თვალები გახელა გამიჭირდა ისე ცუდად ვიყავი , სხვეულს ვეღარ ვგრძნობდი , ნახევარი სხეული ჩაშავებული კიბეზე დავგორდი თუ ტრაილერმა გადამიარა ვერგამეგო
ყველაფერი მტკიოდა განსაკუთრებით კი თავი , ხელის გამოძრავებაც კი უფრო მატკივებდა და უსულო საგანივით ვიწექი
თვალები ძლივს გავახილე და გაემოს თვალი მოვავლე
საავდმყოფოში ვარ , იმ გარემოში , ექიმებთნ რომელსაც პატარობიდან ვერ ვიტან და მეშინია
-მადლობა ღმერთს - გავიგე დედაჩემის ხმა და შემდეგ ტირილი
თავს ვერ ვწევდი
ლაპარაკიც არ შემეძლო
თვალებიდან ცრემლები ჩამომივარდა
-დედი - ძლივს წარმოვსთქვი და ისეთი გრძნობა მქონდა რომ ეხლა მოვკვდებოდი
-ჩემო საყვარელო , ჩემო ლამაზო - ჩაიმუხლა დედაჩემი და ხელზე მკოცნიდა
ცოტნეც იქვე იყო და ტიროდა
ის კაცი რომელის ტირილიც არასოდეს მენახა თავზე მედგა და ტიროდა
-სოფო სადაა? - ვიკითხე და ცოტნეს გავხედე
-სადღაც გავიდა დედი მოვა ალბათ მალე - მითხრა კატომ და სახეზე ფერება დამიწყო
-დედა ექიმმა რა თქვა ?სერიოზულიაო რამე? - ვიკითხე შიშით
-ნუ ლაპარაკობ ისედაც გიჭირს დე
-სერიოზულია რამე?
-არა დედი არაფერი სერიოზული
-ხერხემალზე პრობლემა ხომ არ მაქვს?
-არა მხოლოდ ტვინის შერყევა და წოლა მოგიწევს , თავბრუს ხვევები შეაწუხებს , ბეწვზე ხარ დედი გადარჩენი შენ რომ დამეკარგე - ტირილი დაიწყო ისევ კატომ
-დედი დამშვიდდი გთხოვ მთავარია აქ ვარ და ცოცხალი
-მამი შენ რომ რამე მოგსვლოდა გავგიჟდებოდით ჩვენი ერთადერთი იმედი ხარ - ცოტნეს თვალებიდან ცრემლები არ ჩერდებოდა
-მიყვარხართ - შევეცადე გამეღიმა
-ჩემო პატარა - თავზე მაკოცა ცოტნემ
-ბავშვები აქ არიან?
-კი დედი
-შემოვიდნენ რა
-მხოლოდ ერთს შემოუშვებენ
-იყოს ნებიამიერი
ორივემ მაკოცა და შემდეგ გავიდნენ
ორივეს უჭურდა იმის დაჯერება რომ მათი ერთადერთი ქალიშვილი რომელსაც ცხოვრებაში მსგავსი რამ არ მოსვლია ეხლა პალატაში წევს ნახევრად ლურჯი და წესიერად გონზეც არ მოსულა
გავიდნენ თუ არა ხელს დავხედე , არაფერი არ შეცვლილა მთელ სხეულზე ყველაზე გამოკვეთილი ის ადგილი იყო...
კარი გაიღო და ნიკუშამ შემოყო თავი
-როგორ ხარ გკითხავდი მაგრამ გეტყობა - არც მას ეტყობოდა სახეზე კარგად ყოფნა
-მთავარია ცოცხალი ვარ
-რა მოხდა იქ მაინც ვერ გავიგე
-ფეხი დამიცდა
-როგორ?
-აუ შენ ჩემი არ გჯერა ? - ხმამაღლა მომივდა და ხველება ამიტყდა
-კაი დამშვიდდი და ნუ ილაპარაკებ ბევრს ხო ხედავ არ შეიძლება
-შენი კიბეების ბრალია რა ! - ვაცადე გამეცინა
-შენ ხარ მოუხერხებელი და რა ჩემი კიბეების ბრალია - ნიკას გაეცინა
-დიახაც !
-ეს ნახე რა - ლოყაზე მიჩქმიტა - ძალიან შეგვაშინე იცი
-მეც ძალიან შემეშინდა
-რამ გაგიყვანა ღამის ორ საათზე ოთახიდან?
-წყალი მომინდა , ცუდად ვიყავი
-ოხ მარიამ - თავი გააქნია
-რა ჩემი ბრალია ?
-ნელა უნდა იარო
-ნელა დავდიოდი
-არ მჯერა - ენა გამომიყო
-კაი დავრბოდი
-არვიცი რას შვებოდი მაგრამ ჩვენ მაგრად გვანერვიულე , ბავშვები თავის თავს აღარ გავდნენ განსაკუთრებით ლუკა იცი როგორ ინერვიულა
-შენ? - დავსი კითხვა და შემდეგ მაგრად ვინანე
-მე?
-ხო
-მეც მაგრად მანერვიულე , თან გათეთრებული რომ გნახე ცუდად გავხდი გოგო მეგონა დაგკარგე
-მე ესე ადვილად ვერ მომიშორებთ
-და ვინ თქვა რომ შენი მოშორება მინდა? - გამიღიმა
მეც გამეღიმა
რაღაცის თქმას აპირებდა მაგრამ ოთახში თავი ლუკამ შემოყო
-აბა დავაი ეხლა შენ გარეთ - უთხრა ნიკუშაას და ხელით ანიშნა გასულიყო
ნიკა გავიდა და ლუკა წინ დამიჯდა
-მოსაკლავი ხარ რა
-რატომ ლუკი?
-რა რატომ გოგო? როგორ ვინერვიულე იცი?
-ყველაზე მეტად რომ მიყვარხარ იცი?
-მეც რომ ყველაზე მეტად მიყვარხარ მაგიტომ ვინერვიულე , მეგონა...
-რა მნიშვნელობა აქვს რა გეგონა მთავარია აქ ვარ
-შენს არსად აღარ გაგიშვებ მარტო
-ღამეც მიდარაჯებ?
-მეორე სართულზე თუ იქნება შენი ოთახი მე ვიყო არაკაცი თუ გვერდიდან მოგშორდე
გამეცინა
-აუ სოფო არ მოსულა?
-არა და არავინ არ იცის სადაა , გიჟივით გავარდა
-ტელეფონი მომაწოდე ჩემი რა
ლუკამ ტელეფონი მომაწოდა და თავის ადგილს დაუბრუნდა
-ეხლა დამტოვე !
-ვერ გავიგე
-მარტო მინდა ყოფნა
ლუკამ წარბები აწია , ადგა და გავიდა
მარტო დავრჩი და ეგრევე სოფოს დავურეკე
*********
-სად ხარ?
-მოხვედი გონს მადლობა ღმერთს
-სად ხარ სოფო?!
-მოვდივარ უკვე
-როგორც კი მოხვალ შემოდი ჩემთან!
-კარგი - მთხრა და ტელეფონი გათიშა
*********
ამას ბევრი ფიქრიც არ უნდოდა , კარგად ვიცოდი რომ გიორგი ნახა , სოფოს ვიცნობდი და ამას ესე არ დატოვებდა
კარი გაიღო და სოფო შემოვიდა
სიმწრის სიცილი ამიტყდა
რა მაცინებდა თვითონაც არ ვიცოდი მაგრამ ტირილს სიცილი ჯობდა
-ხედავ რა გამიკეთა? რა დავუშავე ისეთი რომ ჩემი მოკვლა მოუნდა? - ვიცინოდი და თან ვტიროდი
-დამშვიდდი გეხვეწები შენთვის არ შეიძლება ნერვიულობა
-არა ხო? აბა ეხლა ვიცინო?
-რაღაცას გეტყვი
-მიდი აბა
-გიორგი ვნახე და... - გაჩერდა
-რა მერე ? ალბათ იცინოდა
-არა ძალიან ნერვიულობდა , იმიტომ რომ ამ ყველაფერს მას შეტენიდნენ
-აა შეტენიდნენ? არ გაუკეთებია ხო? - გამეცინა
-არა გიორგის არ უკრია შენთვის ხელი
-აა ალბათ შენ იყავი , ან ლუკა ხო?
-არა მარიამ ის მართლა არ ყოფილა
-აბაა ვინნ იყო ვინ?! - ვიყვირე
-არვიცი
-არ მჯერა მე მაგისი , მხოლოდ ის ვერ მიტანს
-როდესაც ვესაუბრე მივხვდი რომ ის არ იყო
-მაგარია შენც მოგთაფლა
-ეგ რა შუაშია მეც ისივე მძულს ეგ ბიჭი როგორ შენ მაგრამ მას არ უქნია , შენ მარიამ ჩემს თავს ტყუილზე დაიფიცებ ან ოჯახს?
-არა
-ხო და მან მთელი მისი ოჯახი და მისი ერთადერთი დის სიცოცხლე დაიფიცა
-მაინც არ მჯერა! - ვუთხარი და იმაზე ფიქრი დავიწყე ვის შეიძლება ჩემთვის ხელი ეკრა....
ეს ექიმების გარემოცვა , ერთი კვირა საავადმყოფოში და მგონი ყველა ექიმი გავიცანი , ხან რა ამტკივდებოდა და ხან რა , დედაჩემი კი ყოველთვის ექიმს ეძახდა
მეცინებოდა მაგრამ ყველაფერი მღლიდა , მეგობრების გარეშე აქ ყოფნა ყველაზე ცუდი იყვნენ , კი ხშირად იყვნენ ჩემთან მაგრამ კატო არავის არ აძლევდა ჩემთან გაჩერების უფელაბას "წადით სახლში დაისვენეთო" არა ეთ მხრივ მართალიც იყო ბავშვები დილიდან ჩემთან იყვნენ მაგრამ მის გარდა ჩემს პალატაში არავის არ დარჩენილა
ჩემი დაშავებული ხელი არავის არ შეუმჩნევია , მხოლოდ სოფომ იცოდა დანარჩენებს კი ეგონათ რომ დაგორების დროს დავიზიანე , მაგრამ ნიკა მაინც არ მეშვებოდა და რაღაცის გამოძიებას ცდილობდა...
ერთ კვირაში სახლში გამწერეს , მაგრამ ექიიმა ადგომის უფლება ჯერ არ მომცა , მხოლოდ სახლში ისიც ვინმეს დახმარებით , არადა არ იყო ესე საქმე თვითონაც მშვენივრად დავდიოდი , კარგი ჰო შეიძლება ზოგჯერ ცუდად ვხდებდი მაგრამ თანთადან მოვმჯობინი , დედაჩემი კი მაინც არ მეშვებოდა , შენს და ნიკას შორის ურთიერთობა კარგად მიდიოდა ძალიან მანებივრებდა და ეს მაგრად მსიამოვნებდა , ყველას ეგონა რომ მეც მომწონდა მაგრამ ესე ნამდვილად არ იყო , რაღაც იყო ისეთი რაც არ მაძლევნდა ნიკას "შეყვარებს" უფლებას , თვითონ კი ნამდვილად არ მალავდა უკვე რომ მოვწონდი , არა არ ამობობდა მაგრამ საქციელებით ამტკიცებდა , საკმარისი იყო ვინმე ბიჭზე რამე მეთქვა და ეჭვიანობდა , არადა რა აეჭვიანებდა მართლა ვერ ვხვდები ჩვენ ერთად არც კი ვართ...
ზუსტად ორი კვირა გავიდა მომხდარიდან... თითქოს ყველას გადაავიწყდა მომხდარი მაგრამ მე არა , მაინც მახსოვდა გიორგი , სოფოს ნახულობდა ხოლმე , რამდენჯერმე მომიკითხა , არვიცი რატომ მაგრამ მესიამოვნა თუმცა როდესაც ყველაფერი მახსენდებოდა ძველი მარიამი ვხდებოდი , ვნახე კიდევაც ორჯერ როდესაც დედაჩემი მასეირნებდა გარეთ , არც მიმჩნევდა ვიღაც გოგოსთან ერთად იყო , მინდოდა მივსულიყავი და მომეკლა მაგრამ მერე მახსენდებოდა რაც მჭირდა და ის რომ მარტო არ ვიყავი
ერთ დღეს მე და დედაჩემი პარკში ვისხედით და ძალიან ახლოს ვიღაც ბიჭმა გაგვიარა , დედაჩემი წამოდგა და მისკენ წავიდა
თბილად გამოესაუბრა ბიჭიც უღიმოდა , როდესაც გამომხედა მხოლოდ მაშინ შევამჩნიე რომ გიორგი იყო და სისხლი ამიდუღდა
მზერით ვუთხარი რომ მძულდა , დედაჩემს დაემშვიდობა და წავიდა
-დედა ამას საიდან იცნობ? - ვკითხე ინტერესით
-ჩემი შვილის გადამრჩენელს არ უნდა ვიცნობდე? - გამიღიმა
-რა დედა? - გამიკვირდა
-ხო ბავშვებმა არ გითხრეს
-რა უნდა ეთქვათ?
-გიორგიმ გიპოვა გათიშული და მან უთხრა მერე ნიკას , საავადმყოფოსიც მან მოგიყვანა
-შანსი არაა
-ჩემი თვალით ვნახე მარიამ და
-დედა წავიდეთ სახლში ბავშვები უნდა ვანხო
დედაჩემი უყოყნანოდ დამეთანხმა და სახლშიც მალე ავედით
ნერვები მეშლებოდა მატ საქციელზე როგორ სოფომ ეს არ მითხრა?!
მაგრამ რა უბედურებაა ჯერ გადმომაგდო და მერე წამომიყვანა საავადმყოფოში?!
არა დედაჩემსს შეეშლებოდა
-დედა წავედი მე! - ვიყვირე და ქურთუკი მოვიცვი
-მარიამ სად მიდიხარ?
-ბავშვები უნდა ვნახო
-არა!
-დედა მივდივარ
-ცუდად გახდები დედი
-ნუ გეშინია - ლოყაზე ვაკოცე და გარეთ გავედი
ოდნავ თავის ტკივილი ვიგრძენი მაგრამ ისე არ ვყოფილვარ სახლში რომ შევბრუნებულიყავი
ამიტომ წინ წავედი
ბავშვები ლუკასთან იყვნენ
მეც მასთან მივედი
ყველას ძალიან გაუკვირდა ჩემი იქ მისვლა
მაგრამ მერე ჩემსკენ გამოიქცნენ და მაგრამ ჩამეხუტა
ანიც აქ იყო მანაც გადამკოცნა
-ანი შენი ძმაა სადაა? - ვკითხე როდესაც მარტო დავრჩით
-სახლში ალბათ რატომ მარიამ? - გამიღიმა
-რაღაც საქმე მქონდა
-გადი ჩემთან მარტოა გორგი
-მართლა?
-ხო მიდი , მე საღამომდე არ მოვალ შაკოსთან ერთად კინოში მივდივარ და დაელაპარაკე
-ვაუ შაკო ნახე - გავუღიმე
ანის გაეციმა
--------------------------
-გულწასული ვინ მიპოვა? - ვიკითხე როდესაც ყველა ოთახში იყო და ნიკუშას გვერდით მივუჯექი
-გიორგიმ და მერე მე მითხრა - მითხრა ნიკამ და ხელი გადამხვია
ხელს
ხელს დავხედე მაგრამ ცუდად რომ არ გამომსვლოდა არ მომიშორებია
-არ უნდა გეთქვათ?
-მაგას რა მნიშვნელობა ჰქონდა? - მკითხა ძიმკამ
-ჩემთვის ქონდა - ვთქვი და სოფოს გავხედე
-აუ კაი რა ყველა შენს მდგომარეობაზე ფიქრობდა და არა იმაზე როდის გეტყოდით ვინ გიპოვა - მითხრა შაკომ
-და როდესაც გონს მოვედი უნდა გეთქვათ
-გამოდი რა - მითხრა სოფომ და სამზარეულოში გავიდა
მეც გავყევი
-საიდან გაიგე ეგ? მე მეგონა ბიჭებმა მიგიყვანეს
-მოიცა შენ არ იცოდი
-არა , ჯერ ბიჭები წავიდნენ და მერე გვითხრა ჩვენ შაკომ და ჩვენც წამოვედით , რომ გამოვედი არც ნიკას მანქანა იდგა და არც გიორგის ვიფიქრე რომ გიორგი გაიქცა შენ კი ბიჭებმა წამოგიყვანეს
-მაინც უნდა ეთქვათ
-ჩემთვისაც
-სოფო
-ჰოუ
-გიორგისთან უნდა წავიდე
-ხო არ ღადაობ გოგო? რა გინდა გიორგისთან
-არა უნდა გავიდე , უნდა ვნახო
-გამოგყვები
-არა მარტო
-რამე რომ გააკეთოს მარიამ? არგინდა რა
-არა უნდა ვნახო! რომ არ მივიდე ვერ მოვისვენებ
-გეხვწები რა
-თუ რამე დაგირეკავ
-თუ რამე? თუ რამე გააკეთა მერე დარეკვა რა ჯანდაბად მინდა
-არაფერს იზავს მერწყმუნე!
-ვერა!
-წავედი - ვაკოცე და გასასველლელისკენ წავედი
ბავშვებს ხელი ავუწიე დამშვიდობების ნიშნად
ანამ თვალი ჩამიკრა და გამეცინა
შეიძლება თქვენც არ მთვლიდეთ სწორად მაგრამ ეს უნდა გავაკეთო!
დიდხნიანი მგზავრობის შემდეგ მივადექი გიორგის სახლს , კარზე ზარი დავრეკე და ის კაცი გამოვიდა , თბილად გამიღიმა
მეც გავუღიმე
-რამ შეგაწუხა შვილო?
-გიორგი სახლშია?
-კი ეხლავე ვეტყვი გამოვიდეს , შენ მოდი შეგნით დაელოდე
დივანზე ჩამოვჯექი და სახლის თვალიერებით გავერთე ისევ სანამ კაცი გამოვიდა
-შემოვიდესო - გავიგე მისი ხმა და შიშისგან შევხტი შემდეგ გემეცინა და გიორგის ოთახისკენ წავედი
კარზე დავაკაკუნე
-შემოდი - გავიგე მეტრეველის ხმა და შიგნით შევედი
-გამარჯობა
-გამარჯობა - გაეღიმა
-მოკლედ ბევრს საუბარს არ დავიწყებ გავიგე რომ გულწასული შენ მიპოვე და მადლობა
-რისთვის?
-შეგეძლო ისე დაგეტოვებინე მაგრამ არ გააკეთე
უცებ დავბრუს ხვევა ვიგრძენი და წაბეში აღმოვჩნდი გიორგის მკლავებში
თვალებში ვუყურებდი
მალე მოვეგე გონს და უკან გავიწიე
-ხელი არ მახლო! არასდროს მომეკარო!
-იატაკზე გორაობა უფრო მოგეწონებოდა?
-წავედი - ვუთხარი და კარისკენ შევტრიალდი
-მოიცა - მომაძახა და გავჩერდი , უკან არ მიმიხედავს - ვიცი გგონია რომ ეს ჩემს გამო მოხდა ,მაგრამ მარიამ ისეთი არაკაციც არ ვარ რომ გოგო კიბეებიდან ჩამოვაგდო და სიკვდილისთვის გავიმეტო
-კაი გიორგი
-მართლა ანას სიცოცხლეს გეფიცები ეგეთიც არ ვარ შეიძლება გულზე არ მეხატები მაგრამ მაგას არ ვიზავდი ეს ორი კვირაა იმას ვნანობ ესე როგორ გატკინე და მაგას ვერ ვიზავდი
-მჯერა
-თუ გინდა დაგეხმარები?
-რაში ?- ვკითხე დამცინავად
-გავიგებ ვინ გკრა ხელი
-მართლა? - სიცილით გავხედე - არა არ მინდა შენს გარეშეც მოვახერხებ - ვუთხქრი და ოთახიდან გამოვედი
გარეთ ციოდა , ტაქსი გავაჩერე და მისამართი ვუკარნახე
რა შორს ვცხოვრობ თურმე
ფული გადავუხადე და სახლში ავედი
მშობლები მაგიდასთან იჯდნენ და სვავდნენ
-რა ხდება ხალხნო? - ვიკითხე სიცილით
-რადა მოლაპარაკება შედგა და ხვალ შეხვედრაა
-ვააიმე რა მაგარია მაა - ვუთხარი და ოთახისკენ წავედი
-მამა ხომ წამოხვალ? - გამომძახა ცოტნემ
-აბა რა - ვუთხარი და ოთახში შევედი...