო მის ცხოვრებას!
- ბოდიშით, ქალბატონებო. ჩემი სიტყვებით შეურაწყოფა თუ მოგაყენეთ! - ირონიულად აღნიშნა ლევანმა, თუმცა ყველა მიხვდა, რომ მისი ტონი მე მეხებოდა.
- ოჯახის არსი სულ სხვაა, ქალისა და მამაკაცის ურთიერთობა მხოლოდ მოწმობით არ უნდა განისაზღვრებოდეს. თუმცა ჩემის აზრით, თუ ორი ადამიანი ერთმანეთთან კომფორტულად გრძნობს თავს. ის ქორწინებაშიც ბედნიერი იქნება და ამის გარეშეც. საზოგადოება ორ ადამიანს თუ წყვილად აღიქვამს. მათ არავინ უმოწმებს ქორწინების მოწობა აქვთ თუ არა, თუმცა ბევრი ოჯახს ქმნის და წყვილი მაინც ვერ ხდება... - ვერთვები მე.
- როცა ამას შენისთანა გამოცდილი ადამიანი გვეუბნება, ალბათ უნდა დაგეთანხმოთ! - კვლავ იაზვობს ის.
- აღარ მიკვირს, რატომ ვერ აეწყო თქვენი ურთიერთობა, მასთან საუბარი შეუძლებელია... - აღშფოთდა ნინო.
- გამოდის, ჩვენ სულელები ვყოფილვართ, რადგან ოჯახი შევქმენით? - ცხარდება მარიამი.
- არა, ქალები არა. უბრალოდ გიყვართ მამაკაცების მარწუხებში მოქცევა. ანუ საკუთარ თავს რაც შეიძლება დიდ ფასს ადებთ. რატომ არ შეიძლება იგივე გააკეთოს მამაკაცმაც? თუ ქალი ცდილობს რომ ქორწინებიდან სარგებელი მიიღოს, რატომ არ გვეპატიება იგივე ჩვენც?
- უკვე შეცდომას უშვებ, ყველა ქალი ოჯახს არ ქმნის, ზოგი საყვარლისგან მეტ სარგებელს ნახულობს, ვიდრე ქმრისან! - გაგვეცინა მარიამის ცინიკურ კომენტარზე - ასე, რომ დარწმუნებული ნუ იქნები, რომ სუსტ სქესს თქვენზე მეტად გვჭირდება ქორწინება!
- შეგეშალა, ლევანი ისეთი ბიჭია, მისი ცოლობისთვის ქალები ერთმანეთს წეწავენ --- - არ ჩამორჩა დას ნინოც.
ლევანი მიხვდა, რომ უმცირესობაში აღმოჩნდა: - კარგად მომზადებულხართ პაექრობისთვის! - ირონიულად გამომხედა მე.
- ზოგიერთ ადამიანს სიმართლის აღიარება არ უყვარს. თუ ქალი არ უწვება, გონია მისგან ცოლად მოყვანას ელის, ამ დროს კი პრობლემა სულ სხვა რამეშია. - აღნიშნა თორნიკემ.
- მაინც? - არ ნებდება ლევანი.
- პასუხი უბრალო და ძალიან მარტივია. ქალს არ მოსწონხარ! - ვიცინივართ ჩვენ.
- არა! ქალია კომპლექსიანი! - არ ჩუმდება ლევანი.
- მერე უკომპლექსოების მეტი რა არის? რაღა გოიმს მიადექი? - ინტრესით ვეკითხები მე.
- არ მეგონა ასეთი თუ იყავი.
- ეხლა ხომ იცი, რატომ არ მეშვები? - ისევ ვეკითხები მე. ყველანი გაჩუმდნენ და ჩვენ გვიმზერდნენ.
- ვცდილობ დაგეხმარო კომპლექსების მოხსნაში!
- ამაზრზენი ხარ! - ვეღარ მოვითმინე- არაფერი წმინდა და ღირებული არ გაგაჩნია. თვითონ ხარ კომპლექსიანი და საკუთარ თავს უმტკიცებ რაღაცას. ოღონდ ვერ გავიგეთ რას.. - რაც ვითმინე უცებ ამოვხეთქე ერთბაშად.
- ჩემი ნათქვამი შენ არ გეხებოდა. ასე რატომ გაცხარდი? - ირონიით მეკითხება ის.
- იმის მაგივრად გიხაროდეს, როცა შენს ირგვლივ ხალხი ბედნიერია. ცდილობენ ოჯახი შექმნან და ყველაფერი სწორად გააკეთონ, შენი ვითომ „პროგრესული“ იდეებით აბოლებ და აგიჟებ?!
- პრობლემაც სწორედ ეგაა. ცდილობენ ისე მოიქცნენ, როგორც შენისთანები უთითებენ. იმას კი არ ფიქრონებ ჭირდებათ კი ასეთი „სწორი“ საქციელი. იქნებ ცხოვრება იმაზე უფრო მარტივია ვიდრე თვითონ ფიქრობენ. იქნებ ჯობია საკუთარ გრძნობებზე იფიქრონ ცოტა მეტი და შემდეგ დანარჩენ საზოგადოებაზე?
- აუცილებლად! მიბაძეთ პროგრესულად მოაზროვნე, თანამედროვე ნათესავებს და მოეშვით კომპლექსიანსა და გოიმ საზოგადოებას! ლოზუნგად გამოგვადგება. უნდა ამოვბეჭდო და მაგიდასთან გავიკრა! - ცინიკურად ვაცხადებ მე.
- შენთვის ეგეც მიღწევა იქნება!
- რა გჭირთ?! იმისთვის მოხვედით, რომ ერთმენეთს ეკამათოთ? - გაბრაზდა მარიამი.
- არც კი მიფიქრია. უბრალოდ შენს დაქალს დიდი წარმოდგენა აქვს საკუთარ თავზე! - არ ჩუმდება ლევანი.
- წადი შენი!.... - ვეღარ ვითმენ მე.
- რა ჯანდაბა ხდება, თქვენ შორის? - გაოგნებული გვიმზერს ნინო.
- არაფერი! უკაცრავად ბიჭებთან და არ დავუწექი, ეს ვერ მოინელა და კიდევ მე მეძახის კომპლექსიანსა და გოიმს!
- როგორ ლაპარაკობ დაფიქრდი! - აშკარად მემუქრება ის.
- აქაც სამსახურში ხომ არ გგონია თავი?! როგორც მინდა ისე დაგელაპარაკები! საერთოდ არ ვარ ვალდებული გისმინო და შენი ირონიული კომენტარები ვითმინო. ამაზრზენი ხარ, როცა ამტკიცებ, რომ თითქოს ქალები ცდილობენ გათხოვდნენ და ამიტომ ცდოლობენ კაცთან დაწოლას. სასაცილო ხარ. იქნებ პრობლემა შენშია? ამაზე არ დაფიქრებულხარ?!
- რას მიწუნებ, ამიხსენი! - გაბრაზდა ის.
- ფულით გაზულუქებული ტომარა ხარ, საკუთარ ამბიციებში დაკარგული, ქედმაღალი და ამპარტავანი.. - არ დავიხიე უკან.
- ოღონდ ამას რატომღაც მხოლოდ შენ ხვდები, ხომ? ყველას მოვწონვარ, ოღონდ შენი ყურადღება ვერა და ვერ დავიმსახურე, იქნებ შენშია პრობლემა?! იქნებ შენ ვერ ამჩნევ საკუთარ ქედმაღლობას?!
- იყოს შენებურად. სამტკიცებელი არაფერი მაქვს. არც შენთან და არც სხვასთან. ჩემი კომპლექსები მაკმაყოფილებს და საერთოდ არ მიშლის ხელს.
- ეს შენ გინდა ასე ჩანდეს. არადა ერთი საცოდავი ქალი ხარ!
გამეცინა: - საკუთარ თავს რომ მიხედო ჯობია. - ლევანს გავერიდე და ოთახიდან გავედი.
- ასე რამ გადარია? - მეკითხებოდა მარიამი.
- რა ვიცი რამ-- პარანოია შეპყრობილივითაა. ყველა ქალი გონია და მოუნდება თუ არა მაშინვე ლოგინში უნდა ჩაუწვეს. თან ეს უდიდეს პატივადაც უნდა ჩათვალო.. - ისევ გაბრაზებული ვარ მე.
- არ ვიცოდი ასეთი დაძაბული ურთიერთობა თუ გქონდათ!.
- მილიონჯერ მაინც ვუთხარი, რომ არ მომწონს, როგორც მამაკაცი არ მაინტერესებს. ამას რომ ვეუბნები თურმე კომპლექსიანი ვარ. ნორმალურია მისი საქციელი?! - ვეკითხები მე - ერთხელ რომ ეტყვი ადამიანი, ხომ შეიძლება მოგეშვას? არა... ჯიქურ მიტევს, თან მშხამავს და მშხამავს. შეუძლებელია მასთან ნორმალური ერთიერთობა. თითქოს დაბოღმილია და საკუთარი უპირატესობის გამოჩენს ცდილობს.
- ანუ რომანტიულობის ეტაპიდან კამათის რეჟიმში გადახვედით? - ეშმაკურად ეღიმება მას.
- გაჩერდი, გთხოვ. ჩახვეული აქვს და სხვისი აზრის მოსმენაც არ უნდა. ასეთი ადამიანის გაძლება არ შემიძლია.
- იქნე ასე გიორგის გამო ხარ?
- ამ შემთხვევაში გიორგი არაფერ შუაშია. იმდენი უარყოფითი თვისებები გამოავლინა, რომ ამას ვერ ავიტან. მის თვალში ქალს ფასი არ აქვს. გონია, იმისთვის უნდა ვიარსებო რომ მხოლოდ მას მივანიჭო ბედნიერება. ეს ნორმალური მიდგომაა? შენ გენდომებოდა ასეთ ადამინათან ურთიერთობა?
- ასეთი არ იყო. დედას გეფიცები შოკი მაქვს, ასე მგონია სხვა ადამიანზე ლაპარაკობ.
- მეც ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს სრულიად სხვა ადამიანია, რომელსაც არ ვიცნობდი. სიმართლე გითხრა ამ ყველაფრის გამო სამსახურიდან წამოსვლაზეც კი ვფიქრობ.
- გაგიჟდი? საკუთარ კარიერაზე უარი როგორ უნდა თქვა?
- სხვა გზა აღარ მრჩება. მისი გაძლება შეუძლებელია. არ მინდა ჩვენს შორის არსებული დაძაბულობა სამსახურშიც შესამჩნევი გახდეს. რაც ალბათ დროის ამბავია. ადრე თუ გვიან სავარაუდოდ მაინც ყველაფერს მიხვდებიან. დიდი არჩევანიც არ მაქვს. - მოწყენილმა ვუპასუხე - შენ არ ინერვიულო იქნებ ასე უკეთესიც იყოს. რაღაც პერიოდი დასვენება ცუდიც არაა.
- შეიძლება, მაგრამ შენს ადგილზე მაინც ყველაფერს კარგად ავწონ-დავწონიდი. ბოლოს და ბოლოს ლევანიც რომ დარწმუნდება მის გრძნობებს მომავალი არ აქვს, დაშოშმინდება და გაჩერდება.
- ღმერთმა ქნას. თუმცა მე დიდი იმედი არ მაქვს.
შეგვცივდა და ოთახში შევბრუნდით, ლევანი ისევ საუბრობდა, ახალ სამუშაო ადგილს აქებდა.
- იმედი მაქვს, ზოგიერთები პირად წყენას ყურადღებას არ მიაქცევენ და სამსახურში მათზედ დაკისრებულ მოვალეობებს კარგად შეასრულებენ.
კომენტარის გაკეთება არ მინდოდა, გოგონებში ჩავჯექი. იქვე დადებული გიტარა ავიღე და დაკვრა დავიწყე. თავიდან ხმადაბლა ვმღეროდით, შემდეგ კი ეშხში შევედით, ძლიერად და ვნებიანად ისმოდა ჩემი ხმა.
- როგორ მიყვარს შენი სიმღერის მოსმენა! - მეხუტებოდა მარიამი - შენი და გიორგის დუეტები როცა მახსენდება ტანში ჟრუანტელი მივლის. - ცრემლები ერევა ნინოს.
- კარგი დრო იყო... - ვეთანხმები მეც.
- რა თქმა უნდა, ის ხომ გმირი გყავდა. ყველაზე უშეცდომო, ზღაპრის დადებითი პერსონაჟი. მის ფონზე ჩვენ ამბიციურები და ფულზე მონადირეები ვართ. ხომ თამარ?! - ირონიულად მეკითხება ლევანი.
- გიორგის დადებითი გმირობა არასოდეს მიმტკიცებია! უნაკლო არავინაა - ავირიე მე - თუმცა მგონია, თუ ადამიანი გიყვარს რაღაც პერიოდი მის უარყოფით მხარეს ვერ ამჩნევ. ან ბევრად იმაზე უკეთესი გგონია, ვიდრე სინამდვილეშია. როგორც წესი უცხო თვალი ყოველთვის სხვა მხრიდან გხედავს და ამბავსაც სხვაგვარად აღიქვამს. გიორგი თავის ნაკლიანად მიყვარდა და მიყვარს.
- ნუთუ? - არ მეშვებოდა ის - განა პირველმა შენ არ მიატოვე?
ძველი ამბების გახსენებაზე გული დარდით ამევსო.
- ჩემთვის ტკივილის მოყენება გსიამოვნებს?
- არა, არც კი მიფიქრია. უბრალოდ მაინტერესებდა! - ირონიულად აღნიშნა მან.
- ოდესმე ვინმე გყვარებია? - კითხა ლევანს თორნიკეს შეყვარებულმა.
- კი, წლების წინ.
- მერე რით დასრულდა შენი სიყვარული? ალბათ ტრაგიკულად!
- არა. - ლევანს გაეცინა -ის ქვეყანას მერჩია, მასზე ლამაზი არავინ მეგულებოდა. პრინციპში დღემდე ასე ვფიქრობ. ოღონდ მას არ ვჭირდებოდი, წლების შემდეგ მივხვდი, რომ მისთვის ზედმეტი ვიყავი... - მართალია ამას საკმაოდ უდარდელი ხმით ამბობდა, მაგრამ ყველა მივხვდით, რომ ტკივილს მალავდა.
- იცოდა როგორ გიყვარდა? - ჩაეკითხა ნინო.
- ხომ გითხარით, მისთვის ზედმეტი ვიყავი. ჩემში კაცს ვერ ხედავდა. ყოველ შემთხვევაში მე ასე მითხრა. - ლევანი მე მიმზერდა.
- ესე იგი მისი უარის გამო, ყველა ქალი ერთ ქვაბში უნდა მოხარშო? მოქცეულიყავი სწორად და იქნებ შეყვარებოდი კიდევაც! - კბილებში გამოვცარი მე - საკუთარი უსუსურობის აღიარების ნაცვლად, ჯავრს ჩემზე იყრი?! რა ჩემი ბრალია თუ არ მიყვარხარ?
- ზედმეტად დიდი წარმოდგენა ხომ არ გაქვს საკუთარ თავზე? გგონია ეხლაც ისე ძლიერად მიყვარხარ? მაშინ მეც პატარა ვიყავი, რომანტიზმის მჯეროდა. მხოლოდ ამდენი წლების შემდეგ მივხვდი, რომ თქვენზე ამბიციური არსებები არ არსებობენ. კაცში თუ გამორჩენას ვერ ხედავთ, ზედაც არ უყურებეთ!
- ეს ეხლა ყველა აქ მყოფს შეურაწყოფას, რომ გვაყენებს ვერ ხვდება?! - გაბრაზდა ნინო.
- რა თქმა უნდა, თქვენც მის მხარეს იქნებით, თამარ წამებული.... ლევანი კი ბოროტი და ღვარძლიანი... - ის გაბრაზებული წამოხტა და წავიდა. ჩვენც დაგვეკარგა ქეიფის ხალისი, ერთმანეთს დავემშვიდობეთ და მალევე დავიშალეთ.

სახლში მისულს გიორგის მესიჯი დამხვდა: - „ამ ბოლო დროს აღარაფერს მწერ, ჩემთვის ვეღარ იცლი? თუ უკეთესი მსმენელი გამოჩნდა?“ - ბოლო სიტყვებს რა თქმა უნდა ღიმილიც მოაყოლა.
- „რაღაც პატარა პრობლემები მაქვს, ვცდილობ ჩემით მოვაგვარო, ამიტომ ვერ მოვიცალე დასარეკად“.
- „პრობლემები?!“
- „სერიოზული არაფერი“.
ალბათ ვერ მოისვენა და ვიდეო ზარითაც დარეკა: - არ მომწონხარ რაღაც, პატარა პრობლემაში რას გულისხმობ? მე შემიძლია დახმარება?
გამეცინა: - შენ ყველაზე ნაკლებად. - ყურადღებით მაკვირდებოდა: - ნუ ნერვიულობ, უბრალოდ ერთი კარგი მეგობარი მჭირდება! - ნაღვლიანად ვეუბნები მე.
- ანუ უკვე მეგობრებში აღარ გავდივარ? - ეწყინა გიორგის.
- შენ ცოტა მეტიც ხარ, მაგრამ ამ საკითხში მაინც ვერ დამეხმარები.
- მომიყევი რა გჭირს, იქნებ...
- რჩევა მჭირდება, კახას მოვინახულებ! - თუმცა მაშინვე გადავიფიქრე მისთვის რამის გაზიარება, იგივე გიორგისთვის თქმას ნიშნავდა. ისიც მიხვდა რომ ვყოყმანობდი.
- მიდი, მიდი, მითხარი რა გჭირს? ამდენი წლების შემდეგ არ მეგონა, თუ რამეს ვერ მეტყოდი. - ნაწყენი მეუბნებოდა ის.
- არა, ეგ რა შუაშია? არის საკითხები რომელსაც კაცთან ვერ გაარჩევ!
- მორჩი გეხვეწები. ვინმე გამოჩნდა და ვერ მეუბნები, თუ რა გჭირს? - უკვე ვხვდებოდი, რომ ჩემი არეულ-დარეული პასუხები აღიზიანებდა.
- თითქმის!
- თითქმის რას ნიშნავს? - უფრო გაღიზიანდა ის. ხმაში ეჭვის ტონიც შეერია.
- ის გამოჩნდა, უფრო სწორედ უნდა რომ გამოჩნდეს, მე კი არ მომწონს.
- ანუ? - ვერ მიხვდა რისი თქმა მსურდა.
- წლებია ვიცნობ. ვმეგობრობდით, უცებ გაირკვა, რომ ვუყვარდი. მე ამის არ მჯერა, თუმცა თვითონ ასე ამტკიცებს.
- მერე?
- მე იგივე გრძნობით არ ვპასუხობ. ამის გაგება კი არ სურს.
- რას ქვია არ სურს? ეგ გიჟი ხომ არაა, მე მაგის... - უწმაწურად იგინებოდა ის - კახას ვერ უთხარი? თუ რაღაცას ვერ იგებს, უცებ გაარკვევდა.
გამეცინა: - პატარა ბავშვივით ხარ! თხუთმეტი წლის გოგო ხომ არ ვარ, მცველი რომ მჭირდებოდეს? ჩემით ვუხსნი, რომ არც მომწონს და არც მიყვარს, მაგრამ...
- მაგრამ, რა? - ვხედავ რომ ცოფებს ყრის სიბრაზისგან და ვცდილობ თემა შევცვალო, ვინანე ამ საკითხზე საუბარი რომ დავიწყე.
- მართლა, გიო, ჩემს ცხოვრებაში ვინმე რომ გამოჩნდეს, რას იზამ? - ეშმაკური ტონი შევურიე ხმაში. კამერიდან დაძაბულმა შემომხედა.
- რას ვიზამ? ვერც ვერაფერს! - ტკივილით შემომხედა მან - რამე შემიძლია გითხრა? შენ შენი ცხოვრება უნდა გქონდეს.
- კარგი, გასაგებია. - ვიცინივარ მე- ეგ გონების პასუხი უკვე მოვისმინე, გულით? გულით რას ფიქრობ?
- გულით? - ეშმაკურად ეცინება მასაც - გულით რასაც ვფიქრობ მაგის ხმამაღლა თქმა არ შემიძლია. რადგან არასწორია და ეგოისტურია.
მე კი რატომღაც მისი ეგოიზმით უკვე ბედნიერი ვიყავი. ალბათ, მართლაც იყო რაღაც არაჯანსაღი ჩვენს შორის.
- შენს ცხოვრებაში სხვა ქალები არიან? - ამჯერად მე ვკითხულობ.
- რომ გითხრა არაო, დამიჯერებ?!
- ზოგჯერ ტყუილი უფრო იოლი მოსასმენია! - ტკივილით ვეუბნები მას.
- ალბათ! თუმცა შენ ყოველთვის უკეთესად მხედავდი, ვიდრე სინამდვილეში ვარ!
ლევანის სიტყვები გამახსენდა: - ის შენთვის დადებითი გმირიაო, რომ მისაყვედურა.
- არ ვნანობ, ასეთად რომ გხედავ! - გულწრფელად ვაღიარე მე.
გაეღიმა: - მადლობელი ვარ, ეგ ბევრჯერ დამეხმარა. საკუთარი თავის მიმართ რწმენა გამიჩნდა. ის როგორია?
- ვინ? - ვერ მივხვდი მე.
- ახალი პრინცი! - თბილად მეკითხება ის.
- პრინცობამდე ვერ მივიდა, ბაყაყად დარჩა. - გიორგი ხმამაღლა იცინოდა.
- ცოტა რომ მოგეთმინა, იქნებ გადაქცეულიყო?
- არა! - ცივ უარზე ვარ მე.
- თავიდან ჩემზეც ასე ფიქრობდი, გახსოვს?
- კი მახსოვს, მაგრამ ამ შემთხვევაში მართლაც ასეა. რაღაცნაირია, ამბიციური, სულ ცდილობს თავისი უპირატესობა მიჩვენოს.
- მაინც?
- რა ვიცი ყველაფერში უნდა მისი აზრი გავითვალისწინო.
- მერე ეგ ცუდია? - ჩამეძია გიორგი.
- როცა ადამიანი მოგწონს ცუდი არაა, მისგან კი მაღიზიანებს. არ მსიამოვნებს. ყველაფერზე თავისი მოსაზრება აქვს, სიყვარულზე, ოჯახზე, საყვარლებზე. მე ამას ვერ დავეთანხმები, ერთმანეთისგან ძალიან განსხვავებულები ვართ.
გიორგიმ აღარაფერი მითხრა, ერთმანეთს ჩუმად ვუმზერდით.
- საშობაოდ რას გეგმავ? - მკითხა მოულოდნელად.
- არც არაფერს, შვებულებაში მინდოდა გასვლა, თუ მანამდე სამსახურიდან არ წამოვედი.
- სამსახურიდან? - მივხვდი, რომ ზედმეტი წამომცდა, მაგრამ აზრი აღარ ქონდა დამალვას.
- ჰო, თუ ეს აბეზარი თაყვანისმცემელი ვერ დავაშოშმინე, იძულებული ვიქნები წამოვიდე!
- სისულელეა! არავის გამო არ დასთმო სამსახური! მაგ ტიპს ჩვენ დავაშოშმინებთ! - მისი ნათქვამი არასერიოზულად აღვიქვი და გამეცინა.
- კარგი, შენ მაგაზე ნუ იფიქრებ! დიდი პრობლემა არ არის, როგორმე მოვრიგდებით! საშობაოდ რას მეკითხებოდი?
- რას აპირებ მეთქი?
- პატარა არდედეგები მინდა მოვიწყო. - ის მიმზერდა, თითქოს ფიქრობდა ეთქვა თუ არა.
- რაზე ფიქრობ? - ვინტერესდები მე.
- თუ დამეთანხმები.. - გულმა მოუთმენლად დამიწყო ძგერა - იტალიაში მინდა რამდენიმე დღით წასვლა. იქნებ შენც?... - ეჭვით მეკითხებოდა ის. მე კი სიხარულით ჭკუაზე არ ვიყავი.
- მეხუმრები? მაგაზე უარს როგორ გეტყვი! - იმდენად გამიხარდა, რომ აღარც მიფიქრია, ოდნავ მაინც მეცადა საკუთარი გრძნობების მოთოკვა. პრინციპში რა აზრი ქონდა? მე მიხაროდა და სულაც არ ვაპირებდი თვალთმაქცობას.
- არ მეგონა ასე თუ გაგიხარდებოდა, თორემ აქამდე გთხოვდი წამოსვლას. - იცინოდა გიორგი. - მოკლედ ვიზასა და სხვა დოკუმენტებზე მე ვიზრუნებ. ბილეთებსა და სასტუმროს ხარჯებსაც თავისთავად მე დავფარავ.
- არა, რა სისულელეა. - ვიუარე მე.
- მორჩი, ერთხელ მაინც მაცადე ჩემით მოქმედება. ისე როგორც მე მინდა.
- კარგი, კარგი! - უცებ დავეთანხმე შეშინებული, არ გადაეფიქრა. ამდენი წლების შემდეგ როგორც იქნა ვნახავდი. ეიფორიაში ვიყავი. ისე მიხაროდა თითქმის დავფრინავდი.
- სულელი გოგო ხარ! - იცინოდა გიორგი, მე ბედნიერი ვიყავი და სხვა არაფერი მაინტერესებდა - კარგი, წავედი. საქმეს მივხედავ. აბა შენ იცი. ვიზისთვის თუ რამე დამჭირდება დავრეკავ!
- კარგი, დაველოდები შენს ზარს.