ორი დღე ვცდილობდი ცოტა ადამიანს დავმსგავსებოდი, დედაჩემიც გახარებული იყო საჭმლის ჭამა რომ დავიწყე, ორშაბათ დილას ველოდებოდი, რა საინტერესოა როგორ უნდა ევლო მოტეხილი ფეხით სკოლაში, თუმცა ის ხო გადარეულია ნამდვილი შეშლილი რაც ერთად ვართ ერთხელ არ მინახავს მთელი, ხან ხელი აქვს მოტეხლი, ხან თითი მოკლედ გადარეულია და მე მომწონდა მიყვარდა ეს გადარეული იმიტომ რომ ჩემი გადარეული იყო თუმცა ჩემი აღარ ერქვა მაგრამ გულში და გონებაში ვერავინ დამიშლიდა...
დილით სკოლაში მივედი ჯერ არ იყო მოსული გულიკო მასწავლებელი ვნახე და საბუთებზე დაველაპარაკე, დიდი კამათის და თხოვნის მერე დამთანხმდა რომ წავსულიყავი მეც კი მტკიოდა გული მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა, ერთი დღეღა ვიქნებოდა სკოლაში, ჩემს მერხთან დავჯექი და დავიწყე ქართულის მოსმენა, ჯერ ამან გამომკითხა რა მჭირდა რატო არ დავდიოდი, ნუკა და ანუკიც ეჭვის თვალით მიყურებდნენ, თითქოს ცივები გახდნენ, მაგრამ არ მანაღვლებდა მარტო იმ ერთის დანახვის მეშინოდა, შემოაღო თუ არა დაგვიანებით კარები, მაშინვე თვალები დავხუჭე და ყურებზე ავიფარე ხელი, ვიცი ჩემს გვერდით დაჯდებოდა და დანახვა არ მინდოდა, არ მინდოდა უფრო შემყვარებოდა და უფრო მეტად მტკენოდა გული, ვიცი ახლა ის რასაც გრძნობდა უსამართლოდ ვექცეოდი მაგრამ ეს ჩემი ბრალი არ იყო, მე მაიძულეს შემაშინეს და ადამიანად არ ჩამთვალეს
-გამარჯობა.- მომიჯდა თუ არა გვერდით მითხრა, როგორ მინდოდა მოვხვეოდი და მთელი ამ ხნის განმავლობაში ნაგროვიი ცრემლები წამომსვლოდა, როგორ მინდოდა დავემშვიდებინე მაგრამ ამაოდ
-გამარჯობასაც აღარ კადრულობ?- ისეთი ტონით მითხრა, წამოვხტი და გარეთ გავედი, საპირფაერშოში შევედი და კარი შიგნდან ჩავკეტე, ტირილი ხმამარლა დავიწყე ნერვებ ვეღარ დავიმორჩილე...


***გიგა***

მივედი თუ არა სკოლაში და დავინახე რომ ის ისევ იქ იჯდა ყველაფერი ამერია, ვცდილობდი არ მოვხვეოდი, გვერდით დავუჯექი და რაღაც შეწუხებული მეჩვენა ცოტაც და ცრემლები წამოუვიდოდა, გამარჯობა ვუთხარი მაგრამ არაფერი მიპასუხა, წამოდგა და კლასიდან გაიქცა ვიცი რატომაც გაიქცა, ვიცი რო რაღაც ისე არ იყო როგორც უნდა ყოფილიყო, მას ისე ვუყვარდი ასე მალე ვერ დამივიწყებდა, თუმცა არაფრის თქმა არ უნდოდა, ერთი სული მქონდა ზარი დარეკილიყო რომ მენახა და მელაპარაკა მაგრამ წამი საათებად გადაიქცა, ის კი არ შემოდიოდა მეშინოდა რამე არ მოსვლოდა, ისიც გავიგე სკოლიდან გადასვლას რომ აპირებდა და დღეს მასწავლებელმაც დამიდასტურა რომ ხვალიდან აქ აღარ მოვიდოდა, ვიცოდი რომ გულიკო ყველანაირად ეცდებოდა მის გადმობირებას მაგრამ იმაზე ჯიუტი ყოფილა ვიდრე მეგონა, მის ბავშურ საქციელზე გამეღიმა...


***მარი***
ზარი დაირეკა თუ არა კლასში შევირბინე ჩანთას დავავლე ხელი და უკან გამოვბრუნდი, სკოლის შესასვლელთან გიგა დავინახე ბიჭებს ელაპარაკებოდა ვეცადე, შეუმჩნევლად გავპარულიყავი, თუმცა ამაოდ
-მარი მოიცადე.- გავჩერდი და მისკენ შევბრუნდი, მოდიოდა კასტილებით თან მიღიმოდა როგორ შეეძლო ამხელა ტკივილის მერე ეცინა, ეღიმა, ისევ ისეთი ყოფილიყო
-გისმენ?
-რა ხდება?
-არაფერი
-გთხოვ ერთხელ წესივრად და ბოლომდე მომიყვე ყველაფერი იქნებ შემიძლია ყველაფერი გამოვასწორო, რატო იტანჯავ თავს ან მე რატო მტანჯავ
-არ შემიძლია
-რატო?
-იმიტომ რომ გული გეტკინება ორმაგად გეტკინება გესმის
-რატო სხვა გიყვრს?
-ეგ ხო სისულელა, ეგ ხო შენც იცი რო დიდი სისულელეა
-ვიცი და რატო არ მეუბნევი რა ხდება
-არ შემიძლია
-გთხოვ არასდროს არაფერი დაგვიმალია ერთმანეთისთვის რა გჭირს? საერთოდ არ მწყინს რომ არ მოსულხარ ჩემს სანახავად, მესმის შენი მაგრამ რა მოხდა მაგ დღეს, დედაჩემმა რო მოვედით არ იყო,გთხოვ მომიყევი?- მუდარის თვალებით გამომხედა
- ზარი დაირეკა წადი
-, მომიყევი რა მოხდა.- ახლა უკვე ხმას აუწია
-რას მიყვირიხარ, შენნ გგონია მე არ მიჭირს უშენობა შენ გგონია არ მიყვარხარ? დედაშენმა, დედაშენმა ვერ მნახა ე.ი ხო ყოჩაღ დედაშენს, უკვე ყელში მაქ შენი ოჯახისგან დაშინებები კონკრეტულად დედაშენისგან, მთელი ერთი კვირა ხმას არ ვიღებდი შენთან ერთად მეც ცუდად ვიყავი, სახლში გამოკეტილი
-რას ქვია გაშინებენ?.- დაბნეულა მითხრა თან სახე შეეცვალა
-რასაც ქვია, საავადმყოფოში სილა გამარტყა და დამემუქრა თუ კიდე შეგხვდებოდი ცხოვრებას ჯოჯოხეთად მიქცევდა აი რას, აი რატო არ მოვდიოდი, რატო ვიკლავდი ყველაფერს გულში.- განწირული ხმით ვუყვიროდი
-რატო არმითხარი, ან დედაჩემს ვინ ეკითხება მე ვინ მეყვარება
-როგორც ჩანს ეკითხება, ახლა გთხოვ დამანებე თავი ნამდვილად არ მინდა ჯოჯოხეთი ისედაც არ მაქვს კარგი ცხოვრება.- ზუგი ვაქციე და წამოსვლას ვაპირებდი რო დამეწია და ხელი დამიჭირა
-მოიცადე გთხოვ, ბოდიშს მე გიხდი, მოიხედე ხო იცი უშენოდ მოვკვდები, ხო იცი რაც მომივა ნუ მიაქცევ დედაჩემს ყურადღბას, მოდი ჩამეხუტე, მისი ნუ გეშინია, მოდი, არ მინდა უსენობა...
-არ შემიძლია
-ე.ი დედაჩემის გჯერა ხო რომ ცხოვრებას ჯოჯოხეთად გიქცევს
-ჰო
-ჰოდა იცოდე, ჩემ გარდა ვერავის დაინახავ შენს გვერდით, გეფიცები ყველას მოგაშორებ ცივილიზაციას მოგწყვეტ, მერე ნახე შენ მარტოობა და დანგრეული ცხოვრება, გეფიცები მარტო ამოგხდი სულს
-შენი მუქარაღა მაკლია რა
-შევასრულებ და მერე თქვი ეგ.- ახლა თვითონ შებრუნდა და კარებში შევიდა...



-ესეც ახალი თავი, ესეც ტრაგიკომიქსია მარა არაუშავს ამის მერე ყოლიფერი დალაგდება :დ, ნუ მოკლედ დიდი მადლობა რომ კითულობთ და თქვენს კომენტარებს რომ ვნახულობ... <3