.1.
- თავი დამანებე! შენი სახელის ხსენებაც არ მინდა!- იღრიალა საბოლოოდ- გადადი მანქანიდან!
- გთხოვ რაა... სხვანაირად გაიგე... იქნებ მომისმინო!
- არა! ყველაფერი უკვე ცხადია! გადადი!- ტირილით გააღო კარი მიაჯახიუნა... საჭეს მწარედ ყრტყამდა ხელებს და ბოლო ხმაზე ღრიალებდა.
***
სახლში მთელი ღამე არ მისულა. დილით, გამთენიისას დააკაკუნა კარზე. ნანამ გაუღო.
- სად ხარ ამდენ ხანს?! დედაშენი მოკვდა დარდში! ტელეფონსაც არ იღებ!
- მეგობრენთან ერთად ვიყვი.
- ცუდი ფერი გაქვს!
- არ მიძინია!
- შეჭამ რამეს?!
- არა..- უპასუხა და ოთახისკენ სირბილით წავიდა. შხაპი მიიღო და საწოლზე წამოწვა. მალევე კარზე დაუკაკუნეს. კიდევ ნანა იყო.
- შეჭანე გთხოვ... არა მგონია ნაჭამი იყო...- მაგიდაზე დიდი ლანგარი დაუდო საჭმლით სავსე.
- მადლობა.- უპასუხა და გაუღიმა. ნანა ოთახიდან გავიდა. მოშიებულმა კი ნაშინვე აიღო ლანგარი და ჭამას შეუდგა. თან ტელეფონი შეაერთა. ეგონა მისი ერთი მესიჯი მაინც მოუვიდოდა მაგრამ ამაოდ... არანაირ მოწერას არ ჰქონდა ადგილი. ტირილი უნდოდა მაგრამ ვერ გაბედა. ეგონა რომ 'პირადი. ცხოვრება' მისთვის მაშინ დამთავრდა.
- არ ვაინტერესებვარ! ხოდა მეც არ ვიდარდებ მის გამო!- გადაჭრა პრობლემა მაგრამ ორი წმის შემდეგ მისივე სიტყვებზე ჩაეცინა. უნდოდა ბოლო ხმაზე ეღრიალა მაგრამ....
***
ცოტა წაუძინა... რომ გაიღვიძა უკვე მზე კარგად ანათებდა. ტანზე ჩაიცვა მაგრამ მისაღებში ჩასვლა არც გაუფიქრებია. მალევე კარზე კვკავ დააკაკუნეს.
- გელოდებიან...- უთხრა ნანამ და გავიდა. ამოიხვნეშა და ოთახიდან გავიდა.
- დილა მშვიდობისა!- გამოაცხადა. მერე ელენასთან მივიდა და შუბლზე აკოცა.
- დოლა მშვიდობისა...-უპასუხეს ერთხმად.
- გუშინ სას იყავი?!- ჰკითხა დედამ.
-ბიჭები ვიყავით კლუბში...
- აა..- ამ დროს, ზუსტად ამ დროს ოთახში შავ-თეთრ ფორმაში გამოწყობილი გოგო შემოვიდა. ქერა თმაგადაწეული და ზემოთ შეკრული. ლურჯი თვალებით, პატარა ცხვირით და მუქი კანოთ. საშუალო სიმაღლოს და გამხდარი. გოგონას შემოსვლა და მისი გაოცება ერთი იყო. ხელში ლანგარზე დალაგებული წვენის ჭიქები ეჭურა და ჰაეროვნად უახლოვდებოდა. მხრებში გაშლილი და მოწესრიგებული. დაახლოებით 19 წლის ან 20ის... შარმიანი და ისეთი პირველივე დანახვისას რომ შეგაყვარებდა თავს. არ კი ვიცი როგორ აგუხსნათ მისუ გარეგნობა ან ის თუ რაიგრძმო ბიჭმა მისი დანახვისას. მისთვის ყურადღება არავის მიუქცევია. საბოლოოდ მხიარულად დაიწყო ელენამ.
- ეს ჩვენი ახალი მოახლეა...
- სასიამოვნოა!- მიმართა გოგონას და თავი დახარა. თვითონ კი რევერანსი გააკეთა და ჭიქების დალაგება დაიწყო. ბიჭთან ისე მოვიდა რომ ვერც გაიგო. მხოლოდ მის უცხო სახეს უყურებდა და გაშტერებული აკვირდებოდა მის ლურჯ თვალებს. ორი წამი არ იყო გასული რომ გოგონა ოთახიდან გავიდა. თითქოს ე. წამები უსასრულოდ გაგრძელდაო, ისეთი შეგრძნება დაეუფლა.
***
საჭმსლი შეჭამა და ოთახში ავედა. გამუდმებით იმ გოგოზე ფიქრობდა.
- რას აკეთებ... შენ ხომ იგივეს აკეთებ რის გამოც ნინიას დაშორდი?! იდიოტი ხარ! - ამბობდა თავისთვის და თვალები წყლით ევსებოდა.
~~~
მთელი დღე ოთახიდან არ გასულა. სადილზე კვლავ ნანამ დაუძახა. არ უნდოდა ოჯახის წევრევის წყწნინება, თან ვიღაც იზიდავდა ქვემოდან, ამიტომ დაუფიქრწბლად ჩავიდა მისაღებში.
- სად ხარ მთელი დღე?!- იკითხა
დიმიტრიმ.
- მამა შენ სახლში ხარ?!- გაკვირვებით წარმოთქვა.
- დღეს კვირაა...- ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა ნაწყენმა.
- დამავიწყდა. მაპატიე...
- არაფერია.
- საღამოს წვეულებაზე მივდივართ.- ახარა რუსუდანმა შვილებს.
- რაა... ვისთან?!- გახარწბულმა წამოიყვირა ელენამ.
- შენს ნათლიასთან...
- მაგარია! - ყველას ბედნიერი სახე დაკრავდა მის გარდა.
- ლადო... რა გჭირს?!- მიუგეს როცა მიხვდნენ რომ რაღაც აწუხებდა.
- არაფერი... შეიძლება მე არ წამოვიდე?!
- ხდება რამე?!
- მგონი სიცხე მაძლევს, შეუძლოდ ვარ...
- რას ამბობ?! გაცივდი ალბათ!
- შეიძლება...
- კარგი, ოღონდ დამპირდი რომ წამლებს დალევ და თავს მოუვლი.
- კაი დეე...
- ნანა!- დაიძახა რუსუდანმა.
- გისმენთ.- შემოფრინდა ოთახში ნანა.
- ექიმს დაურეკე, ახლავე აქ მოვიდეს. მგონი ლადო გაცივდა.
- არ მინდა რ. დედა...
- მე ვიცი რაც გინდა!- შეეპასუხა რუსუდანი.
- აუცილებლად... - დაამტკიცა ნანამ.
- ჩვენ საღამოს არ ვიქნებით! მიხედე გთხოვ...
- როგორ გეკადრებათ, აბა რასვიზამ. უკვე საქმე იმდენი ნამდვილად აღარ არის.
- უი, ხო მართლა, რას შვება?!
- ასეთი გოგო მ. ჯერ მეორე არ შემხვედრია! - ლადო გაფაციცებით უსმენდა თუ როგორ აქებდა ახალ მოახლეს ძველი...
- კარგია... ესეიგი შეგვიძლია ვენდოთ.
- მე გაძლევთ გარანტიას.- უპასუხა დ. ხელები მაღლა აღმართა. ლადოს ჩეაღიმა...
~~~
ექიმმა დიდი ხანი სინჯა პაციენტი, მარამ ვერანაირ დასკვნამდე ვერ მივიდა. საბოლოოდ რაღაც წამლები გამოუწერა და წავიდა.
- ნანა დეიდა წვენს ამომიტან?!- სთხოვა ლადომ და თხოვნით გაუღიმა.
- რა კითხვებს სვავ შე მაიმუნო!
- ჩემი ყველაზე მაგარი დეიდა ხარ.- ირი წუთუ არ იყო გასული რომ ოთახუს კარზე დააკაკუნეს.
- შემო...- დაუყვურა ლადომ. კარი ფრთხილად გაიღო. ჯერ ფეხი გამოჩნდა, შემდგ კი მთელი სხეული ახალი მოახლისა. საწოლზე გაშხლართული ლადო ვერც კი მიხვდა მის ვინაობას. - მადლობა ნანიკო...- შეუხედავად მიაძახა. გოგონას ჩაეღიმა. იდიოტური ღიმილით ახედა ლადომ მის თავზე მდგარ ლამაზმანს. გაფითრებული უმალვე ფეხზე წამოდგა და წვენის ჭიქა გამოაღო. ნეეწყვი გადაყლაპა და წინ აეტუზა.
- გაამოთ. - მიუგო ნაზი და თავშეკავებული ხმით და კარისკენ წავიდა.
- იქნებ...- დაიწყო. გოგონა შეჩერდა ისე რომ უკან არ მოუხწდვს. - შენი სახელი გავიგო.- გოგონა სემოტრიალდა და გაუღიმა.
- თებეა...
- მე ლადო ვარ... სასიამოვნოა.
- ჩემთვისაც. - უპასუხა კვლავ ისეთივე ხმით და შეტრიალება დააპირა.
- ნანაას დამხმარე ხარ?!- საუბარის გაგრძელება სცადა აფორიაქებულმა ლადომ.
- კი.- კვლავ მოკლე პასუხით შემოიფარგლა. ახლა კი საბოლოოდ შეტრიალდა და ოთახუდან გავიდა. მთელს ოთახში მისი სურნელი დატრიალდა. თავბრუდახვეული ლადო ვერც კი ხვდებოდა რას აკეთებდა. ორი წუთი არ იყო გასული რომ კვლავ კარზე გაისმა კაკუნი. ოთახში კვლავ თებეამ შემოანათა.
- თქვენთან არიან... - ნაზი ხმით მიუგო, თავი დახარა და გასვლა დააპირა.
- ვინ არის?!
- არ ვიცი, ვიღაც გოგოა.
- კარგი ჩამოვალ.- უპასუხა დაუფიქრებლად და ისიც კი ვერ გათვალა რომ ეს გოგო შესაძლოა მისი ყოფილი ყოფილიყო. თებეა ოთახიდან გავიდა. ლადო კი გაყვა. კიბეებს ორივე ერთად ჩაუყვებოდნენ. როცა ლადომ ნინიას მოკრა თვალი. გაყინული იდგა შესასვლელში დ. ერთ ადგილას დახტუნავდა.
- გამარჯობა.-მიმართა ლადოს.
- აქ რა გინდა?!
- რაღაც უნდა გითხრა. ავიდეთ გთხოვ...
- ნუთუ ვერ ხვდები გული როფორ მატკინე?! არ გიბრაზდები, არც გიყვვირი მხოლოდ გთხოვ რომ წახვიდე.
- ლადო მე მხოლოდ მინდოდა რომ ბოდიში მომეხადა.
- საბოდიშო არაფერი გაქვს! ალბათ მე ვერ ვზრუნავდი შენზე კარგად და თავიც ვერ შეგაყვარე ისე ძალიან, ამიტომ პატიებას ნუ მთხოვ...
- ასე არ არის! შენ მართლა კარგი ბიჭი ხარ...
- წადი!- ახლა იკვე ტონს უმატა და ოთახისკენ წავიდა.