ცხელი წყლის ქვეშ ვიდექი არც კი ვიცი რამდენ ხანს, მაგრამ ვგრძნობდი ნელ-ნელა როგორ დამძიმდა ჰაერი. სააბაზანო ორთქლით გაივსო და უწყლოდ დარჩენილი თევზივით პირდაღებულმა დავიწყე სუნთქვა. როგორც იქნა მოვიფიქრე გამწოვის ჩართვა და ისევ მივუბრუნდი ჩემს ფიქრებს.
ლუკა, ლუკა. ლუკა... ამის მეტი არაფერი მიტრიალებს თავში და ვის ვკითხო რა ჯანდაბა მჭირს თუ არა ჩემს თავს? ხოდა, ვეძებ ამაზე პასუხს და ვერ მიპოვნია...
ვითომ ისეთი მნიშვნელოვანი გახდა ჩემთვის მასთან გაჩაღებული და „არ აღიარებული ომი“, რომ ამაზე საათობით ვიფიქრო, თუ მომწონს?
არა! ეს იმის ბრალია რომ თვითონ მიშლის ნერვებს. მორჩა უკვე გოგონებთან ერთად ვარ, ისიც „შესანიშნავ ხუთეულს“ შეუერთდა და აღარ მომიწევს მასთან ისეთ სიახლოვეს ყოფნა, როგორც გუშინ. არადა, როგორ ვთქვა არ მესიამოვნა მასთან ერთად ყოფნა მეთქი?ტუჩზე მწარედ ვიკბინე. ვერც კი მივხვდი როდის მოვიქციე კბილებს შორის.
მორჩა! ამ საკითხზე აღარ უნდა ვიფიქრო. გოგოებთან კოცნაზე ხმას არ ამოვიღებ, ყოველ შემთხვევაში მანამდე, სანამ ლაშქრობა არ დამთავრდება. დღეიდან მოვერიდები ლუკას და ვეცდები თვალში დიდად აღარ მოვხვდე. არანაირი ომი და ჯიბრში ჩადგომა...

***
დილის 9 საათზე ყველა სასტუმროს წინ ვიყავით შეკრებილები და წინამძღოლებს ველოდით. რამდენიმე წუთის შემდეგ ისინიც გამოჩნდნენ.ყველა მათ მივაჩერდით. სულაც არ გამკვირვებია სიტყვით გამოსვლა ისევ ლუკამ რომ აიღო თავზე.
-დილა მშვიდობის მეგობრებო. როგორც იცით გუშინდელი საღამო თქვენგან არც თუ ისე შორს, მაგრამ არა თქვენთან ერთად გავატარე. იმედია, იმის გარდა რომ მე და ლანა დოლიძე ვერ მოვედით სასტუმრომდე, სხვა გაუთვალისწინებელი შემთხვევა არ გვქონია. დღეს კი დილიდან უნდა დავადგეთ ბეშუმის გზას. ხულოდან ბეშუმამდე 41 კილომეტრია. მინდა დღეს განსაკუთრებით ყურადღებით იყოთ როგორც საკუთარი თავის ასევე ერთმანეთის მიმართ, რადგან რთული გზა გვაქვს გასავლელი. გზაში ულამაზეს ხედებს ვნახავთ და რა თქმა უნდა დღესაც ქეთი გაგვიწევს გიდობას. თუ რამე კითხვა არ გაქვთ მაშინ დროა წავიდეთ.- რამდენიმე წამი გაჩუმდა და არც ერთმა ხმა რომ არ ამოვიღეთ წავიდეთო შემოსძახა და გზას დავადექით.
ქეთი შესანიშნავი გიდი იყო. ყველას კითხვებს დაუზარელად პასუხობდა და ჩემდა დასაკვირად აბსოლიტურად ყველა კითხვაზე ჰქონდა ამომწურავი პასუხი. ნეტავ მერამდენედ იყო აქ?
-ლანა როგორ ხარ?-წინამძღოლი ნიკა ამომიდგა გვერდით.
-დავიღალე.- დავიწუწუნე. გავჩერდი და მაღალ მთას დოინჯშემორტყმულმა ავხედე, რომელზეც უნდა ავსულიყავით. შორიდან უფრო პატარა ჩანდა ახლოს მისულმა რომ ავხედე ლამის გული გამისკდა. ფეხის კუნთებს ვეღარ ვგრძნობდი- როდის შევისვენებთ?
-შესვენება ჯერ ადრეა,- ღიმილით შემომანათა მწვანე თვალები. -აი ეს გამომართვი.-გამომიწოდა ხის მსხვილი ჯოხი, რომელიც მკერდამდე მწვდებოდა. -დაიხმარე და უფრო არვილად ივლი.
-აა... დიდი მადლობა.- გამოვართვი. მასთან ერთად გავაგრძელე გზა. გოგონებიც ჩვენს უკან მოდიოდნენ,
უკვე ოთხი იყო დაწყებული და ჯერ მხოლოდ ერთხელ დავისვენეთ ისიც იმიტომ, რომ გვეჭამა. ფეხზე ძლივს ვიდექი. თან ფეხი გადამიბრუნდა და საშინლად მტკიოდა. ლუკა მართალი იყო უკვე ვეღარ ვუძლებდი. ზურგჩანთამაც ცალკე ჩამაწყვიტა წელი მწველი მზეც ძალიან მაწუხებდა.
-ახლა რომ არ დავისვენო ცოტა, მოვკვდები.- წამოვიძახე, ჩანთა მოვიხსენი, დაბლა დავდექი და მიწაზე დავჯექი.
-რა მოხდა?-ჩამს უკან მომავალმა ნატამ დამიძახა.
-ვეღარ დავდივარ, დავიღალე.- გამოვაცხადე. მიაც გაჩერდა.
-მოდი მოგეხმარები ადექი. ამ მთაზეც ავიდეთ და მერე დავისვენოთ. -მითხრა ნიკამ.
-არ შემიძლია.- თავი გავაქნიე. -ფეხი მტკივა.
-კარგი მოიცა... -ნიკა გაბრუნდა და ლუკასკენ წავიდა მისი სახელის ძახილით. რომელიც დეასთან ერთად მიაბოტებდა ბილიკზე, თან ქალბატონს ხელს არ უშვებდა.
როგორც ჩანს დაავიწყდა გუშინ ჩემთან ერთად რომ ბრძანდებოდა ერთ საწოლში. იდიოტი არამკითხე.
რაღაცაზე საუბრობდნენ. ნიკა ჩემგან ზურგით იდგა არ ვიცი რას ეუბნებოდა, მაგრამ ლუკამ კოპები შეკრა. ნიკა დეასთან დატოვე და თვითონ ჩემსკენ წამოვიდა. მია და ნატაც თავზე წამომდგომოდნენ. ლუკას თვალი ავარიდე. ნერვები მომეშალა რას მოდის აქ რა უნდა ხომ შეიძლება უბრალოდ დასვენება გამოაცხადოს არა?
-ლანა, რა გჭირს?-ჩემთან ჩაიკუზა.
-დავიღალე.-სახეში მივაჩერდი უტიფრად.
-მართლა? ვიგულისხმე ფეხზე რა გჭირს მეთქი.-ტუჩები მომუწა რომ არ გასცინებოდა.
-გადამიბრუნდა.- მარცხენა ფეხზე მივუთითე.
-შემახედე .- ხელი მომკიდა საოცარი სიფრთხილით ფეხზე.-აქ გტკივა? -ხელით კიჭი მომისინჯა.
-არა.-თავი გავაქნიე.
-აქ? -ახლა მეორე მხარეს დამაჭირა ხელი.
-არც მანდ. ისევ ვიუარე.
-გოგონებო თქვენ ჯგუფს არ ჩამორჩეთ წაყევით და ჩვენც მალე წამოვალთ.-მიას და ნატას ახედა ლუკამ.-თუ შეგიძლიათ ქეთის და ნიკას უთხარით ამ მთას როგორც კი გადავლენ გაჩერდნენ და დაისვენეთ ცოტა ხანს. ჩვენც გადმოვალთ მალე დაისვენოს ლანამ ცოტა და...
-კარგი.-წამოიძახა მიამ და თვალები გადამიბრიალა წესიერად მოიქეციო.
გაბრუნდნენ თუ არა გოგონები წამოვიჭიე ჩვენც წავიდეთ მეთქი მაგრამ ლუკამ ადგილზე დამაბრუნა.
-მოიცადე სად გარბიხარ? მითხარი, სად გტკივა ფეხი?-სერიოზული სახით მკითხა.
-აქ.-კუნთზე მივიდე ხელი. - მეშველება ექიმო?-თვალები ავატრიალე.
-საეჭვია.-არც მან დამაკლო ირონია.-ფეხთან დამიჯდა და მარცხენა ფეხი თავის მუხლზე დაიდო.
-რას აკეთებ?- გაწევა ვცადე მაგრამ დამიჭირა.
-დამაცადე, მასაჟს გაგიკეთებ, ცოტა მოგეშვება. კუნთი დაგეჭიმა.-მითხრა და პასუხს არც დალოდებია, მაშინვე დამიწყო მასაჟის გაკეთება.
ფრთხილად მიჭერდა და მიშვებდა ფეხიდან ხელს. წევიდან ქვევით ასრიალებდა. თან მტკიოდა თან მსიამოვნებდა.
-იცი შალვას მამას ვიცნობდი.-მითხრა უცებ.
-საიდან?-მაშინვე მივხვდი რომ თაგოში მცხოვრებ შალვას მამაზე მეუბნებოდა.
-პატარა ვიყავი პირველად მამამ რომ ამომიყვანა ხულოში. მაშინ ბაგირი დიდი რამდენიმე წლის გახსნილი იყო. მამაჩემი და მიშა ბაბუა იცნობდნენ ერთმანეთს. ბატონი მიშა პირველი ადამიანი იყო ვინც ბაგირში პირველი შევიდა.- აღფრთოვანებული ლაპარაკობდა.
-მართლა?-შალვას ოჯახის გახსენებამ სულ დამავიწყა ფეხის ტკივილი.
-მიშა ბაბუაც სოფლის თავკაცი იყო და ასევე სკოლის დირექტორი. მაშინ თაგოში მხოლოდ 4 კლასამდე იყო სკოლა. მერე ხულოში დადიოდნენ ბავშვები. სოფელში ამბავი გამოუტანეს რომ სასწრაფოდ იბარებდნენ ხულოს გამხეობაში. ამ დროს მიშას შეტანილი ჰქონდა გამგეობაში საქმე სკოლის მშენებლობაზე და 4 კლასის მაგივრად 9 კლასამდე გაეზარდათ სწავლება. ამ დროს ბაგირი უკვე გამარტული იყო მაგრამ ადამიანებს არ აძლევდნენ ჯერ მგზავრობის უფლებას. ბაგირში ტვირთი შეჰქონდათ და მის გამართულობას ამოწმებდნენ. მიშა ბაბუამ დაახლოებით თავისი წინა ტვირთი გამოიტანა ბაგირიდან და თვითონ შევიდა. ხვდები რამხელა რისკზე წავიდა? ბედნიერი ვარ რომ ვიცნობდი.
-რა მაგარია,-აქამდე ენა ჩავარდნილმა ყველაზე შეუფერებელი სიტყვები ამოვთქვი. აქამდე ხომ ამ ოჯახზე ვგიჟდებოდი ახლა კი ვამაყობდი მათით.თვალებში ცრემლები მომადგა.-იცოდი რომ შევდიოდით ვისი სახლიც იყო?
-რა თქმა უნდა ვიცოდი. რამდენი ღამე გამითევია ამ სახლში. მაგრამ ეს ბავშვობაში იყო. მას შემდეგ 18 წელი გავიდა. ნინო ბებომაც ვეღარ მიცნო.ამიტომ აღარაფერი ვთქვი. მაგრამ შემდეგ ჩამოსვლაზე აუცილებლად ვეტყვი.-ბოლო წინადადება უფრო თავის ტავს უთხრა ვიდრე მე.- შეგიძლია ადგე?
-კი. -ახლა იმდენი ენერგია მომემატა, მეგონა ვიფრენდი, მაგრამ ფეხი დავდგი თუ არა მიწაზე და ძალა დავატანე, ისევ მეტკინა.
ლუკამ წელზე მომხვია ხელი და წამომაყენა. მერე დაიხარა და წამში უკვე მის ხელში ვიყავი მკერდზე აკრული.
-რას აკეთებ?-წამოვიკივლე. -დამსვი!
-მივიდეთ ბავშვებთან და დაგსვამ.-უდარდელად ამოილაპარაკა.
-ჩემით წამოვალ დამსვი.-გავფართხალდი.
-მოისვენე ჭირვეულო.თუ გინდა ნიკას გავუძახებ და ის წაგიყნავს ხელით.-მომახალა
-ნიკა რა შუაშია? ჩემით წამოვალ?- საიდან ჩააკვეხა ახლა ნიკა?
-რა ვიცი კი ეკურკურებით ერტმანეთს მთელი დღეა და ვიფიქრე თუ მის მკლავებში ურჩევნი დავუძახებ მეთქი.- თან ლაპარაკობდა და თან მკერდზე მიკრული ადიოდა მთაზე. რიტმულად სუნთქავდა და თითქოს დაღლილობაც არ აწუხებდა დიდად.
-მასე შენ მთელი დღეა დეასთან ერთად ხარ და ის ატარე ხელით თუ გინდა. მე დამანებე თავი.-გავიჭაჭე.
-მე მიმყავს უკვე ის ვინც მინდა და ვისაც სჭირდება. თუმცა...- წამოიძახა და სწრაფად დამაყენა ფეხზე. წონასწორობა ძლივს შევიკავე რომ არ დავცემულიყავი.
-რა მოხდა ნელ...-სიტყვა ვერ დავამთავრე, რადგან ლუკა მოულოდნელად დამაცხრა ტუჩებზე და ხელებშებოჭილი მკერდზე ამიკრა მკერდით. თვალები ჯერ გაოცებისგან და მოულოდნელობისგან გამიფართოვდა და შემდეგ თავისით დამეხუჭა სიამოვნებისგან გატრუნულს. ხელებს ისე მიბოჭავდა ზურგს უკან, თითქოს შეწინააღმდეგების ელოდა. მე კი ამის არც სურვილი მქონდა და არც თავი.
-აი ასე. -ამოიჩურჩულა სუნთქვა არეულმა მას შემდეგ, რაც ერთმანეთს მოვშორდით და სუნთქვის დასარეგულირებლად და სულის მოსათქმელად ღრმად ვსუნთქავდით.
-რას აკეთებ?- ვცადე ხმაში ბრაზი და სიმკაცრე გამერია, თუმცა არ ვიცი რამდენად გამომივიდა.
-ხომ გითხარი გუშინ პრაქტიკა გაკლია მეთქი? ხო და მე გაგატარებ.-მითხრა უდარდელი ტონით. მე კი ისევ არეულ-დარეულ სუნთქვასა და დაბნეულ გონებას ვებრძოდი.
ისევ წამავლო ხელი და მკლავებში მომიქცია. ახლა უკვე უხმოდ ვირწეოდი მის მკერდზე აკრული და საკუთარ თავზე ვყრიდი ცეცხლებს ლოყებ აწითლებული. ესაა ხომ თავს ავარიდებ და თვალში დიდად არ მოვხვდები მეთქი?
ბავშვებთან დავბრუნდით თუ არა გოგონებმა მაშინვე ჩემთან მოირბინეს და გამოკითხვა დამიწყეს. ჯერ არაფერს ვეუბნებოდი დარჩენილიყავით და გაიგებდთ რაზეც ვისაუბრეთ მეთქი, მაგრამ ნერე რომ მივხვდი არ მომეშვებოდნენ დავდექი და მოვუყევი. რა თქმა უნდა კოცნა ისევ გამოვტოვე.
ნახევარი საათის მერე ისევ გავაგრძელეთ გზა. მთელი ეს დრო ნიკა გვერდიდან არ მომცილებია და სიარულშიც მეხმარებოდა. ფეხი ძალიან აღან მტკიოდა მაგრამ მაინც ვერიდებოდი რომ ძალა ძალიან არ დამეტანებინა. უკვე ბნელდებოდა რომ ავაღწიეთ ბეშუმამდე.
ხედები და სანახაობა მარტლაც თვალის მომჭრელი იყო. ლუკამ ისევ ერტად მოგვყარა და სიტყვით გამოვიდა.
-მეგობრებო გილოცავთ ჩვენ უკვე ბეშუმში ვართ. გამოვიარეთ 121 კილომეტრი და მოვედით დანიშნულების ადგილამდე. ვამაყობ თქვენით. ვიცი ახლა ძალიან დაღლილები ხარტ და თავს არ მოგაწყენთ. რამდენიმე სახლი გვაქვს ნაქირავები სადაც ღამეს გავათევთ, მანამდე კი ერტი წინადადება მაქვს თქვენთვის და მინდა დღესვე განვიხილოთ. მოკლედ, დღეს აგვისტოს პირველი შაბათ-კვირაა და აქ აღინიშნება შუამთობის სახალხო დღესასწაული. გთავაზობთ რომ ეს ორი დღე აქ გავატაროთ და გავერთოთ, მერე კი ტრანსპირტით დავბრუნდეთ უკან. აბა რას იტყვით?- შემაღლებული „ტრიბუნიდან“გადმოგვხედა ყველას.
ბავშვებს გადავხედე. როგორც ჩანს ყველა აღფრთოვანებულია ამ იდეით. მეც რა თქმა უნდა. ამ შემოთავაზებას რომ არ დავთანხმებოდით, ბათუმში ფეხით მოგვიწევდა ჩასვლა, ამას კი სიკვდილი მერჩია.
აბსოლიტურად ყველა დავთანხმდით ამ შემოთავაზებას. მერე სახლებში დაგვანაწილეს. ისე ციოდა აქ კბილს კბილზე ვცემდი. წყალი გადავივლე და მიასთან შევძვერი საწოლში. ვერც კი მივხვდი როგორ ჩამეძინა.

***
ბავშვებო დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვის.
ორი დღეა სიცხე მაქვს და ახლაც არ ვიცი რა ვიცოდვილე. იმედია მთლად საშინელება არაა და არ გავაფუჭე ისტორია. არ ვაპირებდი ატვირთვას ჯერ, მაგრამ თქვენმა მესიჯებმა გადამაფიქრებინა. მიხარია რომ ელოდებით და იმედია გაგიმარტლებთ მოლოდინს. მიყვარხართ
პ.ს. გადახედვის თავი ნამდვილად აღარ მაქვს ასე რომ დიდი ბოდიში იმ უამრავი შეცდომებისთვის რაც შეგხვდათ კითხვის დროს.