-ორსულად ვარ. (ბარბარა)
-რას ქვია ორსულად ხარ?! ვისგან?!
-შენ ხოარ შეიშალე?! რას ქვია ვისგან ?!
-მოიშორებ.
-უკვე მეტისმეტი მოგდის. ამ ბავშვს გავაჩენ.
-მე იმ ქალისგან არ მინდა შვილი ვინც არ მიყვარს.
-ახლა აღარ გიყვარვარ არა? ჩემთან რო იწექი მაშინ ხომ გიყვარდი?
-არც შენ იყავი უარზე.

ამ დროს ნიკა ფეხზე წამოდგა, ბარბარას ხელი მოკიდა და შეანჯღრია.

-არ მოგცემ უფლებას ეს ბავშვი გააჩინო.
ხელი მოიქნია და ბარბარას სახეში გაარტყა. ბარბარა ძირს დაეცა.ნიკა კი აგრძელებდა. წიხლებს პირსაპირ მუცელში ურტყავდა. უმოწყალოდ სცემდა. გული რომ იჯერა სააბაზანოში შევიდა, იბანავა, შემდეგ ისადილა. თითქოს მას არ ეცემოს ქალი, და არ მოეკლას საკუთარი შვილი. უცებ წამოდგა ბარბარასთან მივიდა და ხელში აიყვანა. მანქანაში ჩასვა, და ყველაზე მიყრუებულ უბანში დატოვა. ყველაზე საშიში უბანი. მთელ თბილისში. ალბად ნახევარი საათი ეგდო ბარბი შუა ქუჩაში. მანქანამ ჩაიარა. მაგრამ უცებ მკვეთრად დაამუხრუჭა. უკან სვლით მივიდა ბარბარასთან. მანქანიდან გადმოვიდა, და მის სხეულთან ჩაიმუხლა.

-ღმერთო, რომელმა ნაბი#%#&ვარმა გააკეთა ეს.

ხელში აიყვანა, და მანქანის უკანა სავარძელზე დააწვინა, გეზი საავადმყოფოსკენ აიღო. მიმღებში შევარდა ხელში ატაცებული სიფრიფანა სხეულით.

ექთანს დაუძახა.
-ჩქარა აქეთ.
-სასწრაფოდ საკაცე(ექთანი)

ბარბარე საკაცეზე დააწვინეს, და საოპერაციო ბლოკში შეიყვანეს.

(" ბარბარა ანანიაშვილი, 18 წლის. ქერა, შავი თვალებით. ოდნავ პუტკუნა.)

ვერ ვიტან ამ წვეულებებს რა. მაგრამ დედაჩემს ხათრი ვერ გავუტეხე და აგერ ვდგავარ და წვენს ვწრუპავ.
-ვიცეკვოთ? მე ნიკა მქვია.


ბავშვებო გამარჯობათ. ეს ჩემი პირველი "ჩანაჯღაპნია". ტელეფონით ვწერ ამიტომაც პატარაა. გთხოვთ შემიფასოთ. მიყვარხართ.