ვისკის კიდევ ერთ ჭიქას ვსვავ და თვალები უფრო მებინდება,უცებ ჰაერი უცნაურად იმუხტება და დარბაზში sexy uje mne mojna (მაპატიეთ ლათინური შრიფტისთვის,რუსული არ მაქვს)იწყება,ვისაც მოსმენილი გაქვთ მიხვდებით,რა დაემართებოდა ვისკით გამომთვრალ თინეიჯერს,რომელსაც ამ წუთას მთელი სამყარო ფეხებზე ჰკ ***ა.ტემპერატურამ მომიმატა,გავხურდი,მე კი არა ნებისმიერი ნორმალური ადამიანი იგრძნობს ამ მომენტში ადრენალინის მოზღვავებას.ვერც გავიაზრე მაგიდაზე,როგორ აღვმოჩნდი,ცეკვა დავიწყე და ვიგრძენი ჩვენს მაგიდასთან როგორ შემოიკრიბა ხალხი,ოვაციებით და შტვენით მამხნევებდნენ.მე ვერავის ვამჩნევდი,უბრალოდ ვცეკვავდი,თავდავიწყებით და გამომწვევად.ვიგრძენი როგორ მომაწვა ენდორფინების ზღვა, თუმცა ვერ ვხვდებოდი,რატომ ახლა ხომ ყველაზე უბედური ვარ.
-სარა,გეყოფა ჩამოდი -დაბლა მექაჩება ელენე.
ყურადღებას არ ვაქცევ და ვაგრძელებ ვნებიანად და გამომწვევად საჯდომის ქნევას.ელენე ვიღაცას დახმარებას სთხოვს,ისიც მიახლოვდება და ზურგზე მიკიდებს,ხელებს და ფეხებს ვიქნევ და ვლანძღავ,გარეთ გავდივართ,ელენე გაჩერებული ტაქსის კარს მიღებს და უცნობი შიგნით მტენის,მთელს სავარძელზე გადავწექი,მაგრამ მას ხელს არ ვუშვებ,სასიამოვნო სურნელი აქვს,ცდილობს საკინძე ხელიდან გამომგლიჯოს,ვერ ახერხებს,ბოლოს ყურთან მოაქვს ტუჩები და მხოლოდ ორი სიტყვა მესმის sexy chocolate, მეღიმება,ხელებს ვუშვებ.
**********************
5საათით ადრე...
კიბეებზე ავდივარ და თან ჩემს საყვარელ შოკოლადს ვკბეჩ.კარებს ვაღებ და მისაღებიდან ძალიან ნაცნობი ხმა მესმის.
-ოჰ, ჟოორჟ საერთოდ არ შეცვლილხარ-ის არის ნამდვილად,ჩემი დაკარგული დედიკო,დაკარგული რა,უბრალოდ ათი წლისა დამტოვა და თავის მშობლიურ ამსტერდამს მიაშურა,თავისუფლებისა და გართობის მოყვარე ნიკოლმა ვერ აიტანა,თბილისის ერთფეროვნება და ნაცრისფერი ფერი,დამტოვა და წავიდა.არა წელიწადში ერთხელ კი მნახულობდა,მაგრამ ეგ როგორ უნდა მყოფნოდა ერთი ბეწო ბავშვს,რომელსაც დედის სუნზე,მის ჩახუტებაზე სული ელეოდა.ფეხის კანკალით ვუახლოვდები მისაღებს და ვგრძნობ ძალა მეცლება.
-სარა?მოხვედი ჩემო ლამაზო? -ფეხზე დგება და ჩემკენ მოიწევს,არა ეს დედაჩემი არ არის,ვიღაც გამომწვევად ჩაცმული,შხვართი ნაშაა.
-ნიკოლ-ვუღიმი ცივად და ლოყას ვუშვერ.
-როგორ გაზრდილხარ-მიღიმის და ვგრძნობ,როგორ მიცარიელდება სული.
-საოცარია არა,დედის გარეშეც შეიძლება თურმე გაზრდა.-ნიკოლი ჩემს ირონიას არ იმჩნევს და სავარძლისკენ იყურება,სადაც ასევე მისნაირად გამოწყობილი კიდევ ერთი ქალი ზის-mon bien-aime,გაიცანი ჩემი შვილი სარა-ამბობს ფრანგულად ნიკოლი, ქალი ფეხზე დგება და ლოყაზე მკოცნის-ეს მარიაა,ჩემი მეგობარი.ნაძალადევად ვუღიმი,''ვიკი,კრისტინა ბარსელონა''მახსენდება და ვგრძნობ გული ამერევა.განსხვავებული ორიენტაციის ადამიანების მიმართ ცუდად არ ვარ განწყობილი,მაგრამ როცა დედაშენია ასეთი,მაშინ გრძნობების გაკონტროლება ძნელია.
-ნიკოლი ჩემს ნიშნობაზე დასაწრებად ჩამოვიდა-საუბარში ერთვება მამაჩემი,უფრო მეტად მერევა გული და ვცდილობ თავი შევიკავო.მამაჩემი ყოველთვის თანამედროვე ადამიანი იყო,მაგრამ არ მეგონა,თუ თავის ყოფილ ცოლს ასე თბილად მიიღებდა,თან როცა გელფრენდიც ახლავს და მეც აქ ვარ.გაგიჟება შეიძლება.მინდა ორივე დავახრჩო.დემონსტრაციულად ვბრუნდები და გავდივარ.
-იცოდე ხვალ რესტორანში მოსვლა არ დაგავიწყდეს,6ზე იქ იყავი და იცოდე შარვალი არ დამანახო,სოფიას ეწყინება,რომ არ მოხვიდე-გზაში დამაწია გაფრთხილება,ერთი მაგისიც,ვიკურთხები გულში და კარს ვიჯახუნებ.დედა ლეს***ი,მამა ზედმეტად ევროპელი და მისი ''ძაან დონე''საცოლე,თავისი განებივრებული შვილიკოთი,მაგარია!ამაზე ვოცნებობდი,მთელი სიცოცხლე.შოკოლადის ბოლო ფილას ვკვნეტ და ელენეს ვურეკავ.ცხოვრება მშვენიერია!

მაპატიეთ ახალი ისტორია,რომ დავიწყე,ძაალიან დიდი ხანია ეს ისტორია მიტრიალებდა თავში,არ ვიცოდი რა დამერქმია და ამიტომ ვერ ვწერდი,ახლა უცებ მომაფიქრდა,მუზები მოფრინდნენ და მეც აღარ გავუშვი.ცოტა განსხვავებულია,ჩემს ისტორიებს არ ჰგავს,ამიტომ ძალიან ვღელავ,არ ვიცი როგორ მიიღებთ.ველოდები კომენტარებს...
პ.ს.მარიამის და სანდროს ისტორიას გვაგრძელებ არ იდარდოთ