თბილისიდან 10წუთის სავალზე იდგა XVIIIს ის დასაწყისში აშენებული უზარმაზარი სახლი, სახლი? არა უფრო სასახლე.
უზარმაზარი ეზო შადრევნებითა და უზარმაზარი ქანდაკებებით, სხვადასხვა ქვეყნიდან უძველეს დროში ჩამოტანილი მცენარეებით, საჯინიბოთი და ღვინის მარნით, 40 ოთახიანი უზარმაზარი სასახლე მაღალი ჭერით, დიდებული დარბაზებით, საიდუმლოებებით მოცული სარდაფით, მოოქროვილი შანდლებით, წინაპართა პორტრეტებით და ძვირადღირებული ნახატებით.

მე ალექსანდრა ჯავახიშვილი ვარ , მე ვცხოვრობ სწორედ ამ მდიდრულ სასახლეში, აქ კიდევ არიან ჩემი 4ძმა 23წლის დემეტრე, 22წლის დავითი, და 21წლის ტყუპები იოვანე და ლუკა, დაც უნდა მყავდეს მაგრამ მის შესახებ არაფერი ვიცი, ამ სახლში კიდევ ცხოვრობს დედაჩემი ელენე ჭავჭავაძე 40წლის, მამაჩემი კონსტანტინე 42წლის, მამაჩემის დედა ქეთევანი ისიც ახალგაზრდაა 58წლის და მისი მეუღლე ანუ ბაბუაჩემი ვლადიმერი, ასევე აქ ცხოვრობენ მამაჩემის და ნინო 30წლის რომელიც ქმარს გაშორებულია და მისი 4წლის ანასტასია, ასევე აქ ცხოვრობს მამაჩემის ძმა 35წლის ილია და მისი ცოლი ეკატერინე და მათი შვილები 9წლის ნიკოლოზი და 11წლის სანდრო.
ხომართალია ძალიან ბევრნი ვართ მაგრამ ეს სახლი ყველას იტევს, ამ სასახლეს აქვს უკან ტბა რომელიც ჩვენ გვეკუთნის, გვყავს რჩეული ცხენები და მინდვრებისადაც მათი გაჭენება შეგვიძლია, ასევე ფარიკაობისთვისაც არის უზარმაზარი ადგილი დათმობილი, 5000წიგნიანი ბიბლიოთეკაც ამშვენებს სახლს, ჩვენ სახლში, საბილიარდოც გვაქ, სახლის კინოთეატრი თანამედრივე ელემენტებიც დავუმატეთ სახლს ,მოლკლედ აქ ყველაფერია იმისთვის რომ არ მოიწყინო, გაერთო და ბევრი რამ შეისწავლო, მაგრამ ვერ ვიტან აქაურობას ვერ ვიტან ამ ერთფეროვნებას, ვერ ვიტან აქ გამართულ წვეულებებს, მეზიზღება წინაპართა პორტრეტები რომლებიც თითქოს გაბრაზებულები იყურებიან, მეზიზღება დარბაზები სადაც ადრე მეფეები იკრიბებოდნენ და სიკვდილის განაჩენი გამოქონდათ, მეზიზღება ეს კედლები რომელიც გაჟღენთილია წარსულის ტკივილით.
-ალექსანდრაა. აი დედაჩემის ხმაც გაისმა, მეზიზღება ის რომ ყოველდღე ერთიდაიგივე დროს ერთად უნდა შევიკირიბოთ საუზმეზე და ისეთი სახე მივიღო თითქოს ბედნიერი ვარ ამ უაზრო ყოველდღიურობით და იმ სიმდიდრით რომელიც გამაჩნია.
-მოვდივარ. გავძახე ოთახიდან.
15ივე ოჯახის წევრი შევიკრიბეთ სასადილო ოთახში უზარმაზარ დიდებულად გაწყობილ მაგიდასთან.
-საგვარეულო ბეჭედი რატომ არ გიკეთია ალექსანდრა. მკაცრი ტონით მომმართა კომსტანტინემ
-ყელსაბამი ხომ მიკეთია
-ხომ იცი რომ საუკუნეების განმავლობაში ამ გვარის მატარებელი და ამსახლში მცხოვრები არასდროს იხსნიდა ამ სამკაულებს.
-მამა დავიღალე
-შენ უნდა ამაყობდე მისი ტარებით ადი და ახლავე გაიკეთე ვერ ავიტან სუფრასთან მის გარეშე გიყურო.
-კოსტა რა საჭიროა
დამიცვა ელენემ
-ის ამ სახლში ცხოვრობს ასერომ მან უნდა შეასრულოს ის წესები რომელიც დადგენილია...
ვითომ წესების დაცვა, სინამდვილეში კი ყველა ბაბუაჩემს ელაქუცება რომ ქონება მათ დაუტოვოს, მამაჩემს კიდევ ყავდა ძმა, არჩილი, თავის დროზე გასცილდა ამყველაფერს, სკოლა რომ დაამთავრა ინგლისში წავიდა სასწავლებლად და აღარ დაბრუნებულა ეხლა ალბათ32 წლის იქნება, ბოლოს 2წლისწინ ვნახე,ძალიან მიყვარს არჩილი სხვებს არ გავს, მასაც ძალიან ვუყვარვარ შემპირდა რომ როცა სკოლას დავამთავრებ მეც წამიყვანს თავისთან და ამჯოჯოხეთს სამუდამოდ მომაშორებს, ეს ორი წელი კი რამენაირად უნდა გავუძლო.
სადილის შემდეგ ხანჯალი ავიღე და ვარჯიში დავიწყე, ცოტახანში ლუკაც შემომიერთდა.
-მამაზე ხარ გაბრაზებული არა?
მკითხა მან
-დიახაც- ვუპასუხე და ხანჯალი სახესთან გავუჩერე ... -
-გამოგიჭირე ძმაო ახლა სად მიდიხარ??
მან ელვის სისწრაფით დახარა თავი და პოზიციები წამში შეიცვალა
-ახლა შენ სად წახვალ დაიკო.
ისევ განვაგრძეთ ფარიკაობა მანკი ნიშნის მოგებით დამიწყო დარიგება:
-გაკვეთილი ნომერი პირველი: ნურასოდეს მოადუნებ ყურადღებას
-ჭკუის დარიგება არ მჭირდება ძმაო
და ისევ ხანჯლის პირისპირ მომიქცია
-დარწმუნებულიხარ? (ლუკა)
-კარგი კარგი გნებდები განაგრძე(მე)
- გაკვეთილი ნომერი მეორე: ნურასოდეს ჩათვლი ბრძოლის დამთავრებამდე თავს მოგებულად.
ამდროს კი ხანჯალი დავაგდებინე და უიარაღოდ სრულიად უსუსურად დავტოვე.
-და გაკვეთილი ნომერი მესამე ძმაო ნურასდროს ილაპარაკებ ნიშნისმოგებით. (მე)
თვალი ჩავუკარი და დარბაზიდან გამოვედი ვიგრძენი როგორ გამომაყოლა ღიმილი, ვიგრძენი რომ ჩემი მოგებით გული სიამაყით აევსო.
ვვარჯიშობდი, ვცურავდი აუზზე,ფილმებს ვუყურებდი, ვკითხულობდი, ტბის პირას მივდიოდი, ვჯირითობდი. ესე გაიარა ზაფხულის სრთმა თვემ, საბოლოოდ მე და ჩემმა ძმებმა დასასვენებლად წასვლა გადავწყვითეთ. სად წავსულიყავით, ანტალიაში? ჰავაიზე? ბორა-ბორაზე? იქნებ ალპების მთებში? ან ბრაზილიაში? მოკლედ ჰავაიზე გავეშურეთ, შემდეგ ალპებში გადავინაცვლედ, ერთთვეში ისევ უკან დავბრუნდით, სკოლის დაწყებადრ ერთი თვე იყო დარჩენილი, ხომართლა მე სკოლაში არ დავდიოდი ახლა კი როცა ბოლო ორი წელი დარჩა მინდა მეც ჩვეულებრივი ბავშვივით ვისწავლო სკოლაში, მოკლედ ერთი თვე თბილისში ვერ ვიჯდებოდი, ჩემ დაქალ მარიამს და ანას რომელიც ჩვენი მეგობარი ოჯახებიდანარიან დავურეკე და ბათუმის აგარაკზე წასვლა შევთავაზე. სახლში ლამის ჩამომახრჩვეს ეს რომ გაიგეს მაგრამ რას იზამდნენ იქაც ჩემ სახლში მივდიოდი სხვაგან ხომ არა, მოკლედ მამიდაჩემი ნინოც გამომყვა, ორი მანქანა დაცვა, მოსამსახურე და წავედით, ჩემი ძმები კი თავიანთ ძმაკაცებთან ერთად ანტალიაში წავიდნენ. აქაც ასეთი ცხოვრება, ყოველდღე ხან რომელი მამაჩემის მეგობარი და ბიზნეს პარტნიორი მიწვევდა საღამოებზე და ხან რომელი, ისევ ძვირადღირებული რესტორნები, საღამოს კაბები, და ისევ მიკერილი სიფათები. ერთ დღესაც მსგავსი საღამოდან გავიპარე მამიდაჩემიც იქდავტოვე და ჩემი მეგობრებიც მეკი წამოვედი გამოვიქეცი, ისე თავისუფლად ვგრძნობდი თავს როგორც არასდროს, ერთერთ უბრალო ლუდის ბარში შევედი, ტელეფონი გამოვრთე, სასმელი შევუკვეთე და მოვეშვი, ერთ ჭიქას მეორე მოჰყვა, ნელნელა სხვებიც შემოუსხდნენ ჩემ მაგიდას, ერთერთი ყველაზე განსხვავებული იყო. შავგრემანი, რუსული დახვეცილი ნაკვთებით, დასტოინი და საოცარი მოსაუბრე... მაბნევდა მისი ღიმილი, ახლა გამახსენდა ჩემ გარეგნობაზე არაფერი მითქვამს, 170სმ სიმაღლის გამხდარი, ქერა გრძელი თმით, მუქი ლურჯი თვალებით, ნუ მოლედ მეტი აღაარაა საჭირო, თუ ჯმას არ ჩავთვლით რომ ვარდისფერი ტუჩები მაკ თეთრი კანი სიცილის დროს ლოყები მეჩუტება და ლავიწის ძვლები მეტყობა მოკლედ ახლა მართლა მეყო საკუთარ თავზე საუბარი. მოკლედ იმ დღეს ბევრი დავლიე ძალიან ბევრი ამდენი ცხივრებაში არ დამელია, მეორე დილით კი სრულიად უცხო ოთახში გამეღვიძა, საბედნიეროდ ჩაცმულს :დ მაშინვე ვიკივლე, იმდენად უგემოვმოდ იყო იქაურობა მოწყობილი, გულისამრევი ფერების შერწყმა, საოცრად უხეში თეთრეული, საშინლად მაგარი ბალიში, ამ ოთახში არც ყვავილები იყო და არც გაზაფხულის სუნი იდგა, ცოტაც და გულიამერეოდა.
-კარგად ხარ?? კივილზე მაშინვე შემოვარდა ვიღაც, ნელნელა აღვიდგინე მისი სახე, ეს ის იყოო, ბარში ყველაზე გამორჩეული, საბა ერქვა როგორც მახსოვს, გაოგნებული ვიყურებოდი იქით აქეთ.
-სანდრაა. შემყვირა საბამ
სანდრაა? ჯერ სანდრა არავის დაუძახია ჩემთვის და მაიმც როგორ სასიამოვნოდ ჟღერს მისი საოცარი ბოხი ხმით წარმოთქმული ჩემი სახელი თუნდაც შემოკლებულ ფორმაში.
მაშინ გამოვფხიზლდი ფიქრებუდან როცა კიდევ ერთხელდამიძახა ოღონდ ეხლა ჩემი სახე ხელში ეჭირა.
-ესე საშინლად არასოდეს მძინებია(მე)
-დარწმუნებულივარ სასახლეში ნამდვილად არ ცხოვრობ(საბა)
ამაზე გულიანად გადავიკისკისე
-კარგი საბა ახლა უმდა წავიდე (მე) წამოვიწიე საწოლიდან
-კარგი ნახვამდის
-მოიცა რით უნდა წავიდე(მე)
-გზა არ იცი? (საბა)
-გზა კი ვიცი მაგრამ (მე) ჩავფიქრდი მე და საბას მივუბრუნდი
-გემუდარები სახლამდე გამიყვანე და რამდენსაც გინდა გადაგიხდი(მე)
ამაზე კი საბას ცალყბად ჩაეცინა და ირონიულად მითხრა:
- მოწესრიგდი და ქვემოთ ჩამოდი.
თვითონ კი ოთახიდან გავიდა, რაღაცნაირად უცნაური იყო, არც მეფლირტავებოდა არც არანაირ ყურადღებას იჩენდა, იქნებ შეყვარებული ყავს, მოკლედ აღარ მინდა მასზე ფიქრი როგორი უინტერესოა მაგრამ ამავდროულად როგორი ჩამოყალიბებული.
მანქანაში ჩავჯექი, ის კი არ იძვროდა.
-წავედით რაღას უცდი? (მე)
ის კი მაინც არ იძვროდა, უეცრად მოტრიალდა და მაკოცა, ეს რა იყო, ხელებში და ფეხებში ძალა წამერთვა, გული ამიჩქარდა და და რაღაც საოცარი ვიგრძენი, მთელ ტანში დამიარა სიამოვნების ნაპერწკალმა, მაგრამ უეცრად აზრზე მოვედი ყველაფერს ერთად ვგრძნობდი სიამოვნებას, სიხარულს, გაოცებას, ბრაზს, გამწარებული ვიყავი, სილა გავაწანი და მანქანიდან გადმოვედი, უეცრად სიბრაზის ცრემლები გადმომვარდა, რაცარუნდა იყოს ეს მაინც პირველი კოცნა იყო, პირველი გრძნობა, მანქანიდან დამიძახა მე კიარც მიმიხედავს უეცრად ვიგრძენი როგორ მეცა დამიმატრიალა
-სანდრა სანდრა მომისმინე(საბა)
-ხელი გამიშვიი(მე)
-უბრალოდ ერთი წამი მომისმინე(საბა)
აღმზრდელები და მშიბლები ყოველთვის იმას მასწავლიდნენ ყოველთვის შეგეძლოს მოსმენაო, ახლა კი ძალიან მიჭირდა ეს მავრამ მაინც ამოვილუღლუღე:
-გისმენ(მე)
-ეს ეს შემთხვევით მოხდა უბროდ რომ გიყურებ მაბნევ(საბა)
-მორჩი? (მე)
-კი(საბა)
-ხოდა კარგად(მე)
-არწახვიდე გთხოვ მე წაგიყვან სახლამდე(საბა)
კარგახამს უკან მომყვებოდა ბოლოს გზა რომ არვიცოდი თანაც ძალიან რომ დამცხა გაბრაზებული ჩავჯექი დავუთხარი სახლის მისამართი.
რაღაცეებს მელაპარაკებოდა მე კი ჩუმად ვიჯექი, სახლთან რომმივედი საპატრულოს მანქანებით იყო იქაურობა სავსე,
-ოჰოო როგორც ჩანს რაღაც ხდება(საბა)
-მემეძებენ(მე)
-ახლარომ მოგიტაცო ეს ყველა მე გამყვება? (საბა)
-არა მამაჩემის ხალხიც დაემატება (მე)
-ხოდა წავედით (საბა)
მანქანა მოატრიალადა გაზს მიაჭირა
-გაჩერდი საბაააა... გთხოოვ... საბააა....
დატირილი დავიწყე.
-ესე ძალიან გინდა სახლში დაბრუნებააა? (საბა)
-კიი (მე)
უსიტყვოდ მიმიყვანა სახლამდე მანქანიდან გადმოსვილასასაც კი არ დამემშვიდობა, რაღაცნაირად მეწყინა კიდეც, სალხში ანერვიულებული ნინო ანა და მარიამი დამხვდნენ, ყველაფერი მოვუყევი, კიდევ კარგი ჩემებისთვის ჯერ დარეკილი არ ქონდათ.
გადიოდა დღეები ალექსანდრა საათებს ატარებდა ქუჩაში იმ იმედით ბოდიალით რომ საბა შეხვდებოდა, ბოლოს დაიღალა და თავი დაანება, იმ ბარში შევიდა სადაც გაიცნო, წასვლის წინა დღე იყო, ისევ შეუკვეთა ლუდი და წარმოიდგინა რომ საბა ისევ მის გვერდზე იჯდა როგორც მაშინ ამაზე კი გაეღიმა, მაგრამ გვერდზე რომ გაიხედა იქ არავინ იჯდა...
ბარიდან დამწუხრებული წამოვედი, ქუჩას გამოვუყევი როცა მანქანის შეხება ვიგრძენი და ჩავიკეცე,
-სანდრა!! სანდრაა!!
ამსიტყვებმა გამაღვიძა საბას მანქანაში.
-რადამემართა??
-ჩემ წინ მიმავალი მანქანა დაგეჯახა.
-სახლში წამიყვამე გთხოვ (მე) ძლივს გადავაბი ეს სამი სიტყვაერთმანეთს, რადგან მისი თვალები და მისი ღიმილი მისი საუბრის მანერა და მისი გაწონასწორებული მოძრაობები თავბრუს მახვევდა.
მანქანა სახლის წინ გააჩერა, ნახვამდისთქო ვუთხარი და კარების გაღება დავაპირე როცა უეცრად ჩაკეტა.
-მიდიხარ?(საბა)
-როგოც ხედავ (მე)
-არა მე ვერაფერს ვხედავ შენი ლურჯი თვაების გარდაა(საბა)
-საბა გაჩერდი და გამიშვი, არღირს (მე)
-არმოგენატრები? (საბა)
-მომენატრები ეხლა გამიშვი(მე)
-არ გაგიშვებ(საბა)
-ხვალ მივდივარ(მე)
-მე ერთკვირაში(საბა)
-წავედი(მე)
-თბილისში რომ ჩამოვალ მნახავ(საბა) და მანქანის კარები გააღო
უარის ნიშნად თავი გავაქნიე
-მეღადავები? (საბა)
ახლა უკვე ცრემლები მომადგა დ. ხმას ვერ ვიღებდი
-სანდრა(საბა)
-არშემიძლიაა, ვერგნახავ, იქყველაფერი სხვაგვარადაა გაიგე გთხოვ, მივტრიალდი და ლოყაზე ვაკოცე, მთელი გრძნობით , უხმოდ გადავედი მანქანიდან მასაც არ ამოუღია ხმა, მეორე დღეს უკვე თბილისში ვიყავი, სასადილოს მაგოდასთან ვისხედით ყველანი ისე თითქოს არაფერი მოხდარიყო.
რამოდენიმე კვირა გავიდა საბა არ გამოჩენილა.
დემეტრემ თავის შეყვარებული მოიყვანა ვახშამზე გასაცნობად.
როცა გავიცანით მამამ დაიწყო საუბარი:
-სალომე შვილო, შენი მშობლები რას საქმიანობენ?
-იცით მე მშობლები არ მყავს(სალომე)
-სამწუხაროა შეიცხადა ყველამ ერთად.
-მართლა რა დაემართათ-ჩაეძია ვახტანგი
-კარგი კოსტა არამგონია ეს მისთვის საინტერესო თემა იყოს-უთხრა მამაჩემის ძმამ ილიამ
-მგონი ჩვენი საფირმო კერძის დროა -სიტუაციის განეიტრალება სცადა ნინომ
ბაბუა ვლადიმერს ხველება აუტყდა, ყველამ მაშინვე დაიწყო ტრიალი არადა ამდროს საგანგაშო არაფერი იყო, ყელში ამომივიდა უკვე ეს ყველაფერი.
-მორჩით მსახიობობას? გაისმა ჩემიძმის დავითის უეცარი კითხვა, მასაც და ჩემძმებსაც ჩემსავით სძულდათ ეს სპეკტაკლი.
-დავით მემგონი ამისდრო არაარის, უთხრა მამამ
-ხომ შეიძლება ერთხელ და სამუდამოდ შეწყვიტოთ, თქვა ბებიაჩემმა ქეთევანმა.
-არა ბებია არასდროს არ დამთავრდება, იცი რატოო იმიტრომ ამ სახლში ყოველთვის ასე იყო, ყოველთვის სისხლით ან ღიმილით იღებდნენ ქონებას, დავინიდან და რადგანაც უკვე 21ე საუკენეა და ხმლებით აღარავინდასდევს ერთმანეთს ახლა ის არის უფროგამოჩენილი ვინც უფრო მეტად გაუღიმება.
-მორჩი ქარაგმებით საუბარს. ტონს აუწია ელენემ
-დედა არაფერს ამბობს ტყუილს. ჩავერთე მეც საუბარში და სუფრა დავტოვე, ეზოში გავედი ცოტახანში ვიგრძენი როგორ მომიახლოვდა უკნიდან ვიღაც, დემეტრე და სალომე იყვნენ.
-აღარ შემიძლია დემე
ვუთხარი და ჩავეხუტე
-მითხარი მითხარი რატომ აფ ვტოვებთ ამ აუტანელ სახლს დღესვე, რატომ ვირჩევთ ქონებას თავისუფლების სანაცვლოდ, ნუთუ ვერ ხვდები რომ ამ სახლში ყოველთვის ესე იქნება, ყველა თაობის დროს იქნება დაპირისპირება
-დამშვიდდი სანდრა და გპირდები მალე ყელაფერი შეიცვლება.
-არა დემე არ გესმიე მე მეზიზღება სახლის გაყინული კედლები, არაფრის საიდუმლო გვირაბები, სადაც ნათესავები ერთმანეთის სისხლს ღვრიდნენ მეზიზღებაა, მაპატიე სალომე ამას შენი თანდასწრებით არ უნდა ვლაპარაკობდე.
-არაფერია მესმის შენი.
დემეტრე სახლში შევიდა მე და სალო კი გვიანობამდე შევყევით საუბარს.