-შენ გიოს და არ ხარ?
-კი მერე
-ძალიან ლამაზი და ყოლია ისა და ელენე გქვია?
-კი (და გაღიზიანებული შეხედა ბიჭს)
-ვწუხვარ სანდროს გამო
-ხო ავარიაში მოყვა და გარდაიცვალა
-ვიცი მისი საუკეთსო მეგობარი ვიყავი
-რავი არასდროს არ მეუბნებოდა შენზე
-და დამაბარა რომ მოვკვდებიო ჩემ დას მიხედეო იცი რა თან დიდი ხანია მინდოდა მეხრა რომ მიყვარხარ მაგრამ ერ გავბედე
-შეყვარებული მყავს
-შნზე ბევრი მომიყვა და არ გყავს შენზე ბევრი რამე ვიცი
-მაგალითად
-ყოველ ღამე გიოს წერილს კითხულობ გარეთ გამოდიხარ და ტირილში გეძინება დეპრესია გაქ და გინდა რომ შენი ძმა ერთხელ მოვიდეს საბანი დაგაფაროს შუბლზე გაკოცოს და წავიდეს
-ამდენი საიდან იცი
-ისიც ვიცი ბიჭები რატო არ მოგწონს და დილით სანამ წახვალ გიოს სურათს უყურებ ხო ისე მე სანდრო ვარ შენ 17წლის ხარ ხო?
-ხო მერე
-იცოდე რომ ვერ გამასულელებ
ელენემ თავი ვეღარ შეიკავა და ცრემლები წასკდა სანდრომ ჩაიხუტა და ესე იყვნენ ცოტა ხანი მის შემდეგ ხვდებოდნენ ერთმანეთს უკვე 10წელი გავიდა შვილებიც ჰყავს მარი და გიო
როდესაც სანდრო გიოს ეძახის ყოველთვის მგონია რომ ჩემი ძმა დაბრუნდება იმდენად მახსენებს მის თავს და ამის მერე ჩვენ ბედნიერები ვცხოვრობდით...
როგორია ესეთი ტიპის დავდო თუ არა?