შეშფოთებულმა ძირს დავიხედე და შევამჩნიე როგორ იწვა გოგონა დაფლეთილი ტანსაცმელით,როგოროც ჩანდა გონზე არ იყო.მკლავები სულ დალურჯებული ჰქონდა და თმით დაფარული სახიდან მოსჩანდა სისიხლის კვალი.არ ვიცოდი რა მექნა.შემეძლო უბრალოდ გვერდი ამევლო და დამეტოვა,მაგრამ ჯერაც ადამიანობის სინდრომი არ მაძლევდა ამის საშვუალებას.თუ კი დავეხმარებოდი ამით რა მოხდებოდა?არც არაფერი,მე ხომ წლების წინ ვცხოვრობდი ჩემს მოხუც პროფესორთან და ის ადამიანი იყო,ამიტომ მგონი არ გამიჭირდებოდა თავის გართმევა.მოვწყდი ჩემს შორეულ ფიქრებს და გოგონა ფრთხილად ხელში ავიყვანე და ჯერ კიდევ მშიერმა სახლისკენ გავირბინე შხუილით.
ჯერაც უცნობი შევიყავანე ძველ ფიცრულ სახლში, სადაც მუდამ ბნელოდა,ავიყვანე კიბეებზე და პატარა ოთახის ლოგინზე დავაწვინე.ორი წუთი ვიდექი გაშტერებული და ვფქირობდი თუ რას გავაკეთებდი ეხლა მე რომ ადამიანი ვიყო.უცბად ჩემს პატარა თავში მოვიდა ერთი აზრი და წამსვე გავედი ოთახიდან.სამზარეულოში შევედი,რომელსაც თითქმის არასდროს ვიყენებ.თბილი წყალი ჭურჭელში ჩავასხი,რბილი ბარხატის ნაჭერი ავიღე და ისევ პატარა ოთახისკენ წავედი.ჯერ მეშინოდა მისი სიახლოვის, მაგრამ ვხვდებოდი, რომ მისი როგორ ჩანს არც თუ ისე ''ლამაზი ცხოვრება'' ჩემს ხელში იყო.ნელა მივუახლოვდი და სისხლიიანი მკლავები გავუწმინდე,ისეთი სათუთი იყო,მეშინოდა ხელში არ შემომდნარიყო.თბილი წყალი გამოვცვალე და ეხლა სახისკენ შევტრიალდი,ოდნავ სველი თმები გვერძე გადავუწიე და მისი სისხლიანი სახის გაწმენდა დავიწყე,როდესაც მისი სახე სარკესავით იქცა, ჩემს ქვეცნობიერში რაღაც ამოტივტივდა,თითქოს მისი სახე საიდანღაც მეცნებოდა.მისი ფერმკთალი ტუჩები,აპრეხილი და ცოტა კეხიანი ცხვირი,მისი მონაცისფრო თვალები,მაგრამ არა! ვერ ვიხსენებ რატომ ტივტივებს მისი სახე ჩემს გონებაში.მე უკვე დიდიხანია ამ სამყაროში ვცხოვრობ და ალბათ ვინმეს მივამსგავსე სისულელა.მოვეშვი მტანჯველ ფიქრს და მისი გამოღვიძება ვცადე,მაგრამ არ ვიცოდი როგორ გამეღვიძა,ვერანაირად ვერ მივუდექი.ერთხელ შევარხიე,მაგრამ გრძნობა არ ჰქონია,შემდეგ ისევ ჩავრთე ჩემი ადამიანური მსჯელობა,ცივი წყალი ჭიქით გამოვიტანე და სახეზე მივასხი,ცოტა შემეშინდა შეშფოთებულმა რომ გაიღვიზა და სახიდან წყლის წვეთებს იშორებდა.შეკრთა და ინტერესით შემომხედა
-(ლინდა) სად ვარ?ან შენ ვინ ხარ?
გოგონამ კითხვები ესროლა ბიჭს და ადამიც პირდაღებული უყურებდა,რადგან არ იცოდა რა ეთქვა
-(ადამი) მე ტყეში გიპოვე ცოტახნის წინ და შენ უნდა მითხრა ვინ ხარ და რა გინდოდა ამ შუაგულ ტყეში
-(ლინდა) მეე...მეეე..მეეე.. მე არ ვიცი,არაფერი მახსოვს
გოგონა აქეთ-იქით აცეცებდა თვალს.მერე სხეულზე ათვალიერებდა დალურჯებულებს.
-(ლინდა) რომელ ქალაქში ვარ?
-(ადამი) ქალაქში? ცინიკურად იკითხა ბიჭმმა
-(ადამი) შენ შუაგულ ტყეში ხარ
-(ლინდა) კარგი მადლობა ყველაფრისთვის,მაგრამ მე უნდა წავიდა
-(ადამი) რა გქვია?
-(ლინდა) რააა?
-(ადამი) გიმეორებ! რა გქვია თქო?!
-(ლინდა) მეე არ ვიციიი
-(ადამი) შენი სახელი არ იცი და მიდიხარ?მგონი არც ის იცი სად მიდიხარ
-(ლინდა) ხო,ხო არ ვიცი,მაგრამ აქ ხომ ვერ დავრჩები?
ბიჭი ერთხანს დაფიქრდა და გაახსენდა პროფესიორი,რომელმაც ადრე მასაც გაუწოდა დახმარების ხელი.
-(ადამი) შეგიძლია რამდენიმე დღე დარჩე,და როცა გაიხსენებ ყველაფერს წახვიდე,ოღონდ გაფრთხილებ თავი არ უნდა მომაბეზრო.
-(ლინდა) არა, ვერ შეგაწუხებ წავალ
-(ადამი) კარგი როგორც გინდა,კარი აქეთ არის.
ბიჭმა ხელი გაიშვირა მოყავისფროს კარებისკენ და მერე ხელები ჯიბეში ჩაიწყო
გოგონამ თავი დაუქნია და ნელი ნაბიჯებით გავიდა სახლიდან
ბიჭი გაკვირვებით იყურებოდა კარისკენ და ცოტა უცნაურად მოეჩვენა მისი ასეთი ქცევა
ადამმა მძიმედ ამოისუნთქა და ბუხართან წამოჯდა,თავისი საყვარელი წიგნი აიღო და კითხვა დაიწყო,თუმცაღა მაინც სტანჯავდა ერთი აზრი.პირველი ის, რომ ძალიან ეცნობოდა გოგონა,მაგრამ თითქოს მისი ქვეცნობიერი რაღაცას წაეშალა და მასში მხოლოდ ნალექი იყო დარჩენილი,და მეორე იმ გოგოს ასეთი ნაუცბადევი წასვლა,როცა არც კი იცოდა სად უნდა წასულიყო.თუ იცოდა??

პრივეტ მეგობრებო!
აბა შემიფასეთ :*****