ისევ ღამის სამი საათი
ისევ მღვიძავს
ისევ ვტირი
ისევ ჭერს ვუყურებ..
ისევ და ისევ..
ღმერთო უკვე ორი თვე გავიდა და ჯერაც ვერ ვიაზრებ. ყველა საყავრელ ადამიანს რატო მართმევ ცხოვრება.. ხო შეიძლება ერთხელ ბოლომდე ვიყო ბედნიერი და არა ნაწილობრივ.. ხომ შეიძლება მყავდეს ის ადამიანი გვერდით ვისაც ვეყვარებოდი და მეყვარებოდა... უკვე სრულ ისტერიკასი გადამდიოდა და ჩემები რომ არ გამღვიძებინა ბალიში დავიმხე თავზე და ბოლო ხმაზე ავტირდი..
ისევ მარიამი..
ისევ ტირილი..
ისევ ტკბილი მოგონებები
და ისევ სიკვდილი...
რატომ გაახალგაზრდავდა დაავადებები ესე ძალიან.. რატომ მაინცდამაინც ჩემი თბილი მარიამი..
როდის ჩამეძინა არ მახსოვს, მარამ კარგად გვიანი იყო რომ გავიღვიძე.. ჩვეულად შავი ტანსაცმელი ცავიცვი და სამზარეულოში გავედი, დედაჩემს ყრუდ მივესალმე და სასაუზმოდ მაგიდასთან დავჯექი...
-სესილი რას გიგავს თვალები? ისევ იტირე ხომ?
-აუ დედა შემშვი რა
-რას ქვია შეგეშვა. ჩემი შვილი ხარ და ვღელავ შენზე..
-თუ შენი შვილი ვარ უბრალოდ შემეშვი
სამზარეულოდან გამოვვარდი ჩანთა ავიღე და სკოლის გზას დავადექი..
მე სესილი მაისურაძე ვარ, 16 წლის მეთერტმეტე კლასელი. საშუალო სიმაღლიდ შავი ტალროვანი თმით და ყავისფერი თვალებით...
მარიამი?
მარიამი ყველაზე თბილი ადამიანი იყო ვინც კი ოდესე გამიცნია.. 2 თვის წინ ფილტვების კიბოთი გარდაიცვალა და ახლაც ვერ ვაანალიზებ რა ხდება... ყოველ ღამე მესიზმრება როგორ მთხოვს დახმარებას მაგრამ .....
ისევ მეღვიძება და ვიწყებ ტირილს, გამთენიისას ჩამეძინება , დილით კი ისევ პრობლემები....
უბრალოდ აუტანელი და საშინელებაა... ამდენი კითხვა გრჩება პასუხ გაუცემელი შენ კი ყველაფერი გაინტერესებს...
კლასშში შესვლისას ყველამ მწუხარების თვალებით შემომხედა რაზეც კვლასვ ირონიულად ჩამეღიმა. ჩემი ადგილი დავიკავე და თავი მერხზე დავდე როგორც მჩვევია...
-სესილი, სესილი სესილი...
ნელა ავწიე თავი და ხელში ჩემი კლასელი ნინი შემრჩა. სიმართლე ვთქვა არც ისე ცუდი ურტიერთობა მაქვს, მაგრამ არც სიყვარულს არ ვეფიცებით ერთმანეთს..
-გისმენ ნინი
-დღეს ჩემი დაბადებისდღეა და დიდი წვეულების გადახდას ვაპირებ და გთხოვ უაი არ მითხრა რა მთელი კლასი მოდის..
-ხო იცი არა რომ ეგეთები ჩემი არაა.
-აუ გთხოვ რა უარი არ მიიღება იცოდე..
გამიღიმა და მოსაწვევი გამომიწოდა
-კარგი მოვალ..
მეც გავუღიმე და პაარა კონვერტი გამოვართვი..
როგორც იქნა დამთავრდა ექვსი გაკვეთილი და სასაფლაოზე წავედი..
ყოველ დღე დავდივარ დაა მარიამის საყვარელი ყვავილები მმიმაქვს... ჩამოვჯდები საფლავის ქვასთან და მთელი დღის ამბებს ვუყვები..
-იცი მარ დღეს ნინიმ თავის დაბადების დღეზე დამპატიჟა.. უარი ვუთხარი მაგრამ მეორე თხოვნაზე შენ გამახსენდი და წარმოვიდგინე რა სიხარულით გამოართმევდი მოსაწვევს.. შენ ხომ ესეთების გიჟი იყავი....
იცი როგორ მენატრები და მაკლიხარ? შენთან ერთად მეც წავედი... აღარაფერი დამრჩა ამ ქვეყანაზე.. მხოლოდ შენ იყავი და შენც დამტოვე...
ცრემლები მოვიწმინდე და სალფეთქი მარიმის გაყინულ სახეს გადავუსვი და მტვერი მოვაშორე.. სურათის ქვემოთ თეთრი ასოებით ეწერა :
მარიამ ყურაშვილი
1999-2015...
ისევ ცრემლები
ისევ მარტოობა
ისევ სიცივე...
ნელა წამოვდექი და სახლისაკენ ავიღე გეზი... უკვე გამოსასვლელში ვიდექი რაღაც მძიმეს რომ შევასკდი მთელი ძალით და რომ არა მისი სწრაფი რეაქცია ალბათ იქვე დავასკდებოდი და ვერავინ ვერ ამაწყობდა...
-უკაცრავად
ძლივს ამოვილუღლუღე და გასწორება ვცადე.. თვალებში ვერ ვუყურებდი და უკვე მერამდენედ გადავთვალე ამოსასვლელი კიბეები კაცმა არ იცის..
-არაუშავს კარგად ხარ?
-კი კი კარგად ვარ..
სწრაფად ვუპასუხე და წასასვლელად მოვემზადე, რომ უცებ შევხედე თვალებში და იქ დაიკარგა ჩემი კარგად ყოფნა.. ისეთი მწვანე თვალები ჰქონდა, რომ ადამიანს ყველანაირ ტკივილს დაავიწყებდა...
მეტი აღარაფერი გვითქვამს ერთმანეთისთვის ხელები შემიშვა და მომცა საშუალება რომ წავსულიყავი..

სახლში დარეტიანებული მივედი და მაშინვე აბაზანაში შევედი.. ცხელმა წყალმა მალევე მომიყვანა გონს და გამახსენდა რომ ნინის დაბადების დღეზე ვიყავი წასასვლელი.. მალევე მოვწყდი ნეტარებას და ოტახში გავვარდი გამოსაცვლელად.. კარადიდან მარიამის ნაჩუქარი მუხლს ოდნავ აცილებული შავი უბრალო კაბა გადმოვიღე და ამავე ფერის მაღლები... გამახსენდა მარიამის სიტყვები კაბის ჩუქებისას „ამ კაბას მხოლოდ მაშინ ჩაიცმევ როცა ყველაზე მეტად მოგენატრები“.. უნებურად ცრემლები წმომივიდა თუმცა მალევე მოვიშორე და ძალიან მსუბუქი მაკიაჟის გაკეთება გადავწყვიტე.. საჩუქარზე დიდად არ მიფიქრია, სახლში რომ მოვდიოდი ამკაულების მაღაზია შემხვდა და უბრალო, მაგრამ ძალიან ლამაზი პეპლის ფორმს კულონი ვუყიდე...
მოსაწვევს რომ დავხედე მისამართი და დრო ეწერა... დროს რომ დავხედე კი მთელი ნახევარი საათით დამიგვიანია.. ტაქი გამოვიძახე და ხუთ წუთში უკვე დანიშნულების ადგილისკენ მივდიოდით...
მანქნა უზარმაზარი ორსართულიანი სახლის წინ გაჩერდა საიდანაც ბოლო ხმაზე ისმოდა მუსიკები და სიცილის ხმა....
კარები შევაღე და ისევ რაღაცა დიდის შევასკდი... შეგინებას ვაპირებდი როცა ზემოთ ავიხედე და ჩემზე ორი თავით მაღალ ადამიანში უკვე ნაცნობი ამოვიცანი....

გამარჯობათ ბავშვებო.... ამდენი ხნის მერე დავბრუნდი ახალი ისტორიით ... იმედია მოგეწონებათ