-ღმერთო ის ადმიანი მანახა ვინც შენს ცხოვრების ბოლომდე გაგიძლებს-სიცილით მეუბნეოდა ნანა
-ერთი მითხარი რა მაქვს გასაძლები ჰა?-მეც სიცილით ვუთხარი.
-თუმცა ეგეთი არავინაა-სიცილს არ წყვეტდა ჩემი დაქალი.-კარგი ხო ვაჭარბებ ზე ადამიანი უნდა იყოს შენ რომ ვინმემ გაგიძლოს-ცოტაც და თავში რამეს ჩავარტყამდი ისე მამწარებდა,რაც მშვენივრად იცოდა,მაგრამნანა რის ნანაა ვოლომდე რომ არ მოგიშალოს ნერვები.
-ნანა გაჩერდი თორემ ხომ იცი ჩემი შემორიგება რთულია-ვუთხარი სერიოზულად,ყოველთვის ვიცოდი როგორ უნდა გამეჩერებინა ასეთ დროს ნანა და მეც სულ ვიყენებდი.
-ძალიან იცი წყენის გულში ჩატანა და ადამიანს ძალიან რთულად პატიობ,მაგრამ არ არსებობს რა ღონეც არ უნდა იხმაროვერ გამაჩერებ იცოდე,-ბოლოს ისევსეცილი დაიწყო და მეც გამაცინა.
-ერთი მითხარი ვინ აიტანს იმას რომ 20 წლის გოგო მულტფილმს უყურებ?-არ ჩერდებოდა ნანა
-ვისაც ვეყვარები ის აიტანს და მშვენივრად უყურებს ჩემთან ერთად მულტფილმებს-ვუთარი მოწყენით და ტუჩები გავბუსხე,
-კარგი ხო ვჩერდები-ძლივს მოითქვა სული მან
-კარგი გვეყოს ეხლა და წავიდეთ საავადმუოფოში ხომ იცი არა დედა როგორია?რომ გაიგოს არ წავედი იჩხუბებს. სიმართლე გითხრა ის უფრო სასაცილოა ვის სანახავადც მაგზავნის-ვუთხარი სასაცილოდ.
-ვის?-გაკვირვებულმა მკითხა
-არ მითქვამს ხომ შენთვის 1 თვის წინ მოხუცი ქალი რომ გადმოვიდა ჩვენს მეზობლად?
-არა-გაკვირვებულმა მითხრა
-ნუ არაუშავს ალბათ დამავიწყდა.
-მერე?-ვეღარ ითმენდა ნანა
-ხო და ის ქალი გახდა ცუდად და დედამ მითხრა წადი ნახე სირცხვილიაო-მობეზრებულად ვუთხარი და ხელი ჩავიქნიე-ხომ წამომყვები?-იმედიანი ხმით ვუთხარი?
-მე?-გაიკვირვა-სირცხვილი არაა?
-რ
არა კაცო,თან გაიცნობ,თბილი ქალია.
-კარგი წამოვალ-მითხრა და ფეხეზე წამოვდექით ორივე.
-კაი ჩაიცვი და წავედით.


20 წუთში უკვე საავადმყოფოს გზას ვადექით, ძალიან კი მეზარებოდა მაგრამ რა მექნა,დედას ვერ ვაწყენინებდი,ძალიან კარგი ურთიერთობა გვაქვს და ძალიან მთხოვე ნახეო და მეც უარი ვეღარ ვუთხარი,თან რა დდაშავდება პირიქით ქალის თვალში ყურადღებიანი გამოვჩნდები,ჩავიცინე ჩემთვის და გზა განვაგრძე.
მე და ნანა მთელი გზა ვლაპარაკობდით,ხან რა საკითხს შევეხეთ ხან რას,მაგრამ 4 წლის წინ რაც მოხდა იმაზე ხმა არ დაუძრავს,იმ ფაქტმა ჩემზე ძალაიან იმოქმედა,ჩემმა კლასელმა რომ მომიტაცა და ჩემი გაუპა*იურება რომ სცადა მაგრამ არ გამოუვიდა.
ეს იყო ყველაზე ღრმა ჭრილობა ჩემის ცხოვრებუს განმავლობაში.
მთელი 3 წელი ცუდ მდგომარეობაში ვიყავი,,მხოლოდ სკოლაში დავდიოდი სხვაგან არსად,დიდი შოკი იყო ჩემთვის,
ძლივს მომაბრუნეს ამ ქვეყანაზე,ოჯახი და ნანა რომ არა ალბათ ეხლა ესე არ ვიქნებოდი.
არაფერს იშურებდნენ და ბევრს ცდილობდნენ მდგომარეობიდან რომ გამოვეყბანე და 3 წლის შემდეგ შეძლეს კიდეც.
ამ ამბის შემდეგ კაცებისდანახვა არ მინდა,ყველა კაცი ერთნაირია სულ ამას ვფიქრობდი და არცერთ ბიჭს ახლოს არ ვეკარებოდი მხოლოდ მმამას,და ამიტომაც მქონდა გადაწყვეტილი რომ არ დავქორწინდებოდი,
ყველა კაცის შიში მქონდა და ვცდილობდი იქ არ წავსულიყავი სადაც ერთი მამრობითი სქესის წამომადგენელი იქნებოდა.

მეშინოდა მათთან სიახლოვის,მეშინოდა იგივე არ განმეორებულიყო და მთლიანად არ გავნადგურებულიყავი,ამიტკმაც გავხდი ჩაკეტილი და არავის ვეკონტაქტებოდ.

ნანაც სულ ცდილობდა ეს ფაქტი არ გაეხსენებინა მაგრამ ხადახან მეტყოდა შეგიყვარდება ვინმე და მერე მიხვდები ყველა
ერთნაირი რომ არაა,ამას იმიტომ მეუბნეოდა რომ თვითონ ყურებამდე იყო შეყვარებული ბექაზე,რომელსაც წესიერად არ ვიცნობდი,მაგრამ ნანას გამო იძულებული ვიყავი ხანდახან გამეტარებინა მათთან ერთად დრო,მაგრამ მალევე მოვდიოდი რადგანაც თავს შებოჭილად ვგრძნობდი.
არ მჯნდოდა ეს ამბავი ვინმეს გაეგო,განსაკუთრებით კი ჭორიკანა ხალხს,როგორც იქნა მივჩქმალეთ და მას შემდეგ ხმა არავის დაუძრავს ამის შესახებ.
მხოლოდ დედამ იცოდა ხანდახან შვილიშვილი მინდაო,მაგრამ არვიცი არ ვიცი.
ახლაც ნანას ტელეფონი აწკრიალდა.ეგრევე მივხვდი ვინც იქნებოდა.
-ხო ბექა-ღიმილით მიიდო ყყურმილი ყიურთან.-ეხლა?ეხლა არ მცალია სიხარულო იანას მივყვები საავადმყოფოში....კი ყველაფერი კარგადაა უბრალოდ ვიღაც უნდა მოინახულოს...კი მერე გნახავ.კაი გკოცნი-ჰაროვანი კოცნა გაიგზავნა და მე გადმომხედა საწყალი თვალებით,მივხვდი რაც უნდოდა და ღიმილით დავუქნიე თავი.
მართალია არ მინდოდა ბექასთან გავყოლოდი მაგრამ ისეთი თვალებით მიყურებდა უარი ვეღარ ვუთხარი.
ვცდილობ დარდის მიუხედავად მაინც ბედნიერი ვიყო ან ხალხს მოვაჩვენო თავი ასე. არ მინდა რომ სიბრალულის თვალით მიყურებდნენ,თუნდაც ეს ნანა იყოს და ვცდილობ პატარა და ცელქი იანა გავხდე,
მაგრამ სასაცილო ისაა რომ მაინც ვერ დავანებე მულტფილმებუს ყურებას თავი,რაზეც ნანა დამცინის და მეუბნევა შენ ვინ მოგიყვასნ ცოლადო,მაგრამ რომ გრძნობს ამ სიტყვებზე წარსული რომ მახსენდება მაშინვე გაჩუმდე ხოლმე,მაგრამ მაინც დაამატებს თავის სათქმელს რომ ყველაფერი გამივლის,მოვა დრო და შენც შექმნი ოჯახსო და ამ თემაზე საუბარი წყდება
-მხოლოდ ცოტა ხნით-ჩავიჩურჩულე ჩუმად და ცრემლები მომადგა თვალზე ეს რომ შემაჩნია ნანამ წამსვე ჩამეხუტა.
-ასე არ შეიძლება სიხარულო,როდემდე უნდა იტანჯო.მინდა ბედნიერი იყო შენც და მალე ვნახო შენი პატარა ციცქნა და ის მეუღლე რომელიც გაგიძლებს-ბოლო სიტყვებზე გაეღიმა და მეც გამაღიმა.

ცოტა ხანში ჩემმა ტელეფონმაც იგივე გაიმეორა რაც ცოტა ხნის წინ ნანასამ.
დედა იყო,ცრემლები მოვიწმინდა და ვეცადე მხიარული ხმით მეპასუხქ.
-ხო დეე-იმხელა ხმაზე ჩავძახე მივხვდი რომ დედა ყურმილს უკან გაწევდა,
-რა გაყვირებს იანა?-მითხრა სიცილით-იმედია მიდიხარ საავადმყოფოში-მითხრა და მივხვდი უარყოფით პასუხს დაელოდა რადგან რამდენჯერაც მითხრა იმდენჯერ ვუთხარი დამავიწყდამეთქი.
-კი მედა ნანა მივდივათ-ვუთხარი ღიმილით,გავიგე როგორ ამოისუნთქა დედამ.
-რახან შენ ეგ მოახერხე,ხო იცი როგორ უყვარხარ ცისანა ბებოს და გაუხარდება იქ რომ გნახავს,
-ვიცი ვიცი-ჩავიბურტყუნე ჩემთვის
-კარგი გოგო ხარ,-მოფერებით მითხრა დედამ-ხო და უთხარი რომ მე ხვალ მივალ სანახავად.
-კარგი-ვუთხრი დედას და ტელეფონი გავთიშე და მომღიმიმარ ნანას გადავხედე.
როგორც იქნა გვეშველა და მივადექით საავადმყოფოს,მიმღებში ვიკითხე თუ რომელ პალატაში იწვა ცისანა ბებო და მისი პალატისკენ გავემართეთ.
-მე გარეთ დაგელოდები რა-მითხრა ნანამ და სკამზე ჩამოჯდა.
-კარგი
კარებზე ფრთხილად დავაკაკუნე და შესვლის ნებართვა რომ მივიღე,ფრთხილად ჩამოვწიესახელური და შიგნით შევედი,
შევამჩნიე როგორ გაუხარდა ქალს ჩემი კისვლა.
-მოხვედი შვილო!გენაცვალოს შენ შენი ცისანა-მითხრა თვალცრემლიანმა,არც მან იცოდა ჩემი ამბავი და არც ჯყო გაეგო.
-როგორ ხართ ცისანა ბებო?-ვკითხე მოწყენით და ქალი ფრთხილად გადავკოცნე.
-შენი მტერი იყოს ისე როგორც მე ვარ-ამოილაპარაკა ნაღვლიანად,ეს იმას ნიშნავდა რომ კარგი ამბავი არ იყო.
-ეგრე ნუ იძახით ყვრლაფერი კარგად იქნება-ვეცადე მხიარულად მეთქვა-იცით როგორმაკლიხართ სამეზობლოს?ყველამ დიდი მოკითხვა გამომატანა თქვენთან და გამოჯანმრთელება ფისურვეს-გამიხრადა ჩემმა ნათქვამმა მის სახეზე ღიმილი რომ გამოიწვია,
--ეჰ ნეტავ კიდე შემეძლოს დაბრუნება ჩემს თბილ და მყუდრო სახლში-ამოილაპარაკა ნათვლიანად-მაგაზე ნუ დარდობთ აუცილებლად დაბრუნდებით,უი ხო დედამ დამაბარა მე ხვალ მოვალ სანახავადო,დღეს ვერ მოიცალა.
-რა ყურადღებიანია,არ შეწუხდეს კაცო
-რა შეწუხებაა
-გაგიმართლა ესეთი დედა რომგყავს,დედაშენს კი გაუმართლა ესეთი კარგი ოჯახი რომ აქვს-ღიმილით მოყვა ჩვენს ლოცვას,-ერთიმსათხოვარი მაქვს შენთან და თუნარ შეწუხდები რომ შემისრულო.
-მითხარით რაც გინდათ აუცილებლად შევასრულებ-მართლა შემეცოდა ეს კეთილი ქალი,ასე ვუდად რომ იყო მაგრამ ვიცოდი რომ გადარჩებოდა.
-დღეს საღამოს ჩემი შვილიშვილი ჩამოდის უცხოეთიდან და მინდა რომ დააბიანვო რამე არ დაჭირდეს- ისეთი ხმა ქონდა სულ რომ მილიონი საქმე გქონოდა ყველას გადადებდი და ამ თხოვნას შეასრუკებდი.
-კარგით ცისანა ბებო აუცილებალდ მივეხმარები რამე თუ დაჭირდება.
-ღმერთმა დაგლოცოს შვილო.
-მე დაგტოვებთ დაღლილი იქნებით და დაისვენეთ-კარებთან ვიყავი მისი სუსტი ხმა რომ გავიგე
-გმადლობ იანა
-არაფერს-ჩავიდუდუნე ჩემთვის და წამოვედი.

-ამდენი ხანი რას აკეთებდი შიგნით-მკითხა გარეთ გასულს.მე კი ისევ ფიქრებში ვიყავი წასული და ცისანა ბებოს დავტრიალებდი.ნანამ კი კითხვა ისევ გამიმეორა.
-იანა?რაზე ფიქრობ?-მისმა ოდნავ ხმამაღალმა სიტყვებმა გამომაფხიზლეს.
-რაა?აა არაფერი უბრალოდ ძალიან მეცოდება ცისანა ბებო,ძალიან კეთილია ოდნავ რაღაცის ატკიებასაც არ იმსახურებს-ჩავილაპარაკე დანანებით-კარგი ეხლა სახლში წავალ რა ძალიან დავიღალე და თან საღამოს მისი შვილიშვილი ჩამოდი და მთხოვა იქნებ დაეხმაროო-ვუთხარი იმ იმედით რომ არ მთხოვდა ბექასთან შესახვედრად წაყოლას,ისიც რისკ დაქალია რომ არ მიმხვდარიყო თავის დაქნევით დამეთანხმა.
როგორც იქნა სახლში ავაღწიე,დედა სამზარეულოში ფუსფუსებდა,ისეთი სუნი იდგა მგონი მთელ ქალაქს შეკრებდა აქ.
-რას ამზადებ?-ვიკითხე და მადისაღმძვრელი სუნი ღრმად შევისუნთქე
-შენს საყვარელ საჭმელს-გამიღიმა-რაო ცისანამ
-რავი გრძნობს რომ ცუდადაა და განიცდის.
-ხო ეგრე იქნება უყვარს სიცოცხლე ქალს
-სიცოცხლე ვის არ უყვარს-ჩავილაპარააკე ჩუმად.-დღეს ჩემი შვილიშვილი ჩამოდის და მთხოვა იქნებ მიხედო და დაეხმარო რამე თუ დაჭირდებაო.
-ძალაიან კარგი დაეხმარები და გულს გადააყოლებ.რამდენი წლისაა?-მკითხა დედამ ინტერესით.
-არ ვიცი,იმედია კარგი ადამიანი იქნება.კაი წავედი მე ჩემს ოთახში და საღამოს ჩავალ
-კაი დე დაისვენე
ოთახში ავედი და წამოვწექი,იმდენად იმოქმედა ჩემზე ცისანაც ცუდად ყოფნამ,რას წარმოვიდგენდინასე ცუდად თუ იქნებოდა,მე მეგონა რაღაც უბრალო იყო მაგრამ საქმ რთულად ყოფილა,იმედია გველაფერი კრგად იქნება.
მერე ნანასაც დავურეკე
-რას შვრები ნან?
-ბექასთან ერთად ვარ-მივხვდი როგორი ბედნიერი იყო.-შენ რას შვრები?
-რავი არაფერს უნდა დავიძინო ეხლა გკოცნი და ბექა მომიკითხე-აღარ დაველოდე მის პასუხს ეგრევე გავთიშე.
,,დატკბეს ჩემი გოგო შეყვარებულთან,,ღიმილით გავიფიქრე და საწოლზე გავიშოტე.
ერთი წუთით მეც კი ჩაცფიქრდი როგორი იყო შეყვარებული რომ იყავი,რა განცდაა ვიღაც ცხოვრებას და შენს სიცოცხლეს რომ გირჩევნია და მისთვის რას არ გააკეთებდი, თითქოს მეც მომინდა განმეცადა ეს გრძნობა,მაგრამ რა ვქნათ რომ ვფრთხილობ და გავურბივარ მამაკაცებთან ურთიერთობას,რა ჩემი ბრალია რომ ვერ დავივიწყე ეს საშინელი წარსული,რა ჩემი ბრალია ასე რომ ვარ და ობოლი ცრემლიც კი ჩამომიგორდა თვალიდა.
როგორი რთულია ასეთი წარსულის შემდეგ ისევ გამხიარულება მაგრამ ცოტა შევძელი დამეძლია ეს სისუტე მაინც.
ისე მოვიდა საღამო ვერც კი გავიგე, მალევე წამოვხტი საწოლიდან და მისაღებ ოთახში გავედი,
-დე მე ჩავალ ცისანა ბებოს სახლში ჩამოვიდოდა ის გოგო-მაგრამ საიდან მოვიტანე რომ გოგო იყო არ ვიცი.არც კი უთქვამს გოგო იყო თუ ბიჭი უბრალოდ მე მინდოდა რომ გოგო ყოფილიყო და ასეც მეგონა.
-კაი დეე და ჭკვიანად.-მომაძახა კარებში გასულს.
წამის მეასედში ჩავირბინე ერთი სართული და კარებძე დავაძარუნე,კაები გაიღო და ხელში გოგოს მაგივრად ბიჭი შემრჩა.

ალბათ ვერც კი წარმოიდგენთ როგორ ავნერვიულდი,სახეზე ფერები გადამივიდა,ბიჭთან ასე ახლოს დიდი ხანია არ ვყოფილვარ,მთლიანად იფეთქა ჩემში წარსულმა და სახე დამინამა ცრემლებმა,
გული ისევ დამიმძიმდა და სადაცაა ამოხებაო,თან ძალიან უცნაური შეგრძნება დამეუგლა და ეს წარსულს დავაბრალე.
მაგრამ ჰნდა ვაღიარო მრთლაც სიმპათიური ბიჭიიყო,მაგრამ რა დროს ესაა,როგორც იქნამოვითქვი სული და ოდნავ შევავლე მის გაკვირვებულ სახეს ისე გავიქეცი სახლისკენ,კარის სახელური უნდა ჩამომწეწია რომ შევჩერდი,მივხვდი ბიჭთან ცუდად გამომივიდა არ მეკადრებოდა ესე მოქცევა,მაგრამ ეს სულ 4 წლის წინ მომხდარი ფაქტის გამოა.
ვერც ცისანა ბებოს გავუტეხე ხათრი,გადავწყვიტე დამეძლია ეს შიში და ისევ ჩავსულიყავი მასთან.
ერთი ღრმად ამოვისუნთქე და ისევ დავაზარუნე კარზე.
სანამ გამიღებდა ღრმად ვსუნთქავდი,ერთი ცრემლიც ჩამოვაგდე და სწრაფად მოვიწმინდე.
კარი რომ გაიღო ბიჭმა გაკვირვება ვერ დამალა მე კი უფრო ამიჩქარდა გული და დავიბენი.
-მე..მე..იცით მე..-სიტყვებს ვეღარ მოვუყარე თავი.
-შენ ბებიაჩემის მეზობელი იანა ხარ რომელიც მე უნდა დამეხმაროს არა?-მკითხა ღიმილით და მე უფრო დავწყნარდი მაგრამ სახეზე გაკვირვება გამომეხატა
-საიდან იცი?-ვუთხარი ისევ დაბნეულმა და ვეცადე გამეღიმა.
-ცისანამ მითხრა,შემოდი სახლში-შიგნით შემიპატიჟა,ისე დაბნეული შევდიოდი თითქოს პირველად ვიყავი ამ სახლში.
-ლაზარე ონიანი-ხელი გამომიწოდა ლაზარემ,ვყოყმანობიდ ჩამომერთმია თუ არა,ამდენი წლის შემდეგ პირველად უნდა შევხებოდი ბიჭს, მას რომ შევხედე ისეთი სანდომიანი სახე ქონდა მეც გავუწოდე ხელი
-იანა გაჩეჩილაძე-ისევ დაბნეულმა ვუთხარი და ხელი რომ ჩამოვართვი ისე დამიარა ტანში ჟრუანტელმა რომ კანიდან თუ არ ამოვხტებოდი არ მეგონა,გულმა ისე და იწყო ცემა მეგონა აქვე გამისკდეოდა ესეც რა თქმა უნდა წარსულს მივაწერე და ლაზარეს გაუღიმე.
-რით შემიძლია დაგეხმარო ლაზარე?
-დიდი მადლობა იანა მაგრამ ჯერ ყველაფერი რიგზეა,ჩაიზე ან ყავაზე თუ დამეწვევი ეს იქნება დახმარება.
დამაბნია მისმა წინადადებამ,არ მოველოდი ნამდვილად,,მაგრამ ჩემდა უნებურად დავთანხმდი.
-ჩაი თუ ყავა?-მითხრა ღიმილით.
-ჩაი,ყავა არ მიყვარს-ვუთხარი და დივანზე ჩამოვჯექი.
-ამას დადებითიც მხარეც აქვს-მითხრა და სამზარეულოში გავიდა.

ძალიან ვიმხიარულე ლაზარესთან,ნამდვილად სასიამოვნო ადამიანი აღმოჩნდა,წარსული აღარ კი გამხსენებია და ის კი სულ გადამავიწყდა ბიჭებთან დისტანცია რომ უნდა დამეჭირა.
თითქმის ერთი დავყავი მასთან და ძლივს მივხვდი წამოსვლის დრო რომ იყო.
-ძალიან დიდი მადლობა ლაზარე,სასიამოვნი იყოეს საღამო-ფავუღიმე და დივნიდან წამოვდექი.
-დარჩი კიდევ ცოტა ხანს ვისაუბროთ.
-არა უკვე გვიანია,ნახვამდი.
-შემომიარე კიდევ აუცილებლად.
-კარგი კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა-კარი გამოვიხურე და კიბეებს ნელა ავუყევი,ასეთი რამ არასროს დამმართვნია, ნანას რამდენი ბიჭის გაუცვნია ჩემთ ის რომ ამ მდგომარეობას თავი დამეღწია,მაგრამ არავისთან თავი ესე არ მიგვრძვია და ვცდილობდი ყველასთვის თავი ამერიდებინა,
სახლში ღიმილიანი სახით შევაბიჯე რაც დედას არ გამორჩენია.
-როგორც მივხვდი კარგაად დაუახლოვდი იმ გოგოს-ღიმილით მითხრა.
-ბიჭია-ვითხარი სერიოზულად და ოთახში ავედი,საწოლზე წამოვწექი და წიგნის კითხვა დავიწყე ,,ჯეინ ეარს.. დავავლე ხელი და გადავფურცლე,აქაც ხომ სიყვარულზე, ძლიერ სიყვარულზე იყო მოთხრობილი რომელიც გარკვეულ წილად კარგად მთავრდება,ერთ-ერთი ჩემი საყვარელი წიგნია რომელიც 15 წლის ასაკში წავიკითხე და ამხელა წიგნი რაც არ უნდა გასაკვირი იყო 5 დღეში დავამთავრე.
ერთთავად კითხვის დაწყება და ჩაძინება ერთია ხოლმე.
წიგნი მუცელზე დადებული დამრჩა მე კი ჩამძინა,ცოტა ხანში ვიგრძენივიღაცის შემოხვლა ოთახში სუნამოთი მივხვდი რომ მამა იყო,ვიგრძენი როგორ მაკოცა შუბლზე წიგნი ამაცლა და ტანზე პლედი გადამაფარა.
ძალიან დიდ ხანს მეძინა,რომ გავიღვიძედილის 7 საათი იყო,ენერგიით შევივსე და საწოლში ვერ მოვისვენე და ავდექი,ყველასეძინა მარტო მე ვიყავი ფეხზე,
ისევ საწოლში ჩავწექი,არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა ნანასთვისრკმ დამერეკა ვიცი მომკლავდა, ესაიქიოში გამისტუმრებდა თვითონ კი ციხეში ჩაჯდებლდა და ამხელა ტრაგედის რომ არ დატრიალებულიყო ფიქრებში გადავეშვი,
ბევრი ფიქრის და ტვინის ატკიების შემდეგ ერთ დასკვნამდე მივედი რომ უნდა მეცდა და ყველაფერი დამევიწყებინა,საშინელიწარსული წარსულში უნდა დზმეტოვებინა,კიდევ კარგი ბოლომდე ვერ მიიყვანაიმ დსმპალმა საქმე თორემ თქვენ მერე უნდა გენახათ ჩემი შოკში ჩაგდება.
გადავწყვიტე ცხოვრება თავიდან დამეწყოდა მეც გამომეცადს გრძნობა რომელიც სამყაროს გადაარჩენს,ნუ ეს მე როგორც მსმენია.მაგრამ სიყვარულს რომ დიდი ძალა აქვს ეს ისეაც ვიცოდი.

ძლივს გავიდა დრო,ხან ჩემი საყვარელი მუტფილმი ჩავრთე,ხან სიმღერებს ვუსმენდი და როგორც იქნა დსდგა 9 საათი.
ხალათი შემოვიცვი და მისაღებში გავედი.
-მამიკუნაა-მამას რომელიც სამზარეულოში ყავას მიირთმევდა უკნიდან მივეპარე დაჩავეხუტე.
-ჩემი კუდრაჭა გოგო,-მამაც მეფერებოდა დედა კი ღიმილიანი შემოგვყურებდა.

ცოტა ხანში ჩავიცვი,გამოვეწყვე და დავჯექი დივანზე,მამა გავაცილე,დედაც საავადმყოფოში გავუშვი ცისანა ბებიასთან,მე კი ნანას დავურეე.
-ნანიკოო მარტო ვარ და არ გილნდა გამომიარო?-ვკითხე მხიარულად.
-აუ კიმინდა მაგრამ ბექსთან ერთად რომ ვარრ-მითხრასაყვარელი ხმით
-ამმმ შეიგიძლია ბექაც წამოიყვანო-ვუთხარი თითქოს და ჩაფიქრებით.
-მართლა?-მხიარულმა იკითხაზ-ხო მარა მისი ძმაკაციც რომ აქ არის?-ისევ იმ საყვარელიხმით წარმოთქვა.
-ოხ ნანა შენ სულ გამაგიჟებ,ჯანდაბას შენი თავი მოწყენილობისგან ვკვდები და ამიტომ წამოდით ყველა,და თუ გინდა გზაში ვინც კი შეგხვდება ისიც წამოიყვანე,გკოცნი და მალე ამოდი.
-მეც გკონი იანააა შეხვედამდე,იანა თუ გინდა მერე ამოვალ მარტო არ მინდა თავი შებოჭილად იგრძნო.-მკითხა ჩუმად.
-იცი გადავწყვიტე რო წარსული დავივიწყო ამიტომ ამოდით-ვუთხარი დატუქსვით.
ტელეფონი გავთიშე და სანამ ისინი ამოვიდოდნენ დივანზე წამოვგორდი,
არ გასულა 10 წუთი და კარებზე ზარის ხმა გავიგე.
რა უბედურებაა ჩემს სადარბაზოსთან ხომ არ იდგენენ?ჩავიცინე ჩუმად და კაის გასაღებად წავედი.
კარი გავაღე და ხელში მარტო ბექა და ნანა დამრჩნენ,
ორივე გადავკოცნე და სახლში შემოვუშვი.
-შენი ძმაკაცი სადაა ბექა?-ვკითხე მას.
-აუ ვიღაც ყავს ცუდად და საავადმყოფოში წავიდა რა
ბევრი ვისაუბრეთ,ნანა ჩემი ამბით ძალიან გახარებული იყო,მგონი ჩემზე მეტად მას გაუხარდა.
ბევრიც ვიცინე კიდეც სანამ ბექას ტელეფონზე არ დაურეკეს და წასვლაა მოუწია,ნანა თავის მიჯნურს გაყვაა მეკი ისევ მარტო დავრჩი დედაც არჩანდადატელეფონზე დავურეკე.
-დეესად ხარ?
-მამაშენც გავუარე ოფისში და იქ ვარ,რა ხდება?
-არაფერი მაინტერესებდა უბრალოდ,კაი აბა ჰეე
-იანა მოიცა ერთი წუთი ცისანა ბებომ მთხოვა იქნებ მოვიდეს სანახავად კიდევო.
-კარგი ჩავიცმევ და ეხლავე წავალ-ვუთხქრი დქ ტელეფონი გავთიშე,არ ვიცოდი ესე ძალიან რა მიმარბენინებდა საავამყოფოში,რატომ ვჩქარობდი ესე,მაგრამ ფაქტი იყო რო 20 წუთში უკვე პალატის კართან ვიდექი.
ისევ ფრთხილად დავაკაკუნე კარზე და ნელა შევედი,იქვე ლაზარე რომ დავინახე გულში სასიამოვნოდ გამკრა,მის სახეს რომ შევხედე დავინახე როგორ გამიღიმა და ის ღიმილს მეც ღიმილით შევხდვდი,შემდეგ ვისანა ბებოს მივუახლოვდი
-როგორ ხართ?-ხელი მის სახეს დავუსვი
-შედარებით უკეთ,რაღა მომკლავს ეხლა ვნახე როგორც იქნა ჩემი ლაზარე-ღიმილით დაამთავრა სათქმელი,მე კი მომღიმარ ლაზარეს ვუყურებდი.
მართლაც როგორ გავდნენ ეს ორნი ერთმანესთს არ ვიცი,ცისანა ბებოს ასლი იყო,მასსავით მე მწვანე ვალები და ლამაზი სახის ნაკვთები ჰქონდა.
თმაზე რეა მოგახსენოთ ქალს უკვე გასთეთრებოდა ხოლო ლაზარეს მეტად შავი თმა ქონდა.
ბევრი ვილაპარაკეთ ჩვენ სამმა,ბევრი რამ გავიგეთ მე და ლაზარემ ერთმზნეთზე,
ძალიან ხალისიანი ბიჭი მაგრამ ამავდროულად მკაცრი ჩანდს,მართალია ჩემს მიმართ არ იგრძნობოდა ეს სიმკაცრე მაგრამ ვხვდებოდი რაღაც ნაწილი მაინც იყო ჩაბუდებული.
დიდ ხანს ვიყავით პალატაში,იქამდე სანამ ექიმი არ მოვიდა და ძალით არ გაგვყარა.
-ძალიან გთხოვთ სულ ცოტა ხანს ვიქნებით რა-მუდარის თვალებით შევხედე
-ვწუხვარ უნდა წახვიდეთ,მაგრამ თვებ ბატონო შეგიძლიათ დარჩენა-მაცდური ღიმილით უთხრა ლაზარეს.
-კი მაგრამ ესგოგო რომ ჩემთან ერთადაა?-იკითხა ხელი გადამხვია,
ისეთი სასიამოვნო იყო ვინატრე ნეტავ ასე გაშეშებოდეს მეთქი ხელი.
მუცელშიმოფრინავე პეპლები რომ ვიგრძენი გამეღიმა.
ბოლოს ისე მოხდა საავადმყოფოდან წამოსვლა მოგვიწია.
-გინდა სადმე კაფეში დავსხდეთ?-მკითხა როცა მანქანში ჩავსხედით
-რავი როგორც გინდა-ვუთხარი მას.
-კარგი მაშინ მე მინდა რომ ზოოპარკში წავიდეთ,თანახმა ხარ?-ისე გამეხარდა შემოთავაზე არ ვიცი,დიდი ხანია ზოოპარკში არ ვყოფილვარ და დიდი სიამოვნებით წავიდოდი.
-დიდი სიამოვნებით-ვუპაასუხე გაღიმებულმა
მალე მივედით ზიოოპარკში,ბატი-ბუტი ვიყიდეთ და ცხოველების თვალიერებას მოვყევით.
პატარა ბავშვივით მიხაროდა და ვიცინოდი,ისეთი კარგი დრო ვატარე რომ რავიცი.
მგონი წარსულის დავიწყების გადაწყვეტილებამ შედეგი გამოიღო და ყველაფერი დამავიწყდა ისე თითქოს ელექ დამალევინესო,სულ გაქრა ის შიში რაც ბიჭებისადმი მქონდა.
გაგიკვირდებათ ალბათ ესე უცებ რა მოახერხაო მაგრამ ლაზარესთან ყოფნა მახერხებინებდა,მომწონდა მასთან ერთად ყოფნა,დიდ სიხარულს ვიძენდი მასთან გატარებული დროით.
-ლაზარე ძალიან დიდი მადლობა,ძალიან კარგი დრო გავატარე-ვუთხარი აღფრთოვანებულმა.
-ძალიან კარგი თუ მოგეწონა,გამიხარდა,
ლაზარეს დავემშვიდობე და სახლში ავირბინე,დედა და მამა მოსულები დამხვდნენ.
-მოინახულე ცისანა ბებია?-მკითხა მამამ
-კი,უკეთესადაა-ვუთხარი და ლაპარქკი ნანას ზარმა გამაწყ ეტინა.
-რას შვრები იანა?
-რავი არაფერს შენ?იმდენი რამე მაქვს შენთვის მოსაყოლი რომ რავიცი-დამაინტრიგებლად ვუთხარი
-მერე რაღას უცდი?გამოდი ჩემთან და მომიყევი
-აუუ დღეს მეზარება და თან გვიანია უკვე ხვალ გამოვალ და მოგიყვები.
-კაი გკოცნი
-მეც -ტელეფონი გავთიშე და ოთახში შესულმა ტუმბოზე დავდე,თბილ საწოლში შევგორდი და დღევანდელ საღამოზე დავიწყე ფიქრი.

მეორე დღეს როგორ ნანას შევპირდი მასთან გავედი და ყველაფერი მოვუყევი,თან ისეთი ემოციებით ვუყვებოდი რომ მის სახეზეც შევნიშნე ჩემი სიხარული
-შემთხვევით ხომ არ მოგწონს?-მკითხა მოულოდნელად.
-არ ვიცი,არამგონია უბრალოდ მომწონს მასთან ურთიერთობა-ჩაფიქრებულმა დავუბრუნე პასუხი.
-კი მაგრამ რატომ სხვა ბიჭებთან არ მოგწონს ურთიერთობა?-მივხვდი საითაც მიყავდა საუბარი და გულში ვლანძღავდი.
-არ ვიცი ის სხვა ბიჭებს არ გავს,სხვანაირია თან მხიარულია და საყვარელი.
-მინდა რომ ბედნიერი იყო იანა,ჩემი გოგო ხარ შენ,
-მადლობა ნანა,შენ კი ჩემი გოგო ხარ.
ერთმანეთს მაგრად ჩავეხუტეთ და დიდ ხანს ვიყავით ასე.
ამ ღამით ნანასთან დავრჩი და ამიტომ ვერ მოვახერხე ლაზარეს ნახვა და ცოტა არ იყოს გული დამწყდა.

რაც დრო გადიოდა მით უფრო ვუახლოვდებოდი ლაზარე და ვეჯჭვები მას,დღე არ გავიდოდა არ გვენახა ეღმანეთი ან ტელეფონზე არ გველაპარააკა,რაც ის გავიცანიცოტა არ იყოს შევიცვალე რასაც დედაც ატყობდა და მამაც,მაგრამ ჩემი შეცვლის მიზეზი მხოლოდ ნანამ იცოდა.რაც უფრო ხშირად ვნახულობდი მას მით უფრო მინდებოდა მასთან დიდი დრო გამეტარებინათითქოს მმას მივეჯჭვე,არ ვიცი რა მემართებოდა ამ ბიჭთან,ასეთი შეგრძნება არასდროს მქონია და ამიტომ მე მას სიყვარული ვუწოდე,დიახ სიყვარული და ეხლა მივხვდი მის დიდ ძალას.
მე ლაზარე მიყვარდა მთელი გულით,არ ვიცი ესე მალე როდის შემიყვარდა,მაგრამ ფაქტი ერთი იყო რომ მე ის ბიჭი მიყვარდა.
აღარც ჩემი საშინელი წარსული მახსოვდა აღარ ის ყველა კაცს ერთნაირს რომ ვუწოდებდი. უბრალოდ მაბედნიერებდა მასთან ერთად ყოფნა.
ცისანა ბებიაც გამოკეთდა და თავისი ნატვრა ავუსრულეთ სახლში რომ წავიყვანეთ ისე გაუხარდა რომ აიჩემაა აუცილებლაც უნდა ავღნიშნოთ ჩემი შინ დაბრუნებაო და მეც მის დახმარებას შევუდექი.
ცისანა ბებია საძინებელში გაიყვანეთ და მე და ლაზარემ დავიწყეთ საჭმელების გაკეთება.
მაცცივრიდან წყალი გამოვიღე უნდა დამელია წინ ლაზარე რომ ამესვეტა,მისი სუნთქვა სახეზე მელამუნებოდა და უფრო მაბნევდა,ძლივს გადაყლაპე წყლის ყლუპები და ბოთლი ისევ მაცივარში შევდგი.
-იცი ძალიან რომ მიყვარხარ?-მითხრა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა,ისე პირდაპირ მაჯახა დავიბენი,მეც მიყვარდა გაგიჟებით მიყვარდა,მაგრამ მისმა სიტყვებმა დიდი გალენა იქნია ჩემზე.-მითხარი რომ შენც გიყვარვარ-მიჩურჩულა ყურთან ჩუმად.
-მე.. -დავიბენი უცებ
-ნუ გეშინია ყველა ერთნაირია არ არის,ვიცი რომ შენც გიყვარვარ და ერთად შევძლებთ დაივიწყო წარსული-გაშტერებული ვუყურებდი დს თვალები სად წამეღოარ ვიცოდი.
-შენ..შენ საიდან იცი?-ვკითხე დაბნეულმა.
-მე გველაფერი ვიცი შენზე.
ნელა წამოიწია ჩმეკენ და ბაგეებზე დანწვდა,შემატყო რომ დავიბენი დაწარსული გამახსენდა მაგრამ ისე თავდავიწყებით მკოცნიდა წინააღმდეგობა ვეღარ გავუწიე და მეც ავყევი.
სადღაც ბედნიერებაში ჩავიკარგე მასთან ერთად.

საღამომ მშვენივრად ჩაიარა ,

მალე უკვე ყველამ იცოდა რომ მე ლაზარეს გოგო ვიყავი და მე ის ძალიან მიყვარდა.

2 წლის
შემდეგ
-ლაზარეე მიშველე მუცელი მტკივაა-გავკიოდი ბოლო ხმაზე მანამ სანამ ჩემი სიამაყე,ჩემი პატარა დავითი რომ ჩავიცუტე გულში.
ზუსტად 4 წლის შემდეგ ზუსტად იგივე განმეორდა ოღონდ იმით რომ მკერდძე ანასტასია მეწვინა. სულ ბოლოს კი ჩემი ორი ტყუპი ონისე და ლიზა.
სულ ბოლოს კი ექვსივე ერთად ვუყურებდით მულტფილმს.
აი ასე გავამრაცლეთ ლაზარეს გვარი.
ჩემი წარსული კი აღარასდროს გამხსენებია.


დიდი მადლობა ვინც წაიკუთხეთ....მაინტერესებს თქვენი აზრი,მიყვარხართ ყველა ძალიან