ყველაფრის მიუხედავად ლუკა მიხვდა , რომ აზრი არ ქონდა მარიამთან დალაპარაკებას და რუსეთში წასვლა გადაწყვიტა. რატიმ გუშინ უთხრა უარი ლუკას წასვლაზე, ამიტომაც ლუკამ ერთი ბილეთი იყიდა და ბარგის ჩალაგება დაიწყო დიდი ხანია არ ყოფილა რუსეთში და არც დედამისი ყავდ ანანახი უფროსწორად დედობილი. ლუკას დედა ადრე გარდაეცვალა და მისი და მისი ძმის გახრდა მამას დაეკისრა. მაკა ლუკას საუკეთესო მეგობრის დედაა მას ლუკაც დედას ეძახის. უბედური შემთხვევის გამო ვლადი 16 წლის გარდაცივალა ის და ლუკა ერთად მაკას ქმრის მანქანით ავარიაში მოყვნენ, მხოლოდ ლუკა გადარჩა. ერთი წლის შემდეგ ლუკას ექვსი წლის ძმა ლეიკემიით გარდაიცვალა და მამის გალოთების შემდეგ ლუკამ 17 წლისამ მარტო ცხოვრება დაიწყო. როცა სრულწლოვანი გახდა მაკამ გადაწყვიტა რომ ლუკაზე ეზრუნა. მამას რა მოუვიდა ლუკამ დღემდე არიცის, ძალიან გაბრაზებულია ამსზე რადგან ერთხელას არ მოიკითხავს მისი ერთადერთი შვილი. უკვე შვიდი წელია ლუკა და მაკა დედა შვილივით არიან მაგრამ ლუკა რუსეთიდან წმაოვიდა და დიდ ხანია არ უნახავს მაკა. ეს ყევლაფერი ლუკას თავიდან ამოუტივტივდა გონბაში როცა ბარგს ალაგებდა. ლუკა რუსეთში თავს ძალიან ცუდად გრძნობს ახსენდება ყველაფერი , შეცდომები , ტკივილი და სული ეხუთება , მისი ძმის და მეგობრის სიკვდილს თავის თავს აბრალებს და წლებია ამ ტკივილთან ერთად ცხოვრობს. ლუკას ორი საუკეთესო მეგობარი , ორი გერმანული ნაგაზი რუსეთშია მაკასთან, ლუკას ისინი თავის თავზე ემტად უყვარს. ლუკას წინაპრებისგან დიდი ქონება დარჩა , ლუკას მამა უპირებდა ამ ფულის წართმევას , მაგრამ მან ეს ვერ მოახერხა და ახლა ლუკა ძალიან მდიდარია, თუმცა მისთვის ამას მნიშვნელობა რაქვს როცა ასეთ ტკივილში ცოხვრობს ფული ვერ ამშვიდებს , ვერც ანუგეშებს ! ანუგეშებს მხოლოდ მაკა , მაკაა ლუკასთვის ყველაფერი ! ის ისე უდგას ლუკას მხარში როგორც ნამდვილი დედა! საღამოს ლუკამ რატი ნახა და ცოტახნით დაემშვიდობა.


- ლუკაა , მაინც მიდიხარ ?
- კი
- აუ ცოტახანი მოგეცადა და მერე მეც წამოვიდოდიი
- თუ გინდა ეხლა წამოდი , ვერ დაგელოდები მალე მინდა წვაიდე !
- რა მოხდა გუშინ მარისთან?
- არ მინდა ლაპარაკი ..
- კარგი არ მითხრა , კარგი რომ არაფერი მოხდა ვხვდები.
- ჰო .
- როდის მიდიხარ ?
- უკვე უნდა გავიდე
- უთხარი მარის რო მიდიხარ ?
- არა
- რატომ ?
- არმიდნა იცოდეს რომ აქ არ ვარ თორე აიშვებს და გთხოვ მიმიხედო არაფერი უხსენო რუსეთზე !
- კარგი. არ ინერვიულო .
- იმას გამოწერენ ჩემს ჩამოსვლამდე და ყველაფერს მომიყვები თუ რამეს შეამჩნევ.
- რა უნდა შევამჩნიო ?
- არაფერი ისე გითხარი.
- აუ რატო არ მეუბნები ?
- უბრალოდ გითხარი რაიყო ? შეგიძლია ეხლა მაინც არ მომიშალო ნერვები ?
- კარგი , კარგი წამოდი წავიდეთ

აეროპორტში როგორც კი მივდნენ ლუკას ერთდროულად ყველა გრძნობა მოაწვა და დარჩენაც უნდოდა , არუნდოდა ამრიამი დაეტოვებინა მარტო , ენდობოდა რატის მაგრამ ფიქრობდა " მე რომ ვოვუვლი მარიამს ისე ვერავინ " - ო ! ეშინოდა თორნიკეს გამოწერენ და მარიამი ცოლად გაჰყვებაო მერე თავსაც იმშვიდებდა ამრიამი მაგას ვერ გაბედავსო , თუმცა თითონაც კარაგდ იცოდა რომ თუ ეს მართლა მოხდებოდა ამრიამი არც დაფიქრდებოდა ისე გაჰყვებოდა თორნიკეს ცოლად. უცებ შეწყვიტა ფიქრი და გამოფხიზლდა.

- ლუკააა !
- რაიყო ?
- კარაგად ხარ ?
- კი
- გთხოვ მოეშვი და დამშვიდებული წადი.. მარი კარგად იქნება და არც მივცემ იმის უფლებას თორნიკეს რომ გაეკაროს.!
- მაგას ევრ დაუშლი .
- შენ თუ უშლი ?
- ვერც მე ვუშლი ხო ხედავ ! *აყვირდა ლუკა *
- კარგი დამშვიდდი ვა ! მაშინ ნუ წახვალ !
- არა უნდა წავიდე. გთხოვ თუ გკითხავს ჩემზე რამეს უთხარი რომ აქ ვარ და ჩვეულებრივად არის ყევალფერი.
- კარგი. წადი შენი რეისია.
- ნახვამდის .
- ჭკვიანად . მაკას მოკითხვაააა .. *მიაძახა რატიმ ღიმილით*
- ....

რატი თითქოს სცარიელემ შეპყრო. ოდნავ ეწყინა ლუკას წასვლა მაგრამ ვერაფერს გადაათქმებინებდა. ბიჭებთან წავიდა და თორნიკეზე დაიწყეს ლაპარაკი.


- ეხლა ლუკა რო წავიდა მარის ჩვენ უნდა მიხედოთ ?
- ხო გეგა , ყველამ უნდა მივხედოთ !
- ის გამოვა ხო მალე ?
- კი გამოწერენ
- უკან დვაბრუნებთ და ყველაფერი კარგად იქნება.
- ხო და შნც უკან დაბრუნდბეი პოლიციაში , მერე სიევ მე უნდა გიშველოთ და ტან ლუკა გაგიჟდება ციხეში რო დავხვდეთ! მარიმი ხო აღარ გაგვეკარება არავის !
- ეხლა ხო მზე და მთვარე ამოდის !
- ხოდა რომ არ ამოდის უნდა შემოვირიგოთ და არ გავაბრაზოთ.
- კარგი. ნინიც ხო არ გვყავს შემოსარიგებელი ?
- შენ ნინის თავი დაანებე. ჩემი და ნინის ურთიერთობა გაცილებით უკეთესადაა ვიდრე ლუაკსი და მარის .
- ხო აბა რა
- რაა ?
- არაფერი
- ვერც ვერაფერი .

ლუკას თვითმფრინავში ძველ ინაცნობი შეხვდა , უფროსწორად ის ვისაც ძალიან უყვარდა ლუკა. ბევრს უნდოდა ლუკა და ანა ეთად მაგრამ ლუკას მაინც მარიამი უყვარდა და უყვარს!

- ვაა ლუკაა !
- უკაცრავად
- ვიამე ვერ მიცანი ?
- ვერა
- ანა ვარ შენი ძველი მეგობარი , რუსეთშიც ერთად ვსწავლობდით , გამორიცხულია არ გაგახსენდე .
- მაინც არ მახსოვხარ
- გახსოვს ერთხელ ჩემს გამო ორმა კლასმა რო იჩხუბეთ და შენ დ ავლადი რო ფეხზე ვერ დგებოდით ერთი კვირა .
- ააა , რო ვერ ვდგებოდით ეგ მახსოვს !
- ჰაჰჰა , ვერ გამიხსენე ?
- კი გაგიხსენე ! ანა ახვლედიანი ხო ?
- კიი
- რამდენი ხანია არ მინახიხარ , რუსეთში ბრუნდები ?
- არა დედაა ცუდად და უნდა ვნახო .
- რა მოუვიდა ?
- არვციი ვნხავ და შემოგივლი იქ ...
- კარგი .
- არ მეგონა აქ თუ გნახავდი , რა ხარგია რომ შეგხვდი გამიხარდა . შენ და მარი ... ?
- ნუ იკითხავ !
- ვაიმე , გაიგო ვინმემ რაუნდა მაგ გოგოს ?
- კი გაიგო ! თორნიკე ქვია ))
- აუჰ ცოცხალია ?
- ისე რა
- აჰაჰჰა , ისე რა მიკვირს შენგან. ეგღა გაკლდა.
- ხო , სხვა რამეზე ვილაპრაკოთ
- ბოდიში , ხო კარგად არის მაკა ?
- კ იისე მივდივარ დავირალე აქ და..
- აა კარგია. აუ რა კარგია ერთად რო მოვხვდით აქ დამლაპარაკებელი მეყოლება.
- ჰო თუ დამეძინა შენ ილაპარაკე არ მოგერიდოს .
- აუჰ ლუკა რა შეგცვლიდა შენ !
- ვერაფერი .
- ვიცი. მაგრამ რაღაც უნდ ავღნიშნო
- რა ?
- უფრო სიმპატიური ხარ.
- მადლობა
- ეჰ რა იმგზავრებს ეხლა ამდეი ხანი
- ხო რავიცი გავუძლოთ
- კაი ..

როცა ლუკა სახლში მივიდა და ეზოში შევიდა ძაღლები აყეფდნენ , ჯაჭვებ იაიწყვიტეს და ლუკასკენ გაიქცნენ. მაკამაც გამოიხედა და მის სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა , ისე უხაროდა ტირილიც კი დაიწყო , ძალიან ენატრებოდა ლუკა. მონატრებაზე საშინელი ხომ არაფერია. დაკვირვებიხარ რას გრძნობ როცა საყავრელ ადამიანს ხედავ ?! საყვარელი ადამიანის ხელის სითბო გიგრძვნია ?! დაკვირვებიხარ რომ ყველაზე მაგარი გრძნობა სიყვარულია ?! ლუკას ყევლა და ყველაფერი დაავიწყდა , მარიამიც და მაკას გადაეხვია ისე უჩერდა ხელებს როგორც მაშინ ძალიან პატარა რომ იყო, ასე ჯერ ლუკას არავინ მონატრებია ! " დედა მხოლოდ დედა არაა , ყველაფერია რაც ამ ქვეყანასთან გვაკავშირებს , რასაც სიცოცხლე ჰქვია , რასაც სული უდგას და მზე უცქერის " - მართალია მაკა ლუკას ბიოლოგიური დედაა არაა მაგრამ ყველაფერი მაკას დამსახურებაა რასაც ლუკამ მიაღწია და მის წყალობითაა ახლა ცოცხალი! ამდენი წუხილის მერე .. ყველაფერი მთავრდება , ტკივილიც და უცებ გამოჩნდება ადამინი ვინც გაიძულებს რომ გაიღიმო ! ასეთი ბედნიერი დ ამომღიმარი ბოლოს ოთხი წლის ასაკსი იყო ალბათ..

- რატომ არ მითხარი რომ ჩამოდიოდი ? რამეს გავაკეთებდ იარ გშია ?
- არ მჯერა რომ საჭმელი არ გაქვს ! არ მოველოდი ..
- მქვს მაგრამ ცოტაა
- არამგონია ჯერ არმინდ ამერე შევჭამ ..
- აუჰ ისევ შიმშილობ ?
- როდის ვშიმშილობდი ?
- მთელი ცხოვრებაა
- აუ კაი რა !
- კარგი ხო მომიყევი რა ხდებოდა შენთან.
- არაფერი რო არ ხდებდოა იმიტომ ჩამოვედი.
- მარი ?
- ძველებურად.. არა უფრო რთულად
- რატომ?
- ვიღაც გამოჩნდა
- ვინ ?
- თორნიკე
- Не плохо , Все будет хорошо. Не волнуйтесь.
- Я люблю ее.
- я знаю.
- აქ არ ხდებოდა არაფერი ?
- უშენოდ რა უნდა მოხდეს , მაგრამ გკითხულობდა ყველა როდის ჩამოდისო .
- ხო ვნახავ მერე ბიჭებს.
- მოდი ჭამე რა
- კარგი
- შენ ისაყავრელი საჭმელები ამქვს. საღამოს კდიე გაგიკეთებ რამეს .
- ...
- ლუკაა , რას აკეთებ ?! არ შემოუშვა ეგენი სახლში , დასვრიან ყველაფერს , დაააბიი !
- კარგი რა მაკა მოიცადე , მომენატრნენ
- რა გეშველება !


ლუკამ ერთი კვირის განმავლობაში მთელი რუსეთი მოიარა , მეგობრებთან ერთად დადიოდა, ჩხუბობდა , ერთობოდა და ასე შემდეგ. გაიხსენა ყველა ადგილი და ამ ადგილებთან დაკავშირებული მოგონება ბავშობაში ეგ და მამა სადაც დაიდიოდნენ იქ მივიდა , ცხენებს მოეფერა და უკან დაბრუნდა. ყველაზე მნიშვნელოვანი და ბოლო სასაფლაოების მონახულება იყო. მივიდა დედამისთან და პატარა ძმასთან.

- როგორ ხარ დემე? ჩემო პატარა ძამიკო. შენ არიცი როგორ მომენატრე თორემ მოხვიდოდი ჩემთან. ბოდიში რომ ამდენიხანი ვერ გნახე. რატომ არაფერს მეუბნები ?! რატომ არ მოხვედი ჩემთან? იცი როგორ მჭირდება შენი ხმა , და ნუგეში ? პატარა ხელებით რომეფერებოდი. დედა შენ არ გელაპრაკები.. არ ვიყავი ღირსი ესე დაგეტოვებინე! უბრალოდ არ დამიშავებია არაფერი შენთვის!

ერთ კვირაში ლუკა სახლში დაბრუნდ ადა ეგრევე ბიჭებთან წავიდა. ილაპრაკეს მარიამზეც და სხვა რაღაცეებზეც. თორნიკე უკვე გამოწერილი იყო. უთხრეს ლუკას რო მსულ ერთად დადიოდნენ მაგრამ რატი მაინც ცდილობდა მარიამი მასთან ყოფილიყო და არსად არ უშვებდა ხოლმე , შემდეგ კი ჩხუბის ასაცილებლად უწევდა მაირმაის გაშვება.

- მადლობა ბიჭებო რო უვლიდით მარიამს !
- კაი რა დმაწწყდა ნერვები მაგატ დევანში . რა მოსწონს ამ გოგოსაც კიდე ამ თორნიკეში ვერაგვიგე.
- მისმინე გეგა ეგრე ჩვენ გვგონია რომ არ აქვს მოსაწონი არაფერი მაგრამ უყვართ ერთმანეთი და რას ვუზამთ. ისევ ლუკამ იმოქმედოს ჯობია.
- აუ ამან რა ტექსტი გაგვჩითა რააა...
- კარგით ბიჭებო მესმის თქვენი... და საშინელი სუნი რო დგას აქ არაუშავს ?!
- რა სუნი ?!
- დამწვრის არა ?
- რავიცი ცოტა მეც ვგრძნობ ..

საღამოს ცეცხლი პირველ სართულზე ერთ ოტახს მთლიანად მოედო , ბიჭები ჩაქრობას ცდილოდნენ მაგრამ ცეცხლი უფრო და უფრო იმატებდა და მთელს სახლს ედებოდა. კარი გარედან ჩაკეტილი იყო რაც ძალიან უცნაურად მოეჩვენათ , ოთახები კვამლით გაივსო , ერთმანეთსაც ძლივს ხედავდნენ .. ლუკას ვერ პოულობდნენ ...


გამიზიარეთ თქვენი მოსაზრებები <3