-ჩვენ მარტო?
-ხო მარტო ჩვენ-დამიდასტურა ნათიამ
-მარტო?-გადავამოწმე ინფორმაცია
-სრულიად მარტო-დამიდასტურა ინფორმაცია
-ბახმაროში?
-ბახმაროში-კვლავ დამიდასტურა მან
-მამაჩემს რა უქენი?-ავყვირდი მე და ნათიას თმებში ვეცი
-აე ალქაჯ, გამიშვი, მამაშენი მიხვდა რომ უკვე დიდი გოგონა ხარ ხოდა მითხრა მიმიქციე ყურადღება და გამოვუშვებო-მუჯლუგუნით მომიშორა და სიცილი დაიწყო
-აუ პროსტა არმჯერა რაღაცას მიჩალიჩებ *უკნა-შუბლი შევკარი მე.
-აუ არა აი თუგინდა დაურეკე პაატა ბიძიას-ტელეფონი ხელში მომაჩეჩა და თვითონ დივანზე გაწვა ფეხები კი მაგიდაზე შემოაწყო.
-აააააააააააააა-ვიკივლე ბოლო ხმაზე როდესაც გავაცნობიერე რომ მე ელენა ბაბლუანი, ჩემს ერთადერთ უახლოეს მეგობართან და ბიძაშვილთან, ნათია ჯანხოთელთან ერთად, მთელი თვით მივდიოდი დასასვენებლად? არა გასაგიჟებლად. დიახ რათქმაუნდა სხვა რამ არც იფიქროთ. ბახმაროში? ეს იყო რაღაც საოცრება, ჩემი და ნათიას სამოთხე, არვიცი რავთქვა, ეს ადგილი ყველაზე ძვირფასია სადაც კი ოდესმე დავდივართ.ვინც კი ყოფილხართ აუცილებლად გაოცდებით მისი თვალისმომჭრელი ბუნებით და მთებით
-რაჯანდაბა გაჯღავლებს?-შემომხედა და საფეთქელთან თითი ფშვტენით გადაიტრიალა იმის ნიშნად რომ ვუბერავდი.
-აზრზე ხარ როგორ გავერთობით? ვაიმე რა ბიჭები გაიჩითებიაან?-ვყვიროდი მე და თან დივანზე ავედი ნათიას თავზე დავახტი და ლოყაზე ჩქმეტა დავუწყე
-გაეთრიე ქალო აედან-მიწიანა ხელი და დივნიდან გადმომაგდო, ძირს სიცილით დავებერტყე და კვლავ ენერგიულად წამოვხტი ფეხზე.
-აეგდე, ბარგი ჩავალაგო უნდა მალე-დავიყვირე და მთელი სისწრაფით გავვარდი ჩემი ოთახისაკენ.
-რას დარბიხარ გოგო აქეთ-იქით-შუბლშეკრული გამოვიდა ჩემი ძმა, ვახო ოთახიდან და ტელეფონს ჩააცქერდა.
-ისვენებ ძმაო, ისვენებ, 1 თვით მივდივარ-დავიყვირე და ხელები ჩავკიდე რამოდენიმეჯერ დავატრიალე და ღიღინით შევედი ოთახში, საწოლის ქვეშიდან დიდი ჩემოდანი გამოვაცურე და ლოგინზე დავჯექი რომ ნათიას დავლოდებოდი
-შე*ემა, იცი რავქნათ? აი ჩვენ რომ გვიყვარს, ერთნაირები რაც გვაქვს ის წამოიღე-მითხრა და საწოლზე გაწვა თავით კი ტელეფონში გადაეშვა.
-მიდი სიმღერები ჩართე, აუ ხვალ წავიდეთ არა?-აცერცეტებულმა სწრაფად გამოვაწყვე კარადიდან ნივთები და ჩანთაში ისე ჩავდე რომ არ დაკუჭულიყო.
-რა მუსიკები, მაცადე. ეხლა რომ მორჩები, წავიდეთ ჩემთან მეც ჩავალაგებ და იქედან დავგაზოთ მამაჩემის მანქანით-შემომთავაზა ისე რომ არც შემოუხედავს
-ეე ნუ ხარ *უკნა, მოდი დამეხმარე, აუ არა რა, არხარ ოჯახში შესაშვები- ამოვიოხრე და ერთი თვის ტანსაცმელი რომ დავიგულე ჩანთაში პირადი ნივთების ჩაწყობა დავიწყე
-ვინ გითხრა რომ გათხოვებას ვაპირებ, ჩემო დეზდემონა?(ეს ჩემი ზედმეტსახელი იყო, რათქმაუნდა მარტო ის მეძახდა) მე სულ შენთან დავრჩები-ვითომ თბილად მითხრა მაგრამ მხოლოდ მე ვხვდებოდი რაოდენ აფირისტობა და ეგოისტობა იმალებოდა მის უკან.
-შენ ჩემზე უარესი აფირისტი ხარ, მოიცადე გავიზარდო, მე უკეთესი ვიქნები-გაბრაზებულმა აღმოვხვდი და მისი სიცილის გაგონებისას უფრო შევკარი წარბები, ნახევარ საათში ყველაფერი ჩავალეგული მქონდა, დედას და მამას კოცნით დავემთვიდობე, ჩემს ძმას თავში წამორტყმით, „არ გათამამდე სახლში, აქ უფროსი მე ვარ“ დავუბარე და კარი გამოვიხურე, 500 ლარი საფულეში ჩავდე ის კიდევ ჩანთაში ჩავდე
-არმეყოფა, წავალ კიდევ გამოვართმევ-ჩემოდანი იქვე მივაგდე და სირბილით შევვარდი სახლში
-რამოხდა?-გაკვირვებულმა გადმომხედა დედამ\
-დამიმატეთ რა ცოტა ფული-ყელი მუდარის ნიშნად გამოვიწელე და საწყალი თვალებით გავხედე
-რათგინდა გოგო ამხენი ფული-გაიცინა მამაჩემმა
-ხომ იცი ჭამა ძალიან მიყვარს-ენა გამოვუყავი და მის გამოწვდილ კიდევ ერთ ას ლარიანს ხელი დავავლე.
-ფული ჩემს ხელთაა-ცხვირწინ ავუფრიალე ასლარიანიიას და სიცილით დავეშვი კიბეებზე
-ჩანთა დაგრჩა-მითხრა ნათიამ ნაგლური ღიმილით და წინ ჩამიქროლა
-მერე ხომ შეგეძლო არა წამოგეღო?-გაბრაზებული ავბრუნდი და ჩანთა ძლივსძლივობით ჩავათრიე პირველ სართულზე.
-ვა ძვირფასო ბიძაშვილო როგორ ბრძანდებით?-ირონიულად მივმართე ნათიას ძმას, შაკას და მანქანაში წინ დავჯექი სანამ ნათია მომასწრებდა დაჯდომას
-ჩემოდანს ჩადება არ უნდა?-წარბაწეულმა მომიკაკუნა მინაზე ნათიამ
-ჩადებ შენ ხო?-ვკითხე სიცილით
-არა, გადმოხვალ და შენ ჩადებ, მე კი წინ დავჯდები-გაეცინა ნათიასაც
-აუუ შაკოოო, მიდი რა ბიძაშვილობას გაფიცებ, ჩადე რა შენ ვერ აგახევს ადგილს-გავუცინე შაკოც
-კარგი ჯანდაბას-სწრაფად მოიხსნა ღვედი და მანქანიდან გადავიდა, როდესაც დავინახე როგორ მიათრევდა ჩემოდანს ნათიას თვალით ვანიშნე საჭესთან დამჯდარიყო, მანაც სირბილ-სიცილით მოუარა მანქანას და მძღოლის ადგილი დაიბარა
-აუ პროსტა რაა, თქვენზე უნამუსოები ამ ქვეყნად თუ დადიოდნენ არაკაცი ვიყო-აბუზღუნდა შაკა
-მიდი შალვა, დაეგდე ეხლა უკან-ნამდვილი სახელით მივმართე და ხელის მარტივი მოძრაობით უკანა კარი გავუღე
-ჩემი მანქანიდამ მაძევებენ, გიჩივლებთ-შემოგვიბღვირა და უკანა სავარძელზე დაჯდა
-უფ, შენ კიდე ჭკვიანად, მამა მთხოვნის მანქანას თორე ხომ იცი შენის წაყვანა მომიწევდა-ენა გამოუყო ნათიამ და ჩქარი მოძრაობით შევიდა მოსახვევში.
-გოგო ნელა ატარე-იღრიალა შაკამ და უკვე გაჩერებული მანქანიდან გადახტა.
-რაიყო პატარა შეგეშინდა?-სწერვა მზერით აათვალიერა შაკა და მანქანის გასაღები ესროლა
-ვაიმე ღმერთო რატომ მტანჯავ ესე-ცაში ხელები ასწია შაკამ და შეძრწუნებული სახით გამოგვხედა
-რაიყო შე*ემა, ჯერ მაინც პატარა ხარ საჭესთან დასაჯდომად-ხელი მხარზე დავუტყაპუნე და ღიმილით შევაჭერი სახლში სადაც ბიცოლა გველოდა
-ვაა მადო როგორ ხარ?-გადავკოცნე ბიცოლა და დივანზე დავჯექი
-როგორ ვიქნები თქვენს ხელში-ამოიოხრა და სამზარეულოში გავიდა.
-სალომინკა სადაა?-მოვიკითხე ნათიას და და მისაღები შევათვალიერე
-გათხოვდა ელე უკვე ორი თვეა-თვალები გადაატრიალა შაკომ
-უი ხო, დამავიწყდა-სიცილი ამიტყდა მე
-მიდი ცუნცულ, ბარგი ჩაყარე და ამ საღამოსვე დავაწვეთ ვეღარ ვითმენ-ტრაკზე ხელი მოვცხე ნათიას და ოთახისკენ წავათრიე
-შენ ში*გ ხოარაგაქ გოგო-სიცილით იხეოდა ნათია და თან ტანსაცმელებს დაუდევრად ყრიდა ჩემოდანში
-აუ, გოგო, ისე რა კარგი იქნებოდა, შაკას მაგივრად შენ რომ იყო ჩემი კლასელი, ის დებილია-ბრძნული იდეა დავახეთქე მე
-რა კლასელი შეჩ*ემა 2 წლით დიდი ვარ ბოლოსდაბოლოს, თან წელს ხო ჩააბარებ ჩემს უნივერსიტეტში ჩააბარე.-მომაწოდა იდეა მან.
-კარგი მიდი მალე ჩააწყვე და სანამ დაღამებულა წავედით-კარადიდან სწრაფად ჩამოვხსენი ის ჯინსები რაც მომწონდა და დაუდევრად ჩავყარე ჩემოდანში, ესე და ამგვარად, ღამის 11 საათზე უკვე ბახმაროში ვიმყოფებოდით, საჭესთან ერთმანეთს ვენაცვლებოდით რომ არ ჩაგვძინებოდა, მითუმეტეს მართვის მოწმობა არ მქონდა, ნათიაზე კარგადაც კი ვფლობდი მანქანის ტარებას. ხოდა დაღლილ დაქანცულებმა შევაღეთ სახლის კარი, რომელიც წინა წლის შემდეგ არ გაღებულიყო.
-ეხლა დავიძინოთ და ხვალ დავალაგოთ-შევთავაზე ნათიას და პირდაპირ ჩვენს ოთახში შევედი, ნუ გგონიათ რომ მე და ნათია ცალ-ცალკე ვწევართ. ორი ლოგინი ერთმანეთს ძლივსძლივობით შევატყუპეთ და სუფთა თეთრეული გადავაფარეთ.
---
თავზე შარფები გვქონდა წაკრული, თმა დაუდევრად შეკრული და სპორტულები გვეცვა, ის ხვეტავდა, მე ვწმენდდი, მართალია პატარა სახლი იყო, მაგრამ ნამდვილად არ გვიყვარდა ნაგავში ცხოვრება. პირველ სართულზე სარდაფი იყო და ავტოფარეხი, ავტოფარეხიდან პატარა კიბით ადიოდი მეორე სართულზე, იქ სამი კარი იყო, ერთით სამზარეულოში გადიოდი, მეორეთი აბაზანაში ხოლო მესამეთი მისაღებში, დიდი მარმაროლოს ბუხარი იყო, მის წინ ორი სავარძელი იდო, იქვე იყო დივან-კრესლო თავის მაგიდით და მოპირდაპირე კედელზე ტელევიზორი იყო. აქვე იყო პატარა კიბე საიდანაც მესამე სართულზე ადიოდი. აქედან 2 საძინებელი იყო, მესამე კარით კი დიდ აივანზე გადიოდი სადაც წესით პუფები და სავარძლები უნდა იდოს თუმცა ჯერჯერობით ცუდი ამიდის გამოოთახში აქვთ შენახული.
-შეშა დაგვრჩა ამოსაზიდი სარდაფიდან და შემდეგ საყიდლებზე უნდა წავიდეთ-ამოიწუწუნა ნათიამ და წელზე ხელი მოიკიდა
-დავიღალე, შეშა მერე ამოვზიდოთ, მანამ საქმე გვაქვს-თვალი ჩავუკარი მე და ოთახში კარადა გამოვაღე, დიდი თაბახის ფურცელი, მარკერი და წებოვანი ლენტი გამოვიღე.
-სანამ შენ მაგას მოამზადებ, მე შეშას ამოვზიდავ, მერე კიდევ ერთად გამოვიცვალოთ და წავიდეთ-თვალი ჩამიკრა ნათიამ და სირბილით დაეშვა კიბეებზე. მალევე გავამზადე რაც მჭირდებოდა, ნათიას შეშის ამოზიდვაში დავეხმარე და ჩავიცვით, რათქმაუნდა ჩვენი საფირმო ტანსაცმელი, დახეული ჩაჩაჩული ჯინსები და უბრალო მაისური. ფეხზე ოლ სტარის თეთრი კედები და მზად ვიყავით, მითუმეტეს იმისა რომ გარეთ საშინლად ციოდა და ნისლიც იყო, არ ვაპირებდით ქურთუკის ჩაცმას და ასე გიჟებივით უნდა გვეწანწალა გარეთ.
-მანქანით წავიდეთ-ავყვირდი მე და მანქანის გასაღებს ვეცი
-მაშინ შენ გააღებ ავტოფარეხის კარს-ენა გამომიყო და მძღოლის გვერდითა სავარძელი დაიკავა. სიცილით და სწრაფი სიჩქარით დავძარი მანქანა და ორ წუთში უკვე „ბაზრად“ წოდებულ ადგილზე სადაც რამოდენიმე მაღაზია ერთად იყო პირდაპირ მანქანით შევვარდი.
-ში*გ გაქ გოგო, აქ ფეხით დადის ხალხი-გაიცინა ნათიამ და მანქანიდან გადახტა, მეც სწრაფად გადავედი და მანქანა ჩავკეტე
-რას ვყიდულობთ?-მკითხა მან
-ნაყინები, იოგურტი, არაჟანი, პური და ლუდი-ჩამოვთვალე ღიმილით ყველაფერი და წარბები ავათამაშე
-ხინკალი-დაამატა ნათიამ და ორივე ჩხუბით და კისრისტეხვით შევვარდით მაღაზიაში.
-შენ იყიდე, მე განცხადებას გამოვაკრავ-დავიყვირე და ჯიბიდან ოთხათ გაკეცილი ფურცელი ამოვიღე მეორე ჯიბიდან კი მარკერი და წებოვანი ლენტა, გარეთ გავედი და მაღაზიის კარებთან კედელზე განცხადება გავაკარი
*გოგონების ფეხბურთის გუნდს ვქმნი, საღამოს 9 საათზე ბახმაროს ცენტრში სტადიონზე მოდით, მხოლოდ გოგონები*
კმაყოფილმა დავხედე ჩემს „ბატიფეხურ“ ნაწერს და ხმამაღლა გავიცინე
-ვაახ, ნახეე, გოგონები ქმნით გუნდს?-გვერდით ამომიდგა ვიღაც ტიპი
-თუ გინდა შემოგვიერთდი, ბიჭს მაინც არ გავხარ-ირონიულად ვუთხარი და მისი გრძელი თმა ხელში შევათამაშე, შემდეგ კი სიცილით დავბრუნდი მაღაზიაში.

------
-წამოდი, სტადიონის წინ რომ კაფეა იქ წავიდეთ, მარიამი ვნახოთ-თავში ხელი წამომარტყა ნათიამ და კალთაში ჩამიჯდა, ვითომ სხვა ადგილი არ მოიძებნებოდა ამხელა სახლში რომ დამჯდარიყო.
-ბურთი წამოიღე-თვალი ჩავუკარი და ხელის კვრით გადავაგდე დივანზე, შემდეგ კი ფეხზე წამოვდექი და კიბისკენ წავედი საიდანაც ქვემოთ ჩავდიოდით.
-ანუ 3 ვართ და კიდევ თუ შემოგვემატებიან გოგონები ბიჭებს შევეჯიბროთ-ისიც წამოდგა ფეხზე.
-აიპადი წამოიღე.-მივაძახე და გარეთ გავვარდი, რათქმაუნდა, ისევ ჯინსები და მოკლეკლავიანი მაისურები გვეცვა, ეხლა ხომ ინლისის ბოლო იყო, მითუმეტეს იმისა რომ ბახმაროში საშინლად ციოდა.
-ჩვენი სიმღერა ჩავრთოო?-მკითხა ნათიამ
-აბა რაუნდა ქნა?-გავიკვირვე მე და თავში ხელი წამოვარტყი
-გაიტყიპები-შუბლშეკრულმა მითხრა და Nicky Jam & Enrique Iglesias – el perdon (შეიძლება ზოგმა ცხვირი აიბზუოთ მაგრამ სიმღერას ვერ გადავაკეთებ :3 :3 ) ჩართო. სიმღერა ჩაირთო თუარა ორივე დავდებილთით, ხმამაღლა დავიწყეთ სიმღერა და მუსიკას ტანი ავაყოლეთ, სულ არ გვაინტერესებდა ვინ რას იფიქრებდა, მითუმეტეს შუა ქუჩაში ვიყავით. ჩვენ სტიქიაში ვიყავით.
-ვაა შენ ის არახარ დილით განცხადება რომ გააკრა?-მოგვიახლოვდა ბიჭი და ცეკვაში გართულებს წინ დაგვიდგა
-შენ დილით გოგო არ იყავი?-ცინიკურად ვკითხე და გვერდი ავუარე.
-უბრალოდ თმა შევიჭერი-გაიცინა ბიჭმა და გზა გააგრძელა
-ეს ბიჭი ვინ იყო?-გაიცინა ნათიამ
-დილით განცხადება რომ გავაკარი მოვიდა და გრძელი თმა ჰქონდა, დავცინე თუგინდა გუნდში მიგიღებთქო და დანარცენს შენც ხედავ-სიცილით ვუამბე და მაღაზია/კაფეში შევედით სადაც ჩვენი მეგობარი მუშაობდა.
-ჰეი მარიკუნ, რავახარ?-ვკითხე და გადავკოცნე
-როგორ ვიქნები აბა, დავდებილდი ამ მაღაზიაში-გაიცინა მან
-სამუშაოს რომ დაამთავრებ წინ გადმო, ფეხბურთი ვითამაშოთ, ეხლა კი ორ კოლას ავიღებ და 2 ალბენს, ფულს ხომ იცი მერე ჩამოგიტან, ეხლა არ წამომიღია.-ვუთხარი და მაცივრიდან კოკაკოლა გამოვიღე და ორი ალბენი (ჩემი და ნათიას ყველაზე საყვარელი შოკოლადი) ავიღე, მაღაზიის წინ გავედი და მაგიდაზე დავჯექით.
-აუ ჯოკერი მინდა-ამოიწუწუნა ნათიამ.
-მოიცა დავითრიოთ მერე ხალხი-წარბები ავათამაშე და გამვლელებს დავაკვირდი. მალევე გამოარა არც თუ ისე კარგი შესახედაობის ბიჭმა. ხელი ავუწიე და დავიფშტვინე
-გისმენთ?-გაკვირვებულმა გამომხედა ბიჭმა
-ჯოკერი გინდა?-ვკითხე და ნათიას გავხედე რომელიც თვალებს მიბრიალებდა
-არა-თქვა და სწრაფი ნაბიჯით დაგვტოვა
-ნორმალური ხარ? ეს რა სიმახინჯეს შესთავაზე? რომ დაგთანხმებოდა? *ირო. ვინმე წესიერი აარჩიე-თვალები დამიბრიალა ნათიამ და შოკოლადი ჩაკბიჩა
-ოჰ მე ბოდიში-სიცილი ამიტყდა მე
-მოდი ვიმღეროთ?-ბრწყინვალე იდეა მოუვიდა თავში ნათიას
-არა შეჩე*მა დამანებე თავი, ყელი გადამეღლება და მთავარ კონცერტზე ვერ ვიმღერებ-თვალი ჩავუკარი, მთავარ კონცერტში დღევანდელი საღამო მიგულისხმე, როდესაც კოცონს დავანთებთ და ბავშვები მთელ ხმაზე დავიწყებთ სიმღერას
-ჰეი ბიჭიი-აღფრთოვანებული წამოხტა ფეხზე ნათია და ვიღაც ბიჭს ხელი დაუქნია
-გისმენ-უპასუხა ხრიწიანი ხმით ბიჭმა
-ჯოკერი გინდა?-გაიკრიჭა ნათია
-კი-თავი დაუქნია ბიჭმა
-მოდი, დაჯექი, მეოთხე კაცსაც ვიშოვით-მეც ჩავები საუბარში და სკამი გამოვწიე რომ ბიჭი დამჯდარიყო
-რაგქვია პატარა ბიჭი?-კითხა ნათიას და გამვლელებს დააკვირდა
-პატარა ბიჭს დათა ქვია-ირონიულად უპასუხა ბიჭმა და ცხვირი ქურთუკში ჩამალა, მართლაც ციოდა.
-ეე ნახე, ის ბიჭია, შენ რომ გამოგელაპარაკა-გაიცინა ნათიამ
-გოგოა ეგა-გავიცინე მეც
-ხო, მე ნათია ვარ და ეს ელენეა-აუხსნა ნათიამ
-მიდი შენ ვინმე შეარჩიე, მანამ მე კალამს და ფურცელს მოვიტან-ფეხზე ავდექი, მაღაზიაში შევედი, იქედან კი კალამით და რვეულით დავბრუნდი, მაგიდაზე 3 იჯდნენ
-ვა ისევ შენ?-გამიღიმა ბიჭმა
-ხო, მე მთელ ბახმაროს დავუპყრობ-შუბლშეკრულმა ვუთხარი და რვეულის პირველ ფურცელზე, სიმაღლეზე ჩამოვუსვი 4 ხაზი
-თქვენი სახელი სინიორიტა?-სიცილით ვკითხე ნაცნობ უცნობს
-ლუკა-ჩაიცინა „სინიორიტაზე“ ლუკამ
-ესე მიდი ნახე ვინაა პირველი-კარტი დათას მიაჩეჩა ხელში ნათიამ და ანიშნა აეტუზა, საბოლოოდ ისე გავერთეთ თამაშში ვერც კი მივხვდით როგორ დავხურეთ 4 „პულკა“ და მეხუთე დავიწყეთ
-რაარის ეს?-თვალებგაფართოებულმა მკითხა ნათიამ
-რა?-გამიკვირდა მე
-გოგო მეხუთე „პულკა“ დაიწყე?-ახარხარდა ნათია
-აბა?-იხტიბარი არ გავიტეხე მე
-რა აბა შტერო-უარესად ახარხარდა ნათია
-ჯოკერში არის 4 „პულკა“ -თავში ხელი წამომარტყა ნათიამ
-ოთხი არა ორი კიდე! ჯოკერში არის ხუთი პულკა, ასე არაა ლუკიტო?-თვალები დავუბრიალე ლუკას, თვალით ვანიშნე თუ არ დამთანხმდები ჩაგქოლავთქო
-არა არაა ეგრე-თქვა და ბანქო მაგიდაზე დაყარა.
-დეგენერატი-ცხვირი ავიბზუე და ფეხზე ავდექი, ტელეფონი ნათიას მივუგდე და სირბილით წავედი ბაბუასკენ რომელიც ნაცნობ ცხენს აქირავებდა
-ბაბუ როგორხარ?-გავიღიმე ნაცნობ სახეს და ცხენს მოვეფერე
-ელენე? როდის ჩამოხვედით? მოდი ბაბუ, დაჯექი-თბილად მითხრა კაცმა, ცხენზე შემოვჯექი. დავინაზე, ბიჭები კიდევ იქ იჯდნენ მაგრამ ნათია აღარ ჩანდა.
-1 საათით წავიყვან და ფულს მერე მოგცემთ-გავიღიმე და ცხენი გავაჭენე, მთავარ ტრასაზე დავეშვი და ბედნიერს გამეღიმა, თითქმის ერთი წელია რაც ცხენზე არ ვმჯდარვარ, მალევე წამომეწია მეორე ცხენი, სიცილით გავხედე ნათიას და სიჩქარეს ვუმატე.
-წავაგეთ-გადაიხარხარა ნათიამ და კვლავ გამისწორდა
-ისე ამბობ ვითომ პროფესიონალები ვიყოთ რა, ერთი ჩემი მოგებული თამაში გინახია?-სიცილში ავყევი მეც
-აუ წამო მარიამს გავუაროთ, ლუდები გამოვართვათ და წავიდეთ მერე ზემოთ ვიჯიროთოდ-წარბები აათამაშა ნათიამ და ცხენი გააჩერა შემდეგ კი საპირისპირო მიმართულებით დაიძრა მეც მას მივყევი, 5 წუთში უკვე მაღაზიასთან ვიყავით, მაგიდებს შორის ცხენით გავიკვლიეთ გზა და ცხენს კარში ცხვირი შევაყოფინეთ
-გაეთრიეეთ, რამდენჯერ გითხრათ აქ ცხენი არ მოიყვანოთთქოო-გამოვარდა ყვირილით მარიამი
-მარუს მიდი ორი ლუდი გამოგვიღე მაცივრიდან-გავიცინე მე და როგორც კი მაგიდებს გავცდი ცხენი ორ ფეხზე დავაყენე
-ნუ ხარ მატრაკვეცა, მეც ვაყენებ ორ ფეხზე-შუბლშეკრულმა მითხრა ნათიამ და ლუდის ქილა მესროლა. ფრთხილად მოვხსენი თავი და ერთი ყლუპი მოვსვი.
-გოგო მადოს არდაურეკია?-ვკითხე ნათიას და ამჯერად რამოდენიმე ყლუპი ერთად მოვსვი
-არა გოგო, ხო იცი, არ მაწუხებს ხოლმე ეგეთ დროს, ჯიგარი ქალია-გაიცინა ნათიამ
-იცი რა მიკვირს, დედაჩემს არ მოვიკითხივარ-გაკვირვებულმა დავახამხამე თვალები და ნათიას გამოწვდილ ჩემს მობილურს დავწვდი, სწრაფად ავკრიბე დედაჩემის ნომერი და ხმამაღალზე ჩავრთე რომ ნათიასაც გაეგო.
-ხო დე-მიპასუხა დედაჩემმა
-ჯერ, ხომ გითხარი რომ დაგირეკავ ორ წამში მობილური აიღეთქო?-წარბი ავწიე და სიცილი ძლივს შევიკავე
-ნუ მაიმუნობ-გაიცინა დედამ
-არ უნდა გაგახსენდეს შენი პირველი შვილი? თუ გამცვალე მაგ ლაწირაკში? ოხ, რომ ჩამოვალ, მოვკლავ-„გავბრაზდი“ ჩემს ძმაზე და გავიცინე
-კაი ნუ მაიმუნობ, შენი ძმა ძლივს დავაჯინე იქნებ ორი ფურცელი წავაკითხო, მერე გადმოგირეკავ-მითხრა და ტელეფონი გამითიშა
-ვაიმე, უყურე?-გაოცებულმა გამახედა მოპირდაპირე მხარეს ნათიამ სადაც ცხენი მთელი სიჩქარით მიქროდა
-ვინაა?-გამიკვირდა მე
-წამო ვნახოთ-ლუდის ქილა სანაგვეში მოისროლა და ცხენი გააჭენა, უკან მივყევი მეც და ტყისკენ დავიძარით. დაახლოებით 10 წუთი ვზდიეთ უკან, ბოლოს ცხენი შუა ტყეში ჩაგერდა და იქედან ნაცნობი სილუეტი გადმოვიდა ჩვენსკენ სიცილით გამოემართა და გვანიშნა ცხენიდან ჩამოვსულიყავით.
-რატომ მომყვებით უკან?-გვკითხა და ქურთუკის ჯიბეებში ხელები ჩაიწყო, აი კიდევ, გამახსენდა რომ მცივა, მე კი მხოლოდ მაისურით ვარ.
-იქნებ და არმოგყვებოდით?-უთხრა ნათიამ
-მომყვებოდით, თქვენ აქ საჯირითოდ არ დადიხართ-შუბლი შეკრა ლუკამ
-ჩვენ აქ ვჯირითობთ, გაქვს რამე პრობლემა?-ჯიუტად დავუდექი წინ და შუბლშეკრული მივაჩერდი თვალებში
-კი მაქვს, თქვენ მე უკან მომყვებოდით-ჩემსკენ ერთი ნაბიჯი გადმომდგა ლუკამ და მანაც ჯიუტად გამისწორა მზერა.
-ჩვენ აქ საჯირითოდ ვიყავით, შენ კი არანაირი უფლება არ გაქვს დაგვადანაშაულო რომ უკან მოგყვებოდით
-იცი რა? წინა წელსაც აქ იყავი და იმის წინა წელსაც, თუმცა აქ არასდროს ამოსულხარ, მხოლოდ მაშინ ამოხვედი ფეხით როდესაც იქით სოფელში (სახელს დავწერ მაინც თუმცა მე ძალიან მეცინება. „ზოტიყელი“) დოღზე მიდიოდი, კარგი რა ვის ატყუებ-ჩაიცინა ლუკამ და სახე უფრო ახლოს მოიტანა
-ვის აბოლებ ბიჭო? თუ წინა წელსაც აქ იყავი და იმის წინა წელსაც მემახსოვრებოდი. და საერთოდ რომ არც მაბოლებდე, რა შენი საქმეა მე სად ვიჯირითებ, მე აქ მინდა და აქ ვჯირითობ, ეს იმას არ ნიშნავს რომ უკან დაგყვები-გაცოფებულმა ვუთხარი და მუშტი მოვუღერე რომ მიმხვდარიყო ჩემი გაბრაზება ცუდად დასრულდებოდა.
-მე ჭკვიანი ვარ, ხალხს თვალში არ ვხვდები, აი შენნაირი გიჟი კი ვის არ დაამახსოვრდება-უხეშად მომახალა მან
-აჰჰ, და ამაყობ რომ შენ ჭკვიანი ხარ? მიდი რა გაიარე, შენ უბრალოდ ერთი უხასიათო ხეპრე ხარ რომლისთვისაც ყოველიდღე ერთიდაიგივეა-ირონიულად გავიცინე, სწრაფი მოძრაობით ლოყაზე ვაკოცე და ცხენზე დავჯექი, ნათიას ვანიშნე გამომყოლოდა და იქვე მდებარე სოფლის გზას გავუყევით.
----
-არა იმ ბიჭს მაგარი ჩავუტარე რა-ჩემი თავით კმაყოფილმა ვუთხარი ნათიას
-შენ ეგ ბიჭი დაგევასა ხო?-გაიცინა ნათიამ
-არა შეჩ*ემა რა დამევასა, ხოარ უბერავ. პროსტა ხო არ ვეტყოდი უკან მოგყვებოდით მეთქი-გავიცინე მე
-წამო წამო, უკან დავბრუნდეთ-თავი გააქნია ნათიამ და ცხენი მოაბრუნა, მეც მივბაძე და ბახმაროს ცენტრისკენ ავიღეთ გეზი, დიდი ხანი იყო რაც ვსეირნობდით და უკვე მზე ჩადიოდა, 8 საათი იყო. ნახევარ საათში უკვე სახლში ვიყავით, სიცივისგან გაყინული ძვლები გავითბეთ და თხელი ქურთუკები მოვიცვით საჭმელი არც გვიჭამია ისე წავედით ჩვენი ბურთიანა სტადიონისკენ და კუთხეში დავჯექით რათა ბიჭებისთვის ხელი არ შეგვეშალა. თან ვიცინოდით ზოგის მოუხერხებლობაზე. მალევე შემოგვიერთდნენ გოგონები ერთს სალომე ერქვა მეორეს ნინო, საბოლოო ჯამში ხუთნი ვიყავით, კარგადაც გავერთეთ. საბოლოოდ დაღლილები სტანიოზე, მინდორზე გავწექით და სიცილი დავიწყეთ
-კარგი იყო არა-გაიცინა მარიამმა
-მარიამ, ნახე მაღაზიასთან ვიღაც ბიჭები დგანან-უთხრა ნათიამ მარის და მაღაზიისკენ ანიშნა
-წამო გავყვეთ, მარტო ხოარ გავშვებთ-წამოვხტი ფეხზე მე და სხვებიც წამოვყარე. ჩვენ მაღაზიის წინ სკამებზე დავჯექით და მარიამი მაღაზიაში შევუშვით
-ნახე, ეს ბიჭები სტადიონისკენ მიდიან-გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა ნინომ და გვანიშნა ჩვენც წავსულიყავით, სწრაფად წამოვიშალეთ და ბიჭებს უკან გავყევით, საბოლოოდ პირისპირ აღმოვჩნდით, გოგონები ბიჭების წინააღმდეგ
-აქ ჩვენ ვთამაშობთ, თუ გინდათ დაჯექით და გვიყურეთ, თუარა და გადით-წინ ერთი ნაბიჯი გადადგა ნათიამ
-თქვენ გამოსულები იყავით, ამიტომ თქვენ დაჯექით და ჩვენ ვითამაშებთ-თვალი ჩაუკრა ნათიას დათამ რომელიც უკანა პლანიდან მალევე გადმოინაცვლა წინა პლანზე
-მოდი ძვირფასო დათკა, შევეჯიბროდ-აღტაცებულმა წამოიყვირა ნათიამ და დათას მხარზე ხელი მეგობრულად დაარტყა შემდეგ კი ბურთი ხელში აიღო
-რას მთავაზობ?-წარბები ხმიარულად აათამაშა მან
-კარში დადექი, მე დავარტყავ, თუ ვერ გაგიტანე რჩებით, თუ გაგიტანე დაჯდებით და გიყურებთ-უთხრა და პურთი მოედნის ცენტრში დადო.
-მოსულა-ირონიული ღიმილით ჩადგა კარში დათა. დიდხანს იდგა ჩაფიქრებული სახით ბურთთან ნათია, ბოლოს სახე გაუნათთა და სწრაფად დაარტყა ბურთს, ბურთს თვალი არ გამიყოლებია, გოგონებს ვესაუბრებოდი, თუმცა კარგად მახსოვს დათას ყვირილი, შემდეგ კი მიწაზე გართხმულთან მისეული ბიჭები, გოგონების სიცილი და ნათიას გამარჯვებული გამომეტყველება
-ათიანში გაარტყი ნათია-ხელი ხელზე დაარტყა მარიამმა
-როგორი ვიყავი ძმაო?-მომიბრუნდა ნათია მე
-სიმართლე გითხრათ არ შემიხედავს და ამიხსნით სად მოარტყი ბურთი ამხელა რომ იკივლა?
-პირდაპირ მამაკაცის ღირსებაში მოვარტყი, ეხლა ისწავლის ვის უნდა ეთამაშოს-გაიცინა ნათიამ ხელკავი გამომდო და იმ ადგილისკენ წავედით სადაც გამწარებული დათა იჯდა
-რაო დაააათ?-სახელი გავწელე და ირონიული სახით გავხედე დათას
-შენ მერე მოგივლი-გამწარებულმა დაუქნია თითი ნათიას და ფეხზე წამოდგა, ნელი ნაბიჯებით მივიდა სკამებთან სადაც მაყურებელი ჯდებოდა და ბიჭებსაც ანიშნა გვერდით მიჯდომოდნენ
-ეგრე უნდა დაჩმორება-გადმომჩურჩულა ნათიამ და ისტერიკული სიცილი ატეხა, მეც ავყევი, შემდეგ ბურთი გადმოვიღეთ და თამაში დავიწყეთ, მათ ჯინაზე მთელი საათი დავზდევდით ბურთს და ხან ერთ კარში გაგვქონდა ბურთი ხან მეორეში, ნათიას მანქანაში სიმღერები ჩაერთო და უმეტესად ვცეკვავდით. ბოლოს დაღლილები ერთ კუთხეში დავჯექით და მოედანი ბიჭებს დავუთმეთ
-წამოდით კოცონი დავანთოთ-წამოვიძახე და სწრაფად დავიძარი მანქანისაკენ, გოგონებიც უკან გამომყვნენ თუმცა სალომ და ნინომ მიგვატოვეს სახლში ეჩქარებოდათ, საჭესთან დავასწარი ნათიას ამიტომ მაღალი სიჩქარით დავიძარით სახლისკენ რათა კოცონის დასანთები შეშა მოგვეტანა, მოგეხსენებათ და ბახმარო არც ისე დიდია, ამიტომ 5 წუთში უკვე ყველაფერი მოგვარებული გვქონდა. 10 წუთში კი დიდი კოცონი გიზგიზებდა, მის გარშემო 3 ვიჯებით და ვმღეროდით, მარიამს გიტარა გამოეტანა, ჩვენ კი ვმღეროდით მართალია ხმა არცერთს არ გვქონდა მაგრამ ვინ ჩიოდა? საბოლოოდ რომ დავიშალეთ ღამის პირველი საათი იყო. სახლში მისულებლა შხაპის მიღების შემდეგ ლოგინში შევწექით
-აუ ნათია, მოდი წიგნი წაიკითხე რა-ვუთხარი მხიარულად და მის მხარეს გადავცოცდი, ჩვენი საყვარელი წიგნი გოჩა მანველიძის „მგლების“ პირველი ნაწილი ხელში შევაჩეჩე და მომთხოვნი თვალებით მივაჩერდი.
-იცოდე თუ დაგეძინება მოგკლავ, ხომ იცი თუ დავიწყე მთელი ღამე შევყვები და ვერგავჩერდები-დამემუქრა და წიგნი გადაშალა. დასაწყისზე ლამის სიცილისგან გავუგუდეთ, მაგრამ შემდეგ მოვლენები დაიძაბა თუარა ჩვენც დავიძაბეთ, მითუმეტეს იმისა რომ ეს წიგნი ალბათ ათჯერ მაინც გვექნებოდა ხუთივე ნაწილი წაკითხული მაინც ჩვენი ფავორიტი იყო ლუკა*(წიგნის მთავარი გმირი) თავის სამართლიანი და ფიცხი ხასიათით, საბოლოოდ ისე დამეძინა ვერც კი გავიგე, დილით/შუადღით რომ გავიღვიძეთ მე ნათიას მხარზე მედო თავი, ნათიას ჩემს თავზე, წიგნი კი მის მკერდზე იდო და ლამის იყო გადავარდნილიყო.
-აე ალქაჯ-თავში ხელი წამოვარტყი ნათიას და სწრაფად წამოვიწიე
-რაგინდა გოგო-ამოიზმუვლა მან
-ადექი რა, ცხენებით გავისეირნოთ-ვუთხარი და სწრაფად წამოვდექი ფეხზე. პიჟამა გავიხადე და კარადაში ქექვა დავიწყე.
-რაჩავიცვა?-მივუბრუნდი მძინარ ნათიას
-რაც გაგისწორდეს-მძინარემ გამომძახა და გვერდი იცვალა, წიგნი კი ძირს გადმოვარდა
-ბო*ზო რას აკეთებ, წიგნი გადმოვარდა-ვიყვირე და წიგნი იქვე ტუმბოზე ფრთხილად დავდე, შემდეგ კი ფუმფულა ყვითელი ხალათი მოვიცვი ფეხზე სახლის უგები ამოვიცვი და სამზარეულოში გავედი
-რა კარგი დილააა, ეხლა ყავას დავლევ-ვღიღინებდი და თან სამზარეულოში ყავას ვადუღებდი
-კარგი დილა როგორ ექნება კაცს შენი ჩხავილი რომ გააღვიძებს-გაბრაზებული გამომეტყველებით შემოვიდა სამზარეულოში ნათია
-კარგი რა, სულ ეგეთი მაიმუნობის ხასიათზე როგორა ხარ? მიდი მალე ჩაიცვი და საჯირითოდ წავიდეთ-მითხრა თავის ქნევით და ჩემი გაკეთებული ყავა დალია
-ეხლავე მოვალ, ჩემო სიცოცხლევ-სიცილით ვუთხარი და ოთახში გავედი, შავი მუხლებზე დახეული ჯინსი ამოვიცვი, ოლსთარის შავი კეტები და ამავე ფერის ზედა რომელსაც შუა თითის გამოსახულება ამშვენებდა, ზედ კი ლურჯი, თითქმის მწვანეში გარდამავალი „დუტის“ (მაპატიეთ, ნამდვილად არ ვიცი სხვანაირად როგორ ავხსნა) ქურთუკი მოვიცვი.
-აუ ჩემი ეგეთი ქურთუკი აქაა?-ოთახში შემოსულმა ნათიამ გარდერობის თვალიერება დაიწყო
-ხო მგონი, აი იქაა ნახე-ხელი გავიშვირე საკიდისაკენ სადაც ზუსტად ცემანაირი ქურთუკი ეკიდა ოღონდ მუქი მწვანე, ნათიამაც ჩემს სტილში ჩაიცვა, მოგეხსენებათ და ვგიჟდებით ერთნაირი სტილის ტანსაცმლით რომ „ვიჩითებით“
-მე ჩემი ლურჯა მინდა-წამოვიძახე მე ცხენებთან მისულმა და ნათიას ჩვენ საყვარელ ცხენზე ასვლა დავასწარი
-მაგარი ბო*ზი ხარ-გაიცინა მან და უკან დამედევნა, დიდხანს ვისულელეთ, ბოლოს იმ ადგილზე წავედით სადაც გუშინ ლუკა იყო, მე იმ იმედით რომ იქ ვინმე იქნებოდა, თუმცა არავინ იყო ამიტომ უკან მალევე წამოვედით.
-მე მაღაზიაში შევივლი საჭმელს გამოვიტან, რაღაც ხინკალი მომინდა, შენ წადი სახლში და წყალი აადუღე-დავუბარე ნათიას და ცხენი მაღაზიისკენ წავიყვანე, როგორც ყოველთვის მარიმ კივილი მორთო ჩემს ბუნაგში ცხენი ნუ მოგყავსო, თუმცა ბოლოს მაინც გაიხარა ცხენი პატრონს მივაბარე და მაღაზიაში შევედი სადაც ლუკა ნაყინის მაცივარზე შემომჯდარიყო და მარის „ეჭორავებოდა“
-მარიამო, ხინკალი მინდა, ნაყინები მინდა, იოგურტი, ლუდი და არაჟანი-ჩამოვუთვალე მარის და თმის სწორება დავიწყე სარკეში რომელიც იქვე იყო კედელში ჩაშენებული
-რა საყვარელი ხარ არა?-სიცილით ჩამოხტა ლუკა მაცივრიდან და სარკეში ჩემს გამოსახულებაზე მანიშნა
-ხო, ძალიან-ირონიულად ვუთხარი და მარის მივუბრუნდი რომელიც ჩემს ჩამონათვალს პარკში აწყობდა
-მამაჩემი ჩამოვა მგონი ამ დღეებში და არც წამოგცდეს რომ ლუდი მიგვქონდა ან ნაყინი, მხოლოდ საჭმელი-თითი გამაფრთხილებლად დავუქნიე მარიამს
-მამიკოს დამჯერი გოგო?-სიცილით ჩამჩურჩულა ყურში ლუკამ
-დიახაც-გავიცინე მეც, ჯიბიდან ფული ამოვიღე და მარიამს მივაწოდე
-წამოდი სახლამდე მიგატანინებ-მითხრა და პარკები გამომართვა
-არ ვაპირებ წინააღმდეგობა გაგიწიო-ენა გამოვუყავი და არხეინად დავიწყე სიარული თან ტელეფონზე თამაში დავიწყე
-მიყვარს შენნაირი გოგონები-მითხრა ლუკამ და ყველა პარკი ერთ ხელში მოიქცია
-ანუ მე გიყვარვარ?-ნაგლად ვუთხარი და თვალებში მივაშტერდი.
-არა არმიყვარხარ, შენნაირი გოგონები მიყვარს-გაიცინა მან
-ანუ როგორი?-ჩავეძიე მე
-თავისუფალი და ლურჯთვალება-გამიღიმა და როდესაც სახლს მიხუახლოვდი პარკები მომაწოდა
-გნახავ საღამოს, ფეხბურთის თამაში უნდა გასწავლო, გავიგე არიცისო-მომაყარა სწრაფად ლოყაზე მოწყეტით მაკოცა და უკან მოუხედავად წავიდა
-ჩემი ხერხებით რატომ თამაშობ?-წარბაწეულმა და გაბრაზებულმა მივაძახე და შუა თითი ავუწიე, მართალია ვერ დაინახავდა მაგრამ მე ხომ გული მოვიოხე....
----
-დღეს საღამოს მგონი ბიჭებთან ომი ისევ მოგვიწევს-გადაიხარხარა ნათიამ და შავი ქერად გადაღებილი თმა კოსად გაიკეთა. მეც სიცილით ამოვიცვი თეთრი შარვალი და ღილები შევიკარი
-გოგო, რატომ აფუჭებ ტყუილად მაგ შარვალს? არადა მაგრად მომწონს.-გაიკვირვა ნათიამ
-რატომ ვაფუჭებ?-გაოცებულმა გავხედე მე
-ფეხბურთის თამაშის დროს დაგესვრება. მერე ბალახიდან რომ მწვანე ფერი გადავა აღარ ამოშორდება-ნათიამ მითხრა და სწრაფად დატოვა ოთახი.
-ამას ში* აქ -თავი გავაქნიე და თმა ისე ავიკარი არც დამივარცხნია. ბურთი ხელში ავიღე და კიბეებზე ნელა ჩავედი.
-გარეთ ვარრ-დამიძახა ნათიამ როდესაც მისი სახელი დავიყვირე.
-გვაგვიანდებაა. მანქანით არგვინდა ფეხით გავიდეთ-სირბილით გავედი გარეთ და თვალმოჭუტულმა გავხედე სახლთან მდგარ დათას და ლუკას
-ჩვენ გუნდში გასაწევრიანებლად მოვიდნენ-გაიცინა ნათიამ
-მიღება დამთავრებულია. მაგრამ ნათია შენ თუ გინდა მიიღე, წავედი მე ცოტა ხანს გავისეირნებ-ბურთი ვესროლე ბიჭებს და თავზე კაპიშონი წამოვიფარე. ხელები შარვლის ჯიბეებში ჩავიწყე და ნელი სხვლით დავტოვე სახლი.
"უნამუსო ხარ"-მომივიდა ნათიას მესიჯი რაზეც გავიცინე და გზა განვაგრძე. საბოლოოდ მოედანზე ამოვყავი თავი. ბიჭები თამაშობდნენ ამიტომ იქვე სკამზე ერთჯერადი ცხვირსახოცი დავაფინე რომ შარვალი არ დამსვროდა. დავჯექი და ვუყურებდი
-შენ არ თამაშობ?-მომიახლოვდა შავგრემანი ბიჭი, ნოლზე გადაპარსული თმით და კავკასიური გარეგნობით.
-ჯერ არა, თქვენ რომ წახვალთ მერე ვითამაშებ-გავუცინე უცნობს და კვლავ მოთამაშეებისკენ გადავიტანე ყურადღება
-მერე ვის ეთამაშები?-გაიკვირვა მან
-ჩემი გუნდი მყავს-უკვე მობეზრებულმა გავეცი პასუხი და სტადიონისკენ მომავალ ნათიას ლუკას დათას სალომეს და ნინოს რომ მოვკარი თვალი სიხარულისგან ფეხზე წამოვდექი
-ესენი არიან?-გაიცინა ბიჭმა
-ხო-ვუპასუხე და ბავშვებისკენ წავედი.
-როგორ ხართ?-გადავკოცნე ნინო და სალო
-კარგად-გაიცინეს მათ
-გამარჯობათ-მოესალმა ბავშვებს უცნობი შავტუხა
-გამარჯობა-მიესალმა ნათია და წარბაწეულმა გამომხედა
-ეს არის ვიღაც. ესენი ჩემი მეგობრები-გავაცანი უცნობი და ბავშვები ერთმანეთს. დათას ხელიდან ბურთი გამოვტაცე და ძირს დავაგდე
-ყოჩაღ. მაგარი იყო-გაიცინა ლუკამ
-ნუ ეგ ვიცი-ენა გამოვუყავი
-აბა გოგოებო ადგილებზე, ბიჭებო ჯერ თქვენ კი დაჯექით-ბრძანება გასცა ნათიამ. უკლებლივ ყველამ შევასრულეთ. მალევე ბიჭები გაძევებული იქნენ სტადიონიდან.
-მე და დათა ავირჩევთ ჩვენ გუნდს-გამოაცხადა ლუკამ
-ჩვენ ისედაც გუნდებად ვართ.-შევუნღვირე და ჩემს გუნდს მოვუხმე ჩენთან. საბოლოოდ დათა ჩემს გუნდში იყო. ლუკა ნათიასაში. იმათმა მოგვიგესთქო რომ გითრათ არ უნდა გაგიკვირდეთ ალბათ. დაქანცულები დავიშალეთ, როგორც ყოველთვის მე და ნათია ერთად დავწექით ამჯერად მე ვკითხულობდი და ის მისმენდა. თუნცა მალეცე ჩაგვეძინა. მეორე დღე იყო. დილით რომ გავიღვიძე ნათია საწოლში არ დამხვდა. ბოლოს ვერსად რომ ვერ ვნახე მობილურზე დავურეკე
-სადაგდიხარ შე*ჩემა-გაბრაზებულმა ჩავყვირე ყელეფონში
-სი*რო, სალომეს გარდაეცვალა ბაბუა, ხოიცი ბახმაროდან ახლოსაა მაგის სოფელი და ცუდად იყო, ჩვენი მანქანით წამოვიყვანე და შეიძლება აქ დარჩენა მომიწიოს.. ვიცი რომ არ გეშინია. კაი წავედი ეხლა ტეხავს რომ გამოვედი-მომაყარა ტელეფონში და გამითიშა
-ამათ შ*იგ აქვთ?-გავიცინე მე და სწრაფად წამოვდექი ფეხზე. შავი სპორტულები ჩავიცვი და ამავე ფერის კედები. გარეთ ღიმილით გავედი, ვიცოდი ხვალ საღამოსთცის მამაჩემი ჩამოვიდოდა და ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა
-როგორ ხარ მარიამ?-მივესალმე მაღაზიაში შესულმა მარიამს და მაცივრიდან კოლა გამოვაძვრინე
-რავი შენ როგორ ხარ? სად დაგეკარგა მეორე ნახევარი-გაიცინა მან
-მე მთლიანი ვარ-დიდი ხნის შუტკა დავაბრეხვე და გავიცინე. იქვე სკამზე დავჯექი და მარის საუბარი გავუბი
-ნათიაზე გეკითხები-თვალები გადაატრიალა მან
-სალომეს ბაბუა გარდაეცვალაო და ის წავიყვანე ამოვალ საღამოსო-ავუხსენი სიტუაცია.
-შენ მარტო რას შვები მერე?-სიცილი აუტყდა მას
-წავალ, ცხენით უნდა გავისეირნო-ვუთხარი მე. კოკაკოლა რომელიც ნახევრად მქონდა დაცლილი ისევ მაცივარში შევაბრუნე
-ეს შემინახე-მივაძახე და გარეთ გამივედი, არ ვიცოდი რა მეკეთებინა, ბახმაროში ნათიას გარეშე ნამდვილად არასდროს ვყოფილვარ, და ყველაფერი მოსაწყენად მეჩვენებოდა, თითქოს ცოტა ხასიათის გამიფუჭდაო. უხასიათოდ მივაბიჯებდი და ესე ამოვყავი თავი მეორე მაღაზიაში, ალბენის (საყვარელი შოკოლადის) მთელი შეკვრა ვიყიდე და ჭამით გავაგრძელე გზა, ისე ავედი ტყეში რომ ვერც შევამჩნიე, რადგან მიწა სველი არ იყო და არც ტალახი იყო ფეხი არ გამსვრია, ერთ-ერთი უზარზამარი ხის გადანაჭრელზე ავედი და იქ დავჯექი
-არა მაინც მაგარია ბახმარო, თუმცა ნათიას გარეშე ნამდვილი უაზრობა იქნებოდა-ვესაუბრებოდი ჩემს თავს
-1 თვეც და ისევ საშინელი სკოლა დაიწყება, კიდევ კარგი მამამ მანქანა მაინც მიყიდა და მასწავლებლებთან ფეხით ბოდიალი არ მიწევს, არა ნუ ეს ერთი წელიც და მერე იმედია ცოტას დავისვენებ. ნათიაც როგორ საშინელ დღეში იყო ამ პერიოდში მახსოვს, მაშინ მე მეცხრე კლასში ვიყავი? არა მეათეში მგონი, ხო რამნიშვნელობააქ-ვსაუბრობდი და თან შოკოლადს მივირთმევდი.
-არა, ის ბიჭი მაინც რა მომაწონა ვერ ვხვდები, მოიცა რა ერქვა? ზურა, ხო ზურა ერქვა, არა თვალები მართლა მაგარი ჰქონდა, ღია ცისფერი, თუმცა ზედმეტად დაბალი იყო, ჩემზე დაბალიც კი. ან ის? ნოდარა რომ ერქვა, აჰაჰაჰაჰა-სიცილი ამიტყდა მის გახსენებაზე
-გოგა? არა მაგიც მაგარი იყო-ეხლა მესაამე ბიჭი გამახსენდა მე
-რა სულელი ვიყავი მაშინ-გავიცინე და ხის გადანაჭრელიდან ჩამოვხტი, სპორტულის ჟაკეტი გავიხადე, ცოტა კი შემცივდაა მაგრამ რამექნა, ძირს დავაფინე და დავჯექი.( ჟაკეტის შიგნით ბრეტელებიანი შავი მაისური მეცვა)
-საკუთარ თავებს გიჟები რომ ესაუბრებიან იცი?-სიცილით მომიჯდა ლუკა გვერდით, ვერც შევამჩნიე როდის მოვიდა
-მერე ვინ გითხრა რომ დაწყობილი ვარ?-გავხედე და წარბი ავუწიე
-ხო გეტყობა-კვლავ აგრძელებდა სიცილს
-აქ რრაგინდა?-დავსვი სულელური კითხრა და მეც გავიკრიჭე
-ცხენით ვსეირნობ მე აქ სულ-მანიშნა ჩვენს უკან, ტყეში ხის ტოტზე მიბმულ ცხენზე
-ალბათ ისე გავერთე ლაპარაკში ვერ შეგამჩნნიე, როგორ მომყვებოდი-ირონიულად ვუთხარი და ბალახზე გადავწექი
-ხო ალბათ-გაიცინა მან და გამომხედა
-შენ ყოველ წელს აქ დადიხარ?-ვკითხე ინტერესით და თვალებზე ხელი ავიფარე როდესაც ციდან მზის მანათობელმა სხივებმა შემაწუხა
-უკვე მესამე წელია, შვებულებას ვიკეთებ და აქ დავდივარ ხოლმე-გაიცინა მან
-ხო არა?-ჩემი საყვარელი კითხვა დავსვი და თვალები დავხუჭე
-ხო-მიპასუხა და ვიგრძენი როგორ გადმოწვა ისიც უკან
-შოკოლადი არ გინდა?-ჯიბიდან კიდევ ერთი ალბენის შეკვრა ამოვიღე და ლუკასკენ გავიშვირე
-თუ არ გინდა მე შევჭამ-არც ვაცადე პასუხის გაცემა ისე შემოვაცალე პარკი და გემრიელად ჩავკბიჩე
-გასუქდები-გაიცინა ლუკამ
-შენ იყავი კარგად-ხელი ავიქნიე და კიდევ ერთი ლუკმა ჩვიტენე პირში
-უთქვამთ რომ ძალიან საყვარელი ხარ?-მკითხა და გადაიხარხარა
-კი-ენა გამოვუყავი და მეც გულიანად გამეცინა
-მაშინ მე არგეტუყვი, ამინც არ ხარ საყვარელი-ჩაიცინა და ფეხზე წამოდგა
-არ მაინტერესებს რასფიქრობ-ენა გამოვუყავი და მიწაზე კომფორტულად მოვეწყე
-წამოდი ცხენით გავისეირნოთ-შემომთავაზა ლუკამ
-ერთი ცხენით??-ვკითხე თვალმოჭუტულმა
-ხო რაიყო-მხრები აიჩეჩა მან
-ფეხი სად გაქ?-თავი ავწიე და მის ფეხებს დავაკვირდი, შავი შარვალი ლამაზად გადმოფარებოდა თეთრ მაღალყელიან ქონვერსის კეტებს.
-მთავარია ტვინი არ გქონდეს თავში თორე ფეხი თუ გექნება რაუჭირს?-ფხუკუნით მითხრა და ცხენი პირდაპირ თავთან გამიჩერა.
-ხო რათქმაუნდა, ტვინი არ უნდა გქონდეს-გავიცინე მეც და ფეხზე წამოვდექი, მოსაცმელი წელზე შემოვიხვიე და ცხენზე შემოვჯექი.
-ოდნავ წინ მიიწიე რომ მეც დავჯდე-მითხრა ლუკამ და ამოსასვლელად მოემზადა თუმცა სიცილით დავკარი ცხენს ორივე ფეხი და ვანიშნე წასულიყო, ისიც დაიძრა, კარგა შორს ვიყავი უკვე წასული, რომ გადავწყვიტე მივბრუნებულიყავი, მოვაბრუნე ცხენი და იქეთ წავედი სადაც დავტოვე, თუმცა იქ აღარ დამხვდა, გაკვირვებულმა მოვათვალიერე მიდამო, მაგრამ რომ ვერაფერს წავაწყდი ტყეში შესვლა გადავწყვიტე
-ლუკააა-დავიყვირე და გარემოს თვალიერება გავაგრძელე
-ლუკაააა-უფრო ხმამაღლა დავიყვირე
-ეს ბიჭი ნამდვილად დებილია, თუარ უნდა თავის ცხენი ისე იყოს-გაბრაზებულმა მოვატრიალე ცხენი და უკვე წინ მდგარი ირონიულად მომღიმარი ლუკა რომ დავინახე გაბრაზებულმა დავაყენე ცხენი ორ ფეხზე, ისე რომ ცხენს მისთვის წინა ფეხები აექნია
-ვიცოდი რომ მოხვიდოდი-გაიცინა და ჩემს უკან შემოჯდა, თუმცა უნაგირზე ისე კარგად ვიყავი მოკალათებული არ ვაპირებდი ადგილი დამეთმო ამიტომ თვითონ ცხენზე მოუწია დაჯდომა, წელზე მომხვია ხელები, თუმცა არანაირი რეაქცია არ მქონია, თუ იმას არ ჩავთვლით რომ ოდნავ გამაჟრჟოლა. ნელი სვლით გავედით ტყიდან და როდესაც გზაზე გავსწორდით ცხენი გავაჭენე.
-აქედან შენ წაიყვანე-ლუკას გავხედე და აღვირი ხელში მივაჩეჩე შემდეგ კი ცხენიდან ჩამოვხტი
-შენს ნომერს მომცემ?-მკითხა ღიმილით მან
-კი ჩაიწერე-ირონიულად გავიცინე და მამაჩემის ნომერი ვუკარნახე. სიცილით შევედი მაღაზიაში, სახლისთვის პროდუქტები ვიყიდე და სახლში დავბრუნდი, გადავწყვიტე ჩემი კულინარიული ნიჭი გამომემჟღავნებინა და ომლეტის გაკეთება დავიწყე, მართალია დიდხანს მოვუნდი და კვერცხი ცოტა შეუწველი დარჩა მაგრამ მაინც გემრიელად ვჭამე და ნოუთბუქი ჩავრთე, დიდხანს დავძრომიალობდი სოციალურ ქსელებში, რამოდენიმე სურათი ავტვირთე კიდეც შემდეგ კი ჩამეძინა. საღამოს კარზე კაკუნმა გამაღვიძა, მობეზრებულად წამოვდექი ფეხზე და კარი გავაღე
-მაააააააა-ვიკივლე და ქართულ მამა-პაპურ ღიპზე შევახტი
-ნელა შე ქაჯო ნელა, პატარა კიარხარ-აბუზღუნდა მამაჩემი და პარკებით დატვირთული გავიდა სამზარეულოში
-რა მაგარია რო ჩამოხვედი, დედა და ვახო(ჩემი ძმა) სად არიან?-ვკითხე და ფანჯრიდან მის მანქანას გავხედე
-თბილისში, დღეს აქ ვიქნებით ხვალ კიდე ყველა ანტალიაში წავალთ იქ არ ჯობია?-მკითხა მამამ და გაიცინა
-კი როგორ არა, აკარსუ(თურქი მეგობარი, რომელთანაც ანტალიაში მიდიან, აკარსუ გვარია) აღარ მინახავს რამდენი ხანია-პატარა ბავშვივით ავცერცეტდი და ხტუნაობა დავიწყე
-ნუ დაანგრიე გოგო სახლი-დაიყვირა მამამ რომ გავეჩერებინე და დივანზე დაჯდა
-მა მესიჯი მოგივიდა-ვუთხარი და სამზარეულოში დატოვებული ტელეფონი გავუტანე
-ამ ხალხს ში* ხოარაქ?-გაკვირვებულმა აწრიპა წარბები ზემოთ როდესაც მესიჯი ნახა
-მაჩვენე რა-ხელიდან ტელეფონი გამოვგლიჯე და ესემესი წავიკითხე თუარა სიცილი ამიტყდა
*ვინ გესტუმრა?*-ეწერა ესემესში.
-ვინ გესტუმრა მამა?-ვკითხე და გავიცინე, მივხვდი ლუკას მოწერილი იქნებოდა.
-კაი ნუღა ჩერჩეტობ-ხელი აიქნია მამაჩემმა და თვალები დახუჭა
-ნათიას დავურეკავ-ვუთხარი და მამას ტელეფონში ნათიას ნომერი ავკრიბე, დავრეკე და დაველოდე როდის მიპასუხებდა
-ხო ბიძია-მიპასუხა ჩურჩულით
-უკაცრავად ლამაზო თქვენი გაცნობა შეიძლება?-რაც შეიძლება ხმამაღლა ვთქვი და ჩავიფხუკუნე
-მოგკლავ-დაიჩურჩულა და ტელეფონი გამითიშა, ცოტახანში კი თვითონ გადმორეკა
-ბიძიას მობიდან რატო რეკავ?-მკითხა გაკვირვებულმა ნათიამ
-ხვალ ანტალიაში მივდივართ მეჰმედთან-ვიკივლე გახარებულმა
-ვააა რამაგარიაააა-გაუხარდა მასაც-მაშინ სალოს ვეტყვი რომ ვერ დავრჩები და წამოვალ ახლავე
-კარგი ეგრე ქენი-ვუთხარი და ტელეფონი გავუთიშე, 1 საათში ნათიაც ჩვენთან იყო. ბოლოს კი შუაღამემდე ვთამაშობდით კინგს.
-ჩვენ ერთად წამოვალთ ბიძია და შენ მარტო წამოდი-უთხრა ნათიამ მამაჩემს
-ნათია, პრავა არმაქვს-წარბი აუწია პაატამ ნათიას
-აუ ხო კარგი-მოიღუშა ნათია და მარტო დაჯდა მანქანაში, მე კი სიცილით მივუჯექი ტოიოტას ჯიპს საჭესთან და დიდი სიჩქარით გავვარდი გზაზე
-არხარ ნორმალური-გაიცინა მამაჩემმა და ტელეფონზე მოსულ ესემესსდ დახედა
-კიდე ის გწერს?-გავიცინე მე
-ხო, სად მიდიხარო, მოიცადე დავურეკავ-თქვა გაღიზიანებულმა მამაჩემმა და უცნობ ნომერზე ზარი გაუშვა
-ხმამაღალზე ჩართე რა-ჩავიფხუკუნე, მანაც ჩემი მოთხოვნა შეასრულა და მალევე გავიგე ლუკას ხმა
-გისმენ
-რომელი ხარ?-კითხა მამაჩემმა პირდაპირ
-თქვენმა შვილმა იცის-უპასუხა ზრდილობიანად და გაიცინა
-ელენე-შუბლშეკრულმა გამომხედა მამაჩემმა
-აუ ხო რაიყო ვიღადავე-მობეზრებულმა ვთქვი და ლუკას მობი გავუთიშე.
-რა იღადავე?-მკითხა გაკვირვებულმა პაატამ
-დამზდევდა ნომერი მომეციო და მივეცი შენი ნომერი-ავუხსენი და ნათიას გადავუსწარი თან ფანჯრიდან ხელი გადავყავი და შუა თითი ავუწიე.
-ჭკვიანი გოგო-გაიცინა მამამ და მუსიკები ჩართო, მალევე ჩათვლიმა, მე და ნათიამ კი მთელი გზა გონკაობაში გავაკარეთ, ხან მე ვუსწრებდი ხან ის.
-ვა შაკო რაფრა ხარ?-ხელი ჩამოვართვი ბიძაშვილს და ლოყაზე ვაკოცე
-გოგოების დასაკერად მომზადებული-გაიცინა და მამაჩემს მიესალმა.
-მე არ მესალმები ძამიკო?-ყვირილით შემოვარდა ოთახში ნათია და შაკას თავში წამოარტყა ხელი.
#1 წლის მერე
-გოგო, დათა უკვე იქაა, ლუკაც იქ ყოფილა-ოთახში შემოვარდა ნათია
-ვინ ლუკა?-გავიკვირვე მე
-შარშან რომ გკერავდა-გამახსენა და ეხლა თავის ნებით ჩართო ხმამაღლა მუსიკები
-წელს შენი ძმაც მოდის და დათას ვეღარ შეხვდები ხო ხშირად?-გავიცინე მე
-უფფ, კი აბა, ჩემს ძმას ვინ ეკითხება?-გაიწელა ნათია და ლოგინზე წამოჯდა
-რა მაგარია ხვალ ბახმაროოო-ვიყვირე გახარებულმა და შარშანდელივით ლოგინზე დავიწყე ხტუნაობა
-გოგო ხომ იცი ლუკა და დათა რო დაძმაკაცდნენ?-მკითხა ნათიამ და მაიძულა წყნარად დავმჯდარიყავი ლოგინზე
-მერე?-გავიკვირვე მე
-ხოდა დათამ მითხრა თან გამაფრთხილა ელენას არ უთხრაო მარა როგორ არ გეტყოდი? მაგას ელენე ძაან მოწონსო, კარგა ხანია შემჩნეული ჰყავს მაგრამ შარშან გაიცნოო-ჩამირაკრაკა ნათიამ
-არა ისე სიმპატიური კიიყო-მხრები ავიჩეჩე მე
-ვნახოთ, წელს რას იზავს-გახარებულმა სემოკრა ტაში ნათიამ და ლოგინში შეძვრა, მეც გვერდით მივუწექი, უკვე ღამიის 2 საათი იყო, ჩვენ კიდევ არ ვცეძინა, ნათიას წელზე ხელი მოვხვიე და დავიძინე, დილით ალბათ ნახევრად მძინარე ამაგდეს ფეხზე და მანქანაში ჩამტენეს, მშვენივრად ვიყავი უკანა სავარძელზე გაწოლილი და მეძინა სანამ ცუდად არ გავდი, შემდეგ კი ნათიას მოუწია წინა ადგილი დაეთმო ჩემთვის
უკვე საღამო იყო რომ ჩავედით, სწრაფად გადავხტი მანქანიდან და გემრიელად გავიზმორე, დავამთქნარე და სუფთა ჰაერი შევისუნთქე
-მიყვარს ეს მთები მე-ვუთხარი შაკას და ხელი წელზე მოვხვიე, ნათია უკვე აღარ ჩანდა, როგორც ჩანს დათას სანახავადაა წასული.
-მეც მიყვარს, თუმცა წინა წელს კი მომტეხეთ-გაიცინა შაკომ და მხარზე მომხვია ხელი
-ჯერ ის უნდა გიხაროდეს სკოლა რომ დავამთავრეთ და მერე ის აქ რომ წამოვედით-ენა გამოვუყავი და სახლის გასაღები ჯიბიდან ამოვიღე
-წამო ჯერ საჭმელი ვიყიდოთ რაა-შემომთავაზა შაკომ და მუცელზე ხელი მოისვა იმის ნიშნად რომ შიოდა.
-წამო-ისევ მოვხვიე წელზე ხელი და ესე ჩახუტებულები მივედით მაღაზიასთან
-ვაა მარიკო რავახარ?-გადავკოცნე გამყიდველი და ვუთხარი რაც გვინდოდა, ბოლოს დატვირთული მივედით სახლში და ბარგი არ გადმოგვიტანია ისე დავიწყეთ პირდაპირ ხინკლის მოხარშვა
-მიში შაკუნა სანამ მომზადდება ბარგი გადმოზიდე-ყელი გამოვიწელე მე და შაკო ბარგის შემოსატანად გავუშვი, ხინკალს ვიღებდი ქვაბიდან ჩემმა მობმა რომ დარეკა~
-გოგო გამო რააა, ბავსვები არიან სტადიონზე-ჩამყვირა ნათიამ ყურმილში
-დათა წამოიყვანე და წამოდი ხინკალი ვჭამოთ-ვუთხარი მეც და ტელეფონი გავუთიშე
-ვინ მოყავს ჩემს დას?-ოთახსში შემოვიდა შაკო და მშიერი მზერა პირდაპირ ხინკალს დაასო
-მეგობარი, ამიტომ ცოტახანს მოითმენ და ერთად შევჭამთ-წარბაწეულმა ვუთხარი და ვანიშნე მაგიდაზე დამჯდარიყო, მალევე მოვიდა ნათია და თან დათა მოყვა
- როგორ ხარ?-ვკითხე დათას და ტან გადავკოცნე
-კარგად შენ?-მკითხა და საკოს გახედა
-ეს ჩემი ძმაა-უთხრა ნათიამ და მაგიდას მიუჯდა დათას კი ანიშნა გვერდით დაჯდომოდა
-მიდი ელე მალე მშია-ამოიზმუვლა შაკომ და წინ დადებული ფებში დააბზრიალა
-ფუ ქაჯი-ცხვირი აიბზუა ნათიამ
-ვინმემ საკუთარ თავზე რამე ხოართქვა?-წარბაწეულმა კითხა შაკომ დათას მერე მე გამომხედა
-არა-უპასუხა ნათიამ
-აა ეს აქაა?-სიცილი ატეხა შაკომ და ხინკალი სწრაფად გადმოიღო თეფშზე
-სი*ი-ჩაილაპარაკა კვლავ ნათიამ
-გოგო-დაიღრიალა უკვე მართლა გამწარებულმა შაკომ
-ელენაზე ვთქვი-თავი იმართლა ნათიამ
-რა გოგო?-ეხლა მე წამოვენთე
-კაით რაიყოთ-სიცილი აუტყდა ნათიას
-თქვენ სულ ესე ხართ?-გაიცინა დათამ
-სულ არა, დღეში ათჯერ-ენა გამოვუყავი და ხინკალი პირსი გავიქანე
-ხო ლუკა-უპასუხა ტელეფონს დათამ რომელიც რეკავდა
-.....
-ნათიასთან
-....
-შეიძლება ლუკაც ამოვიდეს?-კითხა ჩუმად ნათიას დათამ
-კი-უპასუხა ნათიამ და შაკას წარბაწეულმა გადახედა
-ლუკა ვინაა?-იკითხა შაკომ და მზერა ყველას მოგვავლო
-ჩემი ძმაკაცია, ელენა და ნათიაც იცნობენ-აუხსნა მან
-ჩვენ გაგაცანით ერთმანეთი-შეუსწორა ელენნამ
-კარგი, არ მომკლა-სიცილით აწია ხელები ჰაერში დათამ
-ესეც თქვენ ჭკუაზე გადაიყვანეთ არა?-შუბლშეკრულმა გამოგვხედა მე და ნათიას შაკომ
-აბა შენ ვერაფერი მოგიხერხეთ და-ენა გამოვუყავი მე.
-გააღე რა კარი-მანიშნა ნათიამ როდესაც კარზე დააკაკუნეს
-მოვდივარრრ-ყვირილით წავედი კარისკენ და ნელა გავაღე
-როგორ ხარ-გაიღიმა ლუკამ და ხელში ალბენის შეკვრა მომაჩეჩა, არაფერი მითქვამს ისე გავხსენი შოკოლადი და ჭამა დავიწყე
-შემოდი რას დგახარ?-ბოლოს გამახსენდა ისიც და ვუთხარი სახლში შემოსულიყო.
-ლუკა მოსულაა-წამოდგა ფეხზე დათა.
-ეს შაკოა ჩემი ძმა-გააცნო ნათიამ ლუკას მისი ძმა
-სასიამოვნოა-ხელი ჩამოართვა ლუკამ და ჩემს გვერდით დაჯდა
-აბა წელს კიდევ იკრიბებით გოგონები?-მკითხა ლუკამ და ხელი ჩემი სკამის საზურგეს გადაადო
-არვიცი, შეიძლება სასტავში კარგი ბიჭებიც შემოვუშვა-თვალი ჩავუკარი მე და გავიცინე
-ალბათ ეგ იმიტომ თქვი რომ ძალიან გინდა შენს გუნდში ვიყო-ცინიკურად მეუბნება და დათას უყურებს გაღიმებული
-დღეს ღამის 3 საათზე ამოსავლის მთაზე მივდივართ და ხომ წამოხვალთ?-ეკითხება ბიჭებს ნათია და მაგიდაზე მისი გაკეთებული ყავა მოაქვს, სათითაოდ გვირიგებს და ბოლოს თავისთვისაც იდებს
-კი წამოვალთ, თოფსაც წამოვიღებთ-თავი დაგვიკრა დათამ
-ხო აუცილებელია თოფი-ვუთხარი მე და ფეხზე წამოვდექი შაკოსთან მივედი და კალთაში ჩავუჯექი
-არაფერი შეიმჩნიო-ყურში სიცილით ვეუბნები და ხელს კისერზე ვხვევ
-არა მივხვდი რომ აფერისტობდი, კარგად გიცნობთ-მანაც ჩამჩურჩულა
-რას ჩურჩულებთ მანდ? არ იცით ეგ უზრდელობა რომაა?-გვეუბნება ლუკა და იღიმის
-ეს მარტო ჩვენ გვეხება-ეუბნება შაკო და ლუკას თვალს უკრავს, მე მეღიმება და ბიძაშვილს გახარებული ყელში ვკოცნი
-ხო რათქმაუნდა-ირონიულად იცინის ლუკა და ყავას სვავს, მივხვდი ნერვები მოეშალა მაგრამ არ მაინტერესებს.
-მოიცა გამახსენდა-სიცილით ამბობს შაკო
-ეს ის არაა წინა წელს შენის მაგივრად მამაშენის ნომერი რომ მიეცი?-განაგრძობს მის დაცინვას შაკო
-კი ეგაა-ეხლა მეც ვიცინი
-სხვათაშორის მშვენივრად ვიცოდი შენი ნომერიც და მამაშენის ნომერიც-ვითომც არაფერიო ისე ამბობს ლუკა და დათას და ნათიას უყურებს რომლებიც ჩუმად საუბრობენ
-ალბათ მაგიტომ მიწერე არა მამაჩემს?-ვეკითხები და სწერვა გამომეტყველებას ვიღებ
-ნახე-მეუბნება და ტელეფონს მაწვდის, ტელეფონში ჩემი ნომერი წერია სახელით #მწარე (ბახმაროდან). გაკვირვებული მივჩერებივარ ლუკას, შემდეგ ვიღიმი ტელეფონში ნომერს ვშლი და ისევ ვუბრუნებ პატრონს
-ვიცოდი ეგრე რომ მოიქცეოდი ამიტომ სხვა სახელითაც ჩავწერე შენი ნომერი-გამარჯვებული სახით მიღიმის, ფეხზე დგება ბოდიშს იხდით და სახლს ტოვებს, მე კი ნერვებმოშლილი ვდგები ფეხზე ტანსაცმელს ვიცვლი და სასეირნოდ მივდივარ.
-1 საათით წავიყვან ცხენს-ვეუბნები ნაცნობ ბაბუას რომელიც ცხენებს აქირავებს, ფულს ვაძლევ და ცხენზე ვჯდები და ტყისკენ მივდივარ, დიდხანს ვაჭენებ ცხენს 1 საათში კი ისევ პატრონს ვუბრუნებ, ეხლა ფეხით მივდივარ ტყისკენ, ერთერთი ხის ძირში ვწვები და თვალებს ვხუჭავ.
-არა, ნერვები რო არ მომიშალოს არ შეუძლია ისე-ვბუტბუტებ და ქურთუკში რომელიც მაცვია ცხვირს ვმალავ რადგან მცივა.
-ელენე-მესმის ბოხი ხმა რომელსაც ხელი ჩემს ბეჭზე უდევს და ნაზად მანჯღრევს
-გადაშენდი აქედან ვინც ხარ, მაცადე ძილი-პირდაპირ შეტევაზე გადავდივარ ისე რომ თვალებს არ ვახელ
-ძილშიც ეგეთი მწარე როგორ ხარ ტო-უკვირს ბიჭს და უფრო ძალიან მანჯღრევს
-დამანებე თავიი-ვყვირი და ნერვებმოშლილი ვახელ თვალებს, ხელში გაცინებული ლუკა მრჩება.
-ბრაზიანი-იცინის ისევ და გვერდით მიჯდება
-ხომ შეგიძლია ადამიანს ძილი აცადო?-ვუღრენ მე და ვგრძნობ მთელი სხეული გაყინული მაქვს, ვკანკალებ სიცილისგან.
-კარგი ამიდი რომ იყოს აუცილებლად გაცდიდი ძილს თუმცა სულ გაყინული ხარ-მითხრა და ხელი გამახვია
-მომაშორე ხელი-შევუბღვირე და წამოდგომა ვცადე თუმცა ისე მქონდა სიცივე ძვალ რბილში გამჯდარი ფეხები ძლივს დავიმორჩილე.
-წამო მიგაცილებ-ხელები წელზე მომხვია და ჩემთან ერთად სიარული დაიწყო.
-დახმარება მჭირდება თორემ ამდენს არ გაგაბედინებდი-ვუთხარი გაბრაზებულმა იქვე ხეს მივეყრდენი სანამ ლუკა კლდეზე ჩახტებოდა, შემდეგ კი ჩასვლაში დამეხმარებოდა.
-აქ როგორ ახვედი?-გაიცინა მან
-დაგავიწყდა რომ კლდეზე მცოცავი ვარ?-წარბები ავწიე და როგორც კი დასახლებულ ადგილზე ჩავედით ხელი გავაშვებინე.
-რაიყო ხალხში გიტყდება ბიჭთან ერთად გავლა თუ რაპონტია?-სიცილი აუტყდა ლუკას
-არმიტყდება, უბრალოდ არმინდა შენნაირ იდიოტთან ერთად დამინახონ-ცხვირი ავიბზუე და სახლისკენ ავიღე გეზი, 10 წუთში სახლში ვიყავი და ბუხართან ვთბებოდი, ლუკა კი ნათიას ჩემს სასაცილო ფოტოებს უგზავნიდა რომელიც ძილის დროს გადამიღო
-ისე დავევასე უკვე ძილის დროსაც ფოტოებს მიღებს-ვთქვი ირონიულად და დივანზე გავწექი, თბილად რომ ვყოფილიყავი პლედიც მივიფარე
-ამას ფეისბუქზე დავუდებ-იცინოდა ნათია და ჩემს სურათს მიშტერებოდა
-რაც გინდა ის ქენი-ვთქვი და თვალები კვლავ დავხუჭე, ამჯერად არ დამძინებია, ხუთწუთში ვიღაცამ თავი ამაწევინა და დივანზე დაჯდა ტავი კი მის კალთაში ჩამიდო, ვინ იქნებოდა ლუკას გარდა
-შენც მოგწონვარ-მითხრა ღიმილით მან
-ისე ძალიან მომწონხარ, მზად ვარ შენს გამო პირველი სართულის ფანჯრიდან გადავხტე-ვუთხარი სიცილით და თვალები კვლავ დავხუჭე. არაფერი უთქვამს, მალევე მიმეყვინთა თუმცა ცივი ტუჩების შუბლზე შეხებამ გამაღვიძა.
-აუუუუუ, რატო გამაღვიძეე-ამოვიბუზღუნე და ლუკას მუცელში ვუბრწკინე რაზეც წამოიყვირა
-გაჩერდი, მგონი სიცხე გაქვს... ნათიიიაა-პირველი წინადადება ჩუმად თქვა ხოლო „ნათია“ იმხელა ხმაზე იღრიალა შიშისგან შევხტი
-ველური-თავი გავაქნიე და დივანზე წამოვჯექი.
-რაგაყვირებს/?-ოთახხში ზემოთ სართულიდან კისრისტეხვით ჩამოვარდა ნათია
-სიცხე აქვს შენ მამიდაშვილს-თითი ჩემსკენ გამოიშვირა და ეხლა ზემოდან ჩამოსულ შაკას გახედა
-ბიჭო შენ თითი ვისკენ გაიშვირე-წამოვხტი ფეხზე ყვირილ-სიცილით და ხელი ყურში წავავლე თითქოს პატარა ბავშვი იყოსო.
-არააქ მაგას სიცხე-გააპროტესტა ნათიამ
-ცხელია-არ ჩამორჩა ლუკაც
-როდესაც სიცხე აქვს საკუთარ თავს სიყვარულს უხნის, ამიტომ მერე დამიძახე-ხელი აიქნია მან და ძმასთან ერთად მეორე სართულზე დაბრუნდა
-წამომყევი მე-ფეხზე წამოდგა ლუკა, ხელი წელზე მომხვია და გასასვლელისკენ წამიყვანა, ჯერ თავის ქურთუკი ჩამოხსნა და ჩაიცვა, შემდეგ ჩემი, ყელზე თავის კაშნე მომახვია და ქუდი თვალებამდე ჩამომაფხატა
-ლუკა ვეღარ ვსუნთქავ-ვთქვი და შევეცადე კაშნე ცხვირიდან მომეშორებინა თუმცა ხელები დამიჭირა და გარეთ გავედით. გზას მივუყვებოდით, სულ უფრო და უფრო მაღლა ავდიოდით, ბოლოს ტყეში შესასვლელთან მივედით და ბოლო სახლის კარზე დავაკაკუნეთ.
-ესე ადრე რატომ მოხვედი?-კარი 50 წლამდე ქალმა გააღო და გაკვირვებული მოგვაშტერდა
-ამ ბავშვს სიცხე აქვს-სახლში შემიშვა და თვითონ უკან მომყვა. ჯერ ქუდი მომხადა, შემდეგ კაშნე მომაძრო და ქურთუკის გახდაში დამეხმარა. მისაღებში დივანზე დამაჯინა და თვითონაც გვერდით მომიჯდა.
-თერმომეტრი მოვიტანე, ჯერ ვნახოთ რამდენი აქვს სიცხე-შემოვიდა ქალი ოთახში და წამლების ყუთი შემოიტანა
-ნინო, ცხელი ჩაი გაგვიკეთე ლიმნით მანამდე კაი?-გაუღიმა თბილად ლუკამ ქალს და ყუთი გამოართვა. თერმომეტრი მე გამომიწოდა და თვითონ კი წამლის ძებნა დაიწყო.
-37 მაქვს-მხრები ავიჩეჩე და თერმომეტრი თავის ადგილზე დავაბრუნე. შემდეგ ოთახს მოვავლე თვალი, შოკოლადისფერ შპალერში გაკეთებული იყო, ერთ კედელზე ტყის მხარეს მთლიანი ფანჯარა იყო, თან ან აივანზე გადიოდი, მეორე მხარეს ბუხარი იყო, თუმცა არ იყო ანთებული. ერთი მხრიდან სამზარეულოში შესასვლელი იყო როგორც დავინახე, მეორე მხარეს კი შემოსასვლელი კარი.
-შენი სახლია?-ვკითხე ბოლოს ინტერესით
-ხო-თავი დამიქნია და წამალი მომაწოდა,
-მადლობა-ვუთხარი და წამალი უწყლოდ გადავყლაპე.
-დედიკო, გამოდით სამზარეულოში ყველაფერი გავამზადე-გამოგვძახა სამზარეულოდან ქალმა
-ეს დედაშენია?-ვკითხე გაოცებულმა ლუკას
-ხო რაიყო-მხრები აიჩეჩა მან
-არაფერი-გავიცინე და უკან გავყევი
-თქვენ მეგობრები ხართ?-გვკითხა ქალმა და ორივეს გამოგვხედა
-არა ტყეში მიპოვა მძინარი-გავიცინე და ლუკას მხარი გავკარი-აჩვენე ფოტო, მთელ ქვეყანას რომ მოსდე
-ენა უნდა ამოგაცალოს კაცმა ამდენი ტლიკინისთვის-თავი გააქნია უკმაყოფილოდ მან-შეყვარებულია ჩემი
-რა შეყვარებული ბიჭო დებილი ხოარხარ?-წამოვხტი გაბრაზებული ფეხზე და ლუკას გაცეცხლებულმა გავხედე
-კაი ნუ გცხვენია დაჯექი, ესე ხო ქაჯი გამოჩნდები-გაიღიმა მან და სკამზე ძალით დამაჯინა
-უკაცრავად ქალბატონო მაგრამ თქვენს შვილს ტვინთან დაკავშირებული პრობლემები აქვს, -გაბრაზებულმა ვთქვი, მისაღებსი გავვარდი, ჩემი ქურთუკი და ქუდი ავიღე და გარეთ გავვარდი. ნერვებმოშლილი მივდიოდი და უკან არც ვიხედებოდი, თუმცა მესმოდა როგორ მეძახდა ლუკა და უკან მომზდევდა.
-კაი ვიხუმრე რაიყო-ბოლოს დამეწია და მისკენ შემაბრუნა
-არ მიყვარს მე ეგეთი ხუმრობები-შუბლშეკრულმა ვცადე მისი ხელებიდან გათავისუფლება.
-კარგი თუ არგიყვარს მაშინ..-აღარ დააბოლოვა, სწრაფად მოიწია და მოწყვეტით მაკოცა ტუჩებზე, თავიდან ვერ გავიაზრე რა მოხდა ბოლოს ნერვებმოშლილმა ჩავარტყი მუცელში ხელი.
-იდიოტო, კრეტინო, ვის გაუბედე ეს? ხეპრე-ვლანძღავდი და თან ვცდილობდი მისთვის დამერტყა მაგრამ ხელები დაჭერილი მქონდა და ვერ ვინძრეოდი, ბოლოს ისევ რომ მოაწება მისი ცივი ტუჩები ჩემსას მაშინ გავჩუმდი. ხელი ნელა გავითავისუფლე და ყბაში ისე ძლიერად დავარტყი მე მასზე მეტად მეტკინა.
-იცოდე, მეორედ მომიახლოვდები და დედაშენს შენს საფლავთან სიარული მოუწევს-გამწარებულმა გავაფრთხილე და სწრაფად გამოვვარდი, 5 წუთში უკვე სახლში ვიყავი, თუმცა ოთახში შევვარდი და გამწარებული დავებერტყე ლოგინზე, ნათია და შაკო სახლში არ იყვნენ, გამიკვირდა მაგრამ რაში მაინტერესებდა? სულ სხვა საფიქრალი მქონდა. განა როგორ არ შეიძლება გოგომ იფიქროს კოცნაზე, თანაც პირველზე, განა თაყვანისმცემლები არ მყავდა? უბრალოდ ისეთი უხეში და გიჟი ვარ ვერავინ ბედავს ჩემთან ზედმეტად მოახლოებას, ეხლა კი სადაცაა გავგიჟდე, როგორ გაბედა? დეგენერატი, ხეპრე, თან დედამისთან რომ მიმიყვანა და უთხრა ჩემი სეყვარებულიაო? მაგას გონია კისერზე ჩამოვეკიდები და სიყვარულის ახსნებს დავუწყებ? იმედია მიხვდება რომ კიდევ ბევრი მოვუთმინე, მის ადგილზე ალბათ სხვა რომ ყოფილიყო, ცემით მოვკლავდი.
-არსად გადამეყარო ლუკა გეგეშიძე!-ვიმუქრებოდი და ხელებს ბალიშს ვურტყავდი, კბილებს გაბრაზებული ვაღჭიალებდი და ტუჩებს ხელებს ვუსვავდი, ალბათ იმიტომ მისი ნაკოცნი რომ მომეშორებინა, თუმცა კარგად ვიცოდი ეს ვერაფერს უშველიდა.
*გემრიელი ტუჩები გაქვს, კიდევ დავაგემოვნებ, ოღონთ უფრო აუჩქარებლად და არ სემეშინდება, არ მომკლას და ჩემი გვამი ტყეში არ დამალოსმეთქი*-მომივიდა მესიჯი და სიბრაზისგან მუჭები შევკარი. სწრაფად წამოვხტი ლოგინიდან და გარეთ გავვარდი, მისი სახლისკენ წავედი და კარზე დავაკაკუნე. კარი ლუკას დედამ გააღო
-ლუკა სახლშია?-მოვუჭერი პირდაპირ და ხელები გულზე გადავიჯვარედინე.
-არა, რაც წახვედი არ მოსულა-მითხრა თბილად ქალმა-მოდი სახლში დაელოდე
-არა, სასწრაფო საქმე მაქვს-ვუთხარი წყნარად დავემშვიდობე და უკან გამოვბრუნდი, არ ვიცოდი სად მომეძებნა ამიტომ უბრალოდ ქუჩაში სიარული დავიწყე. ბოლოს სტადიონზე ავედი, ნათია და დათა ფეხბურთს თამაშობდნენ, ლუკაც იქვე იჯდა და ვიღაც გოგოს ელაპარაკებოდა, ნერვები მომეშალა, ალბათ ლუკას გავწიწკნიდი ეხლავე რომ დავლაპარაკებოდი, ჯერ მე მკოცნიდა და მერე ვიღაც გოგოსთან ერთად ერთობოდა, სტადიონის წინ მაღაზიასი ლუდი ვიყიდე და სიცილით წავედი ნათიასკენ.
-ბიძაშვილოო-ვუყვირე და მისკენ წავედი.
-მამიდაშვილი მოსულა-იყვირა მანაც და გაიცინა.
-შაკო სადაა?-ვკითხე მათ და სტადიონი მოვათვალიერე, რამოდენიმე ბავშვი იყო და ბურთს დაზდევდა, სკამებზე ლუკა და ის გოგო იჯდნენ, ერთ კუთხეში კი ჩვენ ვიდექით.
-რავი, გოგოს აეკიდა და არცალია, ეხლა მარიამი ამთავრებს სამუშაოს და ფეხბურთი ვითამაშოდ-მითხრა ნათიამ და ბურთი მესროლა, სწრაფად ავიცილე, შემდეგ კი რომ მივხვდი ნათია აპირებდა გაქცევას ბურთისკენ მთელი სისწრაფით მოვწყდი ადგილს და მეც უკან გავყევი ბურთს, შუა გზაში შევაჩერე და კარში ჩამდგარ დათას მტელი ძალით დავურტყი, გოლი ვერ გავიდა მაგრამ კარგი პასი იყო, ბოლოს მე და ნათიას ერთმანეთის ზდევა რომ მოგვბეზრდა ბურთი ერთ ადგილზე დავდეთ, ნათია უმიზნებდა, ვიცოდი სწორად დაატყავდა, მითუმეტეს მარცხენა ფეხით. საბოლოოდ მთელი ძალით დაარტყა ჩვენმა ფეხბურთელმა ბურთს ფეხი და გოლის გატანის მაგივრად, 20 მეტრით ააცილა კარს, ბურთი კი პირდაპირ ლუკას და იმ გოგოს შორის ჩავარდა, ერთი გემრიელად გადავიხარხარე, გოგონას წამოკივლებაზე და ნათიას ცერა თითი ავუწიე, რომ დავინახე ლუკა მიყურებდა, მთელი ტანით მისკენ მივტრიალდი, შუა თითი ჰაერში ავუწიე. ბედნიერი გამოვბრუნდი უკან და ისევ თამაში განვაგრძეთ, 9 საათისთვის მარიც შემოგვიერთდა, ვითამაშეთ, გავერთეთ, ლუკა კი ისევ იმ გოგოსთან ჭორაობდა, 12 საათისთვის კოცონი დავანტეთ და მთელ ხმაზე დავიწყეთ სიმღერა, 2 საათზე დავიშალეთ, იმ ღამეს ტკბილად მეძინა, თითქოს ჩემს მაგივრად იძია შური ნათიამთქო, ნათიას ყველაფერი ვუთხარი და ისე დავიძინე.
12 საათი იყო რომ გამეღვიძა, ბალიშიდან თავი ამოვყავი და გასიებული თვალები ჭერს მივაბყარი.
-დილამშვიდობისა ჩემო თავო-ვთქვი და გავიცინე, დღეს კარგ ხასიათზე ვიყავი, ამის მიზეზი კი რათქმაუნდა ბახმარო იყო, რომელიც ძალიან მიყვარს, ეს ადგილი მაშინ აღმოვაჩინეთ მე და ნათიამ მე რომ 14 წლის ვიყავი და ის 16ის. მას შემდეგ აგერ უკვე 5 წელია ყოველ ზაფხულს აქ მოვდივართ და ერთად ვისვენებს, აქამდე ოჯახებთან ერთად, მხოლოდ 2 წელია რაც მარტო დავდივართ.
-ადექი ელენე ფეხზე ნუ გეზარება-ვუთხარი ჩემს თავს და შიშველი ფეხები საბნიდან გადმოვყავი.
-დავიჯერო ისე გეძინება უკვე ოთახში შემოსულს რომ ვერ მამჩნევ?-ბოხმა ხმამ დამირღვია ყველანაირი იდილია, სწრაფად გავხედე, კუთხეში პუფში ჩამჯდარ გეგეშიძეს და სუბლი შევკარი.
-შენ რა შესამჩნევი ხარ?-შევუბღვირე და ფეხზე წამოვდექი, მადლობა ღმერთს გუშინ არ დამეზარა და ღამის შორტები ამოვიცვი, მართალია მოკლე იყო მაგრამ შიშველს ჯობდა, თხელი ბრეტელებიანი მაისური მკერდზე გავისწორე და ისე გავხედე ლუკას რომელიც ფეხზე წამოდგა.
-აქ რაგინდა?-ვკითხე და კარადასთან მივედი.
-მობრუნდი-მითხრა მკაცრად, ვიცოდი უკან მედგა მაგრამ უტეხად მივუტრიალდი და თვალებში მივაშტერდი
-ესეთი უტეხი, ტუტცი, ქაჯი და გიჟი მიყვარხარ როგორიც ხარ-მითხრა და ისევ ტუჩებზე დამაცხრა, წინააღმდეგობა არ გამიწევია, ისედაც ვიცოდი ჩემს მიმართ რაღაცას რომ გრძნობდა
-ამაყის, ეგოისტის და აფერისტის თქმა დაგავიწყდა?-შევუსწორე და მოვშორდი, აღარ მიჩხუბია, არ მიყვირია, რა აზრი ჰქონდა? ისე მომწონდა მისი ტკბილი და დიდი ტუჩები, ალბათ მასზე მეტად მკლავდა სურვილი დამეგემოვნებინა
-და ამას ეგოსიტს და აფერისტს, თავის თავის გარდა კიდევ ვიღაც უყვარსო გავიგე-წარბი აწია მან ჰაერში
-ჰო, გამახსენდა-ვთქვი გახარებულმა-მამა მიყვარს
-ელენე-შემომიბღვირა ლუკამ
-მაშინ დედა-მხრები ავიჩეჩე მე
-მე არ გიყვარვარ?-მკითხა იმედგაცრუებულმა
-მაგას არასდროს გეტყვი, თავში აგივარდება-ცხვირი ავიბზუე და გულზე ხელები გადავიჯვარედინე,
- თუ არ მეტყვი, მაკოცე და დამიმტკიცე რომ გიყვარვარ-შემომთავაზა ლუკამ, მისკენ მივიწიე, ჯერ სახე გავუსწორე, ტუჩებთან ტუჩები ახლოს მივიტანე, უკვე ტუჩები წამოწეულო ჰქონდა საკოცნელად რომ გამოვიწიე და ყელში ვაკოცე.
-ჩემი ქაჯი-თქვა და გულზე მიმიხუტა.
-მაინც მიყვარხარ?!
-კი, კი გიყვარვარ....
დასასრული <3 <3 <3 <3


შემიფასეთ რააა, ეს ისტორია დაწყილი მქონდა თუმცა გადავწყვიტე სრულად დამედო, აღარც თქვენ გაგაწამებდით და მეც აღარ გავწამდებოდი. აბა წარმატებები..