შემოდის ანა ოთახში და მეუბნევა :
-ხოხო შეგიყვარდა აი ხო აღიარებ
-არ ვააღიარებ ჯერ
-კარგგი რა მასაც მოწონხარ მისი სიფათი გაიხედე ავინიდან აქეთ იყურება და გათვაიერებს კარგად ხართუარა
-აუ არამგონია მას მოვწონდე
-ნუთუ? რატომ უნდა ფიქრობდენ და ზრუნდავდეს შენზე ადამიანი? თუკი ის არ მოგოწნს?
-აუ იციი.. შევეჩვიე
-მე ნუ მეუბნევი ეს მას უნდა უთხრა
-ვერ ვეტყვი იცი რომ ვეტ ვეტყვი
-კაი ხო რამეს ვიზავთ
-მაგალითად რას?
-რავიცი იქნებდა თვითონვე გამოგიტყდეს?
-ხო აბა ცოლადაც მომიყვანს
-არც ეგაა გამორიცხული
-უი ხო დედდაშენი რეკავდა ... და დაურეკე
-დედაჩემი? რაუნდოდა?
-რავიცი
-ვურეკავ....
ნინი როგორ ხარ დედი მომენატრე რასსშვრები?
-რავი დეე შენ?
-კარგადდ რახდება? ხომ მშვვიდობა? როგორ მიდის არდადეგები?
-კარგად დედი შენსკენ? რახდება რომ დამირეკე
-ხოო იცი რაუნდა მეთქვა აქეთ მოგიწევს ჩამოსვლა
-რაატომ?
-მე და მამა მივდივართ დასასვენებლად პარიზში და გვინდა რომ თან წამოგვყვე
-რაა? მე რამინდა? მანდ?
-კარგი ეხლა წამოვხვალ შენც მორჩა აღარ შემეწინააღმდეგო
-აუ დეე
-ხვალვე წამოდი
-კაი... აუ რანერვები მომეშალა..
-რახდება? გოგო?
-ანა მივდივარ ხვალ მორჩა
-რაა? რატომმ ?
-პარიზში მიდიან ჩემები და მეც მივყავარ მეკი არმინდა
აუ ცუდია ძაან დემე მერე?
-უჰ არვიცი რავქნა წავიდე ჯერ თბილისში და რავიცი
-კაი ეხლა დაისვენე ... და ღამემშვიდობისა
-მთელი ღამე დემეზე ვფიქქრობდი არმინდოდა მისი დატოვება და უბრალოდ წასვლა... არ შემეძლო ეს გამეკეთებინა უბრალოდდ... აუ როგორ მივეჩვიე პროსტა მგონი მართლა მიყვარსდა ეს უნდა ვუთხრა ვერ ვძლებ აუ ეხლავე ხოვიცი ეხლა მის წინ რომ დავდგები ასე უაზროდ ვიქნები ერთ ადგილზე და ვერაფერს ვეტყვი ... აუეხლავე უნდა ვნახო... უცებ წამოვხტი საწოლიდან ჩავიცვი გადავიხედე აივნიდან და სინათლე არ ენთო ტელეფონის ნომერიც არმაქვს საიდან დავუკავშირდე? მოვიფიქრე ჩავედი დავბლა და მის ფანჯარას კენჭს ვესვროდი და დაბალი ხმით დემეე ... ს ვვეძახდი როგორც იქნა გამოიხედა
-ხომ მშვიდობაა?
-არა
-სახლში მარტო ვარ მოდი
-მივედი იქვე აუზთან ახოს დავჯექი...
-რახდება?
-ხვა მივდივარ..
-სად?
-თბილისში მერე კი პარიზში
-პარიში რაგინდა?
-მშობლებთან ერთად
-ცუდია ძაან და ხომ ჩამოხვალ მალე?
-კიიი მალე ჩამოვალ და ეგრევე აქ წამოვალ
-დემე რაღაც უნდა გითხრა
-კაი გისმენ მითხარი
-ხვალ თვითმფრინავი თორმეტ საათზე გადის ღამის
-ეს უნდა გეთქვა?
-არ...ა
-აბა?
-როდესაცც.. დავვიწყე მეშენ... დარეკა ტელეფონმა და უცებ ვუთხარი რომ უკვე სახში უნდა წავსულიყავი.. დავემშვიდობე ისე მაგრად ჩამეხუტა თითქოს არასდროს ჩამოვიდოდი.... მის თვალებში შევატყე რა სევდით მიყურებდა..აშკარად გული დასწყდა დილით ადრე ავდექი გავამზადე ჩემი ჩემოდანი დავემშვიდობე ანას და წავედი...
რაც მივედი სახლში მთელი დღე ტანსაცმელების არჩევას და ჩემოდანში ჩაწყობას მოვუნდი.. ისე გავიდა ეს დროც ვერაფერი გავიგე... ამასსობაშიკი დემე ყოველთვის ჩემს გონებაში იყო.. ერთი ცუთითაც კი არ შემიწყვეტია მასზე ფფიქრი... თორმეტ საათზე აეროპორრტში ვიყავით ....
-დედა რამდენ ხანში ჩამოვალთ?
-რავიცი ალბათ სამი თვე იქ ვიქნებით ან მეტი
-რაა? ღადაოობბთ? მე საერთოდაც აქ რომ დავრჩე?
-არა არა გამორიცხულია
-მივდიოდი მაგრამ რაღაც უკან მტოვებდა... გული მტკიოდა.. თვაები კი ცრემლით ივსობოდა.. დედაჩემი და მამაჩემი წინ მიდიოდნენ მეკიდე უკან მივდევდი ამ ბრბოში.. ვიყავი გარეული.. ავედით აეროპორტში და უცებ დედაჩემს ვუთხარი რომ ტელეფონი დამვარდნოდა
-დედა ტელეფონი დამივარდაა ავიღებდა მოვალ
-კაი მიდი მალე ოღონდ თორემ გაფრინდება მალე
-უცებ გამოვიქეცი იქიდან ეს უბრალოდ მიზეზზი იყო არ მინდა არწავალ ... გავაუქმებინე ჩემი ბილეთი და პასპორტი კი გადავმალეე... ვაიმე უკვე დემე მეჩვენება ყველგან რა ო.ო ჩემსკენ მომავალი დემე იყო რომ გენახათ მისი ლოყები სულ აწითელებული და აშკარად დაღლილი იყო... რასაც ქვია მორბოდა ვერ შემმამჩნია უცებ და გაიგო ხმა ოპერატორის
-პარიზისკენ მიმავალი თბილისის თვითმფრინავი გაფრენასა...
-უცებ დავენახე და მიდი სახე რომ გენახათ ისეთი სიხარულით იყო სავსეე... ისე გაუხარდა რომ ... ენით ვერ ავღწერ გამოექანა ჩემსკენ ჩამიკრა გულში და მითხრა რო..
-კიდევ კარგი მოგისწარიი.. ძალიან შემეშინდა.. შენი დაკარგვის...

_________________
ესეცც მეხუთეე თავიი :დ ^^ იმედიმაქვს მოგეწონათ... აღარ ვაპირებ გაგრძელებას... ^^ აბათ ახა ისტორიას დავიწყებ