-ლანა, შეიძლება ყველაფერზე უარს გვეუბნებოდე? რატომ იქცევი 19 წლის გოგო ისე, თითქოს 80ის იყო?- ჩემი აკვნის დაქალები მია და ნატა ჩემს საწოლზე წინ ჩამომისკუპდნენ და როგორც ყოველთვის რაღაცაში მდებდნენ ბრალს.
-არ მომწონს ეს იდეა მია და რა ვქნა?-დავებღვირე.
-და რომელი იდეა მოგწონს ლანა? ბარში წასვლა შენ არ გინდა, კლუბი შენი არაა, ლაშქრობაში წასვლის თავი არ გაქვს,- ჩამოთვალა ჩემი ნათქვამი მიზეზები.- მეგობრებთან ყველანაირ გართობაზე უარს ამბობ და იქნებ აღარც გინდა ჩვენთან მეგობრობა? იქნებ ამ წიგნებთან გინდა მარტო დარჩენა მთელი ცხოვრება?-ხელით ჩემს ირგვლივ შემოწყობილ წიგნებზე მიმითითა.
-ვაიმე, მია მართლა არ მაქვს ლაშქრობებში სიარულის თავი. ბათუმიდან ბეშუმში ფეხით რომ ავიდე, მოვკვდები.-ავწუწუნდი.
-რა მოგკლავს გოგო ნუ გამაგიჟე. მარტო კი არ იქნები, მთელი 50 კაცი მივდივართ და ერთ დღეში კი არ უნდა აიარო იმხელა გზა, გზადაგზა გავჩერდებით. ღამე ბინებს ვიქირავებთ და იქ გავათევთ.-ახლა ნატა ჩაერთო.
-საერთოდ არ გიყვარვართ ხომ?-ცრემლების გადმონთხევა დაიწყო მიამ და მეც მაშინვე დავიხიე უკან.
-ხომ იცი რომ ასე არაა? ხომ იცით, თქვენ ჩემი ნაწილები ხართ. -ორივეს მოვეხვიე.
-ანუ წამოხვალ?-თავი სრუტუნით წამოსწია მიამ
-წამოვალ.- ჯანდაბა! მაინც დამითანხმეს.
-იეს!- წამოხტა ნატა.- ხომ იცი რომ მაინც დაგითანხმებთ და რომ არ გაჭედო ხოლმე არა?
-ახლა დამანებეთ თავი, უნდა წავიკითხო.-მია წამოვაგდე ჩემი საწოლიდან.
-რა უნდა წაიკითხო გოგო, ადექი ჩაალაგე ჩანთაში ყველაფერი რაც შეიძლება დაგჭირდეს 5 დღის განმავლობაში, ხვალ მივდივართ.- ნატამ შემომიბღვირა ისევ.
-ვერ გიტანთ.-წიგნი მოვისროლე და კარადასთან მივედი.
-ჩვენც გვიყვარხარ ლან!- ენა გამომიყო მიამ და კარი გაიხურეს.
***
ვერასდროს ვერ ვიტანდი ლაშქრობებს, წოწიალს, ვარჯიშზეც უარს ვამბობდი და ბავშვობიდან მხოლოდ ფისკულტურაში მყავდა დაბალი ქულა. ვერ ვიტან წუწაობა-გუნდაობებს და მსგავს მაიმუნობებს. ყველანაირ სპორტს ვერიდები. ალბათ იმიტომ, რომ აღნაგობით ბავშვობიდან სუსტი ვიყავი და მალე ვიღლებოდი. არც 19 წლის ასაკში შეცვლილა რამე.
ახლა კი ამ გიჟების გამო რას დავთანხმდი? მივდივარ ხუთ დღიან ლაშქრობაში, სადაც მთებში და ოღრო ჩოღრო გზებზე მომიწევს წოწიალი. იმედია, რამეს არ მოვიტეხ და საღსალამათი დავბრუნდები სახლში. თან მალე გამოცდებია უნივერსიტეტში და ეს მინდოდა ახლა?
ყველაფერი ჩავალაგე. მიამ შემომძახა საცურაო კოსტუმის ჩადება არ დაგავიწყდეს, ლაშქრობის დასაწყისში და ბოლოს ერთ-ერთი დღე ბათუმში გავჩერდებითო და ჩემს „პატარა“ ჩანთაში ისეც გაჭირვებით ჩავტენე. მოზრდილი თანთა ოთახიდან გავათრიე და კართან მივაგდე. გოგოები ტელევიზორს უყურებდნენ, ხმაურზე გამომხედეს და ჩანთა რომ დაინახეს, თვალები გაუფათოვდათ.
-რა მოგაქვს გოგო ამდენი?-ხელით ჩანთაზე მიმითითა ნატამ.
-ყველაფერი მჭირდება.- მხრები ავიჩეჩე.
-კი ბატონო.-ისევ ტელევიზორისკენ შებრუნდა და მერე “სხვათაშორის ტონით“ მომაძახა.-შენ თუ ხუთი დღე ამხელა ჩანთას ათრევ ზურგით...
-რა? რა ზურგით?-ავღშფოთდი. ჩემი თავი როგორ ამეტენა ბეშუმში იმას ვდარდობდი და ამხელა ჩანთას როგორ ვათრევდი?
-ვაიმე ლანა, ნუ გადამრევ. საჰარის უდაბნოში კი არ მივდივართ და აქლემებს კი არ ავკიდავთ ბარგს. ის წამოიღე რაც უეჭველი დაგჭირდება.-წამოენთო ნატა. მია კი ჩემი შემყურე სიცილით კვდებოდა.
-ვაიმე, გოგოებო, როგორ...
-ვერ გვიტან... ვიცით.- სიცილით გამაწყვეტინა მიამ.
ხელი ჩანთას დავავლე და ისევ ოთახში შევათრიე.დიდი წვალების შემდეგ გავანახევრე. აბაზანაში შევედი და წყალი გადავივლე. ვახშმის გარეშე დავწექი. ხვალინდელ დღეზე ფიქრმა მადაც დამაკარგვინა.

***
დილის 5 საათზე შემომიცვივდნენ გოგოები და თავზე დამახტნენ.
-გაიღვიზე ცუნცულ, -საფირმო მიმართვა დამატეხა მიამ ამ დილით და საბანი გადამაძრო.
-რა გინდათ?-თვალების გაუხელლად ამოვიბუტბუტე.
-ლაშქრობა, ლაშქრობა და ლაშქრობა... ბეშუმი გვიხმობს პატარავ.-ალაქლაქდა მია.
-ვერ გიტანთ.- საიდან აქვს დილით ამხელა ენერგია ამ გოგოს?
-ყავა გაგიკეთე ლანა, ადექი რა არ დავაგვიანოთ.-მოლბა ნატა და მეც თვალები გაჭირვებით გავახილე. საცვლებით გავფრატუნდი სამზარეულოში და სკამზე ჩამოვჯექი. ნატაც საცვლებით იყო. მხოლოდ მია იყო შორტით და ბადე მაიკით.
-ოჰ მომიწყეს გოგონებმა „ბიკინ_ფართი“. ასე თუ იზოზინებთ დავაგვიანებთ და უსიმპატიურესი წინამძღოლები დაგვსჯიან.- თვალები მინაბა მიამ.
-ვინ დაგვსჯის?-თვალები გამიფართოვდა. ისევ...
-ყველაფერს გზაში მოგიყვები. ჩავიცვათ და მალე წავიდეთ რა. დავაგვიანებთ მართლა. -ანერვიულდა უპუნქტუალურესი ნატა.
მოკლედ ნახევარ საათში გავიხურეთ კარი და ტაქსით წავედით დათქმულ ადგილას. მგონი ყველა ჩვენ გველოდა. შეჯგუფებულ ხალხს შევუერთდით.მალე ჯგუფს ხუთი ადამიანი გამოეყო და ჩვენს წინ დადგნენ. აქედან 4 ბიჭი და ერთი გოგო იყო.
მათგან ერთ-ერთმა ბიჭმა დაიწყო ლაპარაკი, რომელსაც გაოცებული შევცქეროდი დახვეწილ სახეზე.
-მოგესალმებით ყველას. მუ ლუკა მახარაზე ვარ. ამ ლაშქრობის ერთ ერთი ხელმძღვანელი. ლაშქრობას ჩემთან ერთად უხელმძრვანელებენ ქეთი, ლაშა, ერეკლე და ნიკა. -დანარჩენ ოთხზე მიგვითითა, რომლებიც გვერდით ედგნენ.- ვიცი აქ ძირითადად ერთმანეთისგან უცხო ადამიანები ხართ და ჩემი პირველი თხოვნა ის იქნება, რომ ერთმანეთი გავიცნოთ და დავუმეგობრდეთ, იმედი მაქვს არანაირ კომფლიქტებს არ ექნება ადგილი და ერთად ყოფნის 7 დღე კარგად ჩაივლის. მინდა რომ ერთმანეთს ყურადღება მივაქციოთ და რაც მთავარია ლაშქრობის დროს, გუნდს ნაბიჯითაც კი არ ჩამოვრჩეთ. ახლა კი ყველა სათითაოდ მიბრძანდით ქეთისთან და სახელი და გვარები ჩააწერინეთ. ასევე მობილურის ნომრები. იმედია, ყველა ძალიან ვისიამოვნებთ.- სიტყვა დაამთავრა ლუკამ და თვალი მოგვავლო ყველას.
პირდაღებული შევყურებდი. რა სახე ჰქონდა, რა ტანი... აშკარად მისდევდა სპორტს, ისეთი გამოყვანილი პრესი ემჩნეოდა მომდგარი შავი მაისურის ქვეშ, რომ... წამით ჩვენი მზერა ერთმანეთს შეხვდა. სასწრაფოდ მოვაშორე თვალი და ჩვენს 50 კაციან ბრბოს მოვავლე თვალი. გოგონების უმეტესობა ჩემს მდგომარეობაში იყო. თვალებში გულებ ანთებულები შეჰყურებდნენ ხელმძღვანელებს. თავი ჩავხარე, რომ ჩემი ჩაცინება არავის შეემჩნია. მიამ ხელო მომკიდა და ქეთისკენ წამაძუნძულა.
-სახელი და გვალი ჩააწერინეთო ვერ გაიგე?- ჩამჩურჩულა.-იმედია ახლა მთელი ლაშქრობა ასე ხელჩაკიდებულმა არ უნდა გატარო.
-დავრჩებოდი სახლში და არც მოგიწევდა ჩემი თრევა.- მეც უკმაყოფილოდ გადავულაპარაკე.
-ვაიმე, ხალხო, ვინმემ შემახსენეთ რატომ ვმეგობრობ ამ უჟმურთან?- მოიქუფრა ნატა და თვალები მვედრებელივით ცას მიაბჟინა.
-ბავშვობის წლები.-მაშინვე “შეახსენა“ მიამ და ჩემს ჩაცინებას ყურადღება არ მიაქცია.
-რამე პრობლემაა?- არ ვიცი საიდან, მაგრამ ჩემს გვერდით გაჩნდა ლუკა. ახლოდან ისე გამოიყურება... უფ...
-არა. -რატომღაც უხეშად ვუპასუხე.
-დარწმუნებული ხარ?- წარბი ამიწია.
-აბსოლიტურად.-არა, ვიცოდე მაინც, რაც ვებღვირები ამ ღმერთკაცს?
-ეჭვი მეპარება, მაგრამ იყოს შენებურად.-ეჭვის თვალით ამათვალიერა ფეხებიდან სახემდე და ჩაიღიმა.
ბრაზი მომაწვა. ისე მათვალიერებს თითქოს გასაყიდი საქონელი ვიყო, იდიოტი. შევუბყვირე.
-დარწმუნებული ხარ, რომ გაუძლებ ამ შვიდ დღეს?-ირონიული ტონით მკითხა.
-სრულიად. -ბრაზი ყელში მომაწვა. ხელები ისე მოვმუშტე თითქოს რინგზე ვიყავი და მოწინააღმდეგეს დამარცხებას ვაპირებდი. ამას ვინ ეკითხება ნეტავ?
-ვნახოთ, ვნახოთ... -ისევ ამათვალიერა და ზურგი მაქცია. ორი ნაბიჯის შემდეგ შემობრუნდა ჩემსკენ.- სახელი და გვარი მითხარი.-სრულიად სერიოზულად მითხრა. აი, ხელმძღვანელმაც გაიღვიძა მასში...
-ლანა დოლიძე.- ვუპასუხე.
-ჭირვეული. -ჩუმად ჩაიბუტბუტა ზუსტად მაშინ, როცა მეც ჩუმად ჩავილაპარაკე ჩემთვის
-არამკითხე.
ორივემ გავიგეთ ერთმანეთის შემამკობელი სიტყვები და ისევ დაბღვერილები შევცქეროდით ერთმანეთს. მერე მზერა ავარიდე და ჩემს გოგონებს შევხედე. თვალები შუბლზე ჰქონდათ ასული ორივეს.
-რა?- ახლა მათ ვეცი.
-ეს... ეს რა იყო?-ენა დაბმულმა ამოილაპარაკა მიამ. ნატა კი ხმას ისევ ვერ იღებდა.
მათი ეს რეაქცია არ გამკვირვებია. რადგან მეც მიკვირდა ჩემი თავის. ასე არასდროს მოვქცეულვარ. ყოველთვის ზრდილობიანი ვიყავი და არასოდეს გამოვხატავდი აგრესიას მით უმეტეს უცხოების მომართ.
-მაღიზიანებს.-მხები ავიჩეჩე, ვითომ ჩვეულებრივი ამბავი იყო, ჩემი ასეთი ქცევა.
-ცუდად ხარ?- მეცა მია და შუბლზე ხელი მომადო, თითქოს სიცხეს მიმოწმებდა. მერე თვალის ქვედა ქუთუთო ქვემოთ ჩამომქაჩა.-არც სიცხე აქვს, თვალის გუგებიც ნორმაშია, რა სჭირს?- გამოცდილი ექიმივით ამოილაპარაკა და ნატას მიუბრუნდა.
-გარეკა.-დასკვნა დადო ნატამ. ამაზე კი სიცილი აუტყდა მიას. მე თავმობეზრებულმა გავიხედე გვერდზე. ლუკა ჩემგან ზურგით იდგა და დანარჩენ სამ ხელმძღვანელ ბიჭს ელაპარაკებოდა.
-გოგონებო, თქვენღა დარჩით.- მომესმა წკრიალა ხმა და მის პატრონს გავხედე. ჩვენი ხელმძღვანელი ქეთი გვეძახდა.
მასთან მივედით სამივე და ჩვენი სახელი, გვარები და საკონტაქტო ნომრები ჩავაწერინეთ.

***

ბავშვებო.
შეიძლება გაგაკვირვეთ, მაგრამ ვერ გავძელი და მოვედი ისევ. არადა ასე მალე არ ვაპირებდი ახალი ისტორიის ატვირთვას. ასე ვთქვათ ეს საცდელი თავია და ღირს გაგრძელებად? მინდა ყველას დიდი მადლობა გითხრათ ვინც კითხულობდით და გვერდით მედექით წინა ისტორიის დროს. მადლობა მხარდაჭერისთვის და მოთმინებისთვის.
უსაზღვროდ მიყვარხართ. თქვენი მარიამი.