მოკვდა მოკვდა მოკვდა
იმეორებდა გოგონა თან მის მცხედარს შორიდან უყურებდა
ექიმები აძლევდნენ იმედებს გადარჩებაო მაგრამ ვერ გადაარჩინეს
დამწუხრებულები გამოვიდნენ და საშინელი ამბავი შეატყობინეს
“ის მოკვდა“
კედელთან მიყუდებული დედა რომელიც ხმას ვერ იღებდა ვერც ტიროდა ვერც ბლოვობდა ბოლოს ყვირილი დაიწყო ვეღარ ითმენდა ჩუმად ყოფნას ექიმს მივარდა ყვირილი დაუწყო და ამით ყველაფერი ნათქვამი იყო
ფეხზე ამდგარი მამა რომელსაც ფერი წასვლოდა ხმას ვერ იღებდა არავინ იცოდა რას გრძნობდა ის ახლა ან გრძნობდა რამეს? არავინ იცოდა უყვარდა თუ არა თავისი შვილი მაგრამ ღმერთმა იცოდა რას გრძნობდა ახლა გიორგი ფერი წასვლოდა თითქოს თვითონაც მოკვდა. ვერავინ იღებდა ხმას ექთნის ერთადერთი სიტყვა “ვწუხვარ“ და მორჩა ყველა დადუმდა
ალექსანდრე ყაზბეგი თერთმეტ თებერვალს მოკვდა
ოცდაერთი წლის ასაკში
ადამიანი რომელიც ბედნიერებას ეძებდა იპოვა მაგრამ თვითონ დატოვა გოგონა მარტო
გოგონა? ვერც ის იღებდა ხმას ვერ იჯერებდა რომ ის ერთადერთი აღარ იყო მუცელზე იკიდებდა ხელს და ღმერთს ევედრებოდა რეალობაში დამაბრუნეო სიზმარი ეგონა ცუდი სიზმარი რომელიც ალბად არასდროს მორჩებოდა ყველაფერი ისე არ მთავრდება როგორც ადამიანებს გვინდა.
ალექსნდრე ჯავახიშვილის სტუდენტი იყო
ზედმეტად დინჯი გაწონასწორებული და ჭკვიანი ადამიანი
მაგრამ შარში გაეხვა და ეს შარი ძალიან ცუდად დამთავრდა როგორც თქვენ ხედავთ.
დედა - ნია დადიანი მხატვარი
მამა - გიორგი ყაზბეგი კანონიერი ქურდი
ერთადერთი შვილი იყო მათთვის ალექსანდრე რომელიც დაკარგეს
ნელ-ნელა ბნელდებოდა
ცხოვრება აზრს კარგავდა
მისი ცხოვრება ძალიან სიხარულით სავსე იყო მაგრამ არავინ იცოდა ღმერთმა რატომ წაიყვანა
რა დააშავა ასეთი? ასე მალე რომ დაგვტოვა?
ბნელდებოდა
ყველაფერი დასასრულისკენ მიდიოდა
მამა არაფერს ამბობდა არავინ იცოდა მის გულში რა ხდებოდა ამ წამს
უყვარდა მთელი არსებით უყვარდა
მერე რა რომ მკაცრად ექცეოდა ყოველთვის? ყველაზე მეტად უყვარდა და უნდოდა კაცი დამდგარიყო მისგან
გოგონა გამოჩნდა სავადმყოფოს დერეფანში
ყველამ იცოდა ვინ იყო ალექსანდრეს ერთადერთი
მუცელზე ხელს იკიდებდა და ნელა მიაბიჯებდა დერეფანში
ყველა მას უყურებდა როგორი განადგურებული იყო
მივიდა ბიჭის მცხედართან მისი ხელი აიღო და მუცელზე მიადებინა
ამ საქციელით ყველაფერი უკვე ნათქვამი იყო
ეს იყო დასასრული მაგრამ იცოდა რომ თავის სანდროს ვერასდროს დაივიწყებდა
- სან ხომ ვიქნებით ბედნიერები?
- კი ჩემო საყვარელო ვიქნებით
- რამე რომ მოხდეს?
- არაფერი მოხდება
- რომ დავშორდეთ?
- ღმერთიც კი ვერ დაგვაშორებს ჩვენ
მაგრამ დააშორა სამუდამოდ დააშორა
ახსენდებოდა გოგონას და რამოდენიმე ცრემლი ბიჭის გულზე დავარდა.
ბიჭის ხელი ეჭირა როგორ უნდოდა ეს ყველაფერი ცუდი სიზმარი ყოფილიყო და დამთავრებულიყო
ეს რეალობაა ცუდი რეალობა
......
თბილისში ახალი სახელი გაისმა მაგრამ გვარი ერთი იყო
ლუკა ყაზბეგი დაიბადაო
მთელი თბილისი შოკში იყო
როგორი ძლიერი გამოდგა გოგონა რომ ეს შეძლო
ყველას ახსოვდა ალექსანდრე
და ყოველთვის როცა ლუკას დაინახავდნენ ფიქრობდნენ რომ ალექსანდრე ყაზბეგი ახლიდან დაიბადაო
პატარა ბიჭი რომელიც მამას გავდა
მწვანე თვალები ქონდა
პატარა ცხვირი
შავი თმა
დაიბადა ახალი სიცოცხლე
მამა? ყოველთვის მის გვერდით იყო მაგრამ ლუკა ამას ვერასდროს ხვდებოდა
როცა იკითხავდა მამა სად არის მიგვატოვაო გოგონას ცრემლები მოსდიოდა და უბრალოდ პატარა ლუკას გულში იკრავდა.
ლუკა უკვე თოთხმეტი წლის არის
ყოველთვის უყვებოდა დედა მამის შესახებ
ლუკას უნდოდა ყოველთვის რომ მამისავით ძლიერი ყოფილიყო
დედამ გაზარდა საამაყო შვილი და ქვეყნიდან წავიდა! განა სხვა ქვეყანაში? არა! დედამიწიდან წავიდა ცაში
საფლავთან ორი ადამიანი იდგა
გოგონა და ბიჭი
- ლუკა მათი სიყვარული დიდი იყო?
- ზედმეტად დიდი და ძლიერი
დაბნელდა ისევ დაბნელდა სასაფლაოზე კი არავინ მოჩანდა

დასასრული