29 დეკემბერი იყო ახალი წელი ახლოვდებოდა ქალაქი მორთული იყო საახლწო განწყობა? არმქონდა საერთოდ არმქონდა ბავშვობაში ახალია წელი ისე მიყვარდა ვგიჟდებოდი ჩემი ყველაზე ახლო ოჯახის წევრები ბებისათან და ბაბუასთან ვიკრიბებოდით 2 დღე ვრჩებოდით შემდეგ კი მხიარულებას ჩემთან ვაგრზელებდით ხოლმე დედას და მამას სახლში მიყვარდა ოჯახური გარემო ყველა იცინოდა ამბებს ჰყვებოდნენ მეც ვუსმენდი და მერე ჩემთვის მათ მოაყოლზე ვფიქრობდი ხოლმე 12 წლის რაც გავხდი ყველაფერი შეიცვალა ახალი წელი მხიარული აღარ იყო გაუთავებელმა პრობლემებმა ყველა და ყვალფერი არია ახალი წელი ყვლეას ძულდა ვიკრიბებოდით მაგრამ ზოგი არ მოდიოდა ვინც მოდიოდა კი ისეთი დაზომბილი სახეები ჰქონდათ იფიქრებდით ეს ესაა ყველა და ყველაფერი დაკარკა და მასაც სასიკვდილო დიაგნოზი დაუსვესო ყველაფერი აირია დედას და მამას საშინელი ურთიერთობა ჰქონდათ ჩხუბი პრობლმეები ვალები დაძაბულობა ჩემი ნერვებ არავის არ ჰქონდა მე პატარა ვიყავი სამყაროს სხვა ფერებში ვხედავდი მაგრამ ამ უბადრუკმა ცხოვრებამ შემცვალა ბავშვი ვიყავი მაგრამ იმდენი რამ მქონდა გამოცდილი და გადატანილი მთელი ცხოვრების მანძილზე რო არ გამოუცდია ზოგს სადაქალოში ყველაზე მხიარული ვიყავი და პოზიტიური ყველას ვამხარულებდი რაც არ უნდა მომხდარიყო შემდეგ კი ხასიათებიც შემეცვალა დაქალებიც ამჩევდნენ და მთხოვდნენ რომ ძველებური ვყოფილიყავი მათ არაფერი არიცოდნენ ჩემ ოჯახძე რომელიც ბოღმით სიბოროტით ცინიზმით ჩხუბებით და მსგავსი საშინელებით იყო სავსე მე სამყაროს ყურება შავ-თეთრ ფერებში დავიწყე მე ჩემს დარდს და გულის ტკივილს ვერასოდეს ვერავის ვერ ვუყვებოდი რატომ? დამიჯერებთ? მცხვენოდა! ჩემთან ყველას სხვანაირი დედა ჰყავდა სხვანაირი მამა და ალბათ ზუსრგს უკან დამცინებდნენ კიდევაც არვიცი არვიცი წიგნების კკითხვა და ფილმების ყურება დავიწყე მე ფაქტიურად აქ არც კი ვცოვრობდი მუდამ ჩემს სამყაროში ვიყავი სადაც ფერადი ფერები განსხვავებული მშობლები და ყველაფერი განსხვავებული იყო. კლასსში ისეთი მხიარული და მოუსვენარი ვიყავი სწავლითაც ვსწავლბდი მაგრამ მე და ჩემი 3 დაქალი კლასს ვიკლებდი,,ყალთაბანდი გოგოები ვიყავით’’
არ ვაჩენდი ხოლმე ჩემს სევდას მხოლოს მაშინ როცა დამალვა აღარ შემეძლო და მაშინაც იმწავსე ამჩნევდენ მე კი ხან რას ვიმიზეზებდი ხან ჩემი ახლობლები ზოგი რაიონში არიან ზოგი თბილისში ზოგი სად მამა რაიონში დარჩა მგონი ცოლიც ყავს მას და დედას ერთმენეთი მგონი არასდროს არ ჰყავრებიათ დედა იტალიში იყო სამუშაოდ 13წლის რომ ვიყავი მაშინ ავიდა ახლა თბილისში ვცხოვრობთ დედას კაფე აქვს მე ვსწავლობ 3 ოთახიან ბინა გვაქვს ევრო რემონტით იტალიაშო რომ არ ყოფილიყო არც ეს არ გვენებოდა ნუ მოკლედ არმინდა ახლა თავი შეგაწყნოთ ჩემი დრამატული მოგონებით განვაგრძობ იმას რისი მოყოლაც მინდა ჰო მართლა მე ელი ვარ 20 წლის ელი ბერულავა საერთოდ ელენე მქვია მაგრამ ასე აღარავინ აღარ მიძახის
ქუჩაში მივდიოდი,ნელა წყნარად აუღელვებლად თოვდა, თანაც ძალაინ თოვლის ფათელები ნელ-ნელა ნარნარით ეცემონდნენ ჩემ თმაზე და ქურთუკზე ციოდა მართლა ძალიან ციოდა მე კი მივდიოდი სახლში სადაც დედა და ჩემი ძაღლი ბუბუ მელოდნენ
-მოხვედი?-როგორ ჩაიარა დღემ?
-კარგად დე შენთან?
-დღეს ძაალიან ბევრი კლიენტი იყო საქმე კარგად მიდის
-უი ჰო მართლა დე ახალ წელს აქ შევხვდებით? თუ დეიდასთან წავალთ (დეიდაჩემი რაონში ცხოვრობს)
-არვიცი შენ როგორ გინდა?
-მე აქ მინდა და პირველში დილით ძაან ადრე რო დავადგეთ თავზე კარგი იქნება ხო?
-ნეტა არ უბერავდე რაა
-აუუ რა შენ სულ მასე იცი ყველაფერზე წავედი ნე ვიმეცაინებ და დავიძინებ რაა დაღლილი ვარ
-კაი ბუბუ დღეს შენთან იძინებს რა
-ჰო კაი დე
ჩემ ოთაში შევედი საწოლზე წამოვწექი და დღეს მომხად ამბავზზე დავიწყე ფიქრი

გამარჯობათ პივრელ რიგში იმედია დაგაინეტრესებს ამის მიხედვით გავაგრძელებ <3 ველოდები შეფასებებს