მახსოვს იმ წელს გასაოცარი ზამთარი იყო. მიყვარს ზოგადად თოვლი და წელს ზამთარმა ნამდვილად გამაბედნიერა თავისი ულამაზესი ფანტელებით. ახალი წელი გავიდა და ჩვეულ მდგომარეობაში უნდა გამეგრძელებინა სამსახური. ბანკში ვმუშაობდი უკვე 2 წელია და მეორედ დამაწინაურეს ასე თუ ისე კმაყოფილი ვიყავი ჩემი მუშაობით. ჩვეულებრივი დილა იყო რომ გამეღვიძა გული სიხარულით ამევსო გარეთ ისე ლამაზათ ცვიოდა ფანტელები. მალე მოვემზადე და სამსახურში წავედი. საშინელი საცობი იყო უკვე სამსახურში მაგვიანდებოდა მე კიდევ არ მინდოდა ჩემი უფროსი გამებრაზებინა ისედაც უცნაური კაცი იყო. შუქნიშანზე ვიდექი უკვე ნერვებმა მიმტყუნეს და გადავწყვიტე წითელზე გამეარა მეც აღარ დავაყოვნე ჩემი აზრი სუსრულეში უნდა მომეყვანა გაზს დავაწექი. წინ კაცი დავინახემივხვდი საშინელება უნდა მომხდარიყო თვალები დავხუჭე და იმედი დავიტოვე რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა. შეჯახების ხმა ეხლაც ჩამესმის ყურში და მტანჯავს ეგ დღე, რადგან მაგ დღის მერე დაიწყო ყველაფერი. მანქანიდან გადმოვედი კაცი ძირს იწვა და კრუსუნებდა.
-მაპატიეთ გთხოვთ, როგორ ხართ ხომ ცოცხალი ხართ გამეცით ხმა. იმედ დაკარგული ვლაპარაკობდი და თან ვცდილობდი გონზე მომეყვანა
-კარგი დაწყნარდით კარგად ვარ და გთხოვთ ნუ წიკვინებთ.
-ეხლავე სასწრაფოს გამოვუძახებ
- არ გამოიძახოთ მერე პატრულიც შეიტყობს და თქვენი პრობლემების და იქ სიარულის ნერვები არ მაქვს
-აბა რა გავაკეთო?
- როგორმე ამაყენე წამიყვანე და მომიარე სანამ ეს ხალხი გამოიძახებს სასწრაფოს და პატრულს
ეხლა მივხვდი გარშემო რამდენი ხალხი ყოფილა. ზოგი იძახდა აი ესაა ქალი რომ საჭესთანაა ზოგიც ვაიმე საწყალი და სხვა ასეთი ფრთიანი ფრაზებით გამოდიოდა იქ მყოფი საზოგადოება. დახმარება ვთხოვე ჩემს გვერძე მდგომ მამაკაცს რომ აეყენებინა და როგორმე მანქანაში ჩაესვათ. როგორც იქნა ცოტახანში უკვე გზაში ვიყავით მაშინ არ ვიცოდი მაგრამ რატომღაც ჩანთას უცნობი მამაკაცი ხელს არ უშვებდა თითქოს ვინმე წაართმევდა. მინდოდა მეკითხა რატო ჰქონდა ეს ჩანთა ასე ჩაბღაუჭებული, მაგრამ თავი შევიკავე. როგორც იქნა ავიყვანე სახლში და საჭირო ნივთები მოვძებნე, მის ხელზე ნაკაწრები მოვუწმინდე მდივანზე დავაწვინე და მალევე ჩაეძინა. მხოლოდ ახლა მივხვდი რომ სამსახურში არ წავსულვარ ცხელმა ოფლა დამსხა სასწრაფოდ ტელეფონი მოვძებნე აღარ მახსოვს რამდენი გამოტოვებული ზარი იყო, და გადავრეკე.
-ნიიინნნ გთხოვ შედი უფროსთან და უთხარი რომ ავარიაში მოვყევი და მაგიტომ ვერ მოვედი
-რააა? გოგო გაგიჯდი როგორ ხარ ?
-კარგად ნინ კარგად შედი ეხლავე და უთხარი რა გთხოვ
-გიჟს გავდა წეღან რომ არ მოხვედი. მიზეზს რო ვეტყვი იმედია დაწყნარდება ცოტას.
-ხო და ისიც უთხარი რომ ეს ორი დღე ვერ მოვალ ცოტა უნდა დავისვენო
-კარგი ტასო ეხლავე შევალ
-მადლობა ნინ შენ რო არ მყავდე არ ვიცი რა მეშველებოდა.
ნინის ტელეფონი გავუთიშე და ყურადღება ბიჭის ჩანთაზე გადავიტანე რომელსაც ისევ ჩახუტებული ეჭირა გადავწყვიტე იქით გადამედო რომ არ შეეწუხებინა,მაგრამ როგორც კი მას შევეხე თვალები შეშინებულმაა გაახილა და მითხრა რომ ხელი გამეშვა ჩანთთისთვის
- კი მაგრამ რა გაქვს მაგ ჩანთაში ეგეთი რომ ხელს არ უშვებ
- შენი საქმე არ არის ჩანთით მე რას ვატარებ
- კაი არ მეტყვი და ნუ მეტყვი
-რადგან შენ დამეჯახე და დამაზარალე, როგორც დაზარალებული ეს დღეები შენთან ვიქნები და მომივლი
-ესღა მაკლდა სრული ბენდიერებისთვის
-არც მე ვარ ბედნიერი ასეთ მდგომარეობაში
-კარგი ხო კარგი. შენი სახელი მაინც მითხარი
-დემეტრე ფხალაძე
- ჩემი სახელი არ გაინტერესებს? ირონიული ღიმილით ვკითხე
- ძალიან
-ტასო ნიაზაშვილი
-სასიამოვნოა ტასიკო
-ტასიკო არა ტასო
-კაი ტასო
-ასე ჯობს
-გავალ რამე საჭმელს გავაკეთებ
-კარგი იქნება
სამზარეულოში გავედი და ოლივიეს კეთება დავიწყე. ვაკეთებდი და თან ვფიქრობდი დემეტრეზე უნდა ვაღიარო რომ საშინლად სიმპატიური იყო. მისი თვალები კი ისეთი მომნუსხველი იყო ნებისმიერი ქალი ცუდად გახდებოდა მისი დანახვისას. 1საათსი ყველაფერი მზად იყო სუფრაც გავშალე და გავედი დასაძახელბლად. დემეტრეს ჩაძინებოდა. ნელა მივუახლოვდი ნაზად შევახე ხელი და დავუძახე.
-დემეტრე ადექი გავამზადე საჭმელი
-აუ ცოიტახანიც რა
-არა არა ადექი მალე
-კაი ჰო
ძლივს წამოდგა და სამზარეულოში გამოვიდა. გემრიელად ვჭამეთ. სიჩუმე იყო ხმას არცერთი ვიღებდით. ბოლოს მან დაარღვია სიჩუმე
-მარტო ცხოვრობ?
-კი
- ესეთი ლამაზი გოგო მარტო როგორ დაგტოვეს
- დედა და მამა საზღვარ გარეთ არიან ჩემი ძმა იყო ცუდად და ძალიან გაგვიჭირდა სამუშაოდ წავიდნენ ძალიან ადრე უკვე 10 წელია იქ არიან თავიდა მე ვუვლიდი ჩემ ძმას შემდეგ კი ისიც წაიყვანეს. ხშირად ჩამოდიან იქ ყველაფერი აწყვეეს ჩემი ძმაც უკეთესადაა. ჩემი წაყვანაც უნდოდათ, მაგრამ მე აქ ყოფნა მირჩევნია.
არ ვიცი რატომ მაგრამ ყველაფერი გულწრფელად მოვუყევი თითქოს დიდი ხანია ვიცნობდი ამ ადამიანს.
- ერთნაირები ვყოფილვართ არც მე არავინ მყავს აქ
- მართლა ისინიც სხვა ქვეყანაში არიან?
- არა
-აბა ?
-კაი მაგაზე სხვადროს ვილაპარაკოსთ. ეხლა შენ ის მითხარი დღეს რამ გაგამწარა წითელზე რომ გამოიარე.
-სამსახურში მაგვიანდებოდა ჯერ ამხელა საცობები იყო გამოვიარე და წითელზე რომ აღმოვჩნი ნერვები მომეშალა თითქოს არავინ ჩანდა საიდან გამომიხტი ვერ გავიგე კიდე კაი ახალი დაძრული მყავდა მანქანა და არ შემომაკვდი
-ჰო გადავრჩი. თუმცა თუ ესეთი ლამაზი ქალი მომკლავდა არც მაგაზე ვიქნებოდი წინააღმდეგი
-ეხლა ეს კომპლიმენტად მივიღო?
- როგორც გინდა
უნდა მეთქვა რომ ისიც სიმპატიური იყო და მე არ მაწყობდა მისი მოკვლა მაგრამ ამ დროს ტელეფონზე დაურეკეს იქით ოთახში გავიდა და ჩუმად ლაპარაკობდა მე რომ არ გამეგო. არ მესმოდა მაგრამ მაინც შევატყე რომ დაძაბული ლაპარაკობდა თითქოს რაღაც გეგმას აწყობდა. ფიქრებიდან მალევე გამოვედი და შემოსულ დემეტრეს ვკითხე ხო მშვიდობაათქო მანაც წყნარად მიპასუხა კიიო.
სამი დღე ერთად გავატარეთ შეძლებისდაგვარად ვუვლიდი დემეტრეს ერთმანეთს კარგად ვეწობოდით და მეც მასთან ურთიერთობა საშინლად მომწონდა. მის თვალებზე და ოდნავ მოშვებულ წვერებზე კი მეკეტებოდა. რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს ხშირად მეუბნებოდა კომპლიმეტებს და მეც ამ დროს ვკეკლუცობდი თითქოს მიხაროდა მისი ეს სიტყვები. მესამე დღეს სამსახურში გავედი უკან რომ დავბრუნდი მეგონა დემეტრე დამხვდებოდა, მაგრამ ის წასულა გული დამწყდა სამწუხაროდ მისი არც ნომერი ვიცოდი და არც მისამართი. რო აღარ გამოჩენილიყო მერე რა მეშველებოდა. ჩემ თავზე გავბრაზდი აქამდე ხო მის გარეშე ვცხოვრობდი ახლა რა ჯანდაბა მეტაკა. გულის სიღრმეში მაინც ვგრძნიბდი რომ დაბრუნდებოდა. ესე გადიოდა დღეები მე კი ყოველ დღე ვფიქრობდი დემეტრეზე და ვხვდებოდი რომ შემიყვარდა ცხივრებაში პირველად. 23 წლის განმავლობაში არ ვიცოდი რა იყო სიყვარული და ახლა ვხვდებოდი რას ნიშნავს ეს გრძნობა. როგორ გაბედნიერებს და ამავე დროს როგორ გკლავს.
- ალოო . ხოოო ნინ რა ხდება
-მიდი და მე და სანდრო(ნინის შეყვარებული) ბარში მივდივართ წამოხვალ?
-აუ მეზარება
-აუ კაი რა ნიტა და სალომეც მოდიან (ჩვენი მეგობრები)
- კაი ხო წამოვალ
გავემზადე და წავედი. მთელი გზა ვგრძნობდი რომ ვიღაც მომყვებოდა მაგრამ არ მეშინოდა თითქოს ვგრძნობდი რომ დემეტრე იქნებოდა. არც შევმცდარვარ შევედი თუ არა კლუბში დამეწია
-ტაასო
- ვაა დემეტრე? აქ რა გინდა?
-შენ გამოგყევი
-მართლა?
-ხო რა იყო
-არაფერი წამოდი ჩემ მეგობრებს გაგაცნობ
ერთ-ერთი ყველაზე დაუვიწყარი დღე იყო უსაზღვროდ ბედნიერი ვიყავი დემეტრე მიყვარდა ხო მიყვარდა და ისიც კი საკმარისი იყო რომ ჩემ გვერდით იყო. ყველაფერი კარგად იყო. უკვე გაზაფხული მოვიდა დემეტრე და მე კარგად ვიყავით ხშირად რჩებიდა ჩემთან მაგრამ არაფერი ზედმეტი ვითომ მეგობრები ვიყავით ყველაფერს ვუზიარებდით ერთმანეთს, მაგრამ რაღაც მაინც არ მასვენებდა თითქოს რაღაც ცუდი უნდა მომხდარიყო. მაეჭვებდა დემეტრეს ჩანთა რომელიც სულ დაქონდა და აკრძალული მქონდა მასთან მიკარება. ხშირად ურეკავდნენ და ისიც ისე ჩუმად ლაპარაკობდა ხოლმე რომ ყოველთვის მაეჭვებდა ეს ფაქტი. როცა ვეკითხებოდი ვინ ურეკავდა ამბობდა რომ უბრალოდ საქმეებზე ურეკავდნენ. არც იმასმეუბნებოდა რას საქმიანობდა. მიუხედავათ ყველაფრისა მე მას მაინც ვენდე. ხანდახან იკარგებოდა ხოლმე რამოდენიმე დღით. მერე ისევ გამოჩნდებოდა და ჩვეულებრივად ვაგრძელებდით ცხოვრებას.
6 მაისი იყო ჩემ ცხოვრებაში ყველაზე დაუვიწყარი დღე.
-ტასო
-გისმენ დემეტრე
- მოდი რა დაჯექი გეყოფა აქეთ-იქით სიარული
-მოიცა დავალაგებ და მერე მოვალ რა გჭირს?
- ტასო
-რა არის
-მიყვარხარ
გავშეშდი ცოცხი გვერძე მივაგდე მივუტრიალდი და ისე მოვეხვიე ლამის გავგუდე.
-მართლა გიყვარვარ?
-კი ძალიან თან
-მეც მეც ძალიან მიყვარხარ
-მართლა
-კი
მახოსვს როგორ მომიახლოვდა და მაკოცა ,ეხლაც კი ვგრძნობ მის სითბოს და სიმხურვალეს ტუჩებზე. ყველაფერი კარგად მიდიოდა ისევ ისე იყო ოღონდ ახლა შეყვარებულის სტატუსი გვქონდა. ვერასდროს წარმოვიდგენდი თუ სიყვარულს ასეთი ბედნიერების მოტანა შეეძლო. 11 ივნისი იყო საღამოს დემეტრე ამოვიდა ჩემთან რჩებოდა. მდივანზე ვისხედით დავლაპარაკობდით.
-დემეტრე სულ გეყვარები ?
-კი სულლ სიკვდილამდე
-მეც.დემეტრე მართლა ხომ გიყვარვარ?
-ტასო რა გჭირს?
-არ ვიცი უბრალოდ მაინტერესებს
-ხომ იცი როგორ მიყვარხარ ჩემი ფერია ხარ
აღარაფერი მითქვამს. იმ საღამოს საშინლად წვიმდა. იშვიათია ზაფხულში ასეთი წვიმა.საერთოდ წვიმა მიყვარს მაგრმა იმ საღამოს მაღიზიანებდა რაგდან მეგონა ეს წვიმა ცუდის მოსასწავებელი იყო. მდიბანზევე ჩაგვეძინა. დილით ადრე გამეღვიძა ამ დროს დემეტრეს ტელეფონზე მესიჯი მოვიდა და ინსტიქტურად დავხედე. "დემეტრე იცოდე ტასო გაიგებს...." ასეთი დასაწყისის მესიჯს ალბათ ყველა გახსნიდა დიდხანს აღარ მიფიქრია და სმს-ის კითხვა გავაგრძელე. " გაიგებს რასაც წარმოადგენ და ფრთხილად იმოქმედე. იცოდე მართლა რომ შეგიყვარდეს და შენი საქმე ბოლომდე ვერ მიიყვანო საქმე ცუდად იქნება შემ პირობა მოგვეცი და ველით მის ასრულებას". მეგონა რომ მოვკვდი, მაგრამ ალბათ სიკვდილი შვება იქნებოდა ჩემთვის.
- დემეტრე საშინლად შევკივლე და ისიც უცბათ წამოხტა
-რა გჭირს გოგო რა მოხდა
- ეს რას ნიშნავს
ტელეფონი გამომართვა მესიჯი წაიკითა და ნერვიულად შეიცურა ხელი მის შავ ლამაზ თმებში
-ყველაფერს აგიხსნი
-გელოდები მალე
-ეს შენთვის ძალიან მტკივნეული იქნება მაგრამ იცოდე რომ მე შენ მაინც მიყვარხარ და სიკვდილამდე მეყვარები
-გისმენტთქო დემეტრე მალე
-ყველაფერი მაშინ დაიწყო როცა 10 წლის ვიყავი. სახლში მე დედაჩემი, მამაჩემი და ჩემი პატარა და ვიყავით. შეძლებული ოჯახი გვქონდა მამაჩებს ბიზნესი ჰქონდა და ასე თუ ისე არ გვიჭირდა. ერთ საღამოს ყაჩაღები შემოვიდნენ სახლში მამა შეეწინააღმდეგა და ესროლეს ხმაურზე დედაჩემი გამოვარდა ისიც მოკლეს. მე ვიმალაებოდი კარების უკან ვიდექი და ამ ყველაფერს ვუყურებდუი. გესმის ვუყურებდი ტასო.ჩემი და წაიყვანეს სად დღესაც არ ვიცი. მე კი დამლვა მოვახერხე და გადავრჩი. მას შემდეგ ყვეკა ცოცხალი არსება შემძულდა მინდა თავი მომეკლა და ყველა თან გამეყოლებინა მინდოდა რომ სამყარო თავზე დაქცეოდა ყველას ისე როგორც მე. არ ვიცი ეს როგორ მომივიდა, მაგრამ დაუნდობელ ადამიანად გადავიქეცი. შემდეგ ჩემი ცხოვრება სხვნაირად წავიდა ვიზრდებოდი და რაც უფრო დიდი ვხდებოდი შურის ძიების სურვილი მით უფრო მახრჩობდა. ამიტომ გადავწყვიტე ტერორისტი გავმხდარიყავი მომეკლა თავი და თან ბევრი გამეყოლებინა ბევრი იმნაირი ყაჩაღი ვინც იმ ღამეს ჩვენთან შემოვიდა. ხო ტასო ხოო შენ ტერორისტი შეგიყვარდა. სამწუხაროდ ამ უგულო ტერორისტსაც შუყვარდი. თავი დღემდე არაკაცი მგონია,რადგან ჩემი ოჯახის დაცვა ვერ მოვახერხე. სულ რამოდენიმე დღეში აფეთქება მოხდება და ამაში ერთ-ერთი მონაწილე მეც ვიქნები მაგრამ შენ იცოდე მე მიყვარდი მიყვარხარ და მეყვარები.
-შენ შენ ხუმრობ ხო არა უფრო სწორად სიზმარში ვარ ალბათ.
არ ვიცოდი რა მეფიქრა მე ვიყავი გვამი მოსიარულე გვამი დემეტრეს ვუყურებდი მისი ისტორია შემზარავი იყო მეც მტკიოდა მისი ტკივილი მაგრამ ტერორისტობა ჩემთვის წარმოუდგენელი იყო ყოველთვის მეზიზღებოდნენ ტერორისტები. როგორ შეუძლიათ მათ თავი მოიკლან და სხვაც თან გაიყოლონ. არ მესმოდა მათი და ვერ ც ვერადროს გავიგებდი ალბათ.
-მაპატიე ტასო. მაგრამ უნდა წავიდე. იცოდე ჩემ სიყვარულში ეჭვი არ შეგეპაროს
წავიდა ის წავიდა არ მქონდა დაცემის უფლება მე უნდა გადამერჩინა ადამიანები ვინც განწირული იყვნენ სასიკბდილოდ რამე უნდა მეღონა ან პილიცია ჩამერია ამ საქმეში ან გამოცდილი ადამიანები არ ვიცი რამე უნდა მეღონა. თავს შემოვუძახე და ყველაფრის დაგეგმვა დავიწყე. პირველ რიგში ნინისთვის უნდა მეთქვა რომ სამსახურში მოეგვარებინა და როგორმე გავეთავისუფლებიმე მიზეზს სხვადროს შევატყობინებდი. დემეტრეს ვურეკავდი რათქმა უნდა არ მასუხობდა. პოლიციაში წავედი და ვთქვი რომ ზუსტად არ ვიცი მარა ტერორისტები აფეთქებას აპირებდნენ და რამე უნდ აგვეღონა თავიდან არ დამიჯერეს მაგრამ იმდენი ვეჩიჩინე ბოლოს აზრზე მოვიყვანე. დემეტრე უნდა გვეპოვნა რომ სხვის კვალზეც გავსულიყავით. პოლიციას დემეტრეს ნომერი მივეცით და როგორც იქნა მისი ადგილ;მდებარეობა დაადგინეს. კერძოდ კიკეთში იმყოფებოდა ორ ბიჭთან ერთად. სასწრაფოდ წავედით და დემეტრე დააკავეს. ვუყურებდი მის სახეს და მეცოდებოდა ჰო მეცოდებოდა რომ ის ეშმაკს ჰყავდა შეპყრობილი. არ ვიცი რატომ მაგრამ ის მაინც ისევ ისე ძლიერად მიყვარდა ვგრძნობდი რომ ის ისეთი ბოროტი არ იყო როგორც ჩანდა. პოლიციასთან არც ერთი არ თანამშრომლობდა ორი დღეა უკვე დაპატიმრებულები არიან მგრამ არაფერს არ ამბობდნენ. მესამე დღის საღამოს დამირეკეს და მთხოეს საპატიმროში მივსულიყავი დემეტრე მიბარებდა. სიმართლე გითხრათ ვნერვიულობდი არ ვიცოდი რა უნდა ეთქვა ან რატრო მიბარებდა. მე ხომ ჩავუშვი ისინი.
-ქალბატოტო ტასო შებრძანდით ის გელოდებათ
-მადლობა
შევედი მიდი თვალები აღარ ბრწინავდნენ> არც მიყურებდა თვალებში. მის წინ დავჯექი მაგრამ საუბრის წამოწყებას ვერ ვბედავდი
-ტასო
-გისმენ დემეტრე
-ოდესმე მაპატიებ?
-არ ვიცი
-გჯერა ჩემი?
-არც ეგ ვიცი
-აბა რა იცი ტასო
-ის ვიცი რომ მინდა მითხრა ვინ არიან ამ ყველაფრის მეთაური
-თავიდან რომ დამეჯახე თავი ძლივს შევიკავე რომ არ მეჩხუბა არ ვიცი როგორ მოვახერხე მაგრამ შენ რომ შემოგხედე დავმშვიდი და გადავწყვიტე შენთან თამაში დამეწყო. ყველაფერი გამომივიდა როცა მინდოდა სახლი მექნებოდა და გავათევდი ღამეს ეს მაწყობდა თან შენნაირ ლამაზ გოგოსთან. შენც კარგად იცი მინდოდა შენთან სხვა ურთიერთობაც მქონოდა მაგრამ არ გამომდიოდა რაღაც მიშლიდა ხელს. მერე გავცნობიერე რომ შემიყვარდი აი მაშინ მივხვდი ყველაფერი აირეოდა. პირველად რომ გამოგიტყდი ჩემ გრძმობებშო მხოლოდ იმიტომ რომ ბოლოჯერ მეთქვა შენთვის რასაც ვგრძნობდი მერე კი ყველაფერი აფეთქდებოდა.შენ ვერც კი მიხვდებოდი ვინ ვიქნებოდი მორიგი მსხვერპლი ვიქნებოდი შენთვის და მეცოდინებოდა რომ ცხოვრები ბოლომდე გეყვარებოდი.მერე არ ვიცი რატომ მაგრამ ტერაქტი გადავატანინე შემთან მინდოდა ისევ ყოფნა შემ გული გამითბე ისევ ვგრძმნობდი ადამიანების მიმართ მწუხარებას.სინანული გრძნიბაც დამეუფლა მაგრამ ყვეალფერი გვიანი იყო მე ჩემი მოვალეიობა უნდა მომეხადა.ეს ხვალ მოხდება მაგრამ თუ მოასწრებთ შეაჩერებთ. მეტრო 'სადგურის მოედანთან' მოხდება ტერაქტი.ეხლა ისნი წყნეთში არიან ერთ-ერთ სახლში დილით ადრე ჩამოვლენ ყვეალფერს მოაწყობენ და სადღაც 5 საათისთვის ააფეთქებენ წადით და მიხედეთ.
- მადლობა დემეტრე ეს ყველაზე კარგი გადაწყვეტილებაა შენ ცხოვრებაში
- იჩქარეთ
-კარგი
-ტასო
-რა
-მიყვარხარ
-.....
წამოვედი ყველაფერი მოვუყევი ოფიცერს. ყვეალფერი დაგეგმეს და მეორე დილით ყველა დაიჭირეს. ტერაქტი თავიდან ავიცილეთ. სავარაუდოდ დემეტრე ციხეში გაატარაბდა რამდენიმე წელიწადს. რამდენიმე ეს სიტყვის მასალად თორემ კიდევ როდის ვნახავდი მას არ ვიცოდი. ჩემმა ცხოვრებამ აზრი დაკარგა ძნელი ყოფილა ტერორისტის სიყვრაული ამას ვიმეორებდი ხომე და მწარედ მეცინოდა. მედალი გადმომცეს როგორც ერთ-ერთი ძლიერიი ქალი რომელმაც ქვეყანა დიდ საშიშროებას ააცილა. ოფიცერი მოვიდა ჩემთან და მშვიდად მითხრა
-თქვენ ყველაზე გაბედული ადმაინი ხართ. დიდი სამსახური გაგვიწიე რაც გინდა მთხოვე
- დიდი მადლობა არა რას ამბობთ რა უნდა გთხვოთ
-ნებისმიერი რამ
-მადლობა
ყოველდღე ვფიქრობდი დემეტრეზე მასთან ერთად გატარებული დღეები მახსენდებოდა და გული მიკვდებოდა ყოველივე გახსენებაზე. მინდოდა ნახვა მაგრამ ვერ ვახერხებდი მეშინოდა მისი ნახვის რადგად უფრო შემიყვარდებოდა. ვიცოდი რომ ვერ დავივიწყებდი მას მაგრამ მაინც ვცდილობდი.
სახლში ვიჯექი და ისევდაისევ ვფიქრობდი ჩემს ცხოვრებაზე. ოფიცრის სიტყვები გამახსენდა"რაც გინდა მთხოვე"
უცბათ აავკრიფე ოფიცრის ნომერი
-გისმენთ
-გამარჯობა მე ტასო ვარ
-უი ტასო გიცანით როგორ ხართ რამე ხომ არ ხდება?
-არა თქვენთან დალაპარაკება მინდა და იქნებ შევხვდეთ?
-კარგი ნახევარ საათში შესვენება მაქვს და შევხვდეთ
-კარგით მისამართსმოგწერთ -კარგით
ცოტახანში გავემზადე და შესახვედრად წავედი უკვე გადაწყვეტილი მქონდა ჩემი თხოვნა და არც მიფიქრია მოვლენებზე
-გამარჯობა ტასო როგორ ხარ?
-მადლობთ ბატონო დავით თქვენ?
-მეც კარგად
-აბა რა ხდება?
- გახსოვთ თქვენ მითხარით რაც მინდოდა ის მეთხოვა თქვენთვის
-კი მახსოვს და ეგ წინადადება ისევ ძალაშია
-ძალიან კი მრცხვენია მგრამ მინდა რომ როგორმე დემეტრეს გათავისუფლება შეძლოთ. ნერვიული და აკანკალებული ხმით ვუთხარი
-ტასო ხვდები რას ამბობ?
-კი
-მერე ესე უბრალოდ შეგიძლია ეგ გადაწყვეტილება მიგეღო?
-არა ამაზე დიდი ხანია ვფიქრობ
-ტასო ეს ძალიან საშიშია მან შეიძლება ისევ რამე იმოქმედოს
- პასუხის მგებელი ვარ ის არაა ეგეთი ადამიანი თქვენ მისი ისტორია არ იცით
-ტასო მგონი არასწორი ხარ
-არა სრულიად დარწმინებული ვარ გთხოვთ
-ტასო იცი ჩემი შვილი შემი ტოლია და ის იმ მეტროში მუშაობს სადაც აფეთქება უნდა მომხდარიყო შენ რომ არა ის უთუოდ დაიღუპებოდა ამის წარმოდგენაც კი არ მინდა. არა მარტო მე ძალიან ბევრი ოჯახი გაუბედურდებოდა. ამიტომ თანახმა ვარ შენი წინადადება მივიღო და ამით დიდი მადლობა გადაგიხადი მაგრამ ისევ რამე არ მოხდეს
-ბატონო დავით მენდეთ ის სხვანაირია
-ვითომ?
-კი
-კარგი რამენაირად მოვაგვარებ
-ძალიან დიდი მადლობა
უკვე სამი წელი გავიდა ის გაათავისუფლეს მაგრამ მე არ მნახა თუმცა მაინც ბედნიერი ვიყავი რომ ის თავისუფალი იყო და მახარებდა. ჩემი ცხოვრება ისევ ისე მიდიოდა მეგობრები სამსახური და სახლი განსაკუთებული არაფერი მომხდარა. 26 წელი მისრულდებოდა და დაბადებისდღეს ავღნიშნავდი მეოგბრებთან ერთად კლუბში, როცა ნაცნობი სხეული დავლანდე უცნობ ლამაზ ქალბატონთან ერთად. ხო ის დემეტრე იყო. დემეტრე ჩავილაპრაკე და გონებას დავკარგავდი რომ არა ნინი. დაწყნარდი ჩამჩურჩულა მან და წყალი მომაწოდა.
დემეტრე მომიახლოვდა და უემოციოთ დაიწყო ლაპრაკი
-ტასო
-გისმენ. სახეში არ შემიხედავს
-შემომხედე
- რა არსს დემეტრე. ვუთხარი და შევხედე ისე თითქოს არაფერი
-შეძლებ ოდესმე მაპატიო?
-არ ვიცი
- მიყვარხარ ტასო უშენოდ ეს სამი წელი ჯოჯოხეთი იყო
- ისე გიყვარვარ ვატყობ სხვაც გიპოვნია
-ტასო ის ჩემი დააა. ჰო რომ გამათავისუფლეს პირველ რიგში ის მოვძებნე. სამი წელი კი დამჭირდა. თან ცოტა ჩემი ცხოვრების გაუმჯობესებაზეც ვიფიქრე ისე შენთან ვერ მოვიდოდი
-მართლა?
-ჰო
-გგავს ისე
-ჰო რავიცი. ტასო გთხოვ მაპატიე რა მიყვარხარ ძალიან ძალიან მიყვარხარ. შენ დამიბრუნო ძალა რომ ისევ ადამიანი გავმხდარიყავი
-დემეტრე არ ვიცი რატომ მაგრამ მეც ძალიან მიყვარხარ. წესით უნდა მძულდე მაგრამ ვიცი რომ შენ სხვბანაირი ხარ.
-ჩემი ლამაზი გოგო როგორ მიყავრხარ. მითხრა და ტუჩებზე დამეწაფა უბედნიერესი ვიყავი ამდენიხნის შემდეგ ისევ შევძელი ბედნიერი ვყოფილიყავი.
მერე იყო უსაზღვრო ბედნიერება ქორწილი და მთელი ამბები. ჩემებიც ჩამოვიდნენ მათ არ იცოდნენ დემეტრეს ტერორისტების ამბავი არ მინდოდა ენერვიულათ და ზედმეტი პანიკები შეგვექმნა.
- ტასო დედიკო შენ ქმარს სულ ტერორისტს რატომ ეძახი?
-ტერორისტია და იმიტომ
- რა გიჟიები ხართ შვილო
- ხო რავიცი დეეე
ყვეალფერი კარგად მიდიდა ეს იყო მართლა უდიდესი ბედნიერება.სამი შვილი გვეყოლა. ორი ბიჭი და ერთი გოგო. ეხლა კი ავდექი და დავწერე ეს ყველაფერი,რადგან ისევ ისე საშინლად წვიმს როგორც მაშინ 11 ივნისს თუმცა ეს წვიმა სულაც არ მიშლის ნერვებს პირიქით ბედნიერს მხდის. უსაზღვროდ ბედნიერს.
-ტასო გეყპფა ამდენი წერა მოდი ჩემთან
-მოვდივარ ჩემი გულის ტერორისტო
-ტასო გეყოფა თორემ დღეს არ დაგაძინებ
-მმმ არ ვარ წინააღმდეგი
-ჩემო სიცოცხლე
-მიყავრხარ.
-მეც. დემეტრე სულ გეყვარები?
-სიკვდილამდე
-მეც ჩემო საშიშო ტერორისტო.


****************************************
ესეც ჩემი ისტორია. მუზა მომივიდა და მეც დავწერე . არ ვიცი რამდენად კარგია. ეს უკვე მეორედ ვწერ რაღაცას. იმედია მოგეწონებათ. დიდი მადლობა წინასწარ ვინც წაიკითხავთ. არ ვიცი რატომ მაგრამ სულ ვფიქრობ რომ ყველაფერს თავისი მიზეზი აქვს ისე როგორც დემეტრეს ტეროსრისტობას ჰქონდა მიზეზი. კომენტარებს თუ დამიწერთ გამიხარდება <3 <3 <3