მეოთხე თავი
საკუთარი თავით კმაყოფილნი ქისტაურთან დავბრუნდით. ჩემი ჭრილობა არ იყო საშიში, ტყვიამ მკლავის რბილ ნაწილში გაიარა. იარა სწრაფად დამიმუშავეს და მჭიდრო სახვევი დამადეს. რამოდენიმე დღეში მისი არსებობაც კი დამავიწყდებოდა. ჯემალი ემოციებს ვერ მალავდა. სავარაუდოდ პრობლემის ასე სწრაფად მოგვარებას არ ელოდა.
თითქმის ყველა ტელევიზიის საინფორმაციო გადაცემებში, აშუქებდნენ რუსი ოლიგარქის დაკარგული ქალიშვილის დაბრუნებას.
ჟურნალისტებისთვის მიცემულ ინტერვიუში ტატიანა ცალსახად აღნიშნავდა, რომ პირადი პრობლემების მოგვარების მიზნით რამდენიმე დღით ქვეყნის დატოვებამ მოუწია, სამწუხაროდ ოჯახის წევრების გაფრთხილება ვერ მოახერხა, რასაც შედეგად ასეთი გაურკვევლობა მოჰყვა. იგი შეწუხებული სახით უხდიდა მამიკოს ბოდიშს, ასე რომ ანერვიულა მისი დაუფიქრებელი მოქმედებით.
სულელივით მეღიმებოდა, არც ერთი სიტყვა გატაცებასა და შემდგომ განთავისუფლებაზე. მსოფლიომ ამ გოგონას სახით აშკარად კარგი მსახიობი დაკარგა, ისე მოხერხებულად იტყუებოდა მეც კი შემშურდა.
ზემოაღნიშნული მოვლენები თანდათან დავიწყებას მიეცა. ჩემი ცხოვრებაც ჩვეული რიტმით გრძელდებოდა: მუდმივი დაძაბულობის შემდეგ, ღამის ცხოვრება, სიმთვრალე და მეორე დღეს პახმელიაზე გამოსვლა. კლუბების ხშირი სტუმრები ვიყავით.
რამდენიმეჯერ შორიდან ჩემს მიერ გადარჩენილი გოგონაც დავინახე, მეგობრებთან ერთად აშკარად აქტიურად ერთობოდა. თვითდაჯერებული, ცოტა ამპარტავანი ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებდა. ჩემის აზრით საკუთარ თავზე ზედმეტად შეყვარებული, ცანცარა გოგო იყო.
იმ საღამოსაც ჩვეული სცენარით განვითარდა მოვლენები. ბარში ბიჭებთან ერთად ვიჯექი, ჭიქაში სანახევროდ მაგარი ვისკი მესხა და ნელ-ნელა ვწრუპავდი, თან მოცეკვავე წყვილებს ვაკვირდებოდი. ემოციების ასეთი სახით გამოხატვა დიდად არ მხიბლავდა, ან ერქვა კი ამას ემოცია? მთვრალი წყვილები ხარბად ებღლაზუნებოდნენ ერთმანეთს და ამას ცეკვას უწოდებდნენ. ჩემი საფირმო ირონიული ღიმილიც მივიკარი სახეზე და ოდნავ მოჭუტული თვალებით ვაკვირდებოდი მათ.
ყურადღება ქალის გამომწვევმა, ხმამაღალმა სიცილმა მიიპყრო. არც შევცდი ისევ ტატიანა ერთობოდოდა მეგობრებთან. აშკარად ნასვამი იყო, ერთ-ერთ სუფრასთან მჯდომ ახალგაზრდა ვაჟს ხელების ქნებით ესაუბრებოდა, ეპრანჭებოდა, საუბრისას რამდენიმეჯერ მხარზე მსუბუქადაც შეეხო, ბიჭს მისი სიტყვები არ ესმოდა, ყოველ შემთხვევაში ქალი ასე თვლიდა, მისი ყურისკენ იხრებოდა და სიტყვებს ეჩურჩულებოდა.
რატომღაც არ მესიამოვნა მათი დანახვა. ისე დავიძაბე თითქმის გამოვფხიზლდი, თუმცა დიდად ნასვამი არც ვიყავი. ტატიანას მოწითალო ფერის მოკლე კაბა ამშვენებდა. რამდენჯერაც მოსაუბრისკენ გადაიხარა, იმდენჯერ გვერდზე შეჭრილი ხაზი უფრო მაღლა აიწია და გამოყვანილი, გრძელი ფეხები მთელი მშვენიერებით გამოუჩნდა. ვიდრე მე ამ გაპრანჭულ ქალსა და ჩემს მოგონებებში არსებულ შეშინებულ, გაწეწილ გოგონას ვადარებდი, წყვილი წამოდგა და საცეკვაო მოედნისკენ რწევით წავიდნენ. ვხედავდი, როგორ ურცხვად ეხებოდა ვაჟის ხელები წელზე, ფეხებზე, ბარძაყებზე, ქალი აშკარად არ იყო ალერსის წინააღმდეგი. მამაკაციც უფრო და უფრო თამამდებოდა.
გაბრაზებული წამოვდექი და ბარიდან გამოვედი. საკუთარი თავის მიკვირდა, ასე რატომ მაღიზიანებდა მათი ყურება ვერ ვხვდებოდი. სიგარეტს მოვუკიდე და ღრმა ნაფაზით გავივსე ფილტვები. ცოტა შვება მომგვარა. ვიდრე ვეწეოდი ტატიანაც გამოჩნდა მის კავალერთან ერთად. მოკლე თეთრი შუბა დაუდევრად ჰქონდა მხრებზე მოგდებული. ნაბიჯი ერეოდა. კი არ მოდიოდა, შეიძლება ითქვას უცნობ ვაჟს მოყავდა.
- შენთან წამოსვლა აღარ მინდა! - მეტიჩარა, გაპრანჭული ხმით ეუბნებოდა ქალი.
- გადაიფიქრე?! - აშკარად არ ესიამოვნა მამაკაცს.
- არაჩვეულებრივი საღამო იყო. წამოსვლა კი აღარ მინდა. - ისევ კეკლუცით ამბობს ის.
- განა ასე უნდა დავასრულოთ? გართობას ხომ ეხლა ვიწყებთ, ფისო?!
ან კაცის ასეთი დაჟინებული ტონი არ მოეწონა, ან სიტყვა ფისო, ქალი აშაკარად გაღიზიანდა:
- მე არ მინდა გაგრძელება. თქვენთან ყველაფერი დავასრულე. ვიცეკვეთ, დავლიეთ და მორჩა. - გამიკვირდა ამ სიტყვების თქმის დროს იმდენად მკაცრი ხმა ჰქონდა.
- რადგან შენ იტყვი, ფისუნია. მე ეგ აზრი არ მომწონს. - მობილურით ვიღაცასთან დარეკა, რამდენიმე წუთში საკმაოდ ძვირად ღირებული შავი ჯიპიც მოადგათ. ბიჭმა ავტომობილის მიმართულებით გაიწია და ქალსაც უბიძგა, რომ გაჰყოლოდა.
მართალია, ვფიქრობდი, რომ ეს ჩემი საქმე არ იყო და არ უნდა ჩავრეულიყავი, მაგრამ აშკარად ვხედავდი, რომ ტატიანა მოვლენების ასეთ განვითარებას არ ელოდა. გაყოლა არ სურდა, მშველელელის მოლოდინში აქეთ-იქით აცეცებდა თვალებს. გულმა არ მომითმინა და წყვილს მივუახლოვდი:
- ტატიანა ძვირფასო, როგორ ხარ? - თბილად მივესალმე მას.
ქალი გაფართოებული თვალებით მიმზერდა. კითხვაზე ისე დაიბნა პასუხიც არ გამცა.
- უკვე მიდიხარ? მე კი შენთან შესახვედრად წამოვედი. მითხრეს აქ რომ იყავი და გულმა არ მომითმინა...
- შენ ვინღა ხარ? - მტრულად მეკითხება მამაკაცი.
- მეგობარი. - მოკლედ ვპასუხობ კითხვაზე.
- მერე მეგობარო საქმე არ გაქვს? მიდი რა გაიარე!
ირონიულად გამეღიმა: - გავივლი, ოღონდ ტატიანასთან ერთად!
- წერამ აგიტანა? - ისევ მუქარაზე გადადის ბიჭი. თითქოს ამ სიტყვებს ველოდებოდიო, მდგომარეობიდან საბოლოოდ გამოვედი, ხელი მისი ყბის მიმართულებით მოვიქნიე, მამაკაცი მოწყვეტით დავარდა, ის -ის იყო, მძღოლიც აპირებდა გამოქომაგებას, რომ პისტოლეტი მოვიმარჯვე.
- ზედმეტ მოძრაობებს არ გირჩევთ, უმჯობესია თქვენი მეგობარი წაიყვანოთ. - კბილებში მუქარით ვცრი მე. ბარიდან სეირის მაყურებლები უკვე ბლომად იყვნენ გამოსულნი. ძირს დავარდნილი ნელ-ნელა წამოდგა, ტანისამოსი დაიფერთხა, ყბები მოისრისა. სეირის მაყურებლებს მუქარით შეხედა, ჩემსდა გასაკვირად ავტომობილში ჩაჯდა და წავიდა.
- შარის გუდა ხარ! - სიცილით გამომძახეს მანქანით მოახლოვებულმა ჩემმა ბიჭებმა. - გასაოცარია, როგორ სწრაფად ახერხებ მუშტის მოსაქნევად მიზეზის პოვნას.
იქვე მდგომ თითქმის საბოლოოდ გამოფხიზლებულ ტატიანას შევხედე.
- ალბათ, მადლობა უნდა გადაგიხადოთ! - უხერხულად იშმუშნებოდა ის.
- ალბათ. კარგად იყავით ტატიანა, იმედია ჩემი დახმარება აღარ დაგჭირდებათ! - სიცილით მივაძახე და ბიჭებისკენ წავედი.
- ეი, ქართველო, მე თქვენი სახელიც არ ვიცი! - გავიგონე ქალის ხმა.
- ვახო, ვახტანგ კოროშინაძე! - ავტომობილში ჩაჯდომისას გავძახე და სწრაფად შევხტი სალონში. ფანჯრიდან ვხედავდი, როგორი ნირწამხდარი, ოდნავ ნაწყენი თვალებით გვიყურებდა გოგონა.
მაშინ ვინმეს რომ ეთქვა, ეს ქალი შენთვის ცხოვრების აზრად იქცევაო, ვერც კი დავიჯერებდი.
იმ დღიდან მოყოლებული ყველგან ტატიანას ვხედავდი, ნებისმიერ რესტორანში, ნებისმიერ ბარში. ზოგჯერ მეგონა რომ მითვალთვალებდა და მის თავქარიან მეგობრებთან ერთად სწორედ იმ ადგილებში ჩნდებოდა სადაც მე ვიყავი.
თავიდან მაღიზიანებდა მისი მუდმივი მხიარულება, შემდეგ კი მივხვდი, რომ მის არსებობას მივეჩვიე, მისი სიცილი მჭირდებოდა, მისი აფეთქებული ჟღალი თმები ცხოვრებას მიხალისებდნენ, კატასავით იყო, ჭირვეულ, განებივრებულ კატასავით. მისთვის არასოდეს მითქვამს მიყვარხარო, არც ის მითქვამს, რომ მის გარეშე ვერ ვიცოცხლებდი, ან როგორ ვეტყოდი ამ სიტყვებს, როცა საკუთარ თავსაც კი არ ვუტყდებოდი მის სიყვარულში.
ალბათ მისით ხვდებოდა, გრძნობდა რომ ჩემს დაობლებულ, ყველასგან მიტოვებულ გულს სჭირდებოდა.
იმ საღამოსაც ერთად ვიყავით. ჩემთან სახლში უკვე დიასახლისად გრძნობდა თავს. საღამურითა და ოთახის ჩუსტებით კმაყოფილი დატანტალებდა და დღის ამბებს მიყვედობა. ახალ ამბებს ვუყურებდი და მას არ ვუსმენდი, ინსტიქტურად ყველაფერზე თანხმობის ნიშნად ვუქნევდი თავს.
მიუხედავად იმისა, რომ სალომეს ვესაუბრებოდი სკაიპით ჩემი ქალაქის მონატრებას ვერაფერს ვუხერხებდი, ამჯერადაც თბილისის სიახლეებს ველოდი. დიდხანს დაცდამ არ მომიწია, საგანგებო სიუჟეტით თბილისის, ორთაჭალის ციხეში მომხდარ ბუნტს აშუქებდნენ. იმ დღეს თუ ჭკუიდან არ გადავიდოდი არ მეგონა. ვიგრძენი როგორ ამომგლიჯეს გული.
- სალომე? - ყურებს არ ვუჯერებდი, რამდენიმეჯერ უკან ვახვევდი სიუჟეტს და ისევ ვუსმენდი. - თემო და სალომე?!.
თითქოს ცხოვრება დასრულდა, ძარღვებში სისხლი გამეყინა. გულისცემა გამიჩერდა. იატაკზე მუხლებზე დავვარდი და დაჭრილი ნადირივით ვზმუოდი. მკერდში მუშტებს ვირტყავდი, თითქოს მტკივნეული ადგილის დაყუჩებას მჯიღის ჩარტყმით ვცდილობდი.
აზრზე ტატიანას დაფეთებული თვალების დანახვამ მომიყვანა. არაფერი მითქვამს. უსიტყვოდ წამოვდექი. შემრცხვა, ჩემი ტკივილის მოწმე რომ გახდა, მის თვალებში სიბრალულს ვხედავდი, ცრემლები ღაწვებს უსველებდა. საკუთარი თავი შემზიზღდა, არ მინდოდა შევცოდებოდი. სიბრალული არაფერში მჭირდებოდა, მე მხოლოდ ცოცხალი სალომე მსურდა.
- გაეთრიე აქედან, წადი ჩემი ცხოვრებიდან!. - ვუყვიროდი მე.
- ვახო! - ცრემლებს ვერ იკავებდა - ისე ვწუხვარ, ვიცი როგორ გიყვარდა...
- არაფერიც არ იცი, ვინ ხარ შენ რომ ჩემი გრძნობების შესახებ რამე იცოდე? - ვხვდებოდი რომ გულს ვტკენდი, მაგრამ არ მაღელვებდა. ისე ვიყავი გაბოროტებული, იმდენად მტკიოდა, რომ საკუთარი ტკივილის გარდა ვერაფერზე ვფიქრობდი. რატომღაც მეგონა ტატიანას გამწარებით ცოტა შვებას ვიგრძნობდი. ეგოისტი ვიყავი, უმადური, მაგრამ მაინც არაფერი მაინტერესებდა.
- დამშვიდდი, გთხოვ! - ისევ ცრელმებით სავსე თვალებით მიმზერდა ის.
- გაეთრიე მეთქი აქედან! - საბოლოოდ ავფეთქდი, მკლავში ხელი ვტაცე და ოთახიდან კინწისკვრით გავაგდე. - შეცოდება არ მჭირდება, არც შეწყალება, მე ჩემი სალომე მინდა... - ჭირვეული, პატარა ბავშვივით ვიმეორებდი და გულ ამოსკვნილი ვტიროდი.
რათქმა უნდა ტატიანა არსადაც არ წავიდა, უბრალოდ რამდენიმე დღით ჩემი ოთახიდან გამერიდა. ხმას არ იღებდა. თითქოს ჩემს მდუმარებას არ არღვევდა, მიუხედავად ამისა სრულიად პატარა, ყველაზე ელემენტარულ შტრიხებშიც კი მის თანადგომას მაინც ვგრძნობდი.
სასწაულების არ მჯეროდა, თუმცა იმ დღეს ვირწმუნე. თემო დამიკავშირდა და მაცნობა, გავრცელებული ინფორმაცია ყალბია და სალომე ცოცხალიაო.
გახარებული ჭკუაზე არ ვიყავი. იქვე მყოფ ტატიანას ვეცი და პატარა ბავშვივით ხელში ვაბზრიალებდი. ჩემი სიხარულის მიზეზს რათქმა უნდა ვერ მიხვდა, მაგრამ მაინც ბედნიერი იყო: - როგორც იქნა ისევ იღიმები. - კმაყოფილი ამბობდა და მხურვალედ მიკოცნიდა სახეს.
იმ დღეს გავიაზრე საბოლოოდ, რომ ამ ქალის გარეშე არ შემეძლო, მე ის მიყვარდა და მჭირდებოდა. სწორედ იმ გრძნობის გამო, რომლითაც ჩემს ტკივილს განიცდიდა და ჩემს სიხარულს იზიარებდა. მიყვარდა, დიახ მიყვარდა, მაგრამ ჩემთვის ჩუმად, ამას ვერ ვეტყოდი, ვერ გავუმჟღავნებდი. ეს ჩემი სიყვარული იყო, მხოლოდ ჩემი, ნატურით ეგოისტი ვიყავი და ამ გრძნობას სიტყვებში არ გავახუნებდი.
და აი, ვუმზერ საქორწინო ბეჭდებს, ვიცი რომ ვუყვარვარ, მაგრამ გული მაინც მითრთის, მოზარდი ბიჭივით მეშინია. უარი რომ მითხრას? მაშინ რა მეშველება? ისევ ვერ ვბედავ ვერაფრის თქმას. მხოლოდ სალომეს გავუმხილე და ვაჩვენე.
- ტატიანა ის ადამიანია ჩვენს არეულ ცხოვრებაში ნათელ წერტილებს რომ ამჩნევს, მისი დაკარგვის უფლება არ გაქვს. - მეუბნება ის.
სწორედ ამიტომაც მიყვარს სალომე, ზუსტად ხვდება ჩემს გრძნობებს, ყოველთვის იცის როგორ უნდა დამამშვიდოს. ძლიერად ვიკრავ ბიძაშვილს გულში და ღმერთს კიდევ ერთხელ ვუხდი მადლობას ამ ორი ქალის ჩემს ცხოვრებაში არსებობის გამო.
- „ორის თუ სამის? - სალომეს ჯერ არ დაბადებული პატარა მახსენდება და თბილად მეღიმება - სამის არა... სამი ქალი შეუძლებელია ჩემს ცხოვრებაში, ამათ რა მომწყემსავს?. ეს ბავშვი ნამდვილად ბიჭია და გენდერული ბალანსიც დაცული იქნება! - ისევ ვოცნებობ მე და თავს ვირწმუნებ, რომ ჩენს ცხოვრებაში პრობლემები დასრულდა, უნდა დასრულდეს.