ღამე გეღვიძება, თვალებს ახელ და ჭერს უსწორებ, შემდეგ ოთახს მიმოავლებ და ხვდები რომ მარტო ხარ, არა ეს ისედაც იცი თუმცა ღამე უფრო ტკივილიანია ვიდრე დღე... სწორედ ესე ვიყურები, სიზმრიდან გამოსული სადაც დედას ვხედავდი, შემდეგ კი სიზმრის კადრები ირონიული ღიმილის პატრონთან გადავიდა. ისევ ვფიქრობ თუ როგორ არის, მაგრამ მალევე ძილი მერევა და ვითიშები.
შემოდგომის წვიმის წკაპუნმა გამაღვიძა დილით, ხალათი მოვიცვი და ფანჯარასთან მივედი, ისეთი ლამაზია ირგვლივ ყველაფერი, ათას ფერებად მორთული. მინაზე ხელი ნელა დავუსვი, წვიმის დროს ფანჯრები ტირიან, ხოდა მეც ავტირდი, ცრემლები ისე ჩამომდიოდა ნაკადულივით სახეზე როგორც ფანჯრის მინას წვიმის წვეთები.. ცრემლები მაჯით მოვიწმინდე და ისევ ფანჯარას მივაშტერდი
-დაბადების დღეს გილოცავ ელენა (თვით-მილოცვა მოვიწყვე და ფანჯარას მოვშორდი)
დღესაც ვმუშაობ,მოვწესრიგდი სამსახურში წასასვლელად, ყავა დავლიე და სახლიდან გავედი. მე ჯურნალ ‘’სარკეში’’ რედაქტორად ვმუშაობ,ჩემი სამსახური დიდად მეგობრული თანამშრომლებით არ შემოიფარგლება, რამოდენიმე თანამშრომელმა მომილოცა მათ შორის რაღათქმაუნდა ჩემმა ერთადერთმა მეგობარმა ლაშამ, ამდენი ხნის მანძილზე მარტო ჩვენ ორმა გამოვნახეთ საერთო ენა.
-გილოცავ ელენა, მშვენიერი ხარ როგორც ყოველთვის (ლაშა) ლაშამ ვარდის თაიგული მომცა და ჩამეხუტა
-მადლობაა ლაშ(მე)
ლაშას გადავეხვიე, შემდეგ კი კაბინეტში შევედი
დილიდან თავი მტკიოდა ამიტომ გადავწყვიტე ჩემს დაბადებისდღეს ჩვეულებრივი დღესავით ჩაევლო.
დრო მალე გავიდა, საღამოს კი სახლისკენ გავემართე
-ელენა გაგაცილებ დაჯექი (ლაშა)
-არ მინდა ლაშა მადლობა ფეხით მირჩევნია (მე)
-სადმე ხომარ გაგვევლო ? (ლაშა)
-მადლობა ლაშა მაგრამ მირჩევნია დავისვენო (ელენა)
ლაშა გადავკოცნე და გადავწყვიტე ისევ იმ ქუჩიდან წავსულიყავი სახლში საიდანაც გუშინ წავედი. ქუჩას მივუყვებოდი იმ ადგილის დანახვისას გამეცინა სადაც ის იწვა ან უფრო სწორედ რომ ვთქვა ის ეგდო.
იმ ადგილას გავჩერდი და ასფალტს დავაშტერდი მომღიმარი სახით, ამ დროს ჩემს გვერდით ტაქსი გაჩერდა, კარი გაიღო, ცოტა არიყოს შემეშნდა და გზის გაგრძელებას ვაპირებდი როდესაც ვიღაცის ხმა შემომესმა და ადგილზე გავშეშდი.
-მოიცა
აშკარა იყო რომ მე დამიძახა, იმიტომ რომ ქუჩაში არავინ იყო, მხოლოდ ოდნავ წინწკლავდა წვიმა, ქარი კი ფერადფერად ფოთლებს ჰაერში აბნევდა და მრავალი ფერის ქაოსს ქმნიდა, ტაქსიც წავიდა, მისკენ შევტრიალდი და ისევ ჩემდაუნებურად გამეცინა
ის იდგა ჩემს წინ, ეტყობოდა მისუსტებული იყო მაგრამ მაინც იდგა და ისევ იმ ირონიული ღიმილით იყურებოდა
-ესეთი სასაცილო ვარ? თქვა სერიოზული ხმით მაგრამ სახეზე მიმიკა არ შეცვლია
-გუშნაც ეს თქვი, რით ვერ მიხვდი რომ სასაცილო ხარ (მე) მივაყარე და ისე დამაბნია მისმა მზერამ რომ ისიც კი ვერ მოვიფიქრე წამოვსულიყავი უბრალოდ ვიდექი მის წინ, ერთი მეტრის დაშორებით ისე თითქოს რაღაცას ველოდი, ან თითქოს დასჯილი ბავშვი ვყოფილიყავი.
-სულ ესეთი ბრაზიანი ხარ თუ? (ეჭვის მზერა მომაპყრო და ამჯერად ჩვეულებრიავარ ჩაიღიმა, დაბლა დააშტერდა რაღაცას შემდეგ ისე მე ამომხედა და ხელი გამომიშვირა
-მე გიორგი ვარ (მის ხელა ჩემი ხელი შევაგებე, წამით ხელებს დავაშტერდით შემდეგ კი თვალებში მომაშტერდა მისტერ გიორგი.
-ხელი ძალიან ცივი გაქვს (მე) ხელი შევუშვი ჯიბეში ჩავიდე
-შენ ყველაზე ესე ზრუნავ? (გიორგი)
-ზრუნვა აქ რაშუაშია? (მე)
-მადლობა დახმარებისთვის, მახსოვს გუშინ მანქანაში როგორ ჩამტენე (გაიცინა) შემდეგ საავადმყოფოში აღარ დამხვდი (გიორგი)
-მე ჩემი ადამიანური მოვალეობა შევასრულე და გასაჭირში მყოფ ადამიანს დავეხმარე, მადლობისთვის არაფრის, ეხლა კი უნდა წავიდე, კარგია სერიოზული რომ არაფერი მოგივიდა, კარგად იყავით (მე) შეტრიალებას ვაპირებდი როცა ხელი მომკიდა
-მე ჯერ კიდევ ვერ დავდივარ კარგად (გიორგი)
-და მერე? (მე)
-მერე ის რომ აქ თქვენს გამო ვარ და მომხედეთ, ესე მარტო მტოვებ? (გიორგი)
-მაპატიე ამას რომ ვამბობ მაგრამ ეგ კუნთები მე უნდა მქონდეს, შენ კიარა (მე) გაბრაზებული სახე მივიღე თითქოს და არ მომწონდა ეს ყოველივე და მასზე ზრუნვა, ის რაღაცნაირი იყო, თითქოს სახეზე ეწერა რომ ვერაფერს დამიშავებდა და მის გვერდით არ უნდა შემშინებოდა. ხელი ჩავკიდე და ქუჩას გავუყუვით
-ცოტა ხანი აქ დავსხდეთ (გიორგი)
იქვე სკამეიკაზე მიმითითა და დავსხედით
-ცნობისმოყვარე არ ვარ საერთოდ მაგრამ ამ შემთხვევაშ დამაინტერესა, თუ პირადული არ არის, გუშინ რა ხდებოდა? (მე)
-რო მცემდნენ? (გიორგი) გაიცინა და გამომხედა
-აჰამ (მე) სერიოზული სახით ვესაუბრებოდი მისგან განსხვავებით.
-გამქურდეს და როცა აღმოაჩინეს რომ ადვოკატი ვარ გადაწყვიტეს ისე ვეცემე რომ ტვინი შემრყეოდა.
-და ეს... (მე) დასრულება არ მაცადა, ალბათ მიმიხვდა რის თქმასაც ვაპირებდი
-ამას თვითონ ლაპარაკობდნენ, მეკი მესმოდა, შემდეგ ერთერთმა თქვა რომ გოგონა მორბოდა, ეგონათ პოლიციას გამოუძახე და გაიქცნენ. პროფესიონალი ქურდები არიყვნენ, ამას ისიც მიუთითებს რომ ერთერთს ნიღაბი არ ეკეთა და დავინახე, კიდევ არაფერი წაუღიათ, უბრალოდ საბუთები ნახეს, შიშის საფუძველზე კი გაიქცნენ და ჩემი საფულეც დაავიწყდათ. (გიორგი)
-მერე რამეს არ აპირებ? რომ დაგესხნენ თავს კიდევ? (მე) შემეშნდა და ოდნავ შევიშმუშნე
-არა, ჩივილს არ ვაპირებ (გიორგი)
-რატომ? (მე) ძალიან გამიკვირდა
-მათ მე შენი თავი გამაცნეს, ნეტავ აქამდეც ვეცემე თუ შენ გაგიცნობდი (გიორგი)
-საერთოდ ესე აბამ ხოლმე გოგოებს? (მე) გამეცინა და ხელების ნერვიულად ერთმანეთზე სმა დავიწყე
-მე შენ არ გაბამ და საერთოდ მე საცოლე მყავს (გიორგი)
ისევ ირონიული მზერა, მინდოდა მიწა გამსკდომოდა და იქვე ჩავეტანე და დავემარხე ცოცხლად ვიდრე ეხლა აქ ვმჯდარიყავი მის გვერდით.

-----------
ძალიან გამახარეთ რომ მოგეწონათ <3 მხოლოდ ერთი რამე ვერ გავიგე, წინა თავში გიორგი გადაარჩინა ელენამ, მეტი არაფერი მომხდარა და ვერ მივხვდი უბრალოდ რამოდენიმემ რა დაწერეთ, ანუ რადგან გადაარჩინა უეჩველი ესენი უნდა იყოს ერთად? თუ? რავი ვერ გავიგე და ჩამახედეთ თქვენს აზრებშიც )) კიდევ ის მაინტერესებს თუ რა იყო არარეალური, რომ დამიკომენტარებთ რომ არარეალური იყო რაც დავწერე, შეგიძლიათ ისიც დაურთოთ თან თუ რატომ იყო არარეალური, რომ გამოვასწორო)) კრიტიკა რათქმაუნდა უნდა იყოს მაგრამ ამ კრიტიკას თავისი ახსნებიც რომ დაურთოთ გამიხარდება)) მადლობა ვინც აკომენტარებთ და მწერთ პირადში თუ ფეისბუქზე <3 მიყვარხართ <3 აბა ველი თქვენს შეფასებას <3