სახელი - ნინა
გვარი - დვალი
ასაკი - ცხრამეტი წლის
თმის ფერი - შავი
თვალის ფერი - მწვანე
სქელი დიდი ტუჩები

- რის გამო ზიხართ?
- მკვლელობის გამო
- გასაგებია. რამდენი წელი მოგისაჯეს?
- თერთმეტი
- ახლა კი საკანში შედი
მითხრა ბადრაგმა და შევედი. სხვა გზა არ მქონდა, დღემდე ვერ გავიაზრე რა მოხდა, მაგრამ ის კი ვიცი რომ კაცი შემომაკვდა ვფიქრობდი და გული მერეოდა როგორ იხმარა ჩემზე ძალა. ალბად არასდროს ვინანებ რაც გავაკეთე უარესის ღირსი იყო ყველაფერი აირია ჩემს ცხოვრებაში ალბად ეს დასასრულია ჩემი ცხოვრების დასასრული.
- ახალი პატარა გოგო მოსულა
მითხრა ვიღაც ოცდაათ წელს გადაცილებულმა ქალმა არაფერი ვუპასუხე მაგრამ თავისას მაინც აგრძელებდა.
- რაიყო გოგონი არ ლაპარაკობ?
არც მის მეორე კითხვაზე გამიცია პასუხი გამწარდა და სილა გამარტყა
- მე ნინი ვარ, სანამ მე ამ საკანში ვარ შენ ვერასდროს ვერ იდგები ჩემს წინ და დამემორჩილები გასაგებია?!
- არავის ჭკუაზე არ დავდივარ და არც ვივლი
- ვნახავთ პატარა როგორ არ ივლი! აქ მე ვადგენ წესებს შენ კი მემორჩილები გასწავლი როგორ უნდა დიდებთან ასეთი ტონით ლაპარაკი
მითხრა და გავიდა საკნიდან ახლა მივხვდი სად ამოვყავი თავი და რა მელოდებოდა წინ
დამენგრა ცხოვრება.
დღითიდღე ვხვდებოდი რომ ყველაფერი დამთავრდა, არავის დავაჩაგრინებდი თავს, მე უფრო ძლიერი უნდა ვიყო ვიდრე ვიყავი ეს ციხეა და აქ სხვანაირი ცხოვრებაა. ვუმეორებდი საკუთარ თავს რომ ამას შევძლებდი გავუძლებდი ხალხს ამ გარემოს და ვიღაც ნინის.
საკნები გაიღო და სასაუზმოდ შევედით, ყველა მე მიყურებდა თითქოს რამე მჭირდა, შეიძლება ახალი რომ ვიყავი მაგიტომ. საჭმელი ავიღე და მაგიდას მივუჯექი გვერძე ერთი ძალიან კარგი გოგო მომიჯდა ეტყობოდა რომ კარგი იყო რაღაცნაირი ღიმილი ქონდა.
- გამარჯობა მე ანა ვარ
- მე ნინა
- სასიამოვნოა ახალი ხარ ხო? აქამდე არ მინახიხარ
- ხო ახალი ვარ გუშინ მომიყვანეს
- ხო იმედია ვიმეგობრებთ
- ხო ვიმეგობროთ.
ამის მერე ხმა აღარ ამოუღია, უბრალოდ ჭამდა და ხანდახან გამომხედავდა ხოლმე და მეც მეღიმებოდა.
რა რთულია როცა ასეთი ტკივილი გადაიტანე და მაინც გეღიმება ტკივილიანი ღიმილით ეგუები რეალობას რომელშიც რთულია ცხოვრება.
- ჩვენი კნუტიც აქ ყოფილა
არაფერი მიპასუხია ავდექი და გავუარე, მაგრამ არ შეწყვიტა მაინც განაგრძო რატომ არ მანებებს თავს მაინც ვერ ვხვდები ის კი ვიცი რომ არასდროს დავემორჩილები მას
- შენ ლაპარაკი როდის უნდა ისწავლო? ჩემთან იცოდე რომ არ გაგივა ეგეთები უნდა დამემორჩილო პატარავ.
- კი ზუსტად მაგას ვაპირებ რომ დაგემორჩილო, მიმიფურთხებია იმ ადამიანებისთვის ვინც შენ გემორჩილება. ვუთხარი და წამოვედი ხალხი კი გაშტერებული დავტოვე ალბად ყველა მაგის (მორჩილი) იყო. ალბად არ ეგონათ ამდენს თუ გავბედავდი, მაგრამ გავბედე რადგან არავისი არასდროს შემეშინდება უკან ანა წამომეწია და ლაპარაკი დამიწყო.
- გოგო შენ იცი ეს ვინ არის?!
- გოგო რომელსაც თავის თავზე იმაზე მეტი წარმოდგენა აქვს ვიდრე უნდა ქონდეს.
- ყველა მას ემორჩილება.
- მე ყველა არ ვარ მაშასადამე არ ვემორჩილები.
დღეები სწრაფად გადიოდა ტირილში და იმაზე ფიქრში რა შეიძლებოდა მომხდარიყო საკუთარ თავს ყოველთვის ვუმეორებდი შენ ძლიერი ხარ ნინა ძლიერი!
ბადრაგი შემოვიდა საკანში
- დვალი მნახველი გყავს?
- ვინ არის? გამიხარდა ალბად რომელიმე მეგობარს გავახსენდი თქო
- არ ვიცი ნახავ!
გავედი და ვიღაც უცხო ბიჭი დამხვდა სიმპატიური კი იყო, მაგრამ რა დროს ეს იყო.
- გამარჯობა ვთქვი შიშით მან კი ჩემსკენ გამოიხედა
- გამარჯობა მე ლევანის შვილი ვარ ანდრეა
სკამიდან უცბად წამოვხტი გამახსენდა ყველაფერი ვინ იყო ლევანი? ადამიანი რომელიც შემომაკვდა ადამიანი რომელსაც ყველაზე მეტად ვერ ვიტანდი და ახლა მისი შვილი?! საშინელებაა.
- ნუ გეშინია, უბრალოდ მაინტერესებს რა მიზნით მოკალი მამაჩემი?!
- იმიტომ მოვკალი მამაშენი, რომ ძალა იხმარა ჩემზე და შეგისწორებ მოვკალი კი არა შემომაკვდა.
- მაგას უკვე აღარანაირი მნიშვნელო აღარ აქვს მკვდარია უკვე.
- ამის სათქმელად მოხვედი მარტო ჩემთან? დაძაბული ვეკითხებოდი ყველაფერს
- ჯერჯერობით კი
ადგა და წავიდა ვერ ვხვდებოდი რა უნდოდა ალბად შურისძიება,
გადიოდა დღეები ანდრეა როცა ახერხებდა ყოველთვის მოდიოდა მკითხულობდა როგორ ვიყავი და ეგრევე მიდიოდა. ვერ გამეგო რა უნდოდა და ალბად ვერც გავიგებდი უცნაური ბიჭ იყო ხანდახან ღიმილიც ეპარებოდა სახეზე მელაპარაკებოდა ისე თითქოს დიდი ხნის ნაცნობები ვყოფილიყავით მეშინოდა ძალიან მეშინოდა.
ნინი თავს არ მანებებდა ყოველდღე იმას მიმეორებდა რომ უნდა დავმორჩილებულიყავი მაგრამ არა არა და ისევ არა! მე არავის ვემორჩილები ვუმეორებდი საკუთარ თავს მაგრამ არ ესმოდა რა მექნა არ ვიცოდი ყოველდღე ახალ-ახალ სიუპრიზებს მიკეთებდა სასადილოდ რომ გავდიოდით გვერძე მიჯდებოდა თითქოს დიდი ხნის მეგობრები ვყოფილიყავით. ბოლო ორი დღე არ გამოჩენილა მსიამოვნებდა რომ ვერ ვხედავდი მის სახეს.
სასადილოში რომ შევედი საჭმელი ავიღე და მაგიდას მივუჯექი გვერდით კი ანი მომიჯდა ლაპარაკი გამიბა.
- ნინა როგორ ხარ?
- რავი უკეთესად, ცოტა შენ?
- მე ძალიან კარგად
- კარგია
ამის მერე ხმა არც ერთს აღარ ამოუღია უბრალოდ ერთმანეთის გვერდით ვიჯექით.

- გამარჯობა ნინა
ისევ ანდრეა! რა უნდა ვერ ვხვდები რატომ არ მანებებს თავს
- გამარჯობა. კითხვა მაქვს
- დამისვი გელოდები
- რა გინდა ჩემთან რატომ მოდიხარ?
- მინდა რომ გაგანთავისუფლო
გამიკვირდა ძალიან გამიკვირდა
განაგრძო მან
- უბრალოდ ერთი პირობით!
- რა პირობით?
- ჩემთან იცხოვრებ მოსამსახურე იქნები.